ตอนที่ 197 เราต่างกัน
“ผม…ผมไม่ได้…” เผยอวี่ถังแย้งขึ้นมาทันทีแม้ว่าน้ำเสียงจะรู้สึกผิด
ลึกๆ หลังจากที่เขาเก็บคำพูดของหลินเยียนไปคิด เขาก็ตระหนักได้ว่าเธอพูดถูก…
“ที่พี่ใหญ่เข้มงวดกับเธอมากเพราะเขาไม่อยากให้เธอมีความคิดแบบนั้น เขาอยากให้เธอพึ่งพาตัวเองได้และนั่นรวมถึงการฝึกจิตใจของเธอให้แข็งแกร่งขึ้นด้วย เธอต้องเรียนรู้ที่จะพึ่งพาตัวเองเพื่อแก้ปัญหาที่เธอเผชิญ บางทีเธอสามารถจัดการวิกฤติหรือความขัดแย้งได้ก่อนที่มันจะเกิดขึ้นด้วยซ้ำ เธอไม่ควรปล่อยให้ผลลัพธ์ที่เป็นความหายนะเกิดขึ้น” หลินเยียนพูดอย่างใจเย็น
เธออดที่จะให้คำแนะนำเผยอวี่ถังไม่ได้เพราะยังไงเขาก็รุ่นราวคราวเดียวกับน้องชายของเธอ
เผยอวี่ถังนั่งฟังคำพูดของหลินเยียนอย่างเงียบๆ อันที่จริงบางครั้งเขาก็ทะนงตัวและวางท่ามากเกินไปโดยไม่คิดถึงผลลัพธ์ที่จะตามมา ลึกๆ แล้วเขายังคงพึ่งพาครอบครัวและชื่อเสียงของวงศ์ตระกูลอยู่…
เผยหนานซวี่ผงกหัวขึ้นมาด้วยท่าทีประหลาดใจขณะมองพิจารณาหญิงสาว เขาทำท่าราวกับไม่เคยคิดว่าเธอจะให้คำแนะนำที่เป็นการเป็นงานอย่างนั้นได้
หลินเยียนตบบ่าเผยอวี่ถัง “นายน้อยลำดับที่สาม นั่นเป็นเหตุผลที่ทำไมฉันถึงต่างจากเธอ เธอเป็นแค่นักแข่งที่ไม่มีทั้งเงินและอำนาจ แต่แฟนของฉันเป็นถึงท่านประธานของเจเอ็ม คอร์เปอเรชันและผู้นำวงศ์ตระกูล แน่นอนอยู่แล้วว่าฉันนึกอยากจะตั๊นหน้าใครก็ได้ทั้งนั้น!”
เผยอวี่ถังที่กำลังซาบซึ้งอยู่ตะกี้ถึงกับไปไม่เป็น…
เมื่อหลินเยียนพูดจบ เธอก็หันไปยิ้มอย่างประจบให้กับผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆ เธอ ท่าทีของเธอราวกับจะพูดว่า ‘คุณจะมาดุฉันไม่ได้นะ ฉันรู้ว่าฉันจะอัดใครก็ได้เพราะฉันมีคุณเป็นแบ็ค’ “คุณเผยคะ ถึงฉันจะรู้ว่าฉันผิด แต่ฉันจัดการพวกนั้นหลังจากชั่งน้ำหนักสถานการณ์แล้ว ฉันรู้ว่าฉันทำได้ นั่นเลยเป็นเหตุผลว่าทำไมฉันถึงลงไม้ลงมือกับพวกนั้น”
เผยอวี้เฉิงหันไปยิ้มให้หญิงสาวที่ดูจริงจังและหมายความอย่างที่พูดจริงๆ “นั่นฟังดูมีเหตุผล คุณหลิน”
เผยอวี่ถังถึงกับอึ้งกิมกี่…
มีเหตุผล?
เขาไม่อยากจะเชื่อ เธอก็แค่พูดปั้นน้ำเป็นตัว! ทำไมพี่ชายที่แสนฉลาดของเขาถึงคิดว่านี่ฟังดูมีเหตุผลกันนะ
เผยหนานซวี่ทำอะไรไม่ได้นอกจากเข้าไปกระซิบกับน้องชาย “ความรักทำให้คนตาบอดของจริง ไม่เว้นแม้แต่กับพี่ใหญ่…”
เผยหนานซวี่ส่ายหัวและยิ้มกว้าง
รถวิ่งมาถึงคฤหาสน์เมฆ
หลินเยียนรู้ตัวก็เมื่อตอนรถหยุดแล้ว “เอ่อ…”
เผยอวี่ถังกุลีกุจอเปิดประตูรถและพูด “พี่สะใภ้ใหญ่ ทำไมไม่ลงมาล่ะ เร็วสิพี่!”
หลินเยียนอึ้งพูดอะไรไม่ออก…
เธอแค่อยากกลับบ้าน!
เธอก้าวเท้าลงจากรถอย่างเงอะงะขณะคิดหาวิธีขอตัวกลับ…
เผยอวี้เฉิงที่เพิ่งลงจากรถ เดินสาวเท้าเข้าไปหาเธอและฉวยมือเธอข้างที่ไม่เจ็บอย่างเป็นกันเอง “ทานข้าวด้วยกันนะ ถือซะว่าเป็นการเปิดตัวเธอให้อวี่ถังและหนานซวี่รู้จักอย่างเป็นทางการ”
ความอบอุ่นจากฝ่ามือของเขาแผ่ซ่านไปทั่วตัวเธอ หลินเยียนเหมือนไม่ได้ยินที่ชายหนุ่มพูด เธอมองไปที่ดวงหน้าอันแสนวิจิตรงดงามชวนให้หลงใหลของชายหนุ่มอย่างเหม่อลอย และตอบออกไปโดยสัญชาตญาณ “โอ้…โอเคค่ะ…”
ทันทีที่เธอตอบตกลง เธอนั้นแทบอยากจะตบปากตัวเองเสียจริง
ทำไมถึงได้พูดเรื่องหลอกลวงอะไรอย่างนั้นออกไปกันนะ
เธอต้องการเลิกกับเขานี่!
สุดท้ายหลินเยียนก็ยอมเดินตามเข้าบ้านไปอย่างว่าง่าย
เผยอวี่ถังรีบวิ่งไปหยิบกล่องปฐมพยาบาล ขณะที่ใส่ยาเขาก็รัวเมนูดังลั่น “ฉันอยากกินหมูตุ๋นของลุงจง สตูปลา ซี่โครงหมูเปรี้ยวหวาน เนื้อวัวสไลด์เคี่ยว แล้วก็ไก่ทอด… ”
ตอนที่ 198 ฉันควรทำอะไร
เผยอวี้เฉิงที่ยังกุมมือของหญิงสาว เหลือบมองเผยอวี่ถัง “ลุงจงไม่อยู่”
เผยอวี่ถังจ้องเขากลับอย่างงงๆ “หา? เขาลาพักเหรอ แล้วใครจะทำอาหารล่ะ”
เผยอวี้เฉิงตอบ “ฉันไง”
เผยอวี่ถังที่เพิ่งดีใจและโล่งอกที่รอดตายมาได้หน้าซีดเผือด เขาตัวสั่นขณะหันไปทางเผยอวี้เฉิงอย่างช้าๆ และถามเสียงสั่น “อะ อะไรนะ…พี่ใหญ่…พี่จะทำอาหาร?”
เผยอวี้เฉิงถาม “ใช่ ทำไม”
เผยอวี่ถังแนะนำอย่างตั้งอกตั้งใจ “พี่ใหญ่ ผมได้ยินมาว่ามีร้านบาร์บีคิวอร่อยเปิดใหม่ ไปกินกัน!”
เผยหนานซวี่กระแอมก่อนจะพูดแทรก “ผมก็รู้จักร้านชาบูอร่อยๆ”
เผยอวี่ถังเสริม “หรือจะเป็นร้านมิชลินสามดาวในเมืองดี”
เผยหนานซวี่แนะ “หรือเราเชิญเชฟฝรั่งเศสมาดีไหม”
หลินเยียนที่มือข้างหนึ่งยังถูกมือของเผยอวี้เฉิงเกาะกุมไว้รู้สึกมึนงงสับสน เธอยังสติสตังไม่อยู่กับเนื้อกับตัวและเธอก็ไม่แน่ใจว่าเธอเข้าใจผิดไปเองหรือเปล่า แต่เธอรู้สึกว่าปฏิกิริยาของเผยหนานซวี่และเผยอวี่ถังค่อนข้างแปลกๆ
หลินเยียนที่ไม่เข้าใจอะไรตอบอย่างอัตโนมัติ “ทำอาหารกินที่บ้านก็ดีนะ!”
ยังไงก็ถูกกว่า!
เผยอวี่ถังรู้สึกสิ้นหวังเมื่อได้ยินที่หลินเยียนพูดและรีบโบกมือพัลวันเพื่อเรียกให้เธอหันมาสนใจเขา
เผยอวี้เฉิงถาม “อยากกินอะไร”
เผยอวี้เฉิงอยากทำอาหารให้เธอทานด้วยตัวเองงั้นเหรอ เธอรู้สึกปลาบปลื้มที่ได้รับเกียรตินี้แม้หน้าตาเธอจะไม่ให้ก็ตาม เธอรีบร้อนตอบ “อะไรก็ได้! ฉันชอบทุกอย่างที่คุณทำ!”
เผยอวี่ถังอึ้งพูดอะไรไม่ออก…
เผยหนานซวี่ก็อึ้งพูดอะไรไม่ออก…
ความเงียบคืบคลานเข้ามาและเข้าปกคลุมห้องนั่งเล่น
“ตกลง” เผยอวี้เฉิงปล่อยมือเธอและสาวเท้าตรงไปยังห้องครัว
หลังจากที่เผยอวี้เฉิงคล้อยหลังไป เผยอวี่ถังรีบรุดเข้าไปหาหลินเยียน “พี่สะใภ้ใหญ่ พี่ไม่เคยกินอาหารฝีมือพี่ใหญ่เลยใช่ไหม”
หลินเยียนตอบ “ใช่ ไม่เคย มีอะไรเหรอ”
เผยอวี่ถังตอบ “ไม่มี…ไม่มีอะไรเลย…”
เผยหนานซวี่ดูจนปัญญาเช่นเดียวกัน
หลินเยียนกะพริบตาด้วยความงุนงง
หัวใจของเธอหยุดเต้นรัวและแก้มของเธอก็ไม่แดงแล้วตั้งแต่เผยอวี้เฉิงออกไป เธอนั่งพิงโซฟาสบายใจอยู่ในห้องนั่งเล่น
จากนั้นเธอก็หันไปเห็นโปสเตอร์รุ่นลิมิเต็ดในกระเป๋าและรีบคว้าหมอนไปบังกระเป๋าและโปสเตอร์
นี่เป็นวัตถุอันตราย!
หลินเยียนหันไปมองทางห้องครัว ดูท่าจะไม่เหมาะเท่าไหร่ถ้าเธอมัวแต่มานั่งเล่นอยู่แถวนี้และรออาหารให้ยกมาเสิร์ฟ…
หลังจากแน่ใจว่าซ่อนกระเป๋าแล้ว เธอก็วิ่งไปที่ครัว
เผยอวี้เฉิงที่ง่วนทำอาหารอยู่ดูท่าทางคล่องแคล่ว
“อะแฮ่ม…คุณเผยมีอะไรให้ช่วยไหมคะ” หลินเยียนถาม
เผยอวี้เฉิงตอบ “ไม่มี ไม่เป็นไร”
“เอ่อ…แต่มันดูไม่ดีเท่าไหร่ที่จะให้ฉันนั่งรออยู่เฉยๆ ให้ฉันช่วยคุณสักอย่างเถอะค่ะ! คุณจะได้ไม่เหนื่อยเกินไป!” หลินเยียนบอก
เผยอวี้เฉิงหันไปทางห้องครัวและเรียก “อวี่ถัง”
“คร้าบ!” เผยอวี่ถังรีบรุดเข้ามาทันทีที่ได้ยินเสียงพี่ชายเรียก
“พี่ใหญ่ มีอะไรคร้าบ” เขาถามอย่างประจบประแจง
เผยอวี้เฉิงสั่ง “ล้างและหั่นผัก”
เผยอวี่ถังที่ไม่อยากทำได้แต่พยักหน้า “ก็ได้! แน่นอน ไม่มีปัญหา!”
หลินเยียนเกาหัวยืนเก้ๆ กังๆ อยู่ในครัว “นายน้อยลำดับที่สามทำทุกอย่างเลย แล้วฉันล่ะคะ”
เผยอวี้เฉิงส่งผ้ากันเปื้อนให้เธอ “ใส่ให้ฉันหน่อย”
