ตอนที่ 810 ฉันยอมหย่า
วัจสามองไปนอกหน้าต่างด้วยอารมณ์ขุ่นมัว ท้องฟ้าที่มืดมิดนั้น ไม่ต่างจากอารมณ์เธอ
ผ่านไปซักพัก วัจสาจึงค่อยๆถอนหายใจออกมา “พอเถอะ พรุ่งนี้ฉันจะย้ายกลับไปเป็นคุณนายรองที่บ้านศรีทอง!”
เมื่อวัจสาพูดจบ ธัชชัยก็รีบพูดต่อทันที “โอเค ฉันตกลงหย่ากับเธอ!”
น้ำเสียงของเขาเรียบนิ่ง แต่ฟังชัดในทุกคำ
หลังจากฟ้าสาง พวกเขาก็ไปที่อำเภอกัน และการดำเนินการหย่านั้น เป็นไปอย่างราบรื่น!
ชื่อของตะวันก็ไม่อยู่ภายใต้การดูแลของใคร และไม่มีใครมีสิทธิในการรับเลี้ยงดู
และวัจสาเลือกที่จะหย่าออกมาตัวเปล่า จึงไม่มีปัญหาเรื่องทรัพย์สมบัติ
เมื่อเห็นหนังสือหย่าเล่มสีเขียว วัจสาก็น้ำตาเอ่อล้นออกมา
“ทำไมเสียดายเร็วจัง? ตอนนี้พวกเราจะไปแต่งอีกครั้งก็ได้นะ สร้างสถิติใหม่ คืนดีภายในวินาทีเดียวเป็นไง?”
หน้าของธัชชัยยังคงซีดเซียว
แต่ความคิดของวัจสาไม่ใช่แบบที่ธัชชัยคิดอย่างสิ้นเชิง
เธอร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจ แถมยังพึมพำกับตัวเอง “ฉันเป็นอิสระแล้ว…ในที่สุดฉันก็เป็นอิสระเสียที! ต่อให้เป็นอิสระทางจิตใจ ก็มากพอแล้ว!”วัจสายกมือขึ้นมาปาดน้ำตา ในขณะที่เธอเตรียมจะยัดหนังสือหย่านั้นลงกระเป๋า ก็ถูกธัชชัยแย่งไป“ฉันจะเก็บไว้ให้เธอก่อน! ยังไงซะก็ต้องได้ใช้อีก ไม่ถึงเดือนหรอก”ธัชชัยหยิบหนังสือหย่าทั้งสองเล่มสอดเข้ากระเป๋าเสื้อสูทวัจสาไม่ได้แย่งกลับมาจากเขา ยังไงซะก็ได้หย่าแล้ว เธอแค่หันหน้าไป แล้วจ้องหน้าชายหนุ่มที่ยืนห่างกันไม่ถึงเมตรพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ขอบคุณนายนะ…ธัชชัย ขอบคุณมากๆ”“หึ…คำพูดเธอนี่ ทำไมถึงทำให้ฉันรู้สึกเจ็บๆได้นะ!”ธัชชัยเอียงตัวไปทางวัจสา แล้วพิงหัวของตัวเองเข้ากับไหล่ของวัจสา “เธอกอดฉันหน่อย…ฉันเสียใจจะแย่แล้ว”ไม่รู้ว่าทำไม วัจสาเอื้อมมือไปโอบเอวเขาเอาไว้จริงๆ ต่อต่อมา ก็ผละออกอย่างแรงธัชชัย ผู้ชายกับผู้หญิงแตะต้องกันมันไม่ดี นายกลับไปหากนิษฐาเถอะ”คำพูดนั้นเจือความเจ็บปวดและความอดกลั้นอยู่มากมายผลักธัชชัยออก แล้วเธอก็เดินนำหน้าไป ธัชชัยจับหน้าอกตัวเองเอาไว้ แล้วรีบวิ่งไล่ขึ้นไป“คฤหาสน์ที่ภูเขาวั่งซานเมืองเหนือนั้นตกแต่งเสร็จแล้ว เธอไปอยู่ที่นั่นได้ อย่างไรซะแวววัยก็เป็นสาวโสดที่ค่อนข้างอายุมากแล้ว เธอและลูกชายอยู่ตรงนั้นก็มีแต่เป็นตัวขัดขวางในการหาแฟนของเธอ!”พวกเขาหย่ากันแล้ว แต่วัจสายังคงเป็นผู้หญิงของเขา และตะวันยังคงเป็นลูกชายของเขาเพียงแค่ทำตามความฝันของหญิงสาวที่จะกลับไปใช้ชีวิตสาวน้อย ให้เธอได้สัมผัสการถูกจีบคืน“ฉันจะกลับไปตระกูลเดิมขุนทด นายไม่ต้องห่วง อย่างน้อยตะวัน ก็ยังอยู่กับนาย ให้เขาอยู่ดูแลจนนายหายดี”ตัดสินใจไปแล้ว ทางเดินที่เหลือก็คงต้องเริ่มจากศูนย์ ตระกูลเดิมขุนทดเป็นที่จุดประกายความฝันของสาวน้อย ไปเริ่มต้นใหม่ที่นั่นน่าจะเหมาะสมที่สุด“เธอจะกลับไปอยู่ตระกูลเดิมขุนทด? เธอไม่กลัวผู้หญิงทั้งสี่ของบ้านจับเธอกินจนไม่เหลือกระดูกเหรอ?”ผู้หญิงสี่คนที่ธัชชัยพูดถึง คือลูกสาวสามคนและวราลีแม่ของพวกเธอ“ฉันต้องกลัวอะไร อยู่ที่นั่นมาตั้ง 20 กว่าปี มีปัญญากินฉันก็เอาสิ! ฉันยังมีสินสมรสอีกตั้ง 200ล้านไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้หย่า ฉันกลับไปอยู่ที่บ้านเดิมขุนทดเป็นเรื่องธรรมดาปยุตกับวราลีไม่มีทางไล่ฉันได้!”ในแววตาวัจสามีประกายความดื้อรั้นหลายปีมานี้เธอเชื่อฟังมากจนเกินไป ดังนั้นจึงกลายเป็นแบบทุกวันนี้ ไม่อาจโทษใครได้“ถ้าหากกลับไปอยู่ เธอจะต้องโดนสามพี่น้องที่บ้านนั้นรังแกแน่นอน ไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมเธอถึงทำแบบนั้น!”ธัชชัยไม่เข้าใจว่าทำไมหญิงสาวถึงต้องการจะกลับไปอยู่บ้านเดิมขุนทด ให้เธอกลับไปอยู่กับแวววัยยังดีกว่า“กลับไปตกระกำลำบากที่บ้านเดิมขุนทดไม่ดีเหรอ? อย่างนั้นค่อยให้ตัวฉันเองเข้าใจว่าตัวเองจะทนได้ซักกี่น้ำ” วัจสาพูดอย่างเด็ดขาดธัชชัยหรี่ตา ใช้แววตานั้นหยุดมองหญิงสาว มองใบหน้าของเธอ แล้วก็ยิ้มขึ้นมา“วัจสา เธออยากกลับไปแก้แค้นเหรอ? ถูกสาวใช้โจมตีกลับ คงจะเป็นเรื่องน่าอาย”วัจสารู้สึกอึ้งกับสิ่งที่เขาพูด ไม่คิดว่าชายหนุ่มจะมองความคิดของเธอออกเธอจึงตอบกลับด้วยความอายปนโมโห “ธัชชัย นายพูดมั่วอะไรกัน? คุณน้ามีพระคุณต่อฉัน แก้แค้นอะไรกัน? อย่าใส่ความฉันได้ไหม?”“อย่าโกรธสิ ฉันแค่ใช้ความคิดต่ำๆมากล่าวหาเธอเท่านั้น” ธัชชัยถอนหายใจเบาๆ “เธอกลับตะวันกลับไปอยู่บ้านเดิมขุนทดเถอะ ลูกชายของเราหัวดีกว่าเธอเยอะ เขาต้องปกป้องเธอได้แน่นอน!”“ไม่ได้ ตะวันต้องอยู่กับนาย! ถ้านายกล้าให้กนิษฐามารังแกลูกชายฉันล่ะก็ ฉันจะไม่ยอมนายแน่!”วัจสาพูดอย่างกัดฟัน
