เมื่อเข้ามาด้านในเป่ยฟางหรงพบว่ามีแสงจากคบเพลิงส่องสว่างจนมองเห็นได้ชัดเจน เบื้องหน้านอกจากกระบี่ที่ปักลงดินแล้วยังมีอาวุธต่าง ๆ อีกหลายชนิดเรียงรายอย่างน่าอัศจรรย์
มันเยอะเกินไปแล้ว นางจะรู้ได้อย่างไรว่ากระบี่อันไหนเป็นของดี
กลิ่นในนี้ทั้งอับชื้น เป่ยฟางหรงเดินไปจนทั่วอาจารย์บอกให้นางใช้ความรู้สึกในการเลือกกระบี่แล้วลองดึงขึ้นมา หากนางดึงได้แปลว่ากระบี่ยินยอม
เป่ยฟางหรงพยายามใช้ความรู้สึกของตนเองเดินมั่วไปเรื่อย กระทั่งนางมาหยุดอยู่หน้ากระบี่เล่มหนึ่งที่ปักจมดินอยู่บนพื้น ด้ามกระบี่เห็นชัดเจนว่าเป็นสนิมจับเขรอะ นางจึงคิดเปลี่ยนใจ แต่แล้วไพลินสีน้ำเงินวาววับที่อยู่บนด้ามกับเล่นแสงไฟ ถึงตัวกระบี่จะดูผุกร่อนแต่นางชอบไพลินนี้ยิ่ง ท่าทางว่าจะมีราคาอยู่มาก
ถึงอย่างไรเพลงยุทธ์ของนางก็ต่ำเตี้ยเรี่ยดิน เวลาปราบปีศาจแทบไม่เคยจับดาบจับกระบี่เลยเป่ยฟางหรงคิดว่า อนาคตหากนางตกต่ำนางยังสามารถแงะไพลินที่อยู่บนด้ามเอามาขายได้
นางเป็นองค์หญิงสิ่งไหนคือของล้ำค่านางย่อมรู้ เป่ยฟางหรงยิ้มตาหยี แล้วเอ่ยขึ้น
“ข้าเลือกเจ้าแล้วกัน”
เป่ยฟางหรงดึงกระบี่เล่มนี้ออกจากพื้น ออกแรงอยู่นานดึงอย่างไรก็ดึงไม่ขึ้นเหงื่อโทรมกายนางอีกครั้ง เป่ยฟางหรงปาดเหงื่อ ด้วยความโมโหสุดท้ายจึงใช้เท้าถีบกระบี่เล่มนี้
กระบี่พลันล้มลงหลุดออกจากพื้นดินอย่างง่ายดาย
“เฮะ ชอบความรุนแรงก็ไม่บอกต้องให้ใช้เท้าใช่หรือไม่”
เมื่อเป่ยฟางหรงก้มลงเก็บกระบี่เล่มนี้ ปรากฏว่ามันกลับพุ่งหนีมือของนางยังปล่อยลูกไฟใส่เป่ยฟางหรง นางพลิกกายหลบทันควัน เหมือนผมของนางจะไหม้ไฟไปเล็กน้อย เป่ยฟางหรงรีบปัดออก
ที่แท้วรยุทธ์สำคัญเช่นนี้ หากนางไม่ได้กินยาของอาจารย์เกรงว่าคงถูกเผาเป็นไก่ย่างไปแล้วเป็นแน่
กระบี่ไฟหรือ เป่ยฟางหรงลังเลว่าจะไล่จับมันต่อหรือไม่ แต่คำพูดของอาจารย์ยังแจ่มชัด หากกระบี่เลือกนางต่อให้เป็นกระบี่ไฟโลกันตร์นางก็ย่อมคู่ควร
แต่คงไม่ใช่เป็นแน่เพราะกระบี่ไฟโลกันตร์ก็คือกระบี่นามฮวาเปียวของอาจารย์เล่มนั้น ยอดกระบี่เช่นนั้นตกอยู่ในมือของอาจารย์ไปแล้ว อีกอย่างกระบี่ผุพังนั่นมีดีเพียงไพลินสีน้ำเงินนั่นเท่านั้นที่ต้องตานาง
เอาล่ะ ในเมื่อตัดสินใจกับไพลินล้ำค่าหายากชิ้นนั้นแล้ว นางย่อมไม่ยอมแพ้
สองชั่วยามต่อมาเป่ยฟางหรงก็เดินออกมาจากสุสานกระบี่ในสภาพที่เรียกว่าถูกเผาแทบทั้งตัว อาภรณ์ของนางหลายส่วนขาดรุ่งริ่ง ผมดำขลับยุ่งเหยิงใบหน้าเต็มไปด้วยดินและเขม่าควันไฟ ในมือของนางกอดกระบี่เล่มหนึ่งเอาไว้
เมื่อเห็นหน้าของอาจารย์เป่ยฟางหรงก็น้ำตาร่วงพรู
“อาจารย์มันตีข้าจนเจ็บไปหมดแล้ว ฮือ ฮือ”
