เขากัดริมฝีปากล่างของนางเชื่องช้า พึมพำบอกนางว่า
“อาจารย์ห้ามเจ้าออกนอกเรือนเด็ดขาด ยามนี้มีคนจ้องหาเรื่องเจ้า ขาของเจ้ายังไม่หายดีดังนั้นจงเชื่อฟังคำสั่ง นอกจากบ่าวรับใช้สองคนที่ต้องดูแลเจ้าแล้วห้ามหรงหรงออกนอกเรือนและห้ามผู้อื่นเข้ามา”
เป่ยฟางหรงในยามนี้รู้สึกได้เพียงริมฝีปากอันอบอุ่นของอาจารย์ที่กดทับลงมา เขาสั่งสิ่งใดนางจึงตอบรับงึมงำ ปากของอาจารย์คงเคลือบด้วยอาคมบางประการ สัมผัสถูกคราใดร่างกายพลันอ่อนระทวยยิ่ง
หลี่จิ้งคลายจุมพิตเป่ยฟางหรงถอนหายใจอย่างเสียดาย เอ่ยเบา ๆ
“ท่านกลับมาต้องชดเชยจุมพิตให้ข้านะเจ้าคะ ข้าจะยอมเชื่อฟัง”
หลี่จิ้งจัดผ้าห่มคลุมร่างนางแน่นหนา ไม่ให้นางมีโอกาสโดนไอเย็นได้ เขาพยักหน้าเบา ๆ
“ได้สิ จะชดเชยให้จนกว่าหรงหรงจะพอใจ”
เป่ยฟางหรงรู้สึกว่าอาจารย์อ่อนโยนกับนางมากขึ้น นางจับมือของเขาอยู่แต่จำใจต้องปล่อยเขาแล้ว ในใจรู้สึกว่า
เหตุใดโหยหาอาจารย์เช่นนี้ ตอนนี้เหมือนอาจารย์จะชนะของกินที่นางชอบแล้วสิ
กว่าจะตื่นขึ้นมาก็ล่วงเลยเวลาอาหารเช้าไปแล้ว แต่อาจารย์กำชับศิษย์รับใช้ไว้อย่างดีทันทีที่นางตื่นต้องมีอาหารอุ่นร้อนให้นาง เพราะร่างกายของเป่ยฟางหรงกำลังพักฟื้น
นางจึงได้กินโจ๊กชามใหญ่หอมกรุ่น
กินโจ๊กหมดนางรู้สึกไม่อิ่มเรียกศิษย์รับใช้เข้ามา
“มื้อเช้าล่วงเลยมาแล้ว ในครัวจึงไม่มีสิ่งใดเหลือแล้ว”
เป่ยฟางหรงร้อง อ้าว ออกมา นางยังไม่อิ่มเลย ฉับพลันนางคิดถึงคนที่อยู่ในก้นบึ้งหัวใจคนนั้นขึ้นมาทันใด
อาหนง พ่อครัวเทวดาแห่งหุบเขาซินเซวียน
เป่ยฟางหรงเดินไปที่เตียงดึงบางสิ่งที่นางแอบเอาออกมาจากถุงเฉียนคุนของอาจารย์เมื่อเช้าพร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์
เป่ยฟางหรงนอนอย่างเจียมตนตามที่อาจารย์สั่งในเรือนของตนอย่างว่าง่าย ศิษย์รับใช้ทั้งสองต่างประหลาดใจ ที่ครานี้เป่ยฟางหรงเชื่อฟังคำสั่งเป็นอย่างยิ่ง ไม่ดื้อรั้นจะออกไปที่ใด
ในขณะที่พวกเขาวางใจอยู่นั้น คนผู้หนึ่งพลันปรากฏกาย
“อาจารย์อา อาจารย์สั่งห้ามเด็ดขาดเจ้าค่ะ ไม่ให้คนเข้าพบศิษย์น้องและไม่ให้นางออกจากเรือน”
หลิงเสียนกำกระบี่แน่น เอ่ยเสียงเย็น
“พวกเจ้าถอยไปเถิด”
“อาจารย์อา ศิษย์”
พวกนางย่อมรู้ตัวว่าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหลิงเสียน แต่หน้าที่ก็ต้องทำอย่างดีระหว่างหลิงเสียนกับหลี่จิ้งพวกเขาย่อมกลัวหลี่จิ้งมากกว่า
หลิงเสียนเองก็เห็นใจศิษย์ทั้งสองคนไม่น้อยจึงเอ่ยว่า
“ข้ารับผิดชอบเอง เป็นข้าศิษย์พี่ย่อมไม่กล้าลงโทษพวกเจ้าแน่วางใจเถิด”
ศิษย์รับใช้สองคนต่างมองหน้ากัน เห็นได้ชัดว่าอาจารย์อาเพิ่งกลับจากปราบปีศาจ เมื่อมาถึงก็เร่งรุดมาที่นี่ทันใด มีเรื่องด่วนอันใดที่รอไม่ได้กัน
คนทั้งสองจึงตัดสินใจว่าต้องรออาจารย์อนุญาตเท่านั้นหลิงเสียนจึงจะเข้าไปได้
หลิงเสียนโมโหเป็นอย่างยิ่ง ฟาดอาคมลงมาทันใดศิษย์ทั้งสองจึงกระเด็นไปคนละทางทั้งยังเจ็บปวดเป็นอย่างยิ่ง
“อาจารย์อา อย่าเข้าไปเจ้าค่ะ”
มีหรือที่หลิงเสียนจะฟังอีก นางปรายตามองคนทั้งสองแล้วเอ่ยว่า
“สามหาวนัก กล้าขัดขวางข้าหรือ”
กล่าวจบหลิงเสียนก็ก้าวเข้าไปในเรือนโดยทันที
หลิงเสียนเดินมาหยุดที่หน้าเตียงของเป่ยฟางหรง ท่าทางไม่เป็นมิตร มองเป่ยฟางหรงที่นอนอย่างสงบบนเตียงด้วยใบหน้าเคร่งขรึม
เมื่อมีผู้มาเยือน เป่ยฟางหรงจึงลุกจากที่นอน เห็นว่าเป็นอาจารย์อา นางจึงร้องทักอย่างดีใจ
“อาจารย์อา ท่านมาเยี่ยมข้าหรือจ้าคะ”
หลิงเสียนยิ้มเยือกเย็น
“เป่ยฟางหรง”
