หลังความวุ่นวายสงบลง เป่ยฟางหรงก็นั่งตาแป๋วอยู่ตรงข้ามอาจารย์เบื้องหน้าคือจานอาหารสารพัด ทั้งหมดล้วนเป็นของที่นางโปรดปราน ซึ่งหากนับกันจริง ๆ อาหารทุกชนิดล้วนเป็นสิ่งที่นางชอบทั้งนั้น
เป่ยฟางหรงก้มหน้าเมื่อบังเอิญสบสายตาดุดันของคนผู้นั้น นางยังไม่เข้าใจว่าเหตุใดอาจารย์ถึงโกรธมากเพียงนั้น และอาจารย์ก็หาได้อธิบายให้นางฟัง
“อาจารย์ข้ากินได้หรือยังเจ้าคะ”
“หุบปาก”
เขาตอบเคร่งขรึม ตั้งใจลงโทษให้นางทรมานอีกสักหน่อยหากนางแข็งแรงดีแล้วเขาจึงจะสั่งลงโทษให้นางคุกเข่าสำนึกผิดในฐานที่…..
หลี่จิ้งกระแอมสำลักน้ำลายจนหน้าแดง กระทั่งคิดกลับไปกลับมาก็ตัดใจ จะโทษนางได้อย่างไร นางอยู่ในสำนักตั้งแต่เด็ก คนที่ใกล้ชิดที่สุดก็คือเขา ดังนั้นเพื่อให้นางเข้าใจในเรื่องนี้บางทีเขาคงต้องหาอาจารย์หญิงสักคนสั่งสอนนาง
ปัญหาสำคัญคือ จะเป็นผู้ใดกันล่ะ!!!
น้ำลายของเป่ยฟางหรงยืดหยดแหมะลงถึงขอบโต๊ะ ด้วยความหิวโหยมาหลายวันนางได้แต่มองอาหารตาไม่กะพริบ หลี่จิ้งวางมือลงบนโต๊ะ หยิบตะเกียบให้นางแล้วเอ่ยอนุญาต
“กินเถอะ”
“ขอบคุณอาจารย์”
สิ่งที่เป่ยฟางหรงเก่งที่สุดคือการกิน นางตวัดตะเกียบว่องไวขยับพลิ้วไหวราวสายลมที่ต้องยอดหญ้าชั่วพริบตาก็กวาดอาหารด้านหน้าไปมากกว่าครึ่ง
“กินเสร็จเจ้าบอกข้าว่าเกิดเรื่องอันใดขึ้นระหว่างที่ข้าไม่อยู่”
เป่ยฟางหรงกินไปพยักหน้าไป อาจารย์อาทำผิดต่อนางในครานี้ นางไม่ละเว้นแน่ แค้นต้องชำระด้วยการล้างแค้น หลี่จิ้งคีบอาหารเข้าปากได้ไม่กี่คำ ถงถงก็เข้ามารายงาน
“นายท่านเรือนของท่านถูกไฟทำลายเสียหายไปมาก กว่าจะซ่อมแซมเสร็จก็คงใช้เวลานไม่ต่ำกว่าสิบวันตอนนี้ท่านต้องอดทนนอนที่เรือนรับรองแขกไปก่อนนะขอรับ”
หลี่จิ้งวางตะเกียบอย่างแรง เขาไม่อยู่เพียงไม่กี่วันคนที่นี่ก็ขยันสร้างเรื่อง กระทั่งเรือนนอนของเขาก็ยังพลอยฟ้าพลอยฝนไปด้วย
“ถงถงข้าให้เวลาเจ้าเพียงห้าวัน หากในห้าวันนี้เจ้าไม่สามารถทำให้เรือนนอนของข้ากลับสู่สภาพเดิมเจ้าคงรู้ว่าต้องได้รับโทษเช่นไร”
“โถ่นายท่าน ข้าน้อยจำเป็นท่านได้โปรดอย่าโหดร้ายนักเลย ถึงข้าน้อยจะมีความผิดแต่ก็ยังมีความชอบช่วยฝ่าบาทน้อยในครานี้ นายท่านจะไม่คิดนำความชอบมาลบล้างเลยหรือขอรับ”
ถงถงอ้อนวอนไม่กล้าเอ่ยปากว่าทั้งหมดเป็นเพราะผู้ใดกันเล่า ถ้าจะลงโทษกันจริง ๆ ก็ต้องเป็นศิษย์น้องของนายท่านผู้นั้นที่ทำร้ายฝ่าบาทน้อยจนได้รับบาดเจ็บ
“เจ็ดวัน ข้าให้เจ้าได้เพียงเท่านี้”
ไร้การต่อรองอีกต่อไปเมื่อหลี่จิ้งโบกมือไล่ ถงถงไม่โอดครวญแล้วเขายกมือประสานแล้วหายวับไปอย่างว่องไว ในเวลานี้ไม่อาจช้าได้เขาต้องระดมช่างมาซ่อมเรือนพักให้ได้เร็วที่สุด โชคดีที่เขายังฉลาดอยู่มากก่อนลงจากสวรรค์ในครานี้เขาคว้าอัญมณีสวรรค์มาหลายก้อน การเร่งหาช่างคงไม่ลำบากหากมีของพวกนั้นต่อให้เป็นวังของจักรพรรดิถงถงก็คิดว่าตนเองสามารถทำให้เสร็จได้เป็นแน่
