ตอนที่ 799 การจากลาย่อมเจ็บปวดเสมอ 2
ธัชชัยต้องหยุดลงก่อน ที่จะอ้วกออกมาในคำต่อไป เขารีบยกมือเป็นเชิงปฏิเสธ
“ตะวัน รีบกินสปาเกตตี้เถอะ เดี๋ยวจะเย็นหมด”
กรดลนี่ร้ายจริงๆ รู้ว่าเขาไม่กินเส้น ลูกชายก็ต้องไม่กินเส้น
หนูน้อยเห็นธัชชัยทานยาจนหมด จึงรู้สึกสบายใจ แล้วรีบยกสปาเกตตี้จานนั้นมาตรงหน้าตัวเอง
อดชมไม่ได้ที่จะบอกฝีมือกรดลดีมากจริงๆ เขากินไม่หยุดปาก แต่เขาก็ยังไม่ลืมที่จะแบ่งให้พ่อเขากินเส้นหนึ่ง
“ตะวัน รีบกินเถอะ คุณพ่อจะอิ่มแล้วนะ”
ธัชชัยพะอืดพะอมเพราะยาถ้วยนั้นจนกินไม่ลง และโกรธกรดลจนกินไม่ลงเช่นกัน
หนูน้อยกินสปาเกตตี้จนท้องป่อง
“นี่ อร่อยไหม?”
รอจนหนูน้อยกินจนหมด กรดลจึงออกมา
“อร่อยๆ! นายทำอร่อยมาก!”
หนูน้อยขยิบตาชมฝีมือการทำครัวของกรดล “ดูท่าผู้ชายที่ซักผ้าทำกับข้าวก็ไม่เลวนี่! กรดล ฉันรู้สึกว่านายก็เยี่ยมไปเลยนะ ฉันชอบนายมาก!”
“เจ้าเด็กนี่ แค่สปาเกตตี้จานเดียวก็ซื้อตัวได้แล้วเหรอ! ไว้หน้าพ่อแกหน่อยสิ”เมื่อเห็นหนูน้อยเริ่มเอนเอียงไปทางกรดล ธัชชัยก็เริ่มไม่พอใจกินจนอิ่ม หนูน้อยก็ต้องไปแล้ว การจากลาช่างเศร้าเสมอธัชชัยกอดหนูน้อยแน่น “ตะวัน คืนนี้อยู่กับคุณพ่อดีไหม?”หนูน้อยส่ายหัวอย่างขึงขัง “ตะวันไม่วางใจหม่ามี๊”ธัชชัยจัดผมดำขลับนั้นให้ลูกชาย แล้วถามเสียงเข้ม “เธอมีแวววัยอยู่ด้วยไม่ใช่เหรอ?”“แต่แวววัยก็เป็นแค่ผู้หญิง ผู้หญิงสองคนอยู่บ้านโดยลำพังได้อย่างไรกัน? ไม่มีใครคอยปกป้องพวกเธอ!”หนูน้อยทำท่าทางเหมือนกับชายหนุ่มพูดด้วยความภาคภูมิใจ“พูดถูก ผู้ชายต้องเสียสละ เจ้าหนูนี่เหมือนพ่อมาก!”ธัชชัยตลกกับความคิดลูกผู้ชายของหนูน้อย ยืนมือไปดึงเขากอดอีกครั้ง ให้เขาได้สัมผัสความรักของคนเป็นพ่อ“ฉันไม่อยากเหมือนนาย! นายมันทิ้งลูกทิ้งเมีย!”หนูน้อยตอบอย่างไม่เห็นด้วยธัชชัยเศร้าไปเล็กน้อย เขากลัวว่า “ทิ้งลูกทิ้งเมีย” เพียงไม่กี่คำนี้ จะทิ้งเป็นร่องรอยในใจของหนูน้อย ไม่อาจลบออก“ลูกชายที่รัก พวกเราไม่พูดถึงเรื่องนี้กันดีไหม? พ่อพยายามเปลี่ยนแล้ว พยายามทดแทนที่พ่อเคยทำผิดไป หนูต้องให้เวลาและโอกาสพ่อนะ”ธัชชัยต่อรองลูกชายด้วยความอ่อนโยนหลังจากนั้น อาร์มที่รอหนูน้อยอยู่นานจึงเดินมาจูงมือออกไปธัชชัยพยายามยืนขึ้นมา แค่พยายามที่จะยืนขึ้นมาก็เหมือนเขาเสียแรงไปมาก บวกกับความเจ็บปวดบนร่างกาย เขาเกือบจะทนไม่ไหว“ลูกชาย อย่าให้แวววัยลวนลามล่ะ! อย่าให้เธอหอม ได้ยินไหม?”ยืนขึ้นเตรียมจะส่งลูก หนึ่งเป็นเพราะไม่อยากให้ไป สองเป็นเพราะอยากให้ลูกเอาข่าวไปบอกยังผู้หญิงโง่เง่าคนนั้นว่าเขาสบายดีในมือหนูน้อยถือโทรศัพท์ที่ธัชชัยยัดใส่มือให้ก่อนจะไป“เอาอันนี้ไป มีธุระอะไรก็โทรมาหาพ่อนะ”หลังจากมองดูหนูน้อยนั่งในรถที่ค่อยๆแล่นออกจากคฤหาสน์ไป ร่างกายของธัชชัยก็อ่อนยวบลงเหมือนกับโคลนถูกกรดลมารับเอาไว้“จะตายอยู่แล้ว ยังจะพยายามสร้างภาพเป็นพ่อที่ดีอยู่อีก!”“นายมันไม่มีลูกจะเข้าใจอะไร!” ธัชชัยพูดพูดเสียกรดลแทบจะทิ้งธัชชัยที่อยู่ในแขนให้ล้มลงซะวัจสาที่อยู่ในบ้านแวววัย ตอนนี้เป็นเวลาห้าทุ่มแล้ว เธอไม่คิดว่าตะวันยังกลับมา เดิมคิดว่าเขาจะอยู่กับธัชชัยซักคืน“หม่ามี๊ คิดถึงลูกชายไหมครับ?”หนูน้อยวิ่งโผเข้ากอดวัจสา อยากจะเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ให้เธอฟังทุกอย่าง เช่นเขาคุยกับพ่อแท้ๆมีความสุขมาก เขายังป้อนยาคุณพ่อ แล้วตัวเขาเองยังได้กินสปาเกตตี้อีก และเช่นพ่อแท้ๆของเขายังมีชีวิตอยู่แต่วัจสาไม่พูดถึง และไม่ได้ถาม เพราะท่าทางของลูกชายได้เล่าถึงทุกอย่างแล้ว“คิดถึงมาก แต่ตอนนี้ดึกมากแล้ว หม่ามี๊จะพาตะวันไปอาบน้ำ แล้วพวกเราเข้านอนกันเร็วๆดีไหมครับ?”หนูน้อยบึนปาก “ทำไมหม่ามี๊ไม่ถามอาการของไอสารเลวธัชชัยล่ะ?”“หม่ามี๊ไม่อยากรู้ค่ะ”หนูน้อยตะวันนิ่งไป แล้วเขาก็เสียใจอย่างเงียบๆแทนธัชชัยซักพักจนถึงเช้าวันรุ่งขึ้น หนูน้อยก็ยังไม่มีโอกาสเล่าเรื่องที่ตัวเองเจอ เพราะเหมือนหม่ามี๊จะไม่สนใจเรื่องของธัชชัยไม่ถามแม้แต่อาการของเขา เขาจึงไม่รู้จะเริ่มพูดจากอะไรแต่แวววัยถามเยอะมาก จนหนูน้อยเล่าออกมาจนหมด
