ตอนที่ 703 เป็นความศรัทธาอย่างหนึ่ง 2
ธัชชัยหาเรื่องคุยไปเรื่อย เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจเขา และเพื่อคิดว่าจะจัดการอำเภอพัดรักอย่างไรดี
“พูดถึงความใจร้าย ถ้านายเป็นที่สอง ก็คงไม่มีใครเป็นที่หนึ่ง นายเอาแต่จะเก็บศพฉัน รบกวนนายจริงๆ!”
“ฉันถามถึงโสธร ทำไมถึงโยงมาฉันได้ล่ะ?”
“เจ้านั่นถูกวัตสินขังไว้บ้านถอนพิษ! ตั้งครึ่งเดือนแล้ว!”
“อะไร? เขาโดนตั้งแต่เมื่อไหร่? เจ้านี่ไม่รู้จักที่ตาย! ไม่รู้ว่ามันถึงชีวิต?” ธัชชัยอึ้งไปซักพัก
วิศาลถอนหายใจออกมา “เฮ้อ ที่จริงของพวกนั้น ทั้งๆที่รู้ว่าเป็นพิษ แล้วยังกลับไปยุ่งอีก นายรู้ไหมว่าทำไม?”
วิศาลราวกับไม่รอฟังคำตอบจากธัชชัย เขาจึงตอบเอง “เพราะพวกนั้นเป็นความศรัทธา เป็นความเชื่อทางจิตใจ ก็เหมือนกับนาย…”
“พอแล้ว! ฉันไม่อยากถูกล้างสมอง!”
คืนนั้น ธัชชัยก็อยู่กับวิศาล ไม่ได้กลับไปหาวัจสา
ดังนั้นยากมากกว่าวัจสาและลูกจะหลับสนิท แล้วยังถูกเจ้าหนูน้อยปลุกขึ้นมาด้วยความหิวอีก
การหิวจนตื่นเป็นเพียงปัจจัยหนึ่ง อีกปัจจัยหนึ่งคือโทรศัพท์ในห้องรับแขกดังไม่หยุด ถ้าไม่รับก็คงไม่หยุดโทรหนูน้อยหิวจนลุกขึ้นมานั่ง มองหม่ามี๊ที่ยังหลับปุ๋ยจูบลงไปบนหัวหม่ามี๊ แล้วก็ลงจากเตียงวัจสาที่ยังงัวเงียถามขึ้น “ตะวันหนูจะไปเข้าห้องน้ำเหรอ?”“ไม่ใช่ ผมเห็นมีคนโทรมาไม่หยุด!”หนูน้อยยังไม่ทันใส่รองเท้าก็วิ่งออกไป โทรศัพท์ด้านนอกดังไม่หยุด ไม่มีคนรับสายเหมือนคุณป้าจะรู้สึกตัว รับสาย แต่ไม่รู้ว่าปลายสายพูดอะไร เธอจึงวางสายไป แล้วโทรศัพท์ยังดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ราวกับต้องการจะปลุกสองแม่ลูกขึ้นมาให้ได้หนูน้อยรับสายขึ้นด้วยความโมโห ต้องการจะสั่งสอนคนที่โทรมาปลุกแต่เช้า“วัจสา เธออยู่ไหม?” ธัชชัยสั่งคุณป้าเอาไว้ ว่าไม่ให้เธอรับสาย ดังนั้นคนที่รับสายถ้าไม่ใช่วัจสาก็เป็นตะวันธัชชัยไม่ได้จะรบกวนการนอนของพวกเขา แต่ตอนนี้แปดโมงกว่าแล้ว ได้เวลาตื่นมาทานอาหารเช้าแล้ว นี่เป็นเรื่องที่ดี!อย่างน้อยก็มีธัชชัยที่มองเป็นเช่นนี้“ไม่ใช่! ธัชชัยนายนี่มันไม่มีมารยาทเลยจริงๆ โทรมาปลุกชาวบ้านแต่เช้า” หนูน้อยพูดสั่งสอนธัชชัยพ่อแท้ๆของเขา“หึ บอกว่าฉันไม่มีมารยาทเหรอ? เราก็พอๆกันนั่นแหละ เรียกชื่อของพ่อแต่เช้า ยังไม่เรียกฉันว่าพ่ออีก?”เสียงของตะวันที่แฝงไปด้วยความโกรธนั้น ทำให้ธัชชัยพอใจ และทำให้ความเหนื่อยล้าที่มีหายเป็นปลิดทิ้ง“นายไม่ใช่พ่อแท้ของฉัน! ฉันไม่มีพ่อที่ทิ้งลูกทิ้งเมียแบบนี้! สารเลว!”หนูน้อยตะโกนใส่โทรศัพท์ด้วยความโกรธคำว่า “ทิ้งลูกทิ้งเมีย” สี่คำนี้คงจะฝังลึกเข้าไปในใจของหนูน้อยนี่ก็คงเป็นผลงานของอำเภอพัดรักหรือสิบสอง พูดจนชินหู ทำให้หนูน้อยเข้าใจความหมายของคำนี้มากขึ้นเป้าหมายของอำเภอพัดรักชัดเจนมาก เพื่อต้องการแยกสิบห้าออกจากธัชชัยพ่อแท้ๆ แล้วให้หนูน้อยเป็นศัตรูกับเขาไม่มีอะไรเลวร้ายและเจ็บปวดไปกว่าตายในมือของเลือดเนื้อเชื้อไขตัวเอง! สำหรับคนเป็นพ่อนั้น นี่คงเป็นเรื่องที่เจ็บปวดที่สุดดังนั้นก้าวแรกของอำเภอพัดรัก คือให้สิบห้าเกลียดพ่อของตัวเองเสียก่อนแผนการแยบยลมาก แต่เพียงแค่มีก้าวแรกเท่านั้น ธัชชัยก็ไม่คิดเลยว่าตัวเองจะรักหนูน้อยนี้จริงๆเหมือนกับก่อนหน้าที่เขาไปเจอที่บ้านลูกบอลนั้น ที่จริงอำเภอพัดรักไม่จำเป็นต้องผลักเขาออกมา เพราะธัชชัยตั้งใจจะมารับลูกชายอยู่แล้วแน่นอน ว่าแผนการของเขาสำเร็จไปอีกขั้น และนั่นเป็นเพียงส่วนหนึ่งเท่านั้น“เจ้าแค่ห้าขวบเอง จะมาเข้าใจ “ทิ้งลูกทิ้งเมีย” อะไรกัน?” ธัชชัยถูกหนูน้อยยั่วโมโห “เจ้าฉลาดมาก ทำไมถึงมองแผนการของอำเภอพัดรักไม่ออกห้ะ? เขาต้องการให้เราพ่อลูกทะเลาะกันเท่านั้น!”หนูน้อยตะคอกด้วยความโกรธจบ แล้วก็ตัดสายไปโทรศัพท์ที่ตั้งใจจะโทรหาแต่เช้า ไม่เพียงแต่มีประโยชน์ ยังถูกด่ากลับมาอีก ช่างน่าเศร้าเสียจริงหน้าของธัชชัยเปลี่ยนไปเล็กน้อยโทรไปที่นั่นอีกครั้ง ครั้งนี้โทรติด แต่ก็ถูกตัดสายไป จากนั้นยกหูโทรศัพท์ขึ้น ทำให้ธัชชัยโทรไม่ติดลูกชายไม่หอมตัวเอง แต่เขาคิดถึงเจ้าหนูนี่มาก
