ตอนที่ 815 สองแม่ลูกกลับบ้านเดิมขุนทด2
“หม่ามี๊ที่รัก สามปีเป็นเวลานานมาก ธัชชัยร่างกายไม่ค่อยดี เขาจะเหนื่อยแย่เลยไหม? ให้เขาแค่สามเดือนพอ!”
หนูน้อยเขย่ามือหม่ามี๊ด้วยความขี้อ้อนและน่ารัก เหมือนกำลังขอร้องให้คุณพ่ออยู่
“ตะวัน นายต้องอยู่ฝั่งหม่ามี๊ไม่ใช่เหรอ? ทำไมรู้สึกเหมือนนายกำลังช่วยฝั่งคุณพ่อเลยล่ะ? ร้ายจริงๆ!”
ถึงแม้วัจสาจะพูดเชิงสั่งสอน แต่นั่นก็แฝงไปด้วยความรักและความเอ็นดูที่สัมผัสได้
หนูน้อยรีบพูดด้วยความน่าเอ็นดู “ลูกชายที่รักต้องอยู่ฝั่งหม่ามี๊อยู่แล้ว!”
ห้าปีมานี้ ตระกูลเดิมขุนทดเงียบสงบกว่าที่คิด
หนึ่งเรื่องที่ปยุตและวราลีหย่ากันนั้น รู้กันทั่วทั้งเมืองเอส
แล้วตอนที่ภาวิณีแต่งงาน ถูกหญิงสาวคนหนึ่งตบในงานแต่ง และเรียกเธอว่ามือที่สาม
และมีทยิดาที่บังเอิญตั้งท้องขึ้นมา ปกปิดคนที่บ้านกินยาขับเลือด จนเลือดออกมากเกินไป จนทำให้คนอื่นรู้จนหมดว่าคุณหนูตระกูลเดิมขุนทดไม่ได้เรื่องซักคน
วัจสาจูงมือหนูน้อยเดินมายังประตูใหญ่ของบ้าน ก็ได้ยินเสียงวราลีน้าสาวเธอกำลังสั่งสอนลูกสาวคนโตเธอเสียงดังลั่น“ตอนนี้ก็โตขนาดนี้แล้ว ยังจะไปคบกับผู้ชายต่ำๆนั้นอยู่อีก! ตอนนี้ยังจะใช้เงินเปย์อีก ขายขี้หน้าตระกูลเดิมขุนทดจริงๆ!”“แม่ ยกยอฉันเกินไป คนที่ทำขายหน้าบ้านเดิมขุนทด มีแต่ปยุตสามีแม่ที่เลี้ยงสองคนนั้น แล้วยังมีภาวินีลูกสาวคนรองที่เกือบจะเป็นมือที่สามนั่น! พวกเขามากกว่าที่ทำบ้านเดิมขุนทดขายหน้า!”วัจสาไม่คิดเลยว่า ผ่านมาแล้วตั้งห้าปี สงครามน้ำลายระหว่างแม่ลูกตระกูลเดิมขุนทดไม่ได้หยุดหย่อน และยิ่งหนักกว่าเดิม!วัจสาที่จูงลูกชายอยู่นั้นหยุดเดินลง เหมือนกับเริ่มลังเล ว่าควรจะให้ลูกมาใช้ชีวิตในสภาพแวดล้อมแบบนี้ดีไหม ตัวเธอเองก้ทรมานมาตั้งหลายปีแต่ในขณะที่เธอกำลังลังเลนั้น เสียงทำลายข้าวของดังออกมาจากบ้านเดิมขุนทด แล้วตามด้วยเสียงตะคอกของน้าปยุตหนูน้อยที่ถูกวัจสาจูงมืออยู่ดูไม่ค่อยกล้าซักเท่าไหร่ จนหลุดจากมือวัจสา จึงรีบเดินขึ้นไปตรวจสอบ“ตะวัน…”วัจสาเรียกเบาๆ แล้วรีบวิ่งตามไป จับลูกชายเอาไว้แล้วพวกเธอสองแม่ลูกก็ปรากฏตัวขึ้นท่ามกลางการทะเลาะกันของคนในบ้านเดิมขุนทด“อ้าว นี่คุณนายรองบ้านศรีทองนี่? วันนี้วันอะไร? ทำไมถึงหอบมาที่บ้านนี้ได้ล่ะ?”รสรินที่อายุน้อยที่นั่งดูคนในบ้านกำลังทะเลาะกัน สังเกตเห็นเธอคนแรก จึงทักขึ้น สำหรับวัจสาแล้วนั้น ไม่เคยจะคุยด้วยดีๆ“เธอคือยัยป้าที่รังแกหม่ามี๊ฉันใช่ไหม!”หนูน้อยตะวันตะโกนเสียงดัง เขาสัมผัสได้ถึงความเกลียดชังที่คนอื่นมีต่อหม่ามี๊ ยิ่งทำให้เขาโกรธ แต่เสียดายที่ไม่มีธนุมาด้วย ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่เกรงใจ“เจ้าหนู เธอเป็นใคร? วัจสาเป็นแม่เธอเหรอ?”รสรินไม่เกลียดเด็ก แต่เกลียดวัจสา ถ้าหากไม่ใช่เธอ ตัวเธอคงไม่ถูกดูแคลนจากบ้านศรีทองขนาดนั้น? เรื่องราวในเมื่อก่อน เธอยังคงคับแค้นใจอยู่เสมอ“วัจสา? หนูกลับมาแล้วเหรอ?”ไม่หลานสาวตัวเองมาหลายปี ปยุตคิดถึงมาก อย่างน้อยก็เป็นลูกสาวแท้ๆของพี่สาวเขา!“คุณน้า คุณน้าหญิง สวัสดีค่ะ คือฉัน…อยากจะพาตะวันมาอยู่ที่นี่ซักพัก”อยู่ที่บ้านคนอื่นคงจะไม่ดีนัก และเธอก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว แถมยังพาลูกชายมาอยู่กินที่บ้านน้าอีกปยุตเห็นหนูน้อยหน้าตาน่ารักน่าเอ็นดู จึงเดินเข้าไปหาด้วยความชอบใจ ยื่นมือจะไปจับหัวหนูน้อยด้วยความเอ็นดู “วัจสา นี่ลูกชายเธอเหรอ?”“อย่ามาแตะฉัน! นายเป็นใครกัน!”เติบโตมาจากอำเภอพัดรัก หนูน้อยเริ่มชินกับนิสัยที่ถือว่าคนแปลกหน้าเป็นศัตรู เขายื่นมือไปปัดมือปยุตออก“ตะวัน ทำอะไรน่ะ? ห้ามเสียมารยาทนะ! รีบเรียกคุณตาเร็วเข้า!” วัจสาสั่งสอนด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน“คุณตาคืออะไร? ยังไม่แก่เท่าพ่อเลี้ยงฉันเลย! ฉันไม่เรียก!”นิสัยดื้อรั้นของหนูน้อยไม่ใช่เรื่องที่เพิ่งจะเป็น แค่เป็นเรื่องที่เขาไม่ชอบ เขาก็ไม่มีทางทำเด็ดขาดดังนั้นเขาจึงเอาแต่จ้องปยุต แต่ไม่ได้เรียกเขา“ฮ่าๆๆๆ เจ้าเด็กนี่ เก่งจริงๆ คุณตาชอบ!”ในใจของปยุต ค่อนข้างชอบเด็กผู้ชาย เขาชอบเด็กผู้ชายมากกว่าเด็กผู้หญิง ดังนั้นจึงชอบตะวันมาก
