ลืมรักเลือนใจ – ตอนที่ 27 เพราะเธอไม่ได้มีสมองอยู่แล้ว

ไม่คิดว่าเรื่องนี้จะถึงหูเบื้องบน!  
 
 
แย่แล้ว สิ่งสำคัญคือต้องรีบแก้ไขสถานการณ์!  
 
 
เฝิงอานหวาหันขวับไปมองหลินเยียน “คุณหลิน เมื่อครู่นี้คุณทำได้ดีมาก ทำให้ผมกับผู้กำกับเจียงประทับใจอย่างมาก เพราะฉะนั้นยินดีด้วย บทนี้เป็นของคุณ!”  
 
 
เจียงอีหมิงเองก็รีบพูด “คุณหลิน คุณกลับไปเตรียมตัว รอประกาศเริ่มถ่ายทำจากกองถ่ายเถอะ!”  
 
 
ตอนนี้เจียงอีหมิงรู้สึกสับสนไม่น้อย  
 
 
แต่ก็โชคดีแล้ว มิเช่นนั้น เขาก็จะไม่สามารถใช้งานหลินเยียนคนนี้ต่อได้  
 
 
หลินเยียนเป็นตัวเลือกที่เหมาะสมที่สุดของนางรองหมายเลขสี่สำหรับเขา ถ้าพลาดไป เขาก็คงจะเสียดายจริงๆ  
 
 
“พวกคุณทำบ้าอะไรกันเนี่ย!”  
 
 
หวังเฉี่ยวฮุ่ยพูดเสียงแหลม “เธอมีสิทธิ์อะไรถูกเลือก พวกคุณไม่มีสมองคิดหรือไง?!”  
 
 
เฮ่อซานซานที่อยู่ข้างๆ ขมวดปมคิ้วแน่น เธอเองก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด ท่านประธานโจวคนนั้นคงเป็นคนที่พี่ซูหย่าส่งมา แต่ในช่วงวินาทีสำคัญ ดูเหมือนจะเกิดเรื่องไม่คาดคิดกับท่านประธานโจว  
 
 
เฝิงอานหวาชี้หน้าหวังเฉี่ยวฮุ่ยต่อว่าเสียงเย็น “ทั้งสองท่านก็หยุดโวยวายได้แล้ว ผลการคัดเลือกออกมาแล้ว เชิญพวกคุณออกไป!”  
 
 
ได้ยินเช่นนี้หวังเฉี่ยวฮุ่ยอึ้งไปเล็กน้อย โปรดิวเซอร์ที่ก่อนหน้านี้ยังดูเคารพและให้เกียรติพวกเธอ ทำไมจู่ๆ ถึงกล้าพูดกับพวกเธอแบบนี้?  
 
 
ไม่มีเส้นสายของโจวเฟิง แน่นอนว่าเฝิงอานหวาไม่มีทางสนใจนักแสดงตัวเล็กๆ อย่างเฮ่อซานซาน  
 
 
สุดท้ายเฝิงอานหวาให้ทีมงานพาตัวสองแม่ลูกออกไปเสีย  
 
 
“คุณหลิน ขอโทษที่ความผิดพลาดบางอย่างของเรา ทำให้คุณต้องเดือดร้อนโดยใช่เหตุ หากคุณมีคำถามอะไร ก็ถามมาได้เลย” ท่าทีของเฝิงอานหวาเปลี่ยนไปทันที  
 
 
“ฉันต้องการเบิกค่าจ้างล่วงหน้า” หลินเยียนพูด  
 
 
เฝิงอานหวาพูดทันทีว่า “เรื่องนี้ไม่ใช่ปัญหา เดี๋ยวผมให้คนไปจัดการให้”  
 
 
หญิงสาวพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะหมุนตัวเดินออกมา  
 
 
……  
 
 
หลังจากออกจากห้องโถงคัดเลือกนักแสดง หญิงสาวก็ค่อยๆ เดินไปยังทางเดินที่ไม่มีคน  
 
 
ไม่มีใครสังเกตเห็นว่าในขณะนี้ดวงตาที่ดุร้ายของหญิงสาวค่อยๆ ผ่อนคลายลง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นตะลึงและไม่อยากจะเชื่อ ทว่าสายตาเช่นนี้ปรากฏเพียงชั่ววูบเท่านั้น ไม่นานก็กลับมาเย็นชาเหมือนเดิม ราวกับมีคนสองคนอยู่ในร่างเดียวกัน  
 
 
นี่…นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!  
 
 
ครั้งนี้หลินเยียนไม่ได้ความจำเสื่อม!  
 
 
เธอตื่นมากลางคัน แล้วเห็นทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้อย่างชัดเจน แต่ทั้งหมดนี้ไม่ใช่ฝีมือเธอ  
 
 
แม้ว่าเธอจะรู้สึกตัวดี แต่ร่างกายกลับสูญเสียการควบคุม  
 
 
ความรู้สึกแบบนี้ เหมือนร่างกายของเธอถูกคนอื่นขับเคลื่อนอยู่!  
 
 
รวมทั้งตอนนี้ เธอก็ยังไม่สามารถควบคุมร่างกายของตนได้  
 
 
โธ่เฮ่ย! นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?  
 
 
ตอนนี้มีความคิดที่น่ากลัวหนึ่งผุดขึ้นในหัวหลินเยียน หรือเธอจะถูกอะไรบางอย่างเข้าสิงจริงๆ?  
 
 
หรือที่เธอได้รับบาดเจ็บคราวก่อน ไม่เพียงแค่ขาหัก แต่สมองก็ได้รับความกระทบกระเทือนไปด้วย?  
 
 
“ไม่ต้องกังวลโดยใช่เหตุ”  
 
 
หลินเยียน “…!!!”  
 
 
เธอได้ยินร่างกายของตัวเองพูด  
 
 
ที่นี่ไม่มีใครเลย หรือกำลังคุยกับเธอ?  
 
 
อีกฝ่ายยังรู้จักปลอบใจเธองั้นเหรอ? ท่าทางเหมือนจะไม่ได้คิดร้ายอะไร…  
 
 
หลินเยียนกำลังคิดเช่นนี้ จากนั้นพลันได้ยินร่างกายของตัวเองพูดอย่างไม่แยแสว่า “บางทีเธออาจจะไม่มีของแบบนี้ก็ได้”  
 
 
เยาะเย้ยว่าเธอไม่มีสมองงั้นเหรอ?  
 
 
ถ้าตอนนี้หลินเยียนควบคุมร่างกายของตัวเองได้ ใบหน้าคงยิ่งมืดมนเหมือนก้นหม้อ  
 
 
“เธอ…เธอเป็นใครกันแน่? ทำไมถึงมาควบคุมร่างกายของฉันได้? ดื่มน้ำบ่อ อย่าลืมคนขุดบ่อ! เธอใช้ร่างกายของฉัน กลับยังมาด่าว่าฉันไม่มีสมอง!?”  
 
 
“เหอะ…”  
 
 
หลินเยียนรออยู่นาน แต่กลับได้ยินเพียงเสียงหัวเราะเยาะจากปากของตัวเอง  
 
 
จากนั้นอีกฝ่ายก็ไม่สนใจเธออีกเลย  
 
 
หลินเยียนได้แต่มองร่างกายของตัวเองเดินออกจากตึกโดยไม่สามารถทำอะไรได้ จากนั้นก็ขึ้นรถแท็กซี่คันหนึ่งไป  
 
 
ความรู้สึกที่เห็นร่างกายของตัวเองเสียการควบคุมในขณะที่ยังมีสติดีอยู่แบบนี้ ทำเอาเธอตกใจแทบสติแตก  
 
 
“เดี๋ยวๆ เฮ้ย นั่นเธอจะไปไหน?”  
 
 
“เธอจะใช้ร่างกายของฉันทำอะไรอีก?”  
 
 
“เธอเป็นตัวอะไรกันแน่?”  
 
 
……