ลืมรักเลือนใจ – ตอนที่ 28 เธอเป็นปีศาจเหรอ

จนปัญญา แม้ว่าหลินเยียนจะร้อนใจแค่ไหน แต่ก็ไม่มีประโยชน์  
 
 
ตอนนี้เธอเหมือนถูกขังอยู่ในฝาแก้ว เธอมีสัมผัสด้านการได้ยินและมองเห็น สามารถรับรู้ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในโลกภายนอกได้ แต่เธอทำอะไรไม่ได้เลย  
 
 
ครู่หนึ่งหลังจากนั้น หลินเยียนพบว่าตัวเองหยุดอยู่ที่หน้าโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง แล้วเดินเข้าไปอย่างคล่องแคล่ว  
 
 
ไอ้คนนี้พาร่างของเธอมาทำอะไรที่โรงพยาบาล?  
 
 
หรือมาหาหมอ?  
 
 
ตอนนี้หลินเยียนทำอะไรไม่ได้เลย จึงได้แต่เฝ้าดูการเปลี่ยนแปลงอยู่เงียบๆ  
 
 
ลิฟต์ค่อยๆ ขึ้นไป ไม่นานก็มาถึงห้องพักฟื้น VIP ห้องหนึ่งที่อยู่ชั้นบนสุด  
 
 
บริเวณชั้นบนสุดเงียบสงัด หญิงสาวเดินไปหยุดอยู่ที่ห้องคนไข้ห้องหนึ่งที่อยู่ภายในสุด  
 
 
หน้าห้องคนไข้ ชายหนุ่มในชุดสูทรองเท้าหนังคนหนึ่งยืนเฝ้าอยู่  
 
 
ผู้ช่วยเห็นหญิงสาวก็พยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะหลีกทางและเปิดประตูให้หญิงสาว  
 
 
หลังจากประตูถูกเปิดออกมา หลินเยียนก็เห็นผู้ชายที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้ทันที  
 
 
หลังจากเห็นชัดแล้วว่าผู้ชายที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้เป็นใคร หลินเยียนตะลึงไปทันที  
 
 
ผู้ชายคนที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้คือเผยอวี้เฉิง!  
 
 
ในขณะที่หลินเยียนอึ้งงันไปอย่างสิ้นเชิง เธอพลันเห็นว่าร่างกายของตัวเองนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆ เตียงคนไข้ที่เผยอวี้เฉิงนอนอยู่  
 
 
หลินเยียนพลันตระหนักเรื่องหนึ่งได้…  
 
 
“เคาะ! ฉันรู้แล้ว! ที่แท้เธอก็เป็นไอ้คนลามกที่นอนกับเผยอวี้เฉิง!”  
 
 
“เธอจะทำอะไร!”  
 
 
“ฉันขอเตือนว่าอย่าทำอะไรบ้าๆ นะ! นี่มันร่างกายของฉัน! ของฉัน!”  
 
 
“เฮ้ย ฉันคุยกับเธออยู่นะ! เธอได้ยินมั้ย? ฉันจะบอกเธอว่าทำแบบนี้มันผิดกฎหมายนะ!”  
 
 
……  
 
 
หลินเยียนมองเผยอวี้เฉิงที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้อย่างลนลานและทำอะไรไม่ถูก หวังว่าเขาจะตื่นมาตอนนี้ แล้วรีบหนีไปจากกรงเล็บของปีศาจตนนี้ซะ  
 
 
แต่ตอนนี้เผยอวี้เฉิงเหมือนจะหลับลึกมาก สีหน้าก็ดูขาวซีดเล็กน้อย  
 
 
แสงแดดสาดส่องผ่านช่องว่างระหว่างใบไม้เข้ามาตกกระทบบนใบหน้าอันหล่อเหลาราวกับเทพเจ้าของชายหนุ่ม  
 
 
ก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะหลับอยู่หรือเปล่า ตอนนี้เผยอวี้เฉิงไม่ได้ให้ความรู้สึกชวนกดดันเหมือนปกติและไม่มีรัศมีความดุดันและอันตราย นอนอย่างสงบโดยไม่มีพิษมีภัย ช่างเหมือนเจ้าหญิงนิทราที่หลับใหลไปเป็นพันปี…  
 
 
ความงามนี้ตะลึงโลก หลินเยียนจ้องตาค้างไปชั่วขณะ  
 
 
และในขณะที่สติของหลินเยียนล่องลอยไปนั้น วินาทีต่อมาเรื่องระทึกขวัญก็เกิดขึ้น  
 
 
มือของเธอขยับเอง…  
 
 
เคาะ! มือของเธอกำลังลูบคลำไปตรงนั้น!!!  
 
 
เมื่อเห็นอุ้งมือมหาบาปของตนค่อยๆ เข้าไปใกล้ขอบคอเสื้อของเผยอวี้เฉิงทีละนิด จิตวิญญาณของหลินเยียนแทบจะคำรามออกมาเป็นเสียงโลมา “อ๊ากๆๆๆๆ! หยุด! เธอทำอะไรน่ะ!”  
 
 
นิ้วมืออันขาวเนียนของหญิงสาวไล้บนขอบคอเสื้อของชายหนุ่มเบาๆ อย่างเนือยๆ “นี่คือสิ่งที่เธออยากทำไม่ใช่เหรอ?”  
 
 
หลินเยียนตะเบ็งเสียงทันที “ซี้ซั้ว! ฉันไม่อยาก!!!”  
 
 
เธออยากทำเรื่องแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่!  
 
 
“เธอคิด จิตใต้สำนึกของเธอไม่มีทางโกหก” น้ำเสียงของหญิงสาวดูมั่นใจ  
 
 
หลินเยียนแทบจะเสียสติแล้ว “หุบปาก! เธอเป็นปีศาจเหรอ? เธอยังอ่านจิตใต้สำนึกของฉันออกด้วยเหรอ?”  
 
 
จิต…จิตใต้สำนึกของเธอไร้ศีลธรรมขนาดนั้นเลยเหรอ?  
 
 
เป็นไปไม่ได้!  
 
 
หญิงสาวใช้มืออีกข้างประคองหน้าผากไว้หลวมๆ พูดอย่างเย็นชาและเกียจคร้านว่า “เพราะฉันมาอยู่ในร่างกายเธอ ก็ถือซะว่าเป็น…ค่าเช่าที่ฉันให้เธอ”  
 
 
หลินเยียน “…”