ตอนที่ 797 เยี่ยมพ่อแท้ๆ 2
ถึงแม้หนูน้อยจะไม่ชอบที่คุณพ่อเขาชอบโม้ แต่เขาก็ยังคงชอบพ่อแท้ๆของเขา มีเสน่ห์มาก
“เลิกโม้ได้แล้ว! แมงโม้บินเต็มไปหมดแล้ว!”
“ฉันไม่ได้โม้นะ นายรอดูได้เลย!”
วัจสานั้นเหมือนกับเป็นของตายของเขา ดังนั้นตอนนี้เขาจึงไม่รู้สึกกลัวอะไร
หนูน้อยทำท่าทางเคร่งขรึม แล้วถอนหายใจ “รอดูแล้วกัน ขอให้เป็นแบบที่นายต้องการ!”
ที่จริงเขาก็อยากให้หม่ามี๊ยกโทษให้ธัชชัย เขาจะได้มีทั้งหม่ามี๊และคุณพ่อแท้อยู่ด้วยกัน ความฝันแบบนี้เขายังไม่กล้าแม้แต่จะฝัน!
ครอบครัวที่พร้อมหน้าพร้อมตา เป็นสิ่งที่หนูน้อยต้องการมาตลอด
หลังจากพูดจบ หนูน้อยก็เริ่มวิ่งเล่นกับธัชชัยอย่างสนุกสนาน เป็นครั้งแรกที่หนูน้อยหยอกล้อเล่นกับพ่อแท้ๆของเขา สัมผัสถึงความรักจากพ่อแท้ๆ
ไม่เพียงแค่ทำผมของพ่อเขายุ่งเหยิง ยังทิ้งรอยกัดไว้บนใบหน้าที่เหมือนกับเขาไว้อีกด้วย
“ตะวัน อย่าลืมนะว่าคุณพ่อยังบาดเจ็บอยู่” กรดลที่ทนมาครึ่งชั่วโมงจึงเปิดปากพูดขึ้น
แต่ใช้น้ำเสียงอ่อนโยน ไม่เย็นชาอย่างปกติ
“ถ้านายยังทรมานเขาอยู่อย่างนี้ ถึงแม้จะไม่ตาย แต่ก็นานกว่าจะรักษาหายนะ”
เมื่อได้ยินที่กรดลพูด หนูน้อยก็เหมือนรับรู้ได้ว่าพ่อของเขายังบาดเจ็บ จึงรีบกระโดดลงมาจากตัวธัชชัย“กรดลนายทำอะไร? อิจฉาที่ฉันมีลูกรักเหรอ? กูเป็นอะไรแล้วเกี่ยวอะไรกับมึง?”ความป่าเถื่อนของธัชชัยนั้นเกินกว่าคนทั่วไปจะรับได้แต่ว่าโชคดี กรดลไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป เขาจึงรับได้“ใช่แล้ว ฉันอิจฉาจะตายแล้ว อยากจะโยนนายกลับเข้าไปใน sky dream อีกครั้ง ให้อำเภอพัดรักจัดการนายซะ!”คำพูดของธัชชัยนั้นกวนประสาทแล้ว แต่คำพูดของกรดลนั้นยิ่งกว่าปกติที่ธัชชัยโมโหมักจะเกิดเพราะเขา แต่ครั้งนี้ไม่ใช่ธัชชัยมองกรดลด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง สักพักแล้วจึงพูดขึ้น “กรดล นายพอได้รึยัง?”กรดลมองเขาอย่างเงียบๆ แล้วจึงเปลี่ยนเรื่องพูด “คืนนี้นายอยากกินอะไร?”เขาค้นพบจุดต้องห้ามภายในธัชชัย นั่นคือสิ่งที่เขาพูดเมื่อกี้ มันเป็นบาดแผลในใจของธัชชัยหลังจากจบเรื่องทะเลาะ เขาจึงดึงตะวันที่ยืนดูพวกเขาทะเลาะกันเข้ามากอด“ลูกชายที่รักคืนนี้อยากกินอะไร? บอกคุณพ่อมา”หนูน้อยเม้มปาก แล้วหันไปมองกรดล เหมือนกับเขายังตกใจสิ่งที่กรดลพูดเมื่อครู่อะไรคือการให้พ่อเลี้ยงเขาจัดการ? หรือพ่อเลี้ยงของเขาเตรียมจะจัดการพ่อแท้ๆของเขาเหรอ?“ตะวัน อย่ากลัวเขา กรดลเป็นแค่เสือตัวหนึ่ง”ธัชชัยคิดว่าที่ลูกนิ่งไปนั้นเพราะกรดล“กรดล นายมานี่! มาปลอบลูกฉันเลย!”ธัชชัยขอร้องเพื่อให้ลูกชายของเขาสบายใจกรดลมองธัชชัยสองพ่อลูกด้วยสายตานิ่งเฉย เหมือนกับมองตัวตลกทั้งสอง แล้วเดินเข้าห้องครัวไป“ลูก เห็นไหม? พ่อจะบอกหนู ว่าผู้ชายที่ซักผ้าล้างจาน เขาไม่น่ากลัวหรอก หนูก็ไม่ต้องกลัวกรดล รู้ไหมท”ธัชชัยคิดว่าการมองกรดลให้ต่ำ จะทำให้ลูกกลัวเขาน้อยลง และยิ่งดีต่อเขาแต่หนูน้อยกลับคิดถึงอีกเรื่องในใจ ครุ่นคิดอยู่นานจนพูดขึ้นมา “ธัชชัย พ่อเลี้ยงฉันจะจัดการนายเหรอ?”สำหรับเด็กอายุเพียงห้าขวบ มันช่างดูน่ากลัวและรุนแรงสายตาของธัชชัยเคร่งเครียดขึ้นมา แล้วลูบหัวหนูน้อย ตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ไม่มีทาง หลังจากนี้พ่อไม่มีทางให้ใครมาทำร้ายพวกเราสามคนได้!”หนูน้อยวางใจอย่างเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง แล้วมองไปทางห้องครัวแล้วจึงพูดตอบธัชชัย “ธัชชัย นายดีต่อคุณน้ากรดลมากกว่านี้ได้ไหม?”ธัชชัยอึ้งไป แล้วถามด้วยความเคลือบแคลง “ทำไมนายถึงว่าอย่างนั้น?”หนูน้อยเม้มปาก แล้วพูดสิ่งที่ตัวเองคิดออกมา “เขาเป็นคนที่เก่งกาจมาก ถ้านายดีกับเขากว่านี้ เขาก็จะปกป้องนาย นายจะได้ไม่ถูกพ่อเลี้ยงรังแก”ธัชชัยอึ้งไปอีกครั้ง หลังจากที่เข้าใจความคิดลูกชาย เขาพลันรู้สึกอบอุ่นในใจ หนูน้อยหวังดีต่อตัวเขาเอง“เจ้าเด็กนี่เพิ่งจะโตเท่าไหร่ ทำไมถึงได้รู้จักซื้อใจคน?”แต่ตรงนี้ เขาเหมือนกับธัชชัยมากจริงๆ“ใช่แล้ว ทำไมนายคิดว่าเขาไม่ให้พ่อเลี้ยงมาจัดการฉัน? เขาเก่งกว่าพ่อเลี้ยงนายเหรอ?”สิ่งที่ลูกชายพูดอาจจะเป็นเพียงคำพูดของเด็ก ไม่มีอะไร แต่ธัชชัยยังคงตกใจกับความคิดของเขา ที่มีอาการเช่นนี้ เขาถึงได้มีความคิดแบบนี้ในเมืองเอส ต่อให้เป็นในโพร์ทองของวิศาล หรืออำเภอพัดรักที่มีคนรายล้อม เขาก็สามารถจัดการคนเดียวได้?หรือถ้าบวกกับอาร์ม หรือมีอาร์มหลายคน แต่ธัชชัยไม่รู้เท่านั้นเมื่อคิดถึงตรงนี้ ธัชชัยจึงค่อยๆหลับตาลง เขาไม่รู้จริงๆว่ากรดลมีอะไรแอบแฝงกันแน่!
