บทที่ 1935 ร่วมอ่าง
ในที่สุดเจ้าวังน้อยก็ทนต่อไปไม่ไหวแล้ว ถอนหายใจพลางกล่าว “มิใช่ว่าข้าผู้เป็นเจ้าวังไม่อยากบอกท่าน แต่เรื่องราวทุกอย่างของคนผู้นั้นเป็นความลับ ไม่อนุญาตให้แพร่งพรายแก่ผู้ใดแม้เสี้ยวกระผีก…”
กล่าวก็คือนางรับใช้ผู้อื่นอยู่จริงๆ เบื้องหลังนางยังมีตัวการใหญ่อยู่!
เดิมทีกู้ซีจิ่วคิดจะจับกุมตัวเจ้าวังน้อยผู้นี้ รวมถึงลูกน้องในวังเหล่านี้ของนาง กำจัดทิ้งไปพร้อมกันก็จบสิ้นแล้ว ตอนนี้ดูเหมือนจะหุนหันพลันแล่นไม่ได้แล้ว…
อย่างน้อยก็ควานหาตัวการใหญ่ออกมาให้ได้ก่อนแล้วค่อยว่ากัน!
ดูจากท่าทีของเจ้าวังน้อยผู้นี้แล้ว นางภักดีต่อตัวการใหญ่ยิ่งนัก เกรงว่าการง้างปากนางคงไม่ใช่เรื่องง่ายแล้ว
ในขณะนี้เอง ความคิดนับไม่ถ้วนวาบผ่านเข้ามาในใจของกู้ซีจิ่ว
คุณชายฝูอีผู้นั้นยิ้มแล้ว “ที่แท้เจ้าวังน้อยก็ยังไม่ไว้ใจผู้น้อย นั่นก็เป็นเรื่องที่พอเข้าใจได้ ถึงอย่างไรพวกเราก็เพิ่งรู้จักกันได้ไม่นาน อันที่จริง ผู้น้อยไม่สนใจว่าสรุปแล้วอีกฝ่ายคือผู้ใดกันแน่ ท่านบอกมาเพียงว่าเขาเป็นชายหรือหญิง พื้นฐานวรยุทธ์มากน้อยเพียงใด ฝึกวิถีเซียนหรือว่าวิถีมารก็พอแล้ว ผู้น้อยอยู่ในอาณาเขตของเจ้าวังน้อย ต่อให้เจ้าวังน้อยพูดเรื่องเหล่านี้ออกมา เกรงว่าผู้ที่มีคุณสมบัติตรงกับเงื่อนไขเหล่านี้บนโลกนี้ ถ้าไม่อยู่ที่หนึ่งแสนก็คงสักแปดพันได้ หรือเจ้าวังน้อยยังเกรงว่าข้าจะแพร่งพรายความลับอยู่? บางทีเจ้าวังน้อยคงไม่รีบร้อนจะใช้โอสถกระมัง เช่นนั้นก็ถือว่าข้าไม่ได้พูดเถิด”
วาจานี้ของเขาสั่นคลอนจิตใจคนได้ยิ่งนัก เจ้าวังน้อยใคร่ครวญอยู่ครู่หนึ่ง ถอนหายใจแล้วกล่าว “เขาเป็นบุรุษ…”
ขณะที่นางกำลังจะตอบคำถามต่อไป พลันได้ยินเสียงเคาะเก้าครั้งแว่วมาจากด้านนอกอย่างร้อนรน นี่เป็นรหัสสำหรับรายงานสถานการณ์ฉุกเฉิน!
สีหน้าเจ้าวังน้อยพลันแปรเปลี่ยน โบกแขนเสื้อคราหนึ่ง ประตูบานนั้นเปิดออกอีกครั้ง องครักษ์ครึ่งสัตว์คนหนึ่งพุ่งเข้ามา “เจ้าวังขอรับ! ตัวยาเหล่านั้นหนีไปแล้ว!”
เจ้าวังน้อยผุดลุกทันที “อะไรนะ?!”
….
ระบบป้องกันทั้งหมดภายในถ้ำแห่งนี้ถูกเปิดใช้งาน เสียงหวีดแหลมของนกหวีดทำให้ใจคนกระสับกระส่าย
หลังจากเจ้าวังน้อยผู้นั้นทราบว่าเด็กพวกนั้นหนีไปแล้ว สีหน้าก็ถมึงทึงขึ้งขุ่น น่าเกลียดอย่างยิ่ง! นางนำกำลังคนออกสืบค้นเบาแสะร่องรอยของเด็กๆ ที่หลบหนีไป พลางเปิดใช้งานระบบรักษาความปลอดภัย ส่งกำลังคนชุดใหญ่ออกไปสืบหาร่องรอยของเด็กพวกนั้นนอกถ้ำทันที…
เจ้าวังน้อยผู้นี้เป็นบุคคลมีความสามารถผู้หนึ่งจริงๆ จัดการอย่างมีระเบียบแบบแผน เรียบร้อยเฉียบขาด
นางไม่เพียงแต่คำนวณได้อย่างรวดเร็วว่าลูกน้องของตนสูญหายไปมากน้อยเพียงใด ยังวินิจฉัยจากเบาะได้ด้วยว่าผู้ที่เล่นเล่ห์ก็คือเด็กน้อยนามว่าเริ่นจ้งเซิงผู้นั้น!
สุ้มเสียงนางเยียบเย็นปานสายลมที่หนาวยะเยือก “เกรงว่าเด็กคนนั้นจะไม่ใช่ศิษย์ปิดสำนักของจื่อฉุนซ่างเหรินเสียแล้ว! แต่เป็นผู้ใดที่แอบอ้างสวมรอย การที่นางสังหารลูกน้องของข้าผู้เป็นเจ้าวังได้มากมายถึงเพียงนี้ในชั่วระยะเวลาสั้นๆ วรยุทธ์จะต้องสูงยิ่งนักเป็นแน่ ด้วยพฤติกรรมของนาง ต่อให้ช่วยตัวยาเหล่านั้นออกไปได้ ก็คงไม่หลบหนีไปพร้อมกัน ไม่แน่ว่านางอาจจะยังอยู่ในตำหนักพฤกษาแห่งนี้ ควานตัวออกมาให้ข้า! สักซอกหลืบหนึ่งก็ไม่อนุญาตให้ปล่อยผ่าน!”
ด้วยเหตุนี้ มนุษย์ครึ่งสัตว์ทั้งหมดในรังจึงออกปฏิบัติการ!
กู้ซีจิ่วคาดไม่ถึงเลยว่าระบบรักษาความปลอดภัยของถ้ำแห่งนี้จะล้ำสมัยปานนี้ เมื่อเปิดใช้งานแล้ว ไม่น่าเชื่อว่าจะสามารถผนึกพลังวิญญาณของทุกคนได้! แม้กระทั่งวิชาเคลื่อนย้ายของเธอก็ใช้การไม่ได้แล้ว แน่นอนว่าวิชาเร้นกายก็ใช้การไม่ได้เช่นกัน
ถ้ำพฤกษาทั้งหมดถูกปิดตาย เข้าได้ออกไม่ได้ เห็นได้ชัดว่าเจ้าวังน้อยผู้นี้คิดจะจับตะพาบในไห คิดจะควานตัวกู้ซีจิ่วออกมาให้ได้!
ภายในรังแห่งนี้มีมนุษย์ครึ่งสัตว์ไม่น้อยเลย ครึ่งหนึ่งออกไปค้นหาเด็กๆ ที่หนีไปแล้ว อีกครั้งหนึ่งรั้งอยู่ค้นหาภายในรัง
มนุษย์ครึ่งสัตว์บางส่วนยังมีประสาทการรับกลิ่นแบบสัตว์อยู่ จึงไม่ด้อยไปกว่าสุนัขล่าเนื้อเลย พวกเขาค้นหาไปตามกลิ่นอายที่กู้ซีจิ่วหลงเหลือไว้ สืบเสาะอย่างแทบจะพลิกพรมหา…
โชคดีที่วิชาหลบหลีกของกู้ซีจิ่วเป็นเลิศ
——————————————————————-
บทที่ 1936 ร่วมอ่าง 2
โชคดีที่วิชาหลบหลีกของกู้ซีจิ่วเป็นเลิศ เธอหลบไปหลีกมาภายในรังแห่งนี้ และมักจะหลบหลีกการตามหาของมนุษย์ครึ่งสัตว์เหล่านั้นได้ในยามคับขัน
ครั้งนี้เธอใช้พลังวิญญาณไม่ได้ ไม่มีทางเร้นกายหรือเคลื่อนย้ายในพริบตาได้อีก เช่นนี้ช่องทางในการหลบหนีก็ยิ่งน้อยลงเรื่อยๆ ถึงแม้จะยังไม่มีใครพบเธอทว่าการหลบหนีของเธอก็ยิ่งลำบากขึ้นเรื่อยๆ…
เธอสังเกตเห็นว่ามนุษย์ครึ่งสัตว์เหล่านั้นค้นหาเธอด้วยการตามกลิ่น ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจเอาของเหลวสีเขียวที่ไหลซึมออกจากกำแพงมาชะโลมทั่วทั้งร่างกาย ของเหลวเหล่านั้นมีกลิ่นหญ้าที่ฝื่นขมชนิดหนึ่ง ทว่ากลับดับกลิ่นหอมอ่อนๆ บนร่างกายเธอได้ ข้อเสียเพียงอย่างเดียวก็คือชำระล้างได้ไม่ง่ายเลยหลังจากที่ชะโลมไปแล้ว…
เสียงฝีเท้าของมนุษย์ครึ่งสัตว์ดังขึ้นเบื้องหน้าอีกครั้ง กู้ซีจิ่วกำลังจะหันกายซ่อนตัวในซอกเล็กๆ ด้านข้าง ผลคือภายในซอกนั้นก็มีเสียงฝีเท้ากับเสียงตะโกนของมนุษย์ครึ่งสัตว์แว่วดังขึ้นเช่นกัน
มีเสียงใกล้เข้ามาของกองกำลังไล่ล่าทั่วทุกทิศทาง นิ้วมือกู้ซีจิ่วพลันกระชับแน่น!
เห็นทีหนนี้เธอจะหนีไม่รอดแล้ว! ทำได้เพียงแค่สู้ยิบตา!
เธอเงี่ยหูฟัง กองกำลังไล่ล่าเบื้องหน้ามีน้อยกว่านิดหน่อย ประมาณเจ็ดถึงแปดคน เธอจึงตัดสินใจกำลังจะฝ่าวงล้อมไปทางด้านหน้า จู่ๆ เบื้องหลังก็มีมือข้างหนึ่งตบบ่าเธอคราหนึ่ง!
เธอตกตะลึง! พุ่งตรงไปทางด้านหน้าโดยสัญชาตญาณ เมื่อบ่าของเธอหลุดพ้นจากเงื้อมมือของคนผู้นั้น ข้อมือของเธอพลันถูกคว้าไว้ ซุ่มเสียงสายหนึ่งดังขึ้นข้างหูของเธอ
“อย่ากลัวไป ตามข้ามา!”
ในที่สุดกู้ซีจิ่วก็มองเห็นคนผู้นั้นที่จับมือเธอไว้ได้อย่างชัดเจน
อาภรณ์ม่วง สวมหน้ากากผีเสื้อสีเงิน เป็นคุณชายฝูอีท่านนั้น
ระหว่างที่กู้ซีจิ่วชะงักงันเล็กน้อย มือซ้ายของคุณชายฝูอีท่านนี้ฉุดลากเธอ มือขวาสัมผัสบนกำแพง ประตูบานหนึ่งเปิดขึ้นอย่างไร้ซุ่มเสียง เขาดึงเธอเข้าไปหลบซ่อน
ประตูบานนั้นปิดลงอีกครั้งหนึ่ง ด้านนอกมีเสียงฝีเท้าของกองกำลังไล่ล่าผ่านไปอย่างคับคั่ง
กู้ซีจิ่วรู้สึกโล่งอก มองไปรอบด้านโดยสัญชาติญาณ ที่แห่งนี้วิจิตรงดงาม ราวกับเป็นห้องนอนของคุณชายผู้สูงศักดิ์
เครื่องเรือนครบครัน มีม่านเตียงติดผนังลวดลายขุนเขาธารา คล้ายทิวทัศน์หมอกฝนพรำ งดงามมีอารมณ์ศิลป์ยิ่งนัก
กลางห้องยังมีถังอาบน้ำโรยด้วยกลีบดอกไม้ที่มีไอร้อนพวยพุ่งขึ้นจากกลางถัง
หัวใจกู้ซีจิ่วพลันสั่นไหวเมื่อมองการตกแต่งของห้องนี้
รูปแบบภายในห้องนี้ทำให้เธอรู้สึกคุ้นเคย คล้ายว่าห้องนอนของเธอในวังค้ำนภาก็ตกแต่งรูปแบบเดียวกันนี้
แน่นอนว่า การตกแต่งภายในวังค้ำนภาของเธอหรูหรากว่าที่นี่ยิ่งนัก ที่แห่งนี้เสมือนเป็นเวอร์ชั่นเรียบง่าย
นี่คือรูปแบบที่คุณชายฝูอีท่านนี้ชมชอบ? หรือว่าเดิมทีตกแต่งไว้เพื่อใครบางคน? เพียงแค่ให้คุณชายฝูอีท่านนี้พำนักชั่วคราวก็เท่านั้น? อย่างไรเสียเขาก็เพิ่งมาถึงที่นี่ได้เพียงแค่สามวัน ในช่วงเวลาอันสั้นเช่นนี้ เจ้าวังน้อยจะจัดหาห้องให้เขาโดยเฉพาะเลยหรือ?
เธอจ้องมองคุณชายฝูอี ในขณะที่กำลังจะเอ่ยปากพูดคุย จู่ๆ ด้านนอกก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นอีกครั้ง
“ค้นหามาหมดทุกที่แล้ว ก็เหลือเพียงที่แห่งนี้ที่ไม่ได้ค้น…”
“เช่นนั้นหัวขโมยน่าจะยังไม่ได้หนีออกไปด้านนอก เมื่อสักครู่ให้สุนัขดมกลิ่นแล้ว กลิ่นอายบนร่างนางยังคงสดใหม่ยิ่งนัก”
“เช่นนั้นก็หาที่นี่อีก? แต่ที่นี่เป็นห้องนอนของคุณชายฝูอี แขกผู้มีเกียรติของเจ้านาย…คุณชายฝูอีมีนิสัยละเอียดอ่อน เกรงว่าจะไม่พอใจเอาได้”
“กลัวสิ่งใด? เจ้าหัวขโมยนั่นไปมาอย่างคนไม่รู้ผีไม่เห็น อีกทั้งยังมีวรยุทธ์ หากซ่อนตัวอยู่ที่นี่จริงๆ เกรงว่าจะไม่เป็นผลดีต่อคุณชายฝูอี พวกเราก็ถือเสียว่าค้นหาสักหน่อย คุณชายฝูอีไม่มีทางโกรธเคือง”
คนด้านนอกโหวกเหวกโวยวาย เห็นได้ชัดว่าหนนี้พวกเขาจะเข้ามาค้นหาอย่างแน่นอน!
สายตากู้ซีจิ่วกรอกวนไปมาอย่างรวดเร็ว อยากหาจะสถานที่ซ่อนตัวในที่แหงนี้
ทว่านอกจากม่านเตียงบานนั้นที่พอจะฝืนซ่อนคนได้แล้ว ที่อื่นๆ ก็แทบจะซ่อนคนไว้ไม่ได้
—————————–
