ตอนที่ 717 คำขอครั้งสุดท้าย 2
บาดแผลนั้นลึกจนแทบเห็นกระดูกขาวๆ มันเจ็บจนวิศาลแทบจะทนไม่ไหว
ด้านธัชชัยก็ให้เขาอดทนพร้อมกับชวนให้สูดหายใจเข้าลึกๆ
กว่าทีมแพทย์จะจัดการกับบาดแผลได้แล้วเสร็จ ก็ผ่านไปกว่าครึ่งชั่วโมง
ธัชชัยลงมาจากตัวของวิศาล และนอนหอบอยู่ข้างๆ ไม่พูดก็ไม่ได้เลยนะว่าเจ้าวิศาลนี่มันบ้าดีเดือดเป็นวัวกระทิงทีเดียว เจ็บขนาดนี้แล้วยังเป็นหมาบ้าอยู่ได้
อย่างกับไอ้ดาของโสธรก็ไม่ปาน แต่เหมือนอารมณ์จะรุนแรงโหดร้ายยิ่งกว่า
การที่กดเขาไว้ ทำให้ธัชชัยเสียพลังงานมหาศาล
พ่อครัวของวิศาลส่งอาหารโปรดมาให้แกวิศาล
ด้วยเพราะเขายังเจ็บปวดแผลอยู่ ดังนั้นจึงกินได้เพียงอาหารอ่อน
วิศาลจึงพูดเย็นชาใส่พ่อครัว “ไปหยิบวิสกี้มาสองขวด เอามาให้ฉันกับท่านชัยดื่มหน่อย”
ธัชชัยมองจานหอยที่เขาไม่ชอบ อดไม่ได้ที่จะหันหน้าหนี แต่มันเป็นอาหารที่วิศาลโปรดปราน
ธัชชัยรู้ว่ามันดีต่อบุรุษ มันเป็นการบำรุง แต่เขาก็ยังรังเกียจมันมากอยู่ดี
มือซ้ายของวิศาลเพิ่งจะเข้าเฝือก มันจึงไม่สามารถใช้ได้ชั่วคราว แถมมือขวาเขายังเพิ่งถูกแทงไปเมื่อคืน เพื่อที่จะเอาไว้เชื่อมกับเครื่องมือทางการแพทย์
พ่อครัวไปหยิบวิสกี้ แต่ธัชชัยกลับโยนมันออกไปไม่เพียงแค่เพราะวิศาลไม่สามารถดื่มได้ แต่เพราะเขามีอะไรบางอย่างจะพูดด้วยธัชชัยต่อสู้กับอาการคลื่นไส้ ด้วยการดึงกาบหอยออก แล้วเอาป้อนไปที่ปากของวิศาลเขาหยุดชะงัก ก่อนจะกินอย่างชื่นชอบจะป้อนอะไรก็ต้องใช้คนที่ชื่นชอบ ดังนั้นธัชชัยจึงทำด้วยตัวเองเมื่อเห็นวิศาลยิ้มไปกินไป ธัชชัยก็ถามขึ้นเรียบๆ “นี่จะบำรุงเหรอ? ”เขาไม่เข้าใจว่าทำไมรูปร่างมันถึงได้น่าเกลียดแบบนี้ แถมวิศาลก็ยังกินซะเรียบเชียว“อื้อ บำรุงได้ดีทีเดียว โปรตีนสูงด้วย” วิศาลมีความสุขในหัวใจ“ไม่เห็นว่าจะทำอะไร จะไปบำรุงทำไม? ”วิศาลกวาดตาไปทางธัชชัย “อย่างน้อยกว่าใหญ่กว่าแก”“ถ้าไม่ได้ใช้แล้วมันจะไปมีประโยชน์อะไร มันก็กลายเป็นแค่เนื้องอกชิ้นหนึ่งเท่านั้นแหล่ะ”ธัชชัยพูดอย่างดูถูก“อ๋อเหรอ? ลองได้นะ มาดูสิว่ามันจะใช้ได้มั้ย? ” คำพูดของวิศาลมีความเป็นนัยเกิดความเงียบขึ้นชั่วครู่ ก่อนธัชชัยจะพูดขึ้นอีก “ฉันว่าอำเภอพัดรักน่าจะระเบิดไอ้นี่ทิ้งไปเสียจะดีกว่า ฉันนึกว่าแกเป็นผู้หญิงที่ยืนฉี่”“เวรเอ๊ย แกทำไมร้ายขนาดนี้เนี่ยฮะ? ไม่รู้หรือไงว่าที่ฉันเป็นแบบนี้มันเป็นเพราะใคร? ”จะต้องมีการกัดระหว่างชายหนุ่มเสมอ ดูเหมือนมันไม่มีอะไรดีๆ จะพูดเลยจริงๆ“จริงๆ เมื่อห้าปีก่อน ตอนที่แกอยากที่จะไปช่วยฉันหน่ะ ฉันซาบซึ้งใจมาก”ธัชชัยส่งหอยชิ้นที่สองให้แก่วิศาล ก่อนจะเริ่มพูดจริงจังวิศาลมองท่าทางธัชชัยที่เงียบขรึม ก็ไม่อาจจะรู้ได้ว่าเขากำลังคิดอะไร“นี่เริ่มมีจิตสำนึกขึ้นมาแล้วเหรอ แต่ที่ฉันช่วยแก ฉันไม่เคยคิดที่จะให้แกมาตอบแทน แน่นอนหล่ะ ถ้าแกต้องการคู่คิดคู่สู้ ฉันก็ร่วมด้วยวิศาลกล่าวยิ้มๆ ราวกับว่าชีวิตนี้ เขาก็มอบให้แก่ธัชชัยได้“ศาล ฉันจะต้องหายตัวไปสักพักนะ แกอย่าทำให้พวกแพทย์ต้องลำบากใจด้วย” พอมาถึงตอนนี้เขาก็พูดถึงจุดประสงค์แก่วิศาล“หายไป? แกจะไปไหน? ”“ฉันอยากจะไปคิดๆ ดูดี ว่าแท้จริงตัวเองนั้นต้องการอะไร หรือว่าอยากได้อะไร”“แล้วแกต้องการอะไร? ฉันช่วยแกได้นะ”ธัชชัยยิ้ม “แม้แต่ตัวฉันเองฉันยังไม่รู้เลย แล้วแกจะมาช่วยฉันเหรอ? ”วิศาลไม่ชอบวิธีการที่ธัชชัยพูดด้วยความขื่นขมนี้เลย เขาเกลียดที่จะได้ยินอะไรแบบนั้นเขาจึงถามด้วยความเป็นห่วง “ไม่หายไปได้มั้ย? ”ธัชชัยเงียบไปสักพัก ก่อนจะตอบ “ถ้าพี่ฉันมีอะไรที่จะต้องอาศัยให้คนช่วย แกจะต้องช่วยเขานะ ในตอนนั้นก็ขอให้คิดถึงหน้าฉันเอาไว้”ในที่สุดเขาก็รู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ “นี่มันเป็นคำขอครั้งสุดท้ายของแกเหรอ? ”“ฉันไม่ได้จะไปตาย! ฉันแค่จะไปหาที่สงบๆ สักสองสามวัน ยังไม่ได้เบื่อโลกอะไรขนาดนั้น”ธัชชัยจบบทด้วยน้ำเสียงที่รุนแรงเป็นอีกครั้งเมื่อเขาออกมาจากโพร์ทอง ตอนนี้ก็เป็นเวลาเช้าสายแดดจ้าแล้ว ราวกับชีวิตที่เหลือของเขาถูกบ่มเพาะอะไรมาแล้วบางอย่างเหมือนกับทุกครั้ง เขาขับรถบูกาติจากโพร์ทองตรงไปยังที่บ้านตระกูลศรีทองแต่พอถึงประตูข้างหน้าแล้ว เขาก็หันกลับไปอีกครั้งเขาก็เพียงแค่มาบอกลาคนเหล่านั้นก็เท่านั้นเอง!
