ตอนที่ 188 ฉันจะไปกับคุณด้วย
“ปรมะ ไม่งั้นเราเดินออกไปที่ทางออกมั้ยหล่ะ ฉันมีลางสังหรณ์ว่าเขาจะดักเราอยู่ที่ทางเข้า ไม่ใช่ทางออกอันนี้”
วัจสารู้ไส้รู้พุงเขาเป็นอย่างดี ไม่มีเหตุผลเลยที่จะคิดแบบนี้ แต่เธอคิดว่าเนี่ยเป็นทางที่ปลอดภัยที่สุด
ปรมะพยักหน้า “โอเค งั้นเดี๋ยวเราออกไปทางนี้” เขาพาดขายาวๆขึ้นคร่อมรถ ตามมาด้วยวัจสาที่นั่งขึ้นรถตามมา
มอเตอร์ไซค์ขี่มาจนกระทั่ง250เมตรก่อนถึงทางออก แล้วก็หยุดลง เขายังคงกังวลใจอยู่ เพราะอีกฝั่งก็เป็นคนเจ้าเล่ห์มากทีเดียว “สา คุณรอผมอยู่ที่นี่ก่อนเดี๋ยวผมจะเดินออกไปดูต้นทางให้”
จริงๆแล้วมันเป็นวิธีที่ดีเลยหล่ะ ก่อนอื่นไปดูว่าเขาอยู่ที่นั่นหรือเปล่า ถึงแม้ว่าจะเจอธัชชัยเข้า เขาอาจจะกลับทันที แล้วขับรถออกไปทางประตูทางเข้า อย่างไรก็ตามเฟอร์รารีของเขาไม่ได้อยู่ในซอยนี้
วัจสาลงจากรถก่อนจะพูดกับปรมะ “ไม่งั้นให้ฉันเดินไปกับคุณด้วยดีกว่า”
“งั้นก็ได้”สองคนจึงเดินแผ่วเบาไปยังทางออก แล้วจอดมอเตอร์ไซค์ทิ้งไว้ก่อนถึงทางออก10กว่าเมตร
พอเดินมาถึงทางออก ปรมะก็ให้วัจสาไปยืนอยู่ด้านหลัง ตัวเขาเองยื่นหน้าไปมองดู
แล้วก็พบกับรถสีดำคันคุ้นตา ปรมะร้องออกมาอย่างตกใจ “ธัชชัย！”หัวใจของวัจสาเต้นแรง รีบเอื้อมมือออกไปและชะโงกหัวไปดู มันเป็นเฟอร์รารี่คันสีดำที่จอดอยู่ข้างนอกนั่น เขายังรอพวกเธออยู่จริงๆ “งี้เราจะทำยังไงกันดีหล่ะ?”หัวใจเธอเต้นแรง ตอนนี้จะเดินก็ไม่ได้จะถอยก็ไม่รอดแล้ว เธอรู้สึกจริงๆว่าเขาเป็นผู้ชายที่น่ากลัวราวกับปีศาจที่กำลังอ้าปากรอเหยื่ออย่างไรอย่างนั้นปรมะปลอบใจด้วยเสียงแผ่วต่ำ “ไม่ต้องกลัวนะสา ตอนนี้เราก็ถอยกลับไปแล้วก็ออกไปอีกทางหนึ่ง เพื่อไม่เป็นการกระตุ้นเขา”เขาจับมือของวัจสาแล้วพากลับไปที่มอเตอร์ไซค์แล้วหันไปมองฝั่งของทางเข้า ปรมะคิดว่าแผนของเขาจะปลอดภัย ตราบใดที่เขาไม่ไปปลุกธัชชัยแล้ว เขาก็จะรออยู่โง่ๆที่นั่น มันเป็นเพียงการเล่นซ่อนหา ที่ธัชชัยทำให้พวกเขาตื่นเต้นมากขึ้นมากขึ้นต้องเรียกว่ามันคือความฉลาดที่ถูกหลอกด้วยความฉลาดอีกทีหนึ่งธัชชัยมักจะมีปัญญาสูงกว่าคนอื่น และยิ่งกว่านั้นอุบายของเขา แค่นักศึกษาจะมาเดาได้ยังไง?ปรมะขับช้าๆเพื่อไม่ให้เกิดเสียงไปรบกวนถึงธัชชัย แล้ววินาทีต่อมาก็เกิดการจู่โจมจากด้านข้างอย่างรวดเร็ว ร่างของหญิงสาวถูกฉุดออกจากที่นั่งลงไปทันทีเพราะถูกโจมตีอย่างฉับพลัน วัจสาจึงร้องออกมาด้วยความตกใจ ‘โอ้ย！’ แต่ไม่ได้เจ็บอย่างที่คาดไว้ เพราะเธอตกลงมายังอ้อมกอดที่อบอุ่นเมื่อเธอเห็นเจ้าของของอ้อมแขนที่กอดเธอไว้ ก็ร้องออกมาด้วยความตกใจทันที “คุณมาที่นี่ได้ยังไง คุณควรจะอยู่ในตรอกทางออกไม่ใช่หรอ?”เธอสะดุ้งด้วยความหวาดกลัวพอแน่ใจว่าสัญชาตญาณของเธอถูกต้อง เธอก็เข้าใจทันทีว่าผู้ชายคนนี้คิดไม่เหมือนคนทั่วๆไป เขามองผู้หญิงตัวเล็กๆในอ้อมแขนของเขาพรางขมวดคิ้วเพิ่มขึ้นอย่างหงุดหงิด “เป็นไงมั่ง？ มันเป็นวิธีที่ดีเลยใช่มั้ยหล่ะสำหรับการจับโจร? ชอบใจมากเลยหล่ะสิ? สนุกมั้ยหล่ะกับการเล่นซ่อนหาแบบนี้?แล้วเธอก็เข้าใจเฟอร์รารีที่เฝ้าอยู่ที่ทางออกเป็นเพียงอุปกรณ์ที่เขาใช้เพื่อหลอกพวกเขาข้างในรถมันว่างเปล่า ส่วนตัวของเขาเองก็ย้อนกลับมารอจับเธอที่ทางเข้านั่นเองนี่เขาใช้กลหลอกได้ถึงขนาดนี้เลยหรอ เธอประเมินเขาต่ำเกินไป ทำไมถึงได้ฉลาดขนาดนี้ก็ไม่รู้！เหตุเพราะวัจสาถูกธัชชัยดึงร่วงลงมาจากรถแล้ว จึงทำให้รถมอเตอร์ไซค์ของปรมะเสียสมดุลล้มลงกับพื้นในเวลาต่อมาวัจสาเห็นเข้าก็ถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง “ปรมะ คุณเป็นอะไรมั้ย?”โชคดีที่ขี่ไม่เร็วมาก ดังนั้นจึงได้รับบาดเจ็บแค่ภายนอกเล็กน้อย “ผมไม่เป็นอะไร…”เขายันลุกขึ้นเขามองวัจสาที่อยู่ในอ้อมกอดธัชชัย และมองหน้าชายหนุ่มที่ดุจะมีความสุขเหมือนแสดงขึ้นมานั่น เขาก็อยากจะดันตัวเขาออกไปพ้นๆทันที“ธัชชัย ปล่อยสานะ！”ปรมะปรี่เข้ามาเพื่อหวังแย่งวัจสาออกจากตัวธัชชัย“ปล่อยงั้นหรอ? พูดอีกทีสิ” ธัชชัยเย้ยหยัน“แล้วที่จะให้ปล่อยเธอ คุณเป็นอะไรกับเธอหรอ?”“เป็นคนที่ชอบเธอยังไงหล่ะ！ ฉันรักเธอ！”ปรมะแทบจะตะโกนด้วยแรงทั้งหมดที่เขามี มันเป็นคำที่เขาไม่ได้พูดตลอดสองปีที่ผ่านมา แต่วันนี้พูดออกมาได้อย่างชัดเจนทั้งสองคนต่างตกตะลึง วัจสาเองไม่เคยเห็นเขากระตือรือร้นขนาดนี้มาก่อน ส่วนธัชชัยหน้าก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจชายหนุ่มที่ยืนอยู่ต่อหน้าเขาตอนนี้กำลังสารภาพรักกับภรรยาเขาเนี่ยนะ? นี่มันเหมือนกับบุกถ้ำเสืองั้นแหล่ะ
