ตอนที่ 800 ไม่รักนายแล้วจริงๆ
เดินทีหนูน้อยคิดว่าหม่ามี๊คงอยากจะดัดนิสัยคุณพ่อ แต่เธอนิ่งมาก นิ่งเหมือนกับเธอไม่รักคุณพ่อแล้ว
แต่ว่า…ถ้าหม่ามี๊ไม่รักคุณพ่อแล้ว เขาจะทำยังไงดีล่ะ? เขาอยากจะมีความรักทั้งจากคุณพ่อและหม่ามี๊พร้อมๆกัน เป็นความฝันที่เป็นไปไม่ได้เหรอ?
หนูน้อยกำลังดื่มนมและครุ่นคิดอยู่นั้น พลันได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น จึงได้สติขึ้นมา เป็นดทรศัพทืที่คุณพ่อเอาให้เมื่อคืน
หนูน้อยรู้สาเหตุที่คุณพ่อโทรมาทันที จึงรีบวิ่งไปหยิบโทรศัพท์ในห้องมาให้หม่ามี๊
“หม่ามี๊ครับ สายเข้าจากไปสารเลวธัชชัยครับ เรียนสายหม่ามี๊!”
วัจสามองอย่างนิ่งๆ แล้วปฏิเสธ “ตะวัน หม่ามี๊ไม่อยากรับสายเขา รับแล้วจะไม่มีความสุข หนูอยากให้หม่ามี๊ไม่มีความสุขเหรอครับ?”
หนูน้อยที่พยายามทำดีนั้นถูกปฏิเสธ จิตใจย่ำแย่ สีหน้ามีความเศร้าเล็กน้อย จึงได้แต่วิ่งถือโทรศัพท์เข้าไปในห้องน้ำ
“ตะวันได้คิดถึงคุณพ่อไหมครับ?”
ปลายสายเป็นเสียงธัชชัยดังขึ้นมา
“ไม่คิดถึง!” เสียงของหนูน้อยดูหมดแรง
“อ้าว? ทำไมล่ะ?” ธัชชัยเริ่มร้อนรน “หม่ามี๊พูดเรื่องไม่ดีของคุณพ่อให้ฟังเหรอ? เอาโทรศัพท์ให้เธอหน่อยสิ!”
“หม่ามี๊ไม่มีทางรับสาย เพราะเธอบอกว่า รับสายแล้วเธอจะไม่มีความสุข!” หนูน้อยพูดคำที่เมื่อวัจสาพูดให้ธัชชัยฟัง“หม่ามี๊หนูขาดยาวิเศษ ขาดการดูแลจากคุณพ่อ เดี๋ยวรอคุณพ่อหายดีก่อน จะจัดการให้เธอพอใจเลย ดูซิว่ายังหนีพ้นไหม?”ธัชชัยคิดว่าเธอแค่ยังเล่นเกมกับเขา“อย่างนั้นรอนายหายดีค่อยว่ากัน!” หนูน้อยถอนหายใจ แล้วถามขึ้นด้วยความสงสัย “ธัชชัยสรุปนายโอเคไหมเนี่ย หม่ามี๊เหมือนจะไม่รักนายแล้วนะ”ถูกลูกชายถามถึงเสน่ห์ของตัวเอง ธัชชัยก็อดที่จะพูดไม่ได้“ไม่มีปัญหาแน่นอน เชื่อเสน่ห์ฉันสิ ไม่อย่างนั้นจะมีนายที่ทั้งหล่อและฉลาดได้เหรอ?”หนูไม่ค่อยเข้าใจ แต่ก็ทำทีเป็นยอมรับไป “อย่างนั้นก็จะพยายามคิดว่านายโอเคแล้วกัน”หม่ามี๊กำลังเร่งเขาออกไปแล้ว วันนี้พวกเขาต้องไปโรงเรียนอนุบาลกัน หนูน้อยจึงรีบวางสายจากคุณพ่อ แล้วยังนัดให้เขามารับตัวเองที่นี่ตอนหนึ่งทุ่มเดิมวัจสาอยากจะหาโรงเรียนดีๆด้วยความสามารถของเธอเอง แต่ไม่คิดว่าปัญหาจะมากกว่าที่เธอคิดหนึ่งเพราะลูกชายเธอไม่มีทะเบียนบ้านที่เมืองเอส จึงไม่สามารถเรียนโรงเรียนรัฐบาลได้ ไม่เพียงแต่ต้องมีใบรีบรองที่อยู่อาศัย ยังต้องมีทะเบียนบ้าน วัจสาจนปัญญาจริงๆเพราะชื่อของเขายังอยู่ภายใต้อำเภอพัดรัก ฐานะของเขาคือลูกเลี้ยงของอำเภอพัดรัก ช่างยุ่งยากจริงๆยังไงซะก็อยู่กับพ่อแท้ๆเขาไปตลอดชีวิตแล้วกันแต่เรื่องนี้ยังเกี่ยวกับอนาคตการเรียนของลูก วัจสาจึงไม่เล่นตัว เข้าไปขอความช่วยเหลือจากวรพลเป็นเมื่อคืนหลังจากที่ธัชชัยโทรรายงานความปลอดภัยแก่วรพลแล้ว ดังนั้นวรพลจึงสบายใจไม่น้อย หลังจากที่รับสายจากวัจสา เขาจึงรีบออกจากบริษัทโฮสติ้ง มาอย่างรวดเร็วตอนนี้ไม่ว่าเขาจะทำอะไร ที่จะช่วยน้องชายและน้องสะใภ้ได้ เขาจะพยายามให้ถึงที่สุดได้รับการช่วยเหลือจากวรพล เรื่องราวจึงง่ายขึ้นมาก แล้วเมื่อผ่านการเลือกจากวัจสาและแวววัย จึงเลือกโรงเรียนอนุบาลไฮโซที่ไม่ไกลจากเมืองมากนัก แต่ค่าเทอมก็เอาเรื่องอยู่เหมือนกันแค่ค่าเทอมหนึ่งปีก็ถึงหกหลักแล้วแต่โรงเรียนดีมากจริงๆ ไม่อย่างนั้นวัจสาคงไม่กัดฟังตอบตกลงเพียงแค่ค่าเทอมแพงไปหน่อย! ไฮโซเกินไป!วัจสาไม่อยากให้ลูกชายมาลำบากกับเธอ เอต้องการให้เขามีชีวิตที่ดีแต่ใครให้เขามีพ่อแย่ๆแบบนั้นล่ะ?หนูน้อยที่เข้าไปในโรงเรียนอนุบาลก็งงไปหมอ ห้องเรียนนี่มันอะไรกัน? เป็นเด็กน้อยงอแงทั้งนั้น!ถึงแม้ว่าหนูน้อยจะเพิ่งห้าขวบ แต่เขารู้เรื่องมากกว่าเด็กในวัยเดียวกันมากวัจสารู้สึกภูมิใจในจุดนี้มากเดิมทีวัจสาอยากจะให้ลูกเข้าเรียนประถมเลย แต่คุณครูที่โรงเรียนบอกว่า : ตะวันจะต้องเริ่มเรียนจากอนุบาล เพราะเขาต้องปรับตัวเข้ากับคนอื่น ต้องใช้เวลาหนูน้อยยืนดูวัจสาและแวววัยที่กำลังกระเป๋าให้เขา แล้วนึกถึงเด็กที่ร้องไห้งอแงในห้องเรียนนั้น ปวดหัวจริงๆ“หม่ามี๊ ลูกไม่ไปโรงเรียนไม่ได้เหรอ? พวกที่เด็กพวกนั้นเรียนกัน ผมก็เรียนหมดแล้ว!”หนูน้อยพยายามทำหน้าน่าสงสาร“เป็นเด็กก็ต้องไปเรียน! ไม่มีข้อยกเว้น! ตะวันต้องรู้ตรงนี้นะครับ!”วัจสาพยายามเปลี่ยนความคิดที่อำเภอพัดรักใส่หัวลูกชายเขามาตอนนี้เขายังเด็ก ยังพอที่จะเปลี่ยนได้หม่ามี๊ไม่ยอมใจอ่อน เขาจึงหยุดทำท่าทีออดอ้อนนั้น เขารู้ว่าไม่ว่าตัวเองจะพูดอย่างไร ก็ทำไดเพียงรออาร์มมารับไปโรงเรียนเท่านั้น
