ตอนที่ 737 ไพ่ใบสุดท้าย 2
คำพูดของเด็กน้อยแฝงไปด้วยความภูมิใจอยู่หน่อยๆ
เมื่อได้ยินคำพูดของลูกชาย น้ำตาของวัจสาก็เริ่มล้นขึ้นมาอีกครั้ง
ในตอนนั้นรูปนี้ถูกซ่อนเอาไว้ในกระเป๋าสตางค์ของเธอ แต่เธอไม่รู้ว่าเอามันไปไว้ที่ไหน
ไม่คิดเลยว่า รูปภาพใบนี้จะไปอยู่ในมือของธัชชัย ซ้ำเขายังเก็บมันไว้ตลอดห้าปีที่ผ่านมา….
หัวใจที่เย็นกระด้างของเธอไม่อาจที่จะแข็งได้อีกต่อไป ด้วยเพราะถูกผู้ชายคนนั้นเผาไปหมด
“หม่ามี๊ไม่ร้องไห้นะครับ…หรือว่าเราลองให้อภัยพ่อเขาดูสักครั้งดีมั้ย? ”
เด็กน้อยยังคงอยากที่จะคืนดีกับพ่อ เขาปรารถนาที่จะได้ความรักจากพ่อของเขา!
ด้านวัจสานั้นก็เงียบไป เธอรู้ว่ามันจะต้องใช้ความกล้าหาญอย่างมาก ทั้งยังต้องทำให้ทั้งกายและแข็งแกร่งเพียงใด
ตอนนี้วัจสาเหนื่อยมากจริงๆ เธอไม่อาจจะพูดอะไรกับใครได้ โดยเฉพาะกับลูกชาย
ความเจ็บปวดนี้ มันเกินกว่าที่เธอจะรับมันไหว เธอไม่สามารถรับมันได้อีกต่อไป มันแค่กั้นขวางการที่เธอจะทำดีกับคนอื่นๆ
“ตะวัน…พ่อของลูกหน่ะ เขาต้องรักลูกมากเลยนะ ดังนั้นหม่ามี๊จึงหวังให้ลูกให้โอกาสเขาดูอีกสักครั้ง หม่ามี๊ไม่อาจที่จะเห็นพ่อกับลูกต้องมาทำร้ายกันได้ หม่ามี๊ไม่อยากเห็นลูกไม่เชื่อฟังพ่อเขา”
วัจสาทำได้แค่โน้มน้าวให้ลูกชายให้อภัยพ่อของเขา แม้เขาจะมีเรื่องที่มันไม่น่าทำแบบนั้นก็ตามที
“แล้วหม่ามี๊หล่ะครับ? ยกโทษให้ธัชชัยไม่ได้เหรอ? ” เด็กน้อยรีบถามต่อวัจสายิ้มอย่างขมขื่น “จะพูดยังไงดีหล่ะ ในเมื่อตอนนั้นแม่กับพ่อถูกบังคับให้แต่งงานกัน ตอนนั้นลุงของลูกป่วยหนักมาก เขาเพียงอยากที่จะให้มีผู้หญิงมาคอยดูแลน้องเขาก่อนที่เขาจะตาย….ซึ่งน้องชายของเขาก็คือธัชชัย”“ดังนั้นระหว่างพ่อกับแม่มันไม่ใช่ความรัก ไม่ได้แต่งงานกันด้วยความรัก มีผิดศีลธรรม”วัจสาพยายามที่จะเล่าโดยที่ไม่ให้มันซับซ้อนมาก เพื่อให้เด็กน้อยฟังเข้าใจ“ดังนั้นให้พ่อกับแม่เลิกกันด้วยดี เราก็จะได้มีความสุขด้วยกันทั้งคู่”เด็กน้อยเงียบไปสักพักก่อนจะถามขึ้นมาใหม่ “แล้วหม่ามี๊ไม่รักพ่อเฮงซวยหรอกเหรอครับ? ”ราวกับหัวใจของเธอไปกระแทกอะไรบางอย่างนั่นสิ ไม่รักแล้วใช่มั้ยนะ?แต่เธอสามารถไปรักเขาได้เหรอ? มันเทียบเคียงกันได้เหรอ? มันไม่ดูต่ำต้อยเกินไปเหรอ?“จ๊ะ แม่ไม่ได้รักเขาอีกต่อไปแล้ว” หัวใจเจ็บไปหมด แต่เมื่อพูดออกไปวัจสาก็รู้สึกโล่งปลอดโปร่งแต่เป็นเด็กน้อยที่จมลงไปทันที “ที่แท้หม่ามี๊ก็ไม่ได้รักธัชชัยแล้ว…”เขาดูเศร้าซึม ทั้งยังหดหู่ “ ถ้าอย่างนั้นที่หม่ามี๊มีตะวัน ก็เพราะถูกขืนใจเหรอครับ? ”“ไม่ใช่นะลูก แม่อยากที่จะให้กำเนิดลูกออกมา ลูกเป็นดั่งโลกทั้งใบของหม่ามี๊เลยนะ”วัจสาสะอึกสะอื้นกอดลูกชายเอาไว้แน่น“จะถูกขืนใจได้ยังไง? ชีวิตของหม่ามี๊ต่อไปก็ต้องพึ่งตะวัน เพราะว่าลูกเป็นสิ่งที่มีค่าที่สุดของหม่ามี๊แล้ว”“อื้มหม่ามี๊ก็เป็นสิ่งที่มีค่าที่สุดของตะวันเหมือนกัน” อารมณ์ของเด็กน้อยเปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็วบ่ายสามโมง วัจสาก็ออกจากอ่าวตื้นไปตอนนี้เธอเป็นอิสระ เพียงแค่ไม่สามารถออกมาพร้อมกับตะวันได้อำเภอพัดรักจึงไม่ได้กลัวอะไร เขารู้ว่าหากมีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งอยู่กับเขา อีกคนก็จะต้องกลับมา เหมือนกับว่าวที่ลอยอยู่บนท้องฟ้า แต่เชือกนั้นอยู่ในมือของเขาไม่ว่าจะไปไกลแค่ไหน สุดท้ายแล้วก็ต้องกลับที่อ่าวตื้นอยู่ดีสองแม่ลูกทำงานร่วมกัน เจ้าตัวน้อยนั้นก็อยู่คอยขวางไม่ให้ธัชชัยโดนแปดทำร้ายส่งที่ทำให้วัจสากล้าที่จะออกจากอ่าวตื้นนั้นก็เพราะรูปอัลตร้าซาวน์แผ่นนั้นนั่นเองเธอไม่ได้เลือกที่จะไปแจ้งความด้วยเพราะไม่มีหลักฐาน ซ้ำไม่อยากที่จะเห็นอำเภอพัดรักต่อสู้กัตำรวจ เพราะยังไงเสียตำรวจก็ทำอะไรเขาไม่ได้วัจสาก็ไม่ได้เลือกจะไปบ้านตระกูลศรีทองด้วย ด้วยเพราะวรพลต้องดูแลลูกสาวของเขา ทั้งสุขภาพของเขาก็ยังไม่ค่อยดีนัก บอกเขาไปก็ไร้ประโยชน์ เธอไม่ต้องการที่จะให้เขามาเอี่ยวด้วยอีกวัจสาจึงนึกถึงคนอีกสองคน คนหนึ่งคือวิศาล อีกคนคือกรดลแต่ท้ายสุดเธอก็เลือกกรดลวัจสาไม่รู้ว่ากรดลนั้นตายไปแล้วสองครั้ง เธอจึงคิดว่าเขายังคงมีชีวิตอยู่ที่ไม่ได้เลือกวิศาลนั่นก็เพราะเดิมทีเขาก็บาดเจ็บเพราะธัชชัยอยู่ก่อนแล้ว ถ้าจะไปขอให้เขาช่วยอีกก็จะไปสร้างความยุ่งยากให้แก่เขาอีกทั้งความรุนแรงของวิศาลกับอำเภอพัดรักนั้นค่อนข้างจะต่างกันมาครั้งที่แล้วเธอก็เห็นถึงความโหดร้ายของวิศาลดังนั้นเธอจึงหวังว่าจะหาคนที่จะไปย่องเอาตัวธัชชัยออกมาอย่างเงียบๆนั่นก็จะต้องเป็นกรดลที่ไปมาราวกับผีในความคิดของวัจสานั้น ตอนนี้ทั้งอำเภอพัดรักทั้งสิบสองก็ไม่อยู่ หากกรดลมุ่งไปจัดการแปด โดยมีเธอคอยช่วยอยู่ด้านนอก การที่จะไปช่วยธัชชัยออกมานั้นมันก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไรแต่เธอก็ไม่รู้จะไปหากรดลได้ที่ไหนดังนั้นคนที่เธอนึกถึงคือบุรี
