หลังทำพิธีเสร็จสิ้นเป่ยฟางหรงก็ได้รับความเอ็นดูเพิ่มเติมเมื่อฮูหยินเจ้าสำนักพานางไปอาบน้ำผลัดเปลี่ยนอาภรณ์ เป่ยฟางหรงเดิมทีก็เหนียวตัวอยู่มากนางจึงตามไปอย่างเชื่อฟัง
บ่าวรับใช้ยกถังน้ำเข้ามาให้นางแล้วออกไปอย่างรวดเร็ว สาวใช้เข้ามาช่วยนางอาบน้ำจนกระทั่งสะอาดสะอ้านเป่ยฟางหรงก็งดงามในอาภรณ์สีขาวสะอาดตา
นาน ๆ ทีนางจึงจะได้ใส่อาภรณ์สีอื่นที่ไม่ใช่สีแดงของสำนักเป่ยฟางหรงจึงงดงามแปลกตาไปไม่น้อย สาวใช้ยังนำดอกไม้มาถักติดกับพวกเส้นผมของนางอีกด้วย มองไปมองมาก็คล้ายเซียนสาวบนสรวงสวรรค์ นางทิ้งรองเท้าหุ้มแข็งสีแดงของตนเองไปแล้วเพราะถูกไฟไหม้ไปบางส่วน ฮูหยินเจ้าสำนักจึงนำรองเท้าแบบสวมปักลายดอกไม้กระจุ๋มกระจิ๋มให้นางใส่แทน
เป่ยฟางหรงใส่รองเท้าคู่นี้ได้พอดียิ่ง อีกทั้งรู้สึกชื่นชอบว่ามันน่ารักมาก จึงขอบคุณฮูหยินเจ้าสำนักด้วยความซาบซึ้งใจ
หญิงสาวก้าวออกมาจากห้องด้วยความสดชื่นยิ่งได้ยินว่าที่เรือนรับรองได้เตรียมสุราอาหารให้พวกนางก่อนลงเขาก็ดีใจเป็นอย่างยิ่ง นางจึงก้าวขาเร็วจนเกือบเป็นวิ่งไปตามทางเดินไม้กระทั่งสาวใช้ยังตามไม่ทัน
เป่ยฟางหรงเดินเลี้ยวตรงมุมหนึ่งด้วยไม่ทันระวังนางจึงเดินชนคนผู้หนึ่งเข้าอย่างจัง ก่อนที่เป่ยฟางหรงจะล้มมือแข็งแรงคู่หนึ่งได้ช้อนร่างของนางเอาไว้ กลิ่นหอมของดอกไม้ที่แซมผมของเป่ยฟางหรงพลันส่งกลิ่นอบอวลลอยเข้าไปกระทบใจของคนผู้หนึ่ง
เขามองนางอย่างตกตะลึง ร่างน้อยขาวผ่องใบหน้างดงามอีกทั้งยังดูน่ารักน่าเอ็นดูที่อยู่ในอ้อมกอดของเขาผู้นี้ นางใช่เทพบนสรวงสวรรค์หรือไม่
“คุณชายขออภัยและขอบคุณท่านมากแต่ข้าต้องรีบแล้ว”
“แม่นาง แม่นาง เดี๋ยวก่อน”
ด้วยความเร่งรีบเป่ยฟางหรงจึงทำรองเท้าหล่นอยู่ไปข้างหนึ่ง นางหิวจนไม่สนใจจะก้มลงเก็บ เป่ยฟางหรงไม่ทันมองหน้าเขาด้วยซ้ำก้าวเท้ายาวไปจนถึงเรือนรับรอง จากนั้นจึงเดินโขยกเขยกเข้าไปนั่งลงตรงที่ว่างด้านข้างอาจารย์ของตน
“ไปซุกซนที่ไหนมาเหตุใดรองเท้าจึงหายไปข้างหนึ่ง”
ถูกหลี่จิ้งตำหนิทันที เป่ยฟางหรงยิ้มแหย ๆ สู้หน้าเขา
“ข้ารีบวิ่งทำหล่นไว้ที่ใดไม่รู้เจ้าค่ะ น่าเสียดายเป็นรองเท้าใหม่ที่ฮูหยินนำมาให้ข้าด้วย”
รอยยิ้มของนางทำเอาหลี่จิ้งหน้าแดงเมื่อเห็นนางในอาภรณ์สีขาวดูบอบบางแปลกตาพิสุทธิ์สดใสคล้ายดอกไม้ที่เบ่งบานท่ามกลางหิมะขาว
“ไว้ข้าจะหาให้ใหม่”
“จริงหรือเจ้าคะ นี่เป็นครั้งแรกที่อาจารย์จะซื้อของให้ข้าเลยนะเจ้าคะ”
“ไม่ได้คิดจะซื้อหาให้ แต่เพราะรำคาญสายตาเจ้าจะเดินทั้งแบบนี้ย่อมเป็นภาระอาจารย์”
“อาจารย์อย่างไรก็เป็นท่านมอบให้ข้าอยู่ดี ข้าไม่ถือเจ้าค่ะว่าจะไปรำคาญสายตาท่าน”
เป่ยฟางหรงมอบรอยยิ้มพร่างพราวใต้แสงไฟจากคบเพลิงที่ขับเน้นผิวพรรณนวลผ่องของนางให้กระจ่างยิ่ง ผมเปียของนางมีดอกไม้สีขาวแซมประดับช่างเป็นความซุกซนที่แอบแฝงกลมกลืนไปกับความงามได้อย่างลงตัว
หลายปีมานี้นางเติบโตจนงดงามถึงเพียงนี้ตั้งแต่เมื่อใดกัน
