ตอนที่ 796 เยี่ยมพ่อแท้ๆ
“เอาของพวกนี้ออกไปให้หมด ไม่อย่างนั้นฉันจะราดไปบนหน้าแก!”
ธัชชัยรู้ว่ายาบำรุงถ้วยนี้จัดเตรียมไว้เพื่อเขา ตอนนี้ตัวเขาเหงื่อท่วมขนาดนี้ ถ้าจะให้กินมันเข้าไปอีก เขายอมหิวเสียดีกว่า!
“นายลองดูสิ ว่าฉันจะจับมันกรอกปากแก หรือแกจะราดมันลงบนหน้าฉันก่อน”
“แกนี่ กล้ามายุ่งกับฉันก็ลองดู!”
คำท้าทายของกรดล ทำให้ธัชชัยโมโห
ขณะที่พวกเขาเกือบจะทะเลาะกัน กรดลก็ได้รับสายจากอาร์ม เขาตอบรับแล้วจึงวางไป
อารมณ์ของธัชชัยดีขึ้นมาทันที
“รับลูกกับเมียฉันแล้วเหรอ?”
“รับมาแค่คนเดียว อีกคนบอกว่าเหนื่อย ไม่อยากมา”
กรดลพูดพลางตักยาป้อนธัชชัย “แกทายสิ ว่าใครที่ไม่อยากมา?”
ธัชชัยพลันปัดทั้งชามและช้อนตกลงกับพื้น
“อาร์มนี่ยังไง? ทำไมถึงรับมาแค่คนเดียว? เอาโทรศัพท์มาให้ฉัน!”
กรดลมองธัชชัยด้วยสายตาเชือดเฉือน แล้วค่อยๆก้มลงไปเก็บชามและช้อนขึ้นมา“ถ้านายไม่กินยานี่ลงไปล่ะก็ คนรับมานายก็คงไม่ได้เจอเหมือนกัน!”หยุดไปสักพัก แล้วกรดลจึงพูดเสริม “ก็คือ นายกินเสร็จเมื่อไหร่ ก็ได้เจอเมื่อนั้น”วินาทีที่ทั้งสองคนจ้องตากัน ก็มีไอความรุยแรงเผยออกมาอย่างบอกไม่ถูก“หรือว่าจับนายส่งไปที่โพร์ทอง ให้วิศาลดูแลนาย ยังไงซะเขาก็ถูกใจนายมากกว่า!”มองธัชชัย กรดลที่ถูกซาวน่าจนเหงื่ออกมามากมายหลังจากนั้นสิบนาที กรดลจึงรับช้อน และชามเปล่ากลับไปวางเอาไว้และยังธัชชัยยังคงนิ่ง เบื่อที่จะคุยกับกรดล ท่าทางหมดอาลัยตายอยากแต่ทันใดนั้นมีลูกอมถูกส่งเข้ามาในปากของธัชชัย เขาที่ไม่ชอบกินของหวานกลับรู้สึกว่ามันใช้ได้เลย อย่างนั้นก็ลดความขมในปากเขาไปได้ธัชชัยที่รู้สึกดีขึ้น จึงพูด “ไปหยิบกางเกงมาให้ฉันใส่เร็ว!”“ทำไม? อายเหรอ?”กรดลมองไปที่เอวของธัชชัย ไม่ใช่ว่าเขาโป๊เปลือยอย่างไร อย่างน้อยก็ยังมีผ้าขนหนูธัชชัยกลับมองเขาด้วยสายตาเชือดเฉือน “มีอะไรน่าอาย? ฉันใหญ่กว่าของนาย มีแรงมากกว่าด้วย!”กรดลรู้สาเหตุ ว่าต่อหน้าลูก เขาที่เป็นพ่อจึงต้องวางตัวให้ดูเคร่งขรึมหน่อยกรดลหยิบกางเกงมาให้เขา ระหว่างที่เขากำลังจะปลดผ้าขนหนูออกนั้น กรดลแอบชำเรืองมองเล็กน้อย“อื้ม รุนแรงจริงๆด้วย เหมือนกับหนอนบุ้งเลย”“ธัชชัย ธัชชัย!”เสียงของหนูน้อยลอยดังมาแต่ไกล เมื่อกี้ที่อยู่ข้างนอกเขาก็ตกตะลึงกับความเท่ของคฤหาสน์ แต่เมื่อได้เข้ามาเห็นต้นไม้ใบหญ้า ก็รู้สึกสดชื่นรู้สึกเหมือนกับอยู่ในโลกแห่งเทพนิยายเพราะกลัวว่าหนูน้อยจะได้กลิ่นยา ธัชชัยจึงให้กรดลพาเขาออกมาก่อน“เจ้าเด็กนี่ จนตอนนี้ยังไม่เรียกฉันว่าพ่ออีก!”หันตัวไป เพื่อรอจับหนูน้อยที่วิ่งเข้ามาหาเขา ธัชชัยพลันรู้สึกว่าความเจ็บปวดที่มีลดลง“หึ ที่ไม่เรียกเพราะกลัวว่านายจะเริ่มจองหอง ถึงเวลาจะมาทิ้งลูกทิ้งเมียไปอีก!”ตะวันดมกลิ่นบนตัวธัชชัยไม่หยุด เหมือนหมา คงเพราะเขาได้กลิ่นยาสมุนไพรจากตัวเขาเมื่อได้ยินสี่คำนั้น ธัชชัยจึงได้สติขึ้นมา เขาจึงยอมรับความจริงนี้เขาเพียงหอมลงบนหน้าลูกชาย แล้วกอดเขาไว้แน่น“แล้วหม่ามี๊นายได้มาด้วยไหม? เล่นเกมอะไรกับฉันอีกรึเปล่า?”แล้วหนูน้อยที่ร่าเริงก็หยุดลง กลายเป็นเหม่อลอย “นายอย่าพูดว่าหม่ามี๊เล่นเกมอะไรเลย หม่ามี๊บอกว่าไม่รักนายแล้ว…”“อะไรนะ? หม่ามี๊นายบอกว่าอะไรนะ?” ธัชชัยขมวดคิ้ว เป็นเชิงไม่พอใจ“หม่ามี๊ของฉันบอกว่า เธอ…ไม่ได้…รัก…นายแล้ว!”เหมือนกำลังจะย้ำกับเขา หนูน้อยพูดเน้นทีละคำที่ข้างหูธัชชัยเสียงดังแล้วจึงพูดต่อด้วยความสงสาร “ธัชชัย นายนี่น่าสงสารจริงๆเลย!”“ชิ! เด็กน้อยจะไปรู้เรื่องอะไร!” ธัชชัยทำเป็นพูดด้วยความนิ่งเฉย “หม่ามี๊นายทำเป็นไม่สนใจฉันต่างหาก เข้าใจไหม?”หนูน้อยส่ายหัว “ฉันไม่เข้าใจพวกนี้หรอก ฉันรู้แค่หม่ามี๊ไม่รักนาย ฉันก็ไม่รักนายแล้ว!”“ไม่เป็นไร รอคุณพ่อหายดีก่อน แล้วฉันจะไปจัดการหม่ามี๊นาย ให้พูดว่ารักฉันไม่หยุดเลย ดูสิจะไม่รักฉันอีกไหม”หลังจากที่ธัชชัยสงบลง เขาเริ่มจะเปิดใจมากขึ้น ทำไมยัยผู้หญิงโง่คนนั้นถึงไม่รักเขา? แกล้งเป็นไม่สนใจชัดๆ!เธอรู้สึกแย่กับสิ่งที่ตัวเองทุ่มเทไป ธัชชัยไม่ใช่คนตาบอด เขาเห็นอยู่แล้ว! เขามาคิดว่าแค่เข้าไปปลอบเธอก็น่าจะดีขึ้นแล้ว
