ลืมรักเลือนใจ – ตอนที่ 36 พี่ชายนายด้อยค่าขนาดนี้เชียว?

           เวิงๆๆ——  
 
 
           เสียงเครื่องยนต์อันไพเราะดังขึ้น  
 
 
           วินาทีต่อมาเฟอร์รารี่สีแดงสดคันนี้ก็พุ่งออกไปอย่างรวดเร็วราวกับสายฟ้า  
 
 
           ถ้าเป็นผู้หญิงธรรมดา เกรงว่าคงกรีดร้องด้วยความตกใจไปแล้ว  
 
 
           หลินเยียนเพียงเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจตอนที่รถออกตัว   
 
 
           การเร่งความเร็วในระยะร้อยเมตรนี้ถือว่าน่าทึ่งมาก!  
 
 
           ดูเหมือนว่าจะจ้างผู้เชี่ยวชาญดัดแปลง  
 
 
           แม้จะเทียบกับรถแข่งมืออาชีพไม่ได้ แต่ก็ถือว่าไม่เลวสำหรับการดัดแปลงแบบสมัครเล่น  
 
 
           หลินเยียนพอรู้ว่าเผยอวี่ถังจะทำอะไร เธอนั่งเงียบอยู่บนเบาะข้างคนขับโดยไม่พูดจา แล้วหลับตาเก็บแรง   
 
 
           หลังจากออกจากวงการแข่งรถ เธอจำไม่ได้แล้วว่าตนไม่ได้แตะต้องรถมานานเท่าไหร่แล้ว  
 
 
           ตอนนี้ฟังเสียงคลื่นเสียงที่คุ้นเคยและไพเราะเสนาะหูนี้ ราวกับหลุดออกไปอยู่อีกโลก   
 
 
           ฉากความทรงจำวันเก่าๆ ในสนามแข่งและทุกอย่างที่เกิดขึ้นในวันที่เธอถอนตัวออกจากการแข่งขัน ความทรงจำที่เธอจงใจลืม ค่อยๆ ผุดขึ้นในหัว เหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน…  
 
 
           เผยอวี่ถังเห็นหลินเยียนหลับตาตลอดทาง และสีหน้าก็ดูแย่ จึงหลุดขำพลันพูด “เฮ้ เธอเมารถเหรอ?”  
 
 
           หลินเยียนพอจะรู้นิสัยของคุณชายนี้แล้ว จึงไม่ได้ปฏิเสธเขา ถือเป็นการเงียบยอมรับไปซะ  
 
 
           เวิง…  
 
 
           วินาทีต่อมา เผยอวี่ถังก็เร่งความเร็วกว่าเดิม  
 
 
ไม่นานก็ขับรถไปถึงถนนที่โล่งกว้าง แสดงทักษะการขับรถอย่างบ้าคลั่งในโค้งที่ต่อเนื่องกันหลายๆ โค้งด้านหน้า  
 
 
เผยอวี่ถังเมื่อเห็นสีหน้าของหลินเยียนซีดเซียวขึ้นเรื่อยๆ ท่าทางดูเหมือนกลัวจนไม่กล้าปริปากพูดอะไรแล้ว พลันรู้สึกขยะแขยงกว่าเดิม “เฮ้ เธอคงไม่ได้จะอาเจียนนะ? พี่ชายฉันไปถูกใจผู้หญิงอ่อนแออย่างเธอได้ยังไง? ฉันเกลียดผู้หญิงที่เปราะบางอย่างเธอที่สุด ขนาดแค่นั่งรถยังเมา…”  
 
 
           หลินเยียน “…”  
 
 
           หลังจากได้ยินคำพูดอย่างตรงไปตรงมาของเด็กหนุ่มคนนี้ หลินเยียนก็มีเหตุผลที่จะสงสัยว่า เด็กคนนี้อาจจะเป็นโสดไปตลอดชีวิต  
 
 
           เผยอวี่ถัง “หึ ฉันขอบอกเธอไว้ตรงนี้เลยนะ เธอตายใจเสียเถอะ! เธอไม่มีทางได้เป็นพี่สะใภ้ใหญ่ของฉันแน่!”  
 
 
หลินเยียน “…”  
 
 
           เธอไม่อยากจริงๆ…  
 
 
           เผยอวี่ถังยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย เผยฟันแหลมซี่เล็กอันหยิ่งผยอง “แน่นอนว่าถ้าเธอสามารถนั่งบนเบาะข้างคนขับฉันได้ครึ่งชั่วโมง ฉันจะพิจารณาดูอีกที!”  
 
 
           หลินเยียน “…”  
 
 
           แค่นี้ก็จะพิจารณาดูแล้วเหรอ? พี่ชายนายด้อยค่าขนาดนี้เชียว?  
 
 
           หลินเยียนแค่นเสียงไอเบาๆ ที พลันพูดว่า “งั้นไม่ต้องแล้ว ไม่ต้องพิจารณาแล้ว…ฉันอยากลงรถ…ฉันเมารถ…อยากอาเจียน”  
 
 
           “ฉันยังสนุกไม่หนำใจเลย! อยากอาเจียนก็ต้องกลั้นไว้!”  
 
 
           เผยอวี่ถังกำลังซิ่งรถอย่างเมามัน ขณะนั้นเองรถ GTR สีเงินคันหนึ่งพลันเลี้ยวมาในแนวทแยงและขนานข้างเขาก่อนจะค่อยๆ แซงเขา และขวางอยู่ตรงหน้าเขา  
 
 
           จากนั้นรถสปอร์ตอีกสี่คันก็เริ่มบีบเข้ามา ล้อมเผยอวี่ถังไว้ตรงกลาง  
 
 
           เผยอวี่ถังเห็นรถพวกนั้น ใบหน้าพลันอึมครึมขึ้นมา “ปักโธ่! จองเวรจองกรรมไม่เลิก! ทำไมถึงเป็นสารเลวพวกนั้นอีกแล้ว!”  
 
 
           หลินเยียนกวาดสายตามองรอบๆ แล้วพบว่าเผยอวี่ถังถูกรถหลายคันล้อมเอาไว้แล้ว  
 
 
           เผยอวี่ถังเสียดสีกับรถพวกนั้นเป็นระยะๆ ประกายไฟแผ่กระจายไปทั่ว…  
 
 
           หลายนาทีหลังจากนั้น รถของเผยอวี่ถังก็ถูกรถพวกนั้นบีบให้จอดตรงเชิงเขา