ลืมรักเลือนใจ – ตอนที่ 199 อาหารมื้อนี้ถึงตายได้! / ตอนที่ 200 ค้างคืน

ตอนที่ 199 อาหารมื้อนี้ถึงตายได้!
 
 
หลินเยียนอึ้งพูดอะไรไม่ออก…
 
 
เผยอวี่ถังแอบน้ำตาตกในอยู่เงียบๆ ขณะหั่นหัวหอม…
 
 
พี่ใหญ่ พี่จะลำเอียงไปถึงไหน
 
 
หลินเยียนใจเต้นรัวเร็วอีกครั้ง เธอกระแอมเบาๆ และรีบรับผ้ากันเปื้อนมาจากเผยอวี้เฉิง เธอสวมให้เขาก่อนที่อ้อมไปข้างหลังเพื่อผูกสายให้แน่น
 
 
เผยอวี้เฉิงเอ่ย “ขอบคุณ”
 
 
หลินเยียนตอบสำลักคำพูด “ฮึ่ม…ด้วย…ความยินดีค่ะ…”
 
 
แม้ว่าภายนอกเผยอวี้เฉิงจะดูเป็นคนน่าเกรงขาม เคร่งขรึม และเย็นชา แต่เขาถือเป็นเรื่องจริงจังถ้าเขาพยายามแกล้งหรือยั่วยวนใครบางคน….
 
 
…
 
 
ไม่ทันไรเผยอวี่ถังก็หันไปง่วนกับการเตรียมอาหาร ส่วนหลินเยียน…
 
 
ทั้งหมดที่เธอทำคือช่วยใส่ผ้ากันเปื้อนให้เขา
 
 
อาหารมื้อค่ำเสร็จในเวลาอันรวดเร็ว เผยหนานซวี่และเผยอวี่ถังช่วยนำอาหารมาตั้งโต๊ะ
 
 
ทั้งสองคนนั่งอีกฝั่งหนึ่งของโต๊ะ
 
 
หลินเยียนจ้องมองอาหารบนโต๊ะที่ทำให้เธอเริ่มน้ำลายสอ “ว้าว! ฉันไม่คิดเลยว่าคุณเผยจะทำอาหารได้น่าทานขนาดนี้”
 
 
เผยอวี่ถังอึ้งพูดอะไรไม่ออก…
 
 
เผยหนานซวี่ก็พูดอะไรไม่ออก…
 
 
เผยอวี้เฉิงตักซี่โครงหมูให้หลินเยียน “ลองชิมดู”
 
 
กลิ่นซี่โครงหมูราดซอสชุ่มฉ่ำหอมน่าอร่อยเตะจมูกเธอ
 
 
“ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะ!” หลินเยียนตักอาหารเข้าปาก
 
 
เผยหนานซวี่และเผยอวี่ถังกลั้นหายใจขณะจ้องหลินเยียนเขม็ง
 
 
หลินเยียนเริ่มเคี้ยว…
 
 
ต้องอร่อยมากแน่ๆ!
 
 
แต่วินาทีที่ลิ้มสัมผัสเนื้อซี่โครงและรับรสชาติ ตัวเธอก็แข็งทื่อทันที…
 
 
เธอจะอธิบายความรู้สึกนี้ยังไงดี มันมีความรู้สึกราวกับมีใครควงไม้หน้าสามและเล็งมาที่หัวของเธอ!
 
 
ให้ตายเถอะ…
 
 
ทำไม…ทำไมรสชาติถึงแปลกประหลาดอย่างนี้
 
 
หลินเยียนไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้…
 
 
อาหารดูน่ากินและน่าอร่อย แต่ทำไมรสชาติถึงเหนือคำบรรยายขนาดนี้
 
 
หลินเยียนไม่กล้าเคี้ยวต่อเพราะรสชาติมันสุดโต่งเกินไป เธออาจตายได้ถ้าเธอกินเข้าไปอีกคำ
 
 
แรกเริ่มเดิมทีเธออยากประหยัดเงินด้วยการเลือกกินอาหารที่บ้าน สุดท้ายถึงเธอจะไม่ต้องจ่ายเงินสักบาทเลยก็จริง แต่เธออาจต้องลาโลกนี้ไป!
 
 
ในช่วงเวลาเพียงไม่กี่วินาทีหลินเยียนรู้สึกราวกับเธอกำลังเผชิญทั้งกับแผ่นดินไหวและสึนามิ
 
 
ตั้งแต่เริ่มหลินเยียนทำตัวปกติเพื่อรักษาท่าที
 
 
หลินเยียนดูสำรวมจนไม่มีใครรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ เผยอวี่ถังมองเธอและถาม “พี่สะใภ้ใหญ่ อร่อยไหม”
 
 
หลินเยียนกล้ำกลืนฝืนทนขณะเคี้ยว เธอถลึงตาใส่เผยอวี่ถังอย่างเคืองๆ และเค้นเสียงตอบ “อื้ม ดี! รสชาติดี! อร่อย!”
 
 
ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมตอนที่เผยอวี้เฉิงบอกว่าจะเป็นคนทำอาหาร เผยหนานซวี่และเผยอวี่ถังถึงได้ออกตัวแรงกันนัก!
 
 
ทำไมพวกเขาไม่บอกเธอก่อน
 
 
ได้ยินแบบนั้น เผยอวี่ถังตักปลาให้เธออีกชิ้น
 
 
“โอ้…ขอบใจ…ฉันตักเองได้…” หลินเยียนฝืนพูด ‘ขอบคุณ’ ออกไปตอนที่รับอาหารมา
 
 
ไม่มีอะไรรสชาติแย่ไปกว่าซี่โครงหมูแล้วล่ะมั่ง
 
 
เมื่อหลินเยียนกลืนปลาเข้าไป เธอก็สรุปได้ว่าเธอเข้าใจผิดเอง…
 
 
จริงๆ…
 
 
ไม่มีใครในโลกนี้สมบูรณ์แบบหรอก!
 
 
เผยอวี้เฉิงดูเป็นคนที่สมบูรณ์แบบไปทุกด้าน แต่ฝีมือทำอาหารของเขาห่วยบรม…
 
 
เธออยากรู้มากว่าเขาปรุงรสชาติแบบนี้ออกมาได้ยังไง
 
 
ในฐานะนักแข่งรถมืออาชีพเธอไปมาแล้วหลายประเทศและชิมอาหารหลากหลาย ทั้งอาหารที่ไม่ค่อยอร่อยและพวกอาหารแปลกๆ แต่ไม่มีอาหารจานไหนรสชาติแย่เท่าอาหารฝีมือเผยอวี้เฉิงเลย
 
 
 
 
 
   ตอนที่ 200 ค้างคืน
 
 
หลินเยียนฝืนยิ้มหลังจากที่กลืนอาหารลงคอ “อร่อย!”
 
 
อร่อย?
 
 
เผยอวี่ถังมองหลินเยียนที่ยังคงยิ้มอยู่ เขาตักปลาขึ้นมาชิ้นหนึ่งด้วยท่าทางไม่ไว้ใจ
 
 
เมื่อเขาชิม…
 
 
เขามั่นใจอยู่เรื่องหนึ่ง นั่นคือพี่สะใภ้ใหญ่รักพี่ใหญ่จริงๆ!
 
 
ทุกคนเริ่มลงมือกิน
 
 
หลินเยียนชิมอาหารทุกจานด้วยความคิดว่าอย่างน้อยต้องมีสักจานที่พอกินได้
 
 
แต่สุดท้ายแล้วก็ไม่มีจานไหนกินได้เลย!
 
 
หลินเยียนแอบลอบมองเผยอวี้เฉิงขณะที่กินแต่อาหารที่มีอยู่ในชามของเธอ
 
 
เธอเห็นเผยอวี้เฉิงกินอาหารพวกนั้นด้วยท่าทีปกติราวกับเขาไม่รู้ว่ารสชาติมันแย่ขนาดไหน
 
 
เผยหนานซวี่และเผยอวี่ถังที่นั่งฝั่งตรงข้ามก็กินด้วยท่าทางปกติ
 
 
หลินเยียนเริ่มไม่มั่นใจตัวเอง…
 
 
เกิดอะไรขึ้น
 
 
ทำไมพี่น้องสามคนนี้ถึงไม่แสดงท่าทีอะไรทั้งสิ้นทั้งๆ ที่กินอาหารรสชาติน่ากลัวพวกนี้
 
 
หรือว่าตระกูลเผยติดกินอาหารรสชาติแปลกๆ ไปแล้วงั้นเหรอ
 
 
กินไปๆ หลินเยียนรู้สึกว่าต่อมรับรสของเธอกำลังชา
 
 
เผยอวี้เฉิงรับรู้ได้ว่ามีอะไรผิดปกติจากสีหน้าของหลินเยียน “เค็มไปเหรอ”
 
 
“ไม่ ไม่ ไม่ค่ะ! ไม่เค็มเลย! อร่อยดี! ฉันแค่หิวน้ำ มีน้ำไหมคะ” หลินเยียนตอบ
 
 
เผยอวี้เฉิงลุกขึ้นไปหยิบน้ำ
 
 
เผยอวี่ถังฉวยโอกาสนี้กระซิบพลางทำหน้ายู่ “พี่สะใภ้ใหญ่! ผมบอกแล้วไงว่าให้เราออกไปกินข้าวข้างนอก! ทำไมพี่ถึงพูดว่าอยากจะกินที่บ้าน ทำไมพี่ทำให้เราต้องมาทนทุกข์ทรมานอย่างนี้ ผมเจ็บปางตายอยู่แล้ว ยังให้ผมต้องมาทรมานอีก ทำไมชีวิตผมมันรันทดอย่างนี้นะ ผมยอมโดนซ่งเย่าหนานมันอัดอีกรอบดีกว่าต้องมากินอาหารฝีมือพี่ใหญ่”
 
 
หลินเยียนหน้าบึ้งขณะกระซิบตอบด้วยความไม่พอใจ “เธอก็คิดว่าอาหารไม่อร่อยเหรอ ฉันคิดว่าคนบ้านนี้มีรสนิยมแปลกๆ เสียอีก!”
 
 
เผยอวี่ถังพูด “พี่สะใภ้ใหญ่ ผมเริ่มที่จะเชื่ออะไรบางอย่างเข้าจริงๆ แล้วตอนนี้…”
 
 
หลินเยียนถาม “หือ?”
 
 
เผยอวี่ถังพูด “ พี่รักพี่ชายของผมจริงๆ พี่ทนกินอาหารพวกนี้ด้วยรอยยิ้ม พี่ต้องรักพี่ใหญ่มากแค่ไหนถึงทำอย่างนี้ได้ นอกจากผมและพี่รอง พี่เป็นคนเดียวที่กล้ากินอาหารพวกนี้ พี่สะใภ้ใหญ่ พี่เป็นรักแท้ของพี่ใหญ่!”
 
 
หลินเยียนอึ้งพูดอะไรไม่ออก…นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน…
 
 
หลังจากที่เผยอวี้เฉิงกลับมาพร้อมน้ำแก้วหนึ่ง เผยอวี่ถังรีบตะกละตะกลามกินข้าวในชาม เขาลุกขึ้นยืนและพูด “ผมอิ่มแล้ว! เพราะผมเป็นนักแข่งจนๆ ผู้น่าสงสาร ผมไม่ควรนอนที่นี่ บ๊ายบาย พี่ใหญ่และพี่สะใภ้ใหญ่!”
 
 
เผยหนานซวี่เช็ดปากและลุกขึ้นยืนตาม “พี่ใหญ่ พี่สะใภ้ใหญ่ ทานให้อร่อยนะครับ ผมมีนัดเช้าพรุ่งนี้ ผมขอตัวก่อน”
 
 
หลินเยียนที่ถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวมองอาหารที่มีอยู่เต็มโต๊ะ…
 
 
ทำไมพวกเขารีบเผ่น
 
 
เหลือหลินเยียนและเผยอวี้เฉิงสองคนในห้องนั่งเล่น
 
 
หลินเยียนทนกัดฟันและกินข้าวไปสองชาม เธอดื่มน้ำไปสามแก้วก่อนที่จะช่วยเผยอวี้เฉิงเก็บจาน
 
 
หลังจากเก็บโต๊ะเรียบร้อย หลินเยียนและเผยอวี้เฉิงล้างจานด้วยกัน
 
 
ขณะล้างจาน เธอคิดว่าเธอสมควรจะกลับบ้านหลังจากล้างจานเสร็จ
 
 
แล้วเธอควรพูดยังไงล่ะ
 
 
จากบุคลิกภายนอกของเธอเธอต้องทำตัวเหมือนว่าอยากอยู่ข้างกายเผยอวี้เฉิงตลอดเวลา แล้วเธอควรจะบอกเขาว่าอยากกลับบ้านยังไงดี
 
 
ขณะที่หลินเยียนล้างจาน เธอมัวแต่จมอยู่ในความคิดของตัวเอง ทันใดนั้นก็มีมือมาจับข้อมือเธอ
 
 
หลินเยียนสะดุ้งเหลือบมองเผยอวี้เฉิง “คุณเผย มีอะไรคะ”
 
 
“วางลง ฉันล้างเอง” เผยอวี้เฉิงจ้องไปที่จานอย่างค่อนข้างไม่รู้จะทำไง
 
 
หลินเยียนเหลือบไปมองที่จานถึงรู้ว่าเธอทำจานแตกไปสองสามใบแล้ว โชคไม่ดีที่เธอควบคุมพละกำลังตัวเองได้ไม่ค่อยดีนัก
 
 
หลินเยียนโมโหตัวเอง “ขอโทษ ขอโทษค่ะ! ฉันแข็งแรงไปหน่อย…”
 
 
เผยอวี้เฉิงตอบเพียง “ออกไปรอฉันข้างนอก”
 
 
หลินเยียนตอบ “โอ้…ได้ค่ะ…”