ลืมรักเลือนใจ – ตอนที่ 14 เคราะห์กรรมที่ฟ้าประทาน

เธอไม่ได้เป็นคนทำแท้ๆ แต่กลับไม่สามารถเถียงอะไรได้เลย  
 
 
หลินเยียนพูดไม่ออก อึดอัดแทบตาย คนทั้งคนราวกับดอกเห็ดที่ถูกพายุโหมกระหน่ำ  
 
 
เผยอวี้เฉิงมองท่าทางของหญิงสาวที่มีคำพูดในใจเป็นร้อยพัน แต่กลับพูดอะไรไม่ออก พลันรู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก “หาข้ออ้างที่สมเหตุสมผลกว่าได้หรือยัง?”  
 
 
หลินเยียนเม้มริมฝีปากอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ  
 
 
เรื่องไร้สาระแบบนี้ ยังให้ไปเอาเหตุผลมาจากไหนได้? แม้แต่บทละครยังไม่กล้าแต่งแบบนี้เลย!  
 
 
นอกจากเป็นคนสองบุคลิก เธอก็คิดเหตุผลอื่นไม่ออกแล้วจริงๆ  
 
 
หลินเยียนทำท่าเหมือนนั่งรอความตาย พลันพึมพำอย่างจำนน “ไม่…ไม่มีแล้ว…”  
 
 
เคราะห์กรรมที่ฟ้าประทานนี้ เธอหนีไม่พ้นแน่…  
 
 
เผยอวี้เฉิงบีบก้นบุหรี่ในมือ “เข้ามา”  
 
 
หลินเยียนได้ยินเช่นนี้พลันเงยหน้าขึ้น เบิกตาโพลงพร้อมใบหน้าที่เต็มไปด้วยความระแวง  
 
 
เห็นหญิงสาวนิ่ง นัยน์ตาของเผยอวี้เฉิงพลันเย็นเยียบขึ้นมาเล็กน้อย ค่อยๆ เผยแรงกดดัน  
 
 
หลินเยียนรู้สึกถึงความเย็นวาบที่แผ่กระจายออกจากสันหลัง กลืนน้ำลายที ก่อนจะขยับเข้าไปหาเผยอวี้เฉิงช้าๆ อย่างจำนน  
 
 
ยืดยาดอยู่นาน ในที่สุดก็เดินไปถึงตำแหน่งที่ห่างจากเผยอวี้เฉิงเพียงสามก้าว  
 
 
ชายหนุ่มราวกับจะเกี่ยงว่าเธอชักช้า จึงยื่นแขนยาวออกไป เพียงพริบตา เธอก็ถูกวางลงบนตักของชายหนุ่มแล้ว  
 
 
กลิ่นบุหรี่จางๆ อันแฝงความเย็นเยียบพลันโอบล้อมเธอเอาไว้  
 
 
หลินเยียนแทบไม่กล้าหายใจ เหลือเพียงสองตาที่จ้องชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าอย่างหวาดกลัว  
 
 
ตอนนี้ท่าทางที่ดูลนลานและหวาดกลัวของหญิงสาว ดูทั้งว่าง่ายและน่าสงสาร ราวกับกระต่ายที่หลงเข้ามาในถ้ำหมาป่าอย่างไม่มีผิดเพี้ยน  
 
 
ในระยะประชิดสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจนว่า ในสถานการณ์ที่สภาพจิตใจและร่างกายของเธอย่ำแย่มาก แต่ผิวก็ยังดีจนเหลือเชื่อ เนียนละเอียดจนแทบมองไม่เห็นรูขุมขน  
 
 
อาจจะเพราะผิวเนียนละเอียดเกินไป บนแก้มข้างที่เธอตบตัวเองไปเมื่อครู่นี้แดงเป่งขึ้นมาแล้ว  
 
 
เผยอวี้เฉิงยื่นนิ้วมืออันเรียวยาวออกไป สัมผัสบนบริเวณแก้มที่แดงเป่งของหญิงสาวเบาๆ ที  
 
 
หลินเยียนเจ็บจนหดคอตามสัญชาตญาณ  
 
 
เผยอวี้เฉิงยื่นมือผ่านหลินเยียนไป เปิดลิ้นชักที่อยู่ด้านหลังเธอ แล้วหยิบบางอย่างออกมา  
 
 
การกระทำนี้เหมือนโอบกอดเธอไว้ในอ้อมอกอย่างไม่มีผิดเพี้ยน  
 
 
หลินเยียนกลั้นหายใจตั้งแต่ต้นจนจบ ไม่กล้าขยับ  
 
 
คิดว่ายังสามารถต่อต้านด้วยการตีเขาได้เหรอ? คนทำผิดคือเธอนะ!  
 
 
ในขณะที่หลินเยียนรู้สึกว่าเผยอวี้เฉิงไม่ได้จะคว้าไม้มาฟาดเธอ…  
 
 
นิ้วมือของชายหนุ่มมาพร้อมกับสัมผัสเย็นๆ ถูบนแก้มที่แดงเป่งของเธอเบาๆ …  
 
 
ตรงบริเวณที่เจ็บแปลบบนใบหน้าของเธอพลันรู้สึกเย็นขึ้นมา สบายอย่างมากและเหมือนจะได้กลิ่นหอมของยา  
 
 
หลินเยียนแปลกใจ  
 
 
เผยอวี้เฉิงกำลัง…ทายาให้เธองั้นเหรอ?  
 
 
ในขณะที่กำลังคิดเช่นนี้ ชายหนุ่มก็ทายาให้เธอเสร็จแล้ว  
 
 
หลังจากนั้น แขนของเผยอวี้เฉิงก็วางขนาบข้างตัวเธอลวกๆ จ้องเธอด้วยสายตาอันเย็นชาและลึกซึ้ง พลันพูดอย่างไม่ใส่ใจ “คุณหลินโปรดดูแลร่างกายของตัวเองให้ดี ผมไม่อยากเห็นคุณบาดเจ็บอีก”  
 
 
ไม่คิดว่าเผยอวี้เฉิงจำเป็นห่วงตน หลินเยียนพลันกะพริบตาอย่างตะลึง ก่อนจะพยักหน้าตามสัญชาตญาณ “อ่อ…”  
 
 
เผยอวี้เฉิงวางยาครีมไว้ข้างๆ แล้วพูดลวกๆ “เพราะอย่างไรฉันก็มีสิทธิ์ในการใช้ร่างกายของเธอ”  
 
 
หลินเยียน “…”  
 
 
ที่บอกว่าเขาเองก็มีสิทธิ์ในการใช้ร่างกายของเธอหมายความว่าอย่างไร???  
 
 
คงไม่ได้หมายความอย่างที่เธอคิดนะ!