ลืมรักเลือนใจ – ตอนที่ 203 ถือว่าเป็นการขอบคุณ / ตอนที่ 204 อารมณ์คุกรุ่น

ตอนที่ 203 ถือว่าเป็นการขอบคุณ
 
 
นี่เป็นสถานการณ์ตึงเครียดที่ไม่มีทางเลี่ยง เธอถูกจับได้ว่านอกใจเขา!
 
 
ตั้งแต่เธอฟื้นกลับขึ้นมาได้เป็นครั้งที่สอง ชีวิตของเธอก็ดูเหมือนจะผจญแต่กับปัญหาต่างๆ นานาไม่หยุดหย่อน…
 
 
หลินเยียนไม่กล้าสบตาเผยอวี้เฉิงเพราะเธอรู้ว่าเขาไม่มีวันเข้าใจความรักที่เธอมีต่อไอดอลของเธอ นอกจากนี้เธอก็ประกาศปาวๆ ออกไปแล้วว่าเธอรักเขาแค่ไหนและนั่นหมายถึงไม่มีที่ว่างเหลือให้ไปรักใครได้อีก แต่ถึงกระนั้นเธอกลับแอบซ่อนรูปชายอื่นที่มีฐานะเป็นน้องชายของเขาอีก หลินเยียนรู้สึกราวกับว่าเธอเป็นคนต่ำช้า…
 
 
เธอรู้สึกแค้นใจมาก!
 
 
โชคไม่ดีที่เธอไม่มีทางเลือก! เพราะท่าทางงี่เง่าแบบนั้นของเธอทำให้เธอต้องเข้าไปพัวพันกับเรื่องชู้ทางใจ
 
 
หลินเยียนรีบก้มลงไปม้วนโปสเตอร์เก็บ เธอทำหน้านิ่งอธิบาย “ทั้งหมดนี่เป็นเพราะนายน้อยลำดับที่สาม เขาบังคับให้ฉันเก็บโปสเตอร์ไว้ ฉันบอกปฏิเสธไป แต่สุดท้ายมาคิดๆ ดูฉันก็เลยเก็บไว้ เพราะยังไงฉันก็เป็นพี่สะใภ้เขา ฉันต้องสนับสนุนเขา นั่นเป็นสิ่งที่ฉันสมควรทำ…”
 
 
หลินเยียนรู้สึกถูกคว้าเอวไปทั้งๆ ที่ยังพูดไม่จบ ก่อนที่จะทันได้ตั้งตัวเธอก็ถูกดึงเข้าไปสู่อ้อมกอดอันแน่นหนาและอบอุ่น ด้วยความตกใจเธอเผลอปล่อยโปสเตอร์ที่กำไว้
 
 
แม้ว่าเผยอวี้เฉิงจะเป็นคนอ่อนโยนเสมอมาและแอบค่อนไปทางรอบคอบด้วยซ้ำ หลินเยียนรู้สึกถึงความอำมหิตและความกลัวที่แทรกซึมเขาไปสู่จิตวิญญาณของเธอ…
 
 
เธอรู้สึกราวมีตาข่ายขนาดยักษ์แผ่กระจายคลุมทั่วร่างเธอ ความรู้สึกในตอนแรกไม่มีสัญญาณของอันตรายเลย เธอจึงเพลิดเพลินไปกับมัน…แต่ตาข่ายนั่นกลับรัดแน่นมากขึ้นเรื่อยๆ…
 
 
ทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้
 
 
เขาช่างเป็นบุรุษที่แสนสุภาพและวางตัวดี แต่ทำไมจู่ๆ เธอถึงถูกครอบงำด้วยความกลัวเหลือสุดคณานับเช่นนี้
 
 
ทันใดนั้นหัวของหลินเยียนก็เหมือนถูกแยกออกด้วยอาการปวดตุบๆ รุนแรงที่ปราดเข้ามา…
 
 
เผยอวี้เฉิงกอดรัดเธอไว้ไม่นาน
 
 
ความกลัวและความเจ็บปวดในหัวมลายหายวับไปภายในพริบตาราวกับทุกอย่างเป็นเพียงภาพลวงตา
 
 
หลินเยียนกลับมารู้ตัวอีกครั้ง “ทำไม…”
 
 
เผยอวี้เฉิงก้มและม้วนโปสเตอร์ให้เธอ เขายัดมันกลับลงไปในกระเป๋าและส่งให้เธอก่อนที่จะยืนมองพิจารณาหญิงสาวที่ยืนตกตะลึงและโน้มใบหน้าของเขาลงไปสัมผัสริมฝีปากของเธออย่างแผ่วเบา ก่อนที่จะบอกกับเธอด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “ถือว่าเป็นการขอบคุณ”
 
 
หลินเยียนหน้าแดงก่ำทันที
 
 
ขอบคุณที่เธอสนับสนุนเผยหนานซวี่?
 
 
ทำไมผู้ชายคนนี้ไม่เล่นตามกฎ
 
 
หลินเยียนทำอะไรได้บ้าง
 
 
เธอยิ้มและพึมพำในลำคอ “ด้วยความยินดีค่ะ มันเป็นสิ่งที่ฉันควรทำ”
 
 
ถึงอย่างไรเธอก็เอาตัวรอดจากวิกฤตินี้จนได้
 
 
ขณะที่เผยอวี้เฉิงเดินนำหลินเยียนไปที่ประตู เขาสัมผัสได้ว่าหญิงสาวยังดูกังวลอยู่ เพื่อแสดงให้เห็นว่าเขาเป็นคนที่คิดถึงความรู้สึกของคนอื่น เขาตัดสินใจให้คนขับรถไปส่งเธอแทน
 
 
หลินเยียนโบกมือลา “งั้นฉันกลับก่อนนะคะ ราตรีสวัสดิ์ค่ะคุณเผย”
 
 
เผยอวี้เฉิงพูดตอบ “ราตรีสวัสดิ์”
 
 
หลินเยียนนั่งในรถที่ค่อยๆ เคลื่อนหายเข้าไปในความมืด
 
 
เผยอวี้เฉิงจุดบุหรี่สูบขณะที่มองรถเคลื่อนออกไปจนลับสายตา เขายืนอยู่ท่ามกลางสายลมยามค่ำคืนที่กำลังโชยพัด
 
 
หลังจากสูบบุหรี่เสร็จ เผยอวี้เฉิงหันหลังกลับและเดินกลับเข้าคฤหาสน์ไป
 
 
 
 
 
ตอนที่ 204 อารมณ์คุกรุ่น
 
 
ด้วยความครุ่นคิด…
 
 
ชายหนุ่มนั่งหน้าโต๊ะทำงานถือถ้วยกาแฟ เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดตาและแว่นตาที่ทำให้เขาดูอ่อนโยนและสุภาพ
 
 
เขานั่งนิ่งเงียบไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ด้านหน้ามีกองเอกสารที่ยังไม่ได้เปิดดูวางอยู่ อีกทั้งกาแฟของเขาก็เริ่มเย็นชืด
 
 
แสงไฟจากแล็ปท็อปส่องสะท้อนใบหน้างดงามของชายหนุ่ม ดวงตาหลังกรอบแว่นดูลึกล้ำและลึกลับดุจห้วงมหาสมุทร
 
 
เมื่อมองไปใกล้ๆ ชายหนุ่มกำลังจ้องมองไปยังนอกหน้าต่างบริเวณที่รถซึ่งหลินเยียนนั่งเคลื่อนตัวออกไป
 
 
หญิงสาวดูโล่งใจเป็นที่สุดเมื่อรู้ว่าคนขับรถของเขาจะเป็นคนไปส่งเธอแทน สาวน้อยดูกระตือรือร้นที่จะหนีออกไปจากที่นี่ให้ได้ราวกับเธอเป็นสิ่งมีชีวิตตัวกระจ้อยที่กำลังหนีออกจากถ้ำที่แสนอันตราย…
 
 
บางทีเธอคงไม่รู้ว่าสีหน้าเธออ่านง่าย
 
 
แววตาของเผยอวี้เฉิงที่ตอนแรกดูเรียบเฉย จู่ๆ ก็เหมือนมีคลื่นอารมณ์ถาโถม เขาถือถ้วยกาแฟและใช้อีกมือเคาะโต๊ะเป็นจังหวะ
 
 
ยิ่งดึกในบ้านก็แทบจะเงียบสนิทราวกับบ้านร้าง มีเพียงเสียงติ๊กเบาๆ ของเข็มนาฬิกาเคล้าคลอไปกับเสียงเคาะนิ้วของชายหนุ่มตามจังหวะนั้น…
 
 
ด้านนอกต้นไม้ส่ายไปมาตามแรงลม…
 
 
ทันใดนั้นจู่ๆ ก็มีเสียงเพล้งสะท้อนดังก้องขึ้นภายในห้องอย่างน่าหวาดผวา
 
 
แก้วกาแฟเย็นชืดที่เคยอยู่ในมือของเผยอวี้เฉิงแตกละเอียดออกเป็นเสี่ยงๆ ในทันที…
 
 
เศษแก้วและกาแฟไหลออกมาตามซอกนิ้วเรียวของชายหนุ่มและหยดเปื้อนชุดสูทสั่งตัดของเขา
 
 
เผยอวี้เฉิงชายตามองมือที่บดขยี้แก้วจนเป็นผง ร่องรอยของความเกลียดชังเข้ากระดูกดำฉายวาบผ่านดวงตาคู่นั้นขณะที่เขามองมือตัวเองที่ไม่เป็นอะไรเลย
 
 
ชั่วอึดใจชายหนุ่มกลับมานิ่งสงบอีกครั้งราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
 
 
เขาหยุดเคาะโต๊ะและปัดเศษฝุ่นออกจากเสื้อสูท จากนั้นลุกขึ้นยืนและเดินตรงไปที่ประตู
 
 
ขณะที่ชายหนุ่มกำลังจะก้าวออกจากห้องไป…
 
 
เสียงกะเทาะดังสนั่นดังขึ้นไล่หลังเขา โต๊ะแยกออกเป็นสองท่อนและทุกอย่างที่อยู่บนนั้นก็ถล่มลงมา…
 
 
ข้าวของกระจัดกระจายเกลื่อนเต็มพื้น…
 
 
เฉิงมั่วผู้ช่วยของเผยอวี้เฉิงที่ยืนรออยู่หน้าประตูห้องทำงานรีบปรี่เข้าไปในห้อง
 
 
ตอนที่เฉิงมั่วได้ยินเสียงดังสนั่นหวั่นไหว ตัวเขายืนแข็งทื่อด้วยความตกใจ
 
 
เขามองกองเอกสารที่เกลื่อนกระจายและโต๊ะที่แยกออกเป็นสองท่อนภายในห้องทำงานด้วยความอัศจรรย์ใจ ไม่นานความตกใจก็พลันหายไปและถูกแทนที่ด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึกเฉกเช่นเคยแม้จะยังคงมีร่องรอยของความกลัวไหววูบหลงเหลืออยู่ภายในแววตา
 
 
เฉิงมั่วไม่กล้าชักช้า เขารีบรายงานเผยอวี้เฉิง “ท่านประธานเผย บอร์ดผู้บริหารมีเรื่องอีกแล้วครับ พวกเขากำลังรออยู่ที่ห้องประชุมของบริษัทตอนนี้ พวกเขาอยากให้คุณไป…”
 
 
เผยอวี้เฉิงจัดเสื้อที่มีรอยยับให้เรียบร้อยขณะที่สาวเท้าตรงไปยังห้องน้ำ “ไปเตรียมรถ” เขาสั่งด้วยสีหน้าเรียบเฉย
 
 
“ครับ” เฉิงมั่วก้มน้อมรับคำสั่ง
 
 
ก่อนที่เฉิงมั่วจะออกไป เขาอดไม่ได้ที่จะเหลือบหันไปมองเศษซากปรักหักพังบนพื้นอีกครั้ง เขาขมวดคิ้วก่อนที่หันหลังเดินออกไป