อวัยวะตรงนี้ของอาจารย์นางเคยเห็นแล้วรู้ว่ามันคือสิ่งหนึ่งที่แยกความแตกต่างระหว่างชายหญิง ความรู้ของนางมีเท่านี้ นางไม่เคยรู้มาก่อนว่ามันยืดขยายได้ ช่างน่าอัศจรรย์โดยแท้
เป่ยฟางหรงกำมือแน่นหัวใจของนางเต้นระรัว ร่างของอาจารย์ดูเหมือนจะร้อนขึ้น อีกทั้งหน้ายังถูกย้อมจนกลายเป็นสีแดงไปแล้ว เป่ยฟางหรงยิ่งรู้สึกสงสัยทั้งยังคับข้องใจ
นางจึงลองลูบมันดูตั้งแต่หัวบานสีแดงฉ่ำไปจนถึงลำตัวของมัน ยิ่งนางลูบมันยิ่งโตขึ้นนางมองหลี่จิ้งคิดจะปลุกเขาเห็นใบหน้าที่เฉยชาไร้อารมณ์ของเขาดูผิดปกติบิดเบี้ยวไปเล็กน้อย อีกทั้งอาจารย์ยังส่งเสียงครางคล้ายจะเจ็บปวด หรือเกิดสิ่งไม่ดีกับอาจารย์กันแน่
เจ้าสิ่งนั้นเหยียดขยายจนล้นกำมือ อีกทั้งยังชี้หน้านางโดยไม่เกรงใจ
แน๊ะ มันยังผงกหัวคล้ายงูยักษ์ตนหนึ่ง ไม่ได้การแล้ว!!!
เป่ยฟางหรงหน้าแดงเถือก นางลุกพรวดพราดขึ้นนั่งกระทั่งชี้นิ้วเรียวพร้อมตวาดสิ่งนั้นด้วยเสียงที่ดังยิ่ง
“บังอาจ เจ้าเป็นปีศาจตนใดบังอาจท้าทายอาคมของข้าเช่นนี้ ออกจากร่างอาจารย์ของข้าบัดเดี๋ยวนี้ไม่เช่นนั้นอย่าหาว่าข้าโหดร้าย!!!”
หลี่จิ้งที่กำลังตกอยู่ในห้วงแห่งความฝันได้ยินเสียงตวาดของเป่ยฟางหรงถึงกับสะดุ้ง อีกทั้งถงถงและศิษย์ทั้งสองที่เฝ้าประตูเรือนอยู่อย่างแข็งขันถึงกับตกใจตื่น
“อาจารย์ อาจารย์ เกิดอันใดขึ้น”
หลี่จิ้งอารามรู้ตัวแล้วเขาถามเป่ยฟางหรงรัวเร็ว
“ปีศาจอยู่ที่ใด”
“อาจารย์มันอยู่ตรงหน้าขาท่าน ไม่ต้องกังวลข้าจะจัดการเอง”
น้ำเสียงหึกเหิมของเป่ยฟางหรงทำให้หลี่จิ้งตกใจไม่น้อยเขาไม่ทันมองว่าคือสิ่งใด
“เจ้าหลบไป อันตราย”
หลี่จิ้งคิดว่ามีปีศาจตนใดกันตั้งใจลองดีกับเขา ด้วยความเป็นห่วงลูกศิษย์จึงผลักเป่ยฟางหรงออกไปด้านข้าง แต่ไม่ทันเสียแล้วเมื่อเป่ยฟางหรงส่งลูกไฟในมือของนางเข้าไปตรงจุดนั้นที่นางคิดว่ามีปีศาจ
แท่งหยกของหลี่จิ้งกำลังถูกไฟอัคคีเผาไหม้ ทั้งหมดล้วนเป็นอาคมที่เขาสอนเป่ยฟางหรงเองกับมือ ไฟนั้นจึงไม่ได้ทำให้เขารู้สึกเจ็บปวด เป็นเพียงแค่การคันเล็ก ๆ เท่านั้น แต่ปัญหาไม่ได้อยู่ตรงนั้นเขาเบิกตากว้างเมื่อเห็นว่าเป่ยฟางหรงกำลังเผาสิ่งใดอยู่
หลี่จิ้งรีบดับไฟอย่างรวดเร็ว กระทั่งเหลือเพียงควันและบัดนี้เขาต้องตาโตหูแทบจะปล่อยควันออกมา เมื่อพบว่าพื้นที่อันเคยอุดมสมบูรณ์ด้วยป่าหญ้าของเขาบัดนี้โล่งเตียนด้วยฝีมือของเป่ยฟางหรงเสียแล้ว
“เป่ยฟางหรง นี่เจ้ากำลังทำสิ่งใด!!!”
เป่ยฟางหรงกระโดดเข้ามาหาเขา นางคิดว่าปีศาจมันคงออกจากร่างของอาจารย์แล้ว นางคงไม่ได้ทำร้ายอาจารย์จนได้รับบาดเจ็บเพียงแต่เส้นขนตรงนี้ถูกเผาไปเล็กน้อย หรืออาจจะมากไปก็ได้เมื่อมันโล่งเตียนเช่นนี้ แต่นางทำความชอบอาจารย์คงไม่ถือสา
เป่ยฟางหรงหันไปมองหน้าหล่อเหลาที่แดงก่ำด้วยโทสะของหลี่จิ้ง ยังทำหน้าเหมือนสุนัขที่ค้นกระดูกเจอแล้วมาขอของรางวัล
“อาจารย์ ข้ากำจัดปีศาจสำเร็จ ข้าเก่งหรือไม่”
กล่าวจบนางก็จับอวัยวะเพศของเขาขึ้นมา มันอ่อนนุ่มในมือนางจึงรู้สึกคลายใจเป็นอันมาก ในที่สุดก็กลับมาปกติแล้ว
“อาจารย์เนื้อของท่านสีคล้ำไปเล็กน้อยท่านคงไม่ถือสาใช่หรือไม่”
คือ ความจริงมันดำเมี่ยมต่างหากแต่นางก็พูดให้ดูเหมือนว่าไม่หนักหนาอันใด อีกทั้งนางยังมองเขาด้วยความภาคภูมิใจ ในขณะที่ถงถงและศิษย์ทั้งสองของเขาได้พังประตูเข้ามาเรียบร้อยแล้ว
หลี่จิ้งกัดฟันข่มโทสะที่แทบจะสังหารนางให้ตายคามือ
“เป่ยฟางหรง!!!”
