“ไม่เจ้าค่ะ เสียหลักเล็กน้อย”
เห็นรอยยิ้มนั้นหลี่จิ้งก็คลายใจแล้ว เขาพยักหน้าปล่อยให้นางเผชิญหน้ากับหลิงเสียนอีกครา
หลินเสียงกอดอกแล้วเอ่ยว่า
“หากเจ้าไม่ใช่ปีศาจย่อมสามารถแก้เชือกอาคมนี้ได้”
เป่ยฟางหรงขยับร่างกายหลายครั้ง ทำอย่างไรก็ไม่สามารถคลายเชือกได้ หลิงเสียนยกมุมปากยิ้ม มารร้ายเช่นนางจะรอดพ้นเชือกมัดปีศาจอันแข็งแกร่งเส้นนี้ไปได้อย่างไร สิ่งนี้นับเป็นของวิเศษที่พวกเขาสร้างขึ้น
เป่ยฟางหรงดิ้นรนอยู่ชั่วครู่พลันรู้สึกหมดแรงแล้ว จู่ ๆ ก็คล้ายมีบางสิ่งโชยมาทำให้รู้สึกคัดจมูกเป็นอย่างยิ่ง นางนิ่วหน้าย่นจมูกก้มมองเชือกที่พันร่างของตนเอง จู่ ๆ นางก็รู้สึกอยากจามอย่างแรง
“ฮัด เช้ย”
เพียงจามเท่านั้นเชือกอาคมก็ขาดออกจากร่างของนาง เป่ยฟางหรงมึนงงเป็นอย่างยิ่งนางยังไม่ได้ทำสิ่งใดเลย ในขณะที่บรรดาศิษย์พี่น้องต่างปรบมือให้นาง
“เก่งมาก หรงหรง”
เป่ยฟางหรงดีใจยังตบมือให้ตนเองอีกด้วย ถึงจะไม่เข้าใจว่าเชือกคลายออกได้อย่างไรก็ตาม
หลี่จิ้งยกมุมปากเล็กน้อยแล้วเอ่ยกับหลิงเสียนว่า
“ขายหน้าพอหรือยัง”
หลิงเสียนดวงตาเบิกโพลงไม่เชื่อสิ่งที่เห็นคาตา เชือกอาคมนี้นางและสี่เจ้าสำนักล้วนร่ายอาคมด้วยความตั้งใจ ตลอดทางนางได้ทดสอบมัดร่างปีศาจมานับไม่ถ้วนไม่มีตนใดหลุดรอดออกมาได้
เหตุใดเป่ยฟางหรงจึงหลุดพ้นจากของวิเศษจากฟ้าดินเส้นนี้ได้
หลิงเสียนทั้งรู้สึกตกตะลึงแต่ดื้อรั้นยิ่ง อย่างไรนางก็ไม่มีวันยอมแพ้เป็นอันขาด
“ยังมียันต์อาคม ข้าต้องทดสอบนางด้วยยันต์ก่อนบางทีเชือกอาคมอาจมีสิ่งผิดพลาดก็เป็นได้”
หลี่จิ้งผายมือ เขาไม่เอ่ยปากห้ามนางเลยสักนิด
“เชิญศิษย์น้อง”
ในส่วนของเป่ยฟางหรงที่กลายเป็นตัวทดลองอาคมกำจัดปีศาจรู้สึกไม่ค่อยพอใจเท่าใด แต่สายตาดุ ๆ ของอาจารย์ที่มองมาทำให้นางไม่อาจทำร้ายอาจารย์อาได้
“เอาล่ะ อาจารย์อาท่านเชิญเจ้าค่ะหรงหรงพร้อมแล้ว ถึงแม้ว่าจะรู้สึกไม่ยุติธรรมที่ท่านมองหรงหรงเป็นปีศาจ หรงหรงถึงจะเสียใจเพียงใด แต่ในฐานะศิษย์กตัญญูย่อมไม่ถือโทษโกรธท่านเจ้าค่ะ”
เป่ยฟางหรงที่ยังคงคุกเข่าบนพื้นหิมะเย็นเยียบกล่าวด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อยและอ่อนน้อมยิ่ง ศิษย์หลายคนเห็นภาพนั้นถึงกับหลั่งน้ำตาออกมาด้วยความสงสาร
ถึงนางจะเก่งกาจด้านอาคมแต่ร่างกายของเป่ยฟางหรงผู้ไม่ชอบฝึกวรยุทธ์ก็บอบบางยิ่ง นางนั่งคุกเข่าอยู่บนหิมะเช่นนั้นนานแล้ว ไม่นับว่ารังแกกันเกินไปหรอกหรือ
ศิษย์พี่ในสำนักต่างเริ่มต้นเอ่ยปากชมนางและมองอาจารย์อาด้วยสายตาอ้อนวอน
“ศิษย์น้องช่างใจกว้างยิ่ง”
เป่ยฟางหรงบีบหน้าตาเล่าความเท็จต่อหน้าศิษย์พี่น้องทั้งสำนัก เรียกคะแนนสงสารได้เป็นอย่างดี นางลอบยิ้มมุมปาก ต่อไปหากนางขัดคำสั่งอาจารย์คนพวกนั้นย่อมสงสารนางอยู่บ้าง คงไม่นำเรื่องไปฟ้องอาจารย์ให้นางได้รับโทษเป็นแน่
ถือว่าแผนการสำเร็จ
