บทที่ 1910 คนอัปลักษณ์ หญิงวิปริต! 2
สองมือน้อยๆ ของเขายุ่งสาละวน ไม้ที่ย่างเหมือนกันทุกกระเบียดนิ้ว ราวกับฝาแฝด
เขาแบ่งให้กู้ซีจิ่วหนึ่งไม้ กู้ซีจิ่วมองไม้นั้นในมือของเขา “ข้าจะเอาไม้ที่อยู่ในมือเจ้า”
เด็กน้อยถูกเธอแหย่จนชักจะหงุดหงิดแล้ว อาจจะวางยาพิษเธอก็ได้…
เสินเนี่ยนโม่ไม่ได้ยื้อแย่งกับเธอ ส่งไม้นั้นที่อยู่นมือให้เธอทันที
เด็กน้อยกินเก่งมาก ถึงแม้หิวจะแย่แล้ว แต่ยังคงกินอย่างอย่างไม่ตะกละมูมมาม เขากินเร็วมากจริงๆ แต่ท่วงท่างดงามยิ่ง ไม่ทำให้คนรู้สึกว่าหยาบคายเลย
เด้กน้อยคนนี้เมื่อเติบใหญ่ต้องทำให้คนหลงเสน่ห์ได้เป็นเบือแน่!
กู้ซีจิ่วงับเนื้อในมือพลางปลงอนิจจังอยู่ในใจ
เธอโตจนปูนนี้แล้ว ยังแย่งเนื้อเด็กน้อยกินอีก…
จุ๊ๆ กู้ซีจิ่วรู้สึกว่าตนคล้ายจะไร้ขีดจำกัดล่างอยู่บ้าง…
เด็กคนนั้นย่างอยู่ทั้งหมดหกเจ็ดครั้ง ทุกครั้งล้วนแบ่งให้กู้ซีจิ่วหนึ่งไม้ บางครั้งกู้ซีจิ่วก็ต้องการไม้ที่อยู่ในมือเขา บางครั้งก็รับไม้ที่เขามอบให้
เด็กน้อยนิสัยดียิ่งนัก ไม่ว่าเธอต้องการอันไหนเขาก็มอบให้เธอทั้งนั้น
ว่ากันตามจริงแล้ว เนื้อย่างของเด็กน้อยไม่อร่อยเลย ในสายตาของนักชิมอย่างกู้ซีจิ่ว ถึงขั้นที่กล่าวได้เลยว่ายากจะกินลง แต่เห็นแก่หน้าเด็กน้อยที่มุมานะถึงเพียงนี้ กู้ซีจิ่วจึงตัดสินใจไม่โจมตีเขา กินเนื้อย่างของเขาจนหมด…
เมื่อกินเนื้อย่างของเขาหมดแล้ว กู้ซีจิ่วก็มีมโนธรรมขึ้นมา เอ่ยถามเขา “ข้ากินเนื้อย่างของเจ้าไปมากมายปานนี้ ว่ากันตามเหตุผลแล้ว สามารถช่วยเหลือเจ้าเล็กๆ น้อยๆ ได้ประการหนึ่ง เจ้ามีสิ่งใดที่ต้องการให้ข้าช่วยหรือไม่?”
เสินเนี่ยนโม่สะบัดเสื้อคลุมตัวน้อยลุกขึ้นมา “ไม่จำเป็น”
หยิ่งในศักดิ์ศรีหรือ?
กู้ซีจิ่วเอ่ยต่อไป “ข้าอาจช่วยเจ้าตามหาตาค่ายเพื่อทำลายออกไปได้นะ”
เสินเนี่ยนโม่ปัดมือกระจ้อยร่อย “ไม่ต้อง พวกเราทางใครทางมัน” พลันหันหลังวิ่งจากไป เพียงครู่เดียวเงาร่างก็หายลับไปในพงไพรแล้ว…
จุ๊ๆ ดูเหมือนเด็กน้อยจะถูกเธอแกล้งจนขยาดแล้ว
อันที่จริงเธอคิดจะช่วยเขาสักครั้งจริงๆ อย่างเช่นชี้แนะทางออกของค่ายกลนี้ให้เขา
ขณะที่กู้ซีจิ่วกำลังจะเหินทะยานร่างขึ้น ทันใดนั้นช่องท้องก็เจ็บปวดปั่นป่วนขึ้นมา…
แย่แล้ว ถูกพิษ!
กู้ซีจิ่วเลิกคิ้วสูงอย่างไม่อยากจะเชื่อ ตัวเธอเนผู้เชี่ยวชาญด้านการใช้พิษ พิษชนิดใดก็เล็ดรอดสายตาเธอไปไม่ได้ นึกไม่ถึงเลยว่าวันนี้ไม่นึกเลยว่าวันนี้จะมาพลาดท่าเอาง่ายๆ ถูกเด็กน้อยคนหนึ่งเล่นงานเข้า!
เจ้าเด็กแสบวางยาพิษได้ยังไงกัน? เธอตรวจสอบร่างกายดู ตื่นตระหนกเมื่อพบว่าพิษนี้ร้ายแรงอย่างยิ่ง หากมิใช่เพราะวรยุทธ์เธอสูงส่ง เกรงว่าพิษคงออกฤทธิ์ทันทีแล้ว!
เจ้าเด็กตัวเหม็น ฝีมือร้ายกาจนัก!
ถึงแม้กู้ซีจิ่วจะตกตะลึง ทว่าไม่หวาดหวั่น เธอนั่งขัดสมาธิ ตอนนี้ระดับบำเพ็ญเธอสูงส่งเกินหยั่งวัดแล้ว ต่อให้มีพิษเข้าสู่ร่างกายเธอ ก็จะถูกเธอขับออกมาได้ในชั่วพริบตา
นึกไม่ถึงว่าพอนั่งลงไป ในอากาศก็มีกลิ่นหอมจางๆ สายหนึ่งโชยมา
กลิ่นหอมนี้อ่อนจางยิ่งนัก ซ้ำยังคละเคล้าไปกับกลิ่นต้นไม้ใบหญ้า หากมิใช่คนที่ประสาทรับกลิ่นเฉียบไวเช่นกู้ซีจิ่ว คนทั่วไปไม่มีทางได้กลิ่นแน่
กลิ่นหอมนี้ก็มีพิษเช่นกัน!
ดูเหมือนเด็กน้อยเกรงว่าพิษจะสังหารเธอไม่ได้ จึงเสริมเข้ามาอีกแขนง…
พิษทั้งหมดที่เสินเนี่ยนโม่ใช้ถึงแม้จะแปลกประหลาดร้ายแรง แต่พลังยุทธ์ของกู้ซีจิ่วฝึกฝนมาจนถึงขั้นนี้แล้ว พิษใดๆ ก็ไม่อาจส่งผลต่อเธอได้อีกแล้ว
ดังนั้นเธอจึงซ่อนตัวอยู่ในมุมอับ โคจรพลังวิญญาณในร่างรอบหนึ่ง ขับพิษนั้นออกมาจากร่าง
เธอกระโจนขึ้นมา แววตาวูบไหวเล็กน้อย
อืม ดูเหมือนเด็กน้อยจะถูกแย่จนโกรธแล้วจริงๆ! และค่อนข้างมีฝีมือจริงๆ…
เช่นนั้นเธอจะลองทดสอบวรยุทธ์ที่แท้จริงของเขาดู!
กู้ซีจิ่วล้วงเข้าไปในมิติเก็บของ งูเหลือมดำเมี่ยมตัวหนึ่งพุ่งออกมาทันที งูเหลือมตัวนี้กู้ซีจิ่วเก็บได้ขณะที่ท่องอยู่ในหุบเขาแห่งหนึ่ง
———————————————————————-
บทที่ 1911 คนอัปลักษณ์ หญิงวิปริต! 3
งูเหลือมตัวนี้กู้ซีจิ่วเก็บได้ขณะที่ท่องอยู่ในหุบเขาแห่งหนึ่ง เดิมทีคิดจะสังหารมันเสีย แต่ก็อาลัยในแผ่นเกล็ดอันงดงามบนร่างมัน สีสันปานหยกนิล เกล็ดแต่ละแผ่นปานกลีบบุปผาเลือนราง…
ด้วยเหตุนี้กู้ซีจิ่วจึงเก็บมันไว้ เลี้ยงไว้ในมิติเก็บของมาโดยตลอด
งูตัวนี้ดุร้ายอย่างยิ่ง เป็นสัตว์ขั้นแปด เมื่อออกมาก็ก่อให้เกิดสายลมกรรโชก กู้ซีจิ่วนำเศษผ้าชิ้นหนึ่งที่ฉีกออกมาจากร่างของเสี่ยวเนี่ยนโม่มาแกว่งเบื้องหน้ามันครู่หนึ่ง ดวงตาของงูตัวนั้นสาดประกายดุร้ายออกมา ร้องฟ่อคราหนึ่งแล้วเลื้อยจากไป เห็นได้ชัดว่าตามไปก่อความวุ่นวายให้เสินเนี่ยนโม่แล้ว
….
เสี่ยวเนี่ยนโม่กับงูดำสู้กันแล้ว!
งูดำเคลื่อนไหวว่องไวปานสายฟ้าแลบ ซ้ำยังสามารถพ่นหมอกพิษได้ ระหว่างที่เสี่ยวเนี่ยนโม่ต่อสู้กันมันเคลื่อนไหวช้าไปเพิ่งนิด ถูกมันรัดร่างไว้…
งูดำตัวนั้นขนดพันร่างเขาสองรอบ จากนั้นก็รัดจนแน่น!
เสี่ยวเนี่ยนโม่ถูกมันพละกำลังมหาศาลของมันกดทับจนหายใจแทบไม่ออก ดวงหน้าเล็กๆ แดงกำแล้ว!
เขาพยายามดิ้นรนสุดชีวิต จนปัญญาที่สองขาก็ถูกงูดำรัดไว้เช่นกัน ดิ้นออกมาไม่ได้ชั่วขณะ
งูตัวนั้นรัดแน่นขึ้นเรื่อยๆ เสี่ยวเนี่ยนโม่ถูกรัดจนวิงเวียนศีรษะแล้ว หัวใจก็รู้สึกว่ากำลังจะระเบิด ดวงหน้าน้อยๆ ของเขาค่อยๆ เขียวคล้ำแล้ว แต่งูตัวนั้นกลับยังไม่มีทีท่าว่าจะคลายตัวออกเลยเช่นเดิม…
มันเอาจริง!
เมื่อชีวิตถูกคุกคามมนุษย์มักจะสามารถระเบิดพลังแฝงออกมาได้ เสี่ยวเนี่ยนโม่ก็ไม่ต่างกัน
ภายใต้สถานการณ์วิกฤต ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะใช้วิชาหดกระดูกได้โดยไม่มีผู้ใดสอน ร่างกายหดเล็กลงไปหนึ่งเท่าในชั่วพริบตา ฉวยโอกาสที่งูดำตัวนั้นยังไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง ดีดปลายเท้าทันใด ร่างคนทะยานขึ้นสู่นภา
กู้ซีจิ่วย่อมซุ่มดูอยู่ในที่ลับ เธอไม่ได้ต้องการชีวิตของเสินเนี่ยนโม่ เพียงอย่างบีบให้เขาแสดงพลังแฝงออกมา
เดิมทีเมื่อเห็นเขาท่าไม่ดี ก็เตรียมจะลงมือ ทันทีที่เห็นเขาเผยกลยุทธ์นี้ออกมา ก็ตะลึงไปครู่หนึ่ง นิ้วมือที่จรดร่ายวิชาลดลงไปอีกครั้ง
เสี่ยวเนี่ยนโม่ยังไม่เคยเสียเปรียบมากถึงเพียงนี้มาก่อน พอหลุดออกมาได้ ดวงตาก็แดงก่ำไปหมดแล้ว!
งูดำตัวนั้นพออาหารที่กำลังจะส่งเข้าถึงปากหลุบลอยไปอย่ากะทันหันก็โมโหมาก ร่างกายพลันยืดขยาย ไล่ล่าโจมตีเสี่ยวเนี่ยนโม่ปานสายฟ้าแลบ ชัดเจนยิ่งนัก มันก็ไม่คิดจะปล่อยเขาไปเหมือนกัน!
เสี่ยวเนี่ยนโม่ก็ยอมทุ่มชีวิตออกมาแล้วเช่นกัน!
เขาเคยเรียนรู้ท่าเท้าที่ร้ายกาจยิ่งนักชุดหนึ่งมาจากมารดา เมื่อสำแดงออกมายากจะคาดเดาได้ ต่อให้เป็นเสินเซียนก็จับเขาไม่ได้
ตอนนี้เสี่ยวเนี่ยนโม่สลัดงูดำตัวนี้พ้นแล้ว วนเวียนอยู่รอบๆ งูดำตัวนั้น มองแล้วน่าหวาดเสียวนัก ทว่างูดำตัวนั้นกลับไม่เฉียดโดนแม้แต่มุมชุดของเขาเลย…
ผ่านไปอีกครู่หนึ่ง ในที่สุดงูดำตัวนั้นก็ถูกเขาตัดหัวได้ในดาบเดียว ตายอยู่บนพื้น
เสี่ยวเนี่ยนโม่เหนื่อยจนหอบหายใจ นั่งแปะลงบนพื้นเช่นกัน จ้องซากงูดำตัวนั้นอย่างเหม่อลอย
ท่านพ่อของเขาไม่ได้ต้องการชีวิตของเขาจริงๆ ดังนั้นสัตว์ร้ายทั้งหลายที่ถูดจัดเตรียมไว้ในป่า หากว่าเป็นสัตว์ร้ายตัวใหญ่ที่ดุร้ายจริงๆ พอถูกเขาสังหาร ล้วนจะสลายไปในพริบตา ต่อให้เขาพ่ายแพ้ก็ก็จะไม่ทำร้ายเขาขนถึงแก่ชีวิต มีเพียงสัตว์เล็กสัตว์น้อยไร้พิษภัยเหล่านั้นที่เป็นสิ่งมีชีวิตจริงๆ แต่ยามนี้งูดำที่มีพิษสงร้ายกาจถึงเพียงนี้ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นของจริง!
หนนี้ถ้าเขาเคลื่อนไหวช้าไปเพียงน้อย เกรงว่าจะตกเป็นอาหารของงูดำไปเสียแล้ว
สิ่งที่ดุร้ายถึงเพียงนี้ต้องไม่ใช่สิ่งที่ท่านพ่อจัดเตรียมไว้เป็นแน่กระมัง?
ถ้างั้นเป็นใครกันล่ะ?
ในที่สุดเสี่ยวเนี่ยนโม่ก็นึกถึงคนลึกลับหน้ากากผีผู้นั้นขึ้นมา มือน้อยๆ พลันกำแน่น!
ไม่ต้องถามเลย งูดำตัวนี้น่าจะสิ่งที่เจ้าคนผู้นั้นจัดแจงมา!
เจ้าคนผู้นั้นยังไม่ตายแน่นอน ตอนนี้ไม่รู้ว่าไปหลบซ่อนมองเขาต่อสู้เสี่ยงชีวิตอยู่ที่ซอกหลืบมุมใดแล้ว!
เสี่ยวเนี่ยนโม่ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่าเป็นไปได้ ทั้งร่างตั้งท่าระแวดระวังขึ้นมา!
เขาเตะงูดำตัวนั้นที่สิ้นชีพจนไม่อาจสิ้นชีพไปมากกว่านี้ได้แล้วอีกครั้ง…
——————————————
