ตอนที่ 798 การจากลาย่อมเจ็บปวดเสมอ
หรือบางครั้งก็มีที่เขาธัชชัยมองคนผิดไป? ที่จริงกรดลไม่ได้ใสซื่อแบบที่เขาคิด?
หนูน้อยคิดกลับไปในความจำ “เหมือนฉันเคยเห็นเขาในห้องมืด”
“ห้องมืด? ห้องมืดอะไร นายบอกว่าคุณน้ากรดลถูกพ่อเลี้ยงขังไว้ในห้องมืดเหรอ?”
ธัชชัยตกใจในสิ่งที่ลูกชายบอก จึงถามต่อ
หนูน้อยส่ายหัวปฏิเสธ “ไม่ใช่ เป็นตอนที่นายถูกพ่อเลี้ยงขังอยู่ในห้องมืด”
“ตอนที่อยู่ใน sky dream?”
“ไม่ใช่ๆ ห้องมืดที่ริมทะเลนั้น แต่ฉันไม่แน่ใจว่าคนที่เจอใช่เขาจริงๆรึเปล่า”
หนูน้อยพูดด้วยความลังเล เขาไม่อยากจะนึกย้อนกลับไปเรื่องที่น่าปวดหัวนี้แล้ว
แต่กลับสร้างความสะเทือนใจให้ธัชชัยมาก
กรดลเคยแอบเข้าไปในอ่าวน้ำตื้น? แล้วยังเข้าไปในห้องใต้ดิน?
ทำไมเขาไม่รู้สึกเลยสักนิด? นี่เป็นเรื่องจริงหรือไม่? แต่ก็มีความรู้สึกว่าลูกเขาไม่มีทางดูผิด
ไม่นาน สปาเกตตี้เนื้อที่หอมโชยถูกยกมาตรงหน้าหนูน้อย หอมเสียงจนเขาลืมเรื่องที่กำลังคิดไปจนหมดแต่หลังจากที่หนูน้อยกัดเนื้อเข้าปากหนึ่งคำ ก็พบว่า อาหารนี้มีเพียงสองจาน ของเขาและกรดล ไม่มีของธัชชัย“ทำไมไม่มีของธัชชัย?”กรดลมองหนูน้อยแล้วตอบด้วยเสียงเรียบ “พ่อนายบาดเจ็บหนักขนาดนี้ กินของรสชาติฉูดฉาดไม่ได้”ธัชชัยแอบมองค้อนกรดล “กินแล้วจะไม่เสียใจ แต่กินแล้วจะตาย! นายรีบเอาจานของนายมานี่!”ธัชชัยจะลุกไปแย่ง แต่กลับพบความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นที่กระดูกหนูน้อยเห็นอาการจึงรีบวางส้อมในมือ แล้ววิ่งไปประคองไว้แล้วนำเครื่องยามาวางไว้บนโต๊ะ“ตะวัน พ่อนายกินได้แต่อันนี้ มอบให้นายล่ะ!”กรดลพูดเสริม “ถ้านายอยากให้เขากินสปาเกตตี้ นายก็ให้เขากิน แต่ถ้ายิ่งกินเยอะ เขาก็ยิ่งเจ็บหนัก นายคิดเอาเองแล้วกัน!”พูดจบเขาก็ถือชามตัวเองเดินจากไปส่งหน้าที่ป้อนยาให้แก่ลูกเขา ดูเป็นเรื่องที่จะเหมาะสมที่สุด และเขากับกรดลจะได้ไม่ต้องทะเลาะกันเรื่องไร้สาระอีกกรดลทิ้งประโยคที่ว่า “ยิ่งกินเยอะ ก็จะยิ่งเจ็บหนัก” เอาไว้ สำหรับเด็กห้าขวบนั้นมันช่างดูท้าทายเหลือเกินเขารู้ว่าพ่อแท้ๆของเขานั้นบาดเจ็บสาหัส และไม่สามารถทานอาหารรสจัดได้ กินได้เพียงยาสีดำๆที่มีกลิ่นเหม็นๆในช้อนชานั้นหนูน้อยยกชามนั้นขึ้นมา ดูท่าทางพ่อเขาดูลังเลเขาดูคนผิดไปจริงๆ กรดลนี่เลวจริงๆ ไม่เพียงแต่ทิ้งสปาเกตตี้ไว้ให้เขากับพ่อแค่ถ้วยเดียว แล้วยังให้เขาป้อนยาขมๆนี้กับพ่ออีก แต่คิดไปคิดมา ก็คงจะดีต่อพ่อเขาธัชชัยอยากจะราดยาในถ้วยนั้นลงบนหน้าไม่รู้ร้อนรู้หนาวของกรดล ให้เขารู้ว่าธัชชัยคือราชา ไม่อยากกินใครก็ทำอะไรไม่ได้!แต่ธัชชัยที่อยู่ต่อหน้าลูกชาย ไม่กล้าที่จะกระทำป่าเถื่อน“ตะวัน รีบไปกินสปาเกตตี้เร็ว เย็นหมดแล้ว! อาหารที่กรดลทำอร่อยมากเลยนะ!”ธัชชัยไม่มีทางแย่งอาหารกับลูกชายแต่หนูน้อยกลับไปกิน เขาเพียงจ้องธัชชัยแล้วพูดขึ้น “ธัชชัย! ฉันป้อนยานายเอาไหม? หม่ามี๊เคยบอกว่ายาดีมันจะรสขม”ธัชชัยเข้าใจในทันทีว่ากรดลต้องการจะทำอะไร เขาให้ตะวันลูกชายป้อนยาขมๆนี้ให้เขากิน“ตะวัน…ตะวันหนูฟังคุณพ่อนะ ที่จริงแล้วอาการของคุณพ่อ ใกล้จะหายดีแล้ว…ยานี้ตั้งใจทำไว้เพื่อแกล้งคุณพ่อ หนูอย่าไปเชื่อเขา พวกเราสองพ่อลูกกำลังโดนเขาปั่นจนหัวหมุนอยู่!”ไม่ว่าจะสมองหรือฝีปากของธัชชัย เก่งกาจเสมอแต่หนูน้อยไม่ได้หูหนวกตาบอด เขาได้ตัดสินใจแล้ว“แต่ผมคิดว่าน้ากรดลไม่เหมือนกับคนหลอกลวงเสียหน่อย”“ลูกชายสุดที่รักของฉัน อย่าไปหลงกับสิ่งที่กรดลแสดงออกมาเลย! คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจนะรู้ไหม?”ธัชชัยไม่ยากจะพูดให้กรดลนั้นดูแย่ แต่ตอนนี้เขาไม่อยากกินยานี้จริงๆ ดำปิ๊ดปี๋ แล้วยังขมจนน่าอาเจียน เหมือนกับกินไปคำนึงแล้วอายุจะสั้นลงทั้งชีวิตเลย!“ขมมากเลยเหรอ? งั้นนายกินยาหนึ่งคำ แล้วฉันจะป้อนสปาเกตตี้หนึ่งเส้นดีไหม?”หนูน้อยยอมถอยลงก้าวหนึ่ง ใช้ดวงตากลมโตนั้นเป็นเชิงบอกธัชชัย ว่าเขากำลังเป็นห่วง และธัชชัยจึงหมดทางที่จะปฏิเสธผ่านวินาทีที่ขมขื่นไป ธัชชัยเงยหน้าขึ้นมา แล้วตะโกนไปทางกำแพง เสียงดัง “กรดลเจ้าบ้านี่ พอใจรึยังล่ะ?”ในที่สุด เขาก็กินยานั้นจนหมดด้วยความตั้งใจของลูกชาย ราวกับหากเขายังอยู่ต่ออีกหนึ่งวินาที ก็เป็นการทรมาน“ธัชชัยเก่งมาก! รีบกินเร็ว! อีกชามหนึ่ง!”หนูน้อยรู้สึกเพลิดเพลิน
