ตอนที่ 812 นายไม่รักฉันกับหม่ามี๊
เดิมคิดว่าตัวเธอเองและธัชชัยในฐานะสามีภรรยานั้น ไม่เกี่ยวข้องกับใคร จะหย่าหรือไม่หย่านั้นเป็นเรื่องที่ง่ายดาย แต่กลับไม่คิดว่าตะวันลูกชายเองจะมีปฏิกิริยาตอบรับที่รุนแรงขนาดนี้
ร่างเล็กเต็มไปด้วยความโกรธ
ตะวัน ครั้งนี้ ไม่ใช่ความผิดของพ่อหนู เป็นหม่ามี๊ที่ไม่ดีเอง เป็นหม่ามี๊ที่อยากจะหย่ากับเขา! ขอโทษนะตะวัน เป็นหม่ามี๊ที่ไม่ดีเอง…”
วัจสาก้มตัวลงไปจะเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบหน้าให้ตะวัน แต่เขากลับสะบัดหน้าหนี ไม่ต้องการให้หม่ามี๊เห็นว่าตัวเองเสียใจ
และยิ่งเขาเป็นเช่นนี้ วัจสายิ่งรู้สึกเจ็บปวด
“ตะวัน…ขอโทษ ขอโทษ หม่ามี๊ไม่ดีเอง ที่ไม่ได้นึกถึงความรู้สึกของลูก…”
วัจสาก็น้ำตาไหลตาม ถ้าเธอรู้ว่าลูกชายสนใจเรื่องการแต่งงานของพวกเธอ เธอก็คงไม่ดื้อรั้นที่จะหย่า
อย่างน้อยก็เพื่อตะวันลูกชายของเธอ เธอจะอยู่ในฐานะคู่สมรสที่ไม่จำเป็นนี้ต่อไป
หนูน้อยสะอื้น เขากลั้นมันเอาไว้ แล้วค่อยๆหันตัวกลับมา ใช้มือเล็กๆนั้นปาดน้ำตาบนหน้าวัจสา
“หม่ามี๊ หม่ามี๊ไม่ผิด เป็นสารเลวธัชชัยนั่นที่น่ารังเกียจ! ลูกชายสุดที่รักเห็นด้วยกับการหย่า!”
หนูน้อยเห็นหม่ามี๊ร้องไห้ เขายิ่งรู้สึกแย่ลงไปอีก
เมื่อเห็นลูกชายหันมาปลอบตัวเอง วัจสาก็ยิ่งน้ำตาไหลมากขึ้น ดึงตะวันเข้ามากอดเอาไว้ และกอดกันอยู่อย่างนั้นนานสองนาน“ตะวัน….ขอโทษ…”วัจสาเอาแต่พูดซ้ำไปซ้ำมาหลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง หนูก็เดินไปยืนเงียบๆที่หน้าต่าง มองวิวด้านนอกที่มีแสงอาทิตย์สาดส่อง ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรและวัจสาก็ถูกแวววัยลากเข้าไปในห้องแล้ว“วัจสา เธอมันไม่มีสมอง! หย่ากับธัชชัยแล้วจริงๆเหรอ?”แวววัยรีบเค้นถามวัจสา ถ้าให้เทียบ ก็เหมือนกับฮ่องเฮากับขันทีอย่างนั้น“วัจสา ฉันไม่ได้จะว่าเธอ แต่ต่อให้เธอสูงส่งเท่าไหน ไม่สนใจผู้ชายอย่างธัชชัยขนาดไหน แต่เธอก็ควรจะคิดถึงลูกชายหน่อยไหม? เขาเพิ่งจะห้าขวบ เขารอคอยความรักจากพ่อมานานเท่าไหร่ แต่เธอกลับทำลายมันลงไม่มีชิ้นดี!”“อย่าคิดว่าเอาตะวันไปอยู่กับธัชชัยแล้วจะได้รับความรักจากคนเป็นพ่ออีก ตะวันแคร์เธอมาก ทำไมเขาถึงจะไม่อยากให้เธอคบกับธัชชัยล่ะ? ทำไมเพื่อศักดิ์ศรีอันน้อยนิดของเธอ ถึงไม่ได้สนใจความรู้สึกของลูกชายเลยซักนิด?”เมื่อเผชิญกับคำถามของแวววัย วัจสาก็ตอบไม่ได้ซักข้อ“อย่าบอกว่าเธอเอาสิทธิเลี้ยงลูกมาไว้ที่ตัวเอง? เธอรู้ไหมว่าเธอทำลายอนาคตเขาไปแล้ว?”แวววัยพูด แล้วจึงร้องไห้ออกมา“วัจสา เธอกับฉันมันต่างกัน! ฉัน…ฉันไม่มีทาง! ถ้าลูกของฉันมีพ่อที่รักเขามากอย่างธัชชัย ฉันก็คงยอมให้เขาอยู่เคียงข้างกัน และไม่ยอมให้เขามาอยู่กับแม่ที่แย่ขนาดนี้อย่างฉัน!”“แวววัย…เธออย่าพูดอย่างนั้น…”หญิงสาวทั้งสองนั่งกอดกันร้องไห้ออกมารอจนวัจาฟื้นฟูสภาพจิตใจกลับมา จนกระทั่งทั้งสองออกไปที่ห้องรับแขก ก็พบว่าไม่มีร่างของลูกชายอยุ่แล้ว“ตะวัน…ตะวัน!”วัจสามองไปรอบๆห้องด้วยความร้อนรน หาไปทั่วห้องแล้ว ก็ไม่พบหนูน้อยในขณะที่วัจสากำลังจะลงไปตามหา แวววัยก็พบโน้ตที่หนูน้อยเขียนทิ้งเอาไว้หนูน้อยเขียนภาษาจีนไม่ค่อยได้ จึงเขียนกระดาษโน้ตภาษาอังกฤษทิ้งเอาไว้【mom，I go to find my dad，do not worry!】“ให้ตายสิ! ตะวันไปหาธัชชัย!”วัจสารีบจนเสียแทบขาดสติ“แต่ธัชชัยอยู่ที่โรงพยาบาลทหารไม่ใช่เหรอ? หนูน้อยรู้เหรอว่าเขาอยู่ที่ไหน? เด็กน้อยอายุแค่ห้าขวบจะหาเจอได้ยังไงล่ะ!”แวววัยพลันร้อนรนขึ้นมา ไม่ว่าจะเล็กโตแค่ไหน เขาก็เป็นแค่เด็กอายุห้าขวบ ถ้าถูกคนไม่ดีจับตามอง จะเป็นอย่างไร?หนูน้อยที่หายไปได้ตามท้องถนน จะไปตามหาพ่อโดยลำพัง?แวววัยเข้าใจในความหายที่เขาบอก จึงรีบเรียกวัจสา “วัจสา เธอรีบโทรบอกธัชชัย!”เหมือนวัจสาตื่นจากฝัน รีบกดโทรศัพท์หาธัชชัยด้วยมือที่สั่นเทาเมื่อย้อนกลับไปครึ่งชั่วโมงก่อน ตอนที่วัจสายังมีปากเสียงกับแวววัย หนูน้อยก็ล้วงหาโทรศัพท์ที่พ่อเคยซื้อให้ก่อนหน้านี้ ในกระเป๋าของหม่ามี๊“ธัชชัยอยู่ที่ไหน?”“ตะวัน? เป็นอะไร? คิดถึงคุณพ่อเหรอ?”ธัชชัยตกใจจึงถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนหนูน้อยค่อยๆปิดประตูระเบียงลง “ฉันถามว่านายอยู่ไหน?”“พ่ออยู่โรงพยาบาล…”
