ตอนที่ 751 ความลับของภาพนั้น 2
และเป็นไปได้สูงทีเดียวว่าอำเภอพัดรักจะส่งธัชชัยกับลูกไปsky dreamด้วยกัน
วัจสานึกถึง ‘พี่สาว’ ที่ลูกชายบอกว่าหน้าเหมือนเขา ความทรงจำของเขาทำให้เธอต้องประหลาดใจ
ถ้าหากหุ่นขี้ผึ้งตัวนั้นเป็นรูปปั้นของแม่ธัชชัยล่ะ นั่นแสดงว่าอำเภอพัดรักก็น่ารู้จักแม่ของธัชชัยหน่ะสิ
พอคิดถึงแม่ของธัชชัยแล้ว วัจสาก็นึกขึ้นมาได้ว่าแม่ของเขามีของที่เคยให้ธัชชัยไว้เป็นที่ระลึกหนิ
กล่องไม้นั้น ข้างในมีรูปภาพอยู่รูปหนึ่ง เป็นภาพที่ด้านบนฉีกขาด นั่นน่าจะเป็นสิ่งที่อำเภอพัดรักคาดไม่ถึงแน่ๆ
หุ่นขี้ผึ้งตัวนั้นกับภาพเหมือน น่าจะหลักฐานที่แสดงให้เห็นว่าอำเภอพัดรักกับแม่ของธัชชัยเคยมีความสัมพันธ์กันมาก่อนก็ได้
ถ้าอย่างนั้นทำไมคุณกุลภากับท่านปรีดิทถึงได้แต่งงานอยู่ด้วยกันได้ล่ะ?
หรือจะบอกว่าท่านปรีดิทเหมือนกับธัชชัยลูกชายเขา มีเสน่ห์ที่หญิงเห็นจะต้องเหมือนกัน
แต่ว่าอำเภอพัดรักไม่ใช่ว่าดูโหดเหี้ยมกว่าท่านปรีดิทเหรอ?
แต่ถึงอย่างไรก็ตามตอนที่อำเภอพัดรักได้รักกับกุลภา เขาก็เป็นผู้ชายที่ดูอบอุ่นมาก พอหลังจากตอนนั้นเขาก็เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง
สมองของวัจสาสับสนไปหมด หัวใจเต้นถี่รัว เวียนหัวจนหายใจไม่ออก ไม่รู้ว่าตัวเองควรจัดการอย่างไรดี
เธอวนเวียนอยู่ท่ามกลางฝูงชนและไม่รู้ว่าตัวเองต้องทำอะไรต่อแล้วถึงแม้ว่าอำเภอพัดรักจะพรากพวกเขาสองแม่ลูกออกมาจากกันอย่างโหดร้าย แต่ก็ไม่น่าจะทำร่ายตะวันลูกชายของเธอคนที่พาตะวันกลับไปด้วยนั้นน่าจะเป็นแปด วัจสายังนึกดีใจที่วันนั้นเคยปลอมตัวไปช่วยแปด เรื่องทั้งหมดผ่านไปด้วยดี เธอคิดว่าเรื่องของลูกชายก็คงผ่านไปได้ด้วยดีเหมือนกันวัจสานั่งคิดถึงเรื่องราวของแปด เธอคิดถึงความดื้อของเจ้าตัวเล็กนั่นหากว่าเขาไม่ได้เจอเธอหล่ะก็ จะต้องอาละวาดแน่ๆวัจสาจากเดิมที่สับสนอยู่แล้วก็ยิ่งว้าวุ่นเข้าไปใหญ่วัจสานึกถึงตอนที่อยู่อ่าวตื้น ที่นั่นวุ่นวายสุดๆ วัจสาไม่อยากที่จะกลับไปแล้ว ลูกชายของเธอไม่ได้อยู่ที่นั่นแล้วดังนั้นเธอจึงไม่มีเหตุจำเป็นอะไรที่จะไปที่นั่นอีกแล้วตอนนี้เธอควรไปไหนดีนะ?เธอนึกถึงสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เวลาที่เธออารมณ์เสียเธอจะชอบกลับไปพักผ่อนที่นั่นบ่อยๆ เธอไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนก่อนดี เธอจึงเริ่มไปสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าก่อนไม่รู้ว่าผ่านไปเดือนกว่าแล้ว….แวววัยจะเรียกฟื้นสติตัวเองกลับมาได้หรือยัง….จริงสิ ดูเหมือนว่าเธอจะนึกขึ้นมาได้บางอย่าง กล่องไม้นั่น ไม่ใช่ว่าอยู่ที่แวววัยเหรอ?ทันใดนั้นวัจสาก็รีบไปที่บ้านแวววัยทันทีตอนนี้เธอมีจุดหมายแล้ว เธอไม่ลังเลอะไรอีกแล้วตอนนี้เป็นเวลาตี 3 วัจสาเดินคนเดียวจากในเมืองเข้าไปในชุมชนเล็กๆถึงหน้าบ้านแวววัยแล้ว แต่วัจสาคิดว่ามันดึกมาแล้ว ไม่อยากรบกวนแวววัย ทำให้เธอลังเลที่จะกดกริ่ง วัจสาเดินวนไปวนมา ในที่สุดเธอก็ทนไม่ไหว กริ่งประตูดังขึ้นหลายครั้ง แต่ก็ไม่มีเสียงอะไรตอบกลับมาแวววัยน่าจะยังไม่กลับมาวัจสาได้แต่มองหน้าประตู ทันใดนั้นเธอก็นึกขึ้นได้ว่าเมื่อก่อนแวววัยชอบเอากุญแจบ้านใส่ไว้ในกล่องนมที่บ้านป้าเธอ วัจสาลังเลนิดหน่อย ตอนนี้เป็นเวลาที่คนอื่นหลับพอดี มันก็ไม่ควรจะทำให้คนอื่นตื่นวัจสาคิดว่าจะรอจนถึงรุ่งสางก่อนถึงจะไปบ้านป้าเธอ เธอนั่งลงบนพรมเช็ดเท้าหน้าบ้านแวววัย ผ่านไปสามสิบนาที ความหนาวเหน็บของอากาศเริ่มกัดกินเธอ ถึงแม้ว่านี่จะเป็นช่วงปลายฤดูหนาวและต้นฤดูใบไม้ผลิแล้วก็ตาม มันน่าจะไม่หนาวแล้วสิ เธอเริ่มทนไม่ไหวกับความหนาวเหน็บสิ้นสุดความลังเล วัจสาตัดสินใจเคาะประตูบ้านป้าของแวววัยวัจสาขอโทษขอโพยป้าของแวววัยอย่างหนัก แต่ป้าของแวววัยก็ไม่ได้ด่าว่าเธอ ป้ายังบอกอีกว่าแวววัยไม่ได้กลับมานานแล้ว วันนี้ก็มีเพื่อนร่วมงานของเธอเข้ามาเหมือนกันหลังจากเข้ามาในบ้านแวววัย สภาพห้องที่รกไปหมดนั้นบอกได้เลยว่าแวววัยไม่ได้กลับมาจริงๆวัจสาเริ่มจิตตก ว่าทำไมทุกคนรอบตัวเธอเองต้องหายไปทีละคนๆ?เธอน่าสงสารเกินไปแล้ว…วัจสาทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาในบ้านของแวววัยเงียบๆ อยู่พักใหญ่ คิดแล้วคิดอีกว่าจะทำยังไงดี ตอนนี้เป็นเวลาตี 3 แต่วัจสาก็ไม่รู้สึกง่วงเลยแม้แต่น้อย วัจสาเริ่มหากล่องไม้ในบ้านเธอเคยมาหากล่องไม้ที่บ้านนี้หลายครั้งแล้ว แต่ก็ไม่เคยเจอ ไม่ถูกใครทำลายไปแล้วหรอกนะ แถมแวววัยก็ลืมไปด้วยว่าเอามันไปไว้ไหนในบ้านแวววัยกว้างเพียง 30-40 ตารางเมตร มันไม่น่าจะหายากขนาดนั้นสิวัจสาเริ่มค้นหาตามพื้นพรมก่อนวัจสาเชื่อว่าแวววัยเก็บกล่องไม้ของเธอไม้อย่างดี แต่จำไม่ได้ว่าอยู่ตรงไหนเพราะว่ามันก็ผ่านมานานแล้ววัจสาค้นหามาหนึ่งชั่วโมงกว่า อย่าว่าแต่กล่องไม้เลย แค่กล่องเล็กๆ ยังไม่มีในบ้านเลยในบ้านเหลืออยู่แต่กล่องกระดาษ มีแต่กล่องพัสดุกับกล่องช็อกโกแลตวัจสารเริ่มหัวร้อนกรุ่นๆ เธอเริ่มคิดว่าแวววัยน่าจะเอากล่องไม้ไว้ที่ไหนกัน เธอจำได้ว่าแวววัยเคยย้ายมันไปไว้ที่ไหนสักที แต่ในบ้านเล็กๆ นี่ไม่น่าจะมีที่ไหนเก็บได้แล้วเธอเริ่มคิดอยู่นาน ถ้าหากจัดบ้านใหม่สองสามครั้ง และถ้าเจอของที่ตัวเองไม่ได้ใช้วางอยู่ มันคงจะเกะกะน่าดูใช่แล้ว สถานสงเคราะห์ไง! ต้องเป็นที่นั่นแน่ๆ!
