ในขณะที่หลี่จิ้งหันมาก็พบว่ากับข้าวด้านหน้าทั้งหมดถูกเป่ยฟางหรงกินไปจนเกลี้ยงแล้ว เพราะถงถงทำให้เขาเสียอารมณ์ทำให้อาการอยากอาหารลดลงไปมาก ดังนั้นจึงคิดว่าแค่น่องไก่ในถ้วยของตนเองก็คงพอ คงไม่รบกวนให้พ่อครัวทำอาหารเพิ่มแล้ว
เป่ยฟางหรงยังไม่อิ่มนางมองน่องไก่ในถ้วยของอาจารย์ เลียปากแพร่บ ๆ พร้อมกับเอ่ยออกมา
“อาจารย์หากท่านไม่กินน่องไก่ในถ้วยข้าขอนะเจ้าคะ”
เป่ยฟางหรงหาได้รอคำตอบ นางคว้าน่องไก่มาทั้งน่องแทะกินอย่างอร่อยในขณะที่หลี่จิ้งตาค้างเอ่ยปากแทบไม่ทัน เขาถอนหายใจยาวออกมาเมื่อเป่ยฟางหรงวางกระดูกไก่ไว้ที่ถ้วยของเขา
หลี่จิ้งได้แต่คิดว่า
ไม่รู้ว่าองค์เง็กเซียนเจ็บแค้นเขามาแต่ชาติใดจึงได้ส่งให้เขามาคอยดูแลเด็กเหลือขอผู้นี้
สุดท้ายแล้วหลี่จิ้งจึงวางตะเกียบ เขาเป็นผู้บำเพ็ญเพียรเรื่องกินสำหรับเขาหาใช่เรื่องใหญ่ ลุกขึ้นแล้วสั่งให้เป่ยฟางหรงตามมา
เป่ยฟางหรงเดินตามเขาไปเงียบ ๆ ท้องของนางเต็มแล้วแต่นางยังไม่ได้กินของหวานล้างปากจึงรู้สึกหงุดหงิดอยู่บ้าง กระทั่งเขาพานางมาหยุดอยู่หน้าหอตำรา
“ตามข้าเข้ามาข้างใน”
เป่ยฟางหรงก้าวเข้ามาด้านในตามเขา หลี่จิ้งเดินไปนั่งที่โต๊ะประจำตำแหน่งของตนเอง เริ่มซักถามนางถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
“อาจารย์อาจับข้ามัดแล้วไม่พอนางยังร่ายอาคมปิดปากข้า ข้าไม่อาจร้องขออาภรณ์ของท่านได้จึงเกิดเรื่อง ทั้งหมดเป็นเพราะนางที่ใจดำอำมหิตนัก ไม่รู้ผู้ใดบอกนางถึงอาคมบังคับเชือกอัคคีของท่าน อาจารย์ท่านต้องทำโทษนางให้หนักนะเจ้าคะ”
“ข้าสอนนางเอง”
หลี่จิ้งนั่งตัวตรงมองเป่ยฟางหรง
“ท่านว่าอย่างไรนะเจ้าคะ อาจารย์ไม่คิดเลยจากกันไม่กี่วันใจของท่านไม่มีศิษย์ตัวน้อย ๆ เช่นข้าเสียแล้ว ยังให้นางมาทำร้ายข้าอีก”
“หุบปาก” หลี่จิ้งว่า “ต่อให้ข้าสอนนาง นางก็ไม่มีสิทธิ์ทำเช่นนั้นหากเจ้าไม่ก่อเรื่อง เป็นเพราะเจ้าอยากลงเขากับศิษย์พี่ตั้งใจขัดคำสั่งของข้านางจึงได้มัดเจ้าไว้ ทั้งหมดเจ้าล้วนโทษคนอื่นไม่เคยสำนึกว่าเป็นความผิดตน”
“อาจารย์ ท่านรักนางมากกว่าข้าหรือ”
เป่ยฟางหรงร้องไห้เสียงดัง คิดว่าตนเองกลายเป็นหมาหัวเน่าของอาจารย์เสียแล้ว
“ท่านคงไม่คิดจะแต่งกับนางแล้วมาย่ำยีข้าหรอกกระมัง หากท่านไม่รักข้าข้าจะกลับวัง ท่านลำเอียงนอกจากไม่ลงโทษนางยังตำหนิข้าอีก”
“เป่ยฟางหรง เจ้าไม่สำนึกอีกหรือ”
หลี่จิ้งกุมขมับ แล้วสั่งให้คนเรียกศิษย์น้องของเขามาพบ ไม่นานหลิงเสียนที่กำลังดูแลเรือนของหลี่จิ้งที่ถูกไฟไหม้ก็มาถึงหอหนังสือ
“ศิษย์พี่ท่านกลับมาก่อนกำหนดหรือเจ้าคะ”
“เรื่องนั้นช่างเถิด ข้ามีเรื่องถามเจ้า เหตุใดจึงทำโทษหรงหรง”
“นางดื้อรั้นจะลงเขา ข้าห้ามนางไม่ฟังท่านกำชับหนักหนาว่าให้ข้าดูแลนาง อย่าให้ลงเขาเป็นอันขาด ข้าจนใจจึงต้องทำโทษนางเจ้าค่ะ”
หลี่จิ้งพยักหน้า
“ลำบากเจ้าแล้ว”
“อาจารย์ ท่านฟังความข้างเดียว อาจารย์อาเกลียดข้าจึงจงใจใส่ร้าย ข้าเชื่อฟังเพียงใดฟ้าดินเป็นพยานได้ ข้าหาได้โกหก หากข้าโกหกขอให้ฟ้า…ฟ้า”
ครืนนนน เปรี้ยงงงงง
เป่ยฟางหรงพูดยังไม่ทันขาดคำ เสียงฟ้าร้องคำรามพร้อมสายฟ้าฟาดลงมายังที่แห่งหนึ่ง ถึงจะอยู่ห่างไกลจากสำนักมากนัก แต่เสียงนั้นเป่ยฟางหรงก็ได้ยินชัดเจน นางจึงไม่กล้าสาบานแล้ว
“เจ้าจะโกหกอันใดอีก เป่ยฟางหรงหากข้าไม่ลงโทษเจ้าเสียบ้างคงหลีกหนีคำครหาไม่พ้นดังนั้นข้าจะกักบริเวณเจ้า ต่อไปให้อยู่แต่ภายในเรือน ฝึกบำเพ็ญตนหนึ่งเดือนหลังจากนี้เจ้าถึงจะออกมาด้านนอกได้ หากฝ่าฝืนข้าจะโบยเจ้าตามกฎของสำนัก”
หลิงเสียนยกยิ้มบาง ๆ เป่ยฟางหรง เจ้าถูกลงโทษเพียงเท่านี้นับว่ายังน้อยยิ่งนัก
