ลืมรักเลือนใจ – ตอนที่ 15 คำถามปราบเซียน

จะว่าไป บุคลิกที่สองของเธอเกี่ยวข้องอะไรกับเผยอวี้เฉิง  
 
 
คงไม่ใช่ว่าทำอะไรแปลกๆ อย่างอื่นอีกตอนที่ไม่รู้ตัวหรอกนะ?  
 
 
ความรู้สึกที่ไม่เข้าใจอะไรเลยแบบนี้น่าเศร้ามากจริงๆ สามารถเหยียบระเบิดตกหลุมได้ตลอดเวลา  
 
 
ตอนนี้หลินเยียนไม่กล้าแม้แต่จะปริปากพูด  
 
 
ขณะนี้เอง เสียงเคาะประตู ‘ก๊อกๆๆ’ พลันดังขึ้น  
 
 
เผยอวี้เฉิง “เข้ามา”  
 
 
หลินเยียนรีบฉวยโอกาสกระโดดห่างออกไป จากนั้นจึงมองไปทางประตูที่มีเสียงฝีเท้าดังแว่วเข้ามาตามสัญชาตญาณ วินาทีต่อมา ก็เป็นต้องอึ้งค้างอยู่กับที่…  
 
 
เผยหนานซวี่!!!  
 
 
ราชาภาพยนตร์เผยหนานซวี่!  
 
 
ไอดอลของเธอ! เทพบุตร!  
 
 
“พี่…” เผยหนานซวี่พลางผลักประตูเข้ามา พลางขานเรียกเผยอวี้เฉิง  
 
 
ในตอนนี้เผยหนานซวี่สวมชุดลำลองอยู่บ้านสบายๆ และผ่อนคลาย บนใบหน้าอันหล่อเหลามีรอยยิ้มอ่อนโยน เขาเหมือนเปล่งประกายไปทั้งตัว!  
 
 
หลินเยียนรู้สึกเพียงว่าตอนนี้แสงสว่างจากทั้งโลกได้มารวมกันที่ตัวผู้ชายคนนี้  
 
 
นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นเผยหนานซวี่ใส่ชุดลำลองอยู่บ้าน และเป็นครั้งแรกที่เห็นเผยหนานซวี่ดูเป็นกันเองขนาดนี้  
 
 
ถ้าเป็นปกติแม้ว่าเผยหนานซวี่จะดูอ่อนโยนและเป็นกันเองกับโลกภายนอกมาโดยตลอด แต่หลินเยียนกลับสัมผัสได้อย่างชัดเจนว่า ความอ่อนโยนแบบนั้นแฝงความห่างเหินและสูงเกินเอื้อม  
 
 
สำหรับแฟนคลับอย่างพวกเขาแล้ว มักจะถูกยกย่องให้อยู่บนแท่นบูชาเสมอมา  
 
 
แต่เมื่อครู่นี้ ชั่วขณะที่เผยหนานซวี่ผลักประตูเข้ามา เธอราวกับเห็นเทพบุตรที่เดินลงจากแท่นบูชาสู่โลกมนุษย์  
 
 
“คุณหลิน” เผยหนานซวี่เหมือนจะเห็นเธอแล้ว จึงพยักหน้าให้เธอเบาๆ เป็นการทักทาย  
 
 
แต่แล้ว…  
 
 
ชั่ววินาทีที่เผยหนานซวี่ผละสายตาออกจากเผยอวี้เฉิง ความเป็นกันเองนัยน์ตาเขาพลันเปลี่ยนเป็นความสุภาพและห่างเหินที่เธอคุ้นเคยดี  
 
 
ทว่าเท่านี้ก็เพียงพอที่จะทำให้หลินเยียนตื่นเต้นจนทำอะไรไม่ถูกแล้ว  
 
 
เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้คุยกับเผยหนานซวี่ใกล้ขนาดนี้ ครั้งก่อนก็ช่างเถอะ เพราะเธอจำอะไรไม่ได้ด้วยซ้ำ  
 
 
หลินเยียนอึ้งไปนาน ในที่สุดก็พูดติดอ่างว่า “สวัสดี…คุณ…ราชาภาพยนตร์!”  
 
 
พูดจบสายตาที่ยังคงจ้องเผยหนานซวี่อย่างควบคุมไม่อยู่  
 
 
ความรู้สึกที่แฟนคลับตัวน้อยๆ ได้เจอไอดอลที่ได้แต่หวัง แต่ไม่สามารถได้ใกล้ชิดได้แบบนั้น มันยากจะควบคุมจริงๆ …  
 
 
ทว่า…  
 
 
ไม่นานหลินเยียนก็รู้สึกถึงลางสังหรณ์ที่ไม่ดีนัก  
 
 
นัยน์ตาที่อยู่ภายใต้เลน์แว่นของชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆ เธอ สาดฉายประกายอันเย็นเยียบ งอนิ้วอันเรียวยาวเล็กน้อย เคาะบนพนักโซฟาเบาๆ “หล่อมั้ย?”  
 
 
คำพูดสั้นๆ ที่ดูเหมือนไม่ใส่ใจนี้ ทำให้หลินเยียนรู้สึกเย็นวาบจากกระดูกสันหลังขึ้นไปจนถึงกลางกะโหลกศีรษะ “…”  
 
 
บอกว่าหล่อ?  
 
 
บุคลิกที่สองของเธอเพิ่งค้างคืนกับเขา ตอนนี้กลับหันไปชมว่าผู้ชายอีกคนหล่อ แบบนี้ก็เป็นการสวมเขาให้เผยอวี้เฉิงต่อหน้าเขาไม่ใช่เหรอ?  
 
 
หรือบอกว่าไม่หล่อ?  
 
 
จะบอกว่าเทพบุตรไม่หล่อได้อย่างไร?  
 
 
นี่เป็นคำถามปราบเซียนอย่างไม่ต้องสงสัย…