ตอนที่ 754 เจ้าชายสุดหล่อที่ทำหมูสามชั้นราดน้ำแดง
ธัชชัยผ่อนคลายลงสักพักถึงจะสามารถลืมตาได้อย่างเต็มที่เมื่อมองไปยังฉากที่ไม่คุ้นเคยมันก็ยังคงเป็นห้องเรียบๆ ที่ถูกผนึกไว้ แต่ธัชชัยรู้ว่าตนเองไม่ได้อยู่ในห้องใต้ดินอีกต่อไป
แถมคนที่เดินอยู่เบื้องหน้าก็เป็นพวกคนผิวขาว
เขาผุดลุกตามสัญชาตญาณ ใครจะไปรู้ว่าเสียง ‘ครืด’ มันจะมาจากขาของเขา ไม่ต้องพูดถึงการไปโจมตีแปดเลยแม้จะลุกออกจากเตียงเขายังทำไม่ได้เลย
ธัชชัยระงับความโกรธและเปิดปากถามว่า “ที่นี่ที่ไหน? ”
“ที่นี่คือปราสาทsky dream ที่ที่ภรรยาและลูกชายแกอาศัยอยู่ตลอด5ปี” แปดพูดอย่างตรงประเด็นและไม่ได้โกหกธัชชัยและเขาก็เห็นธัชชัยที่เมื่อฟื้นปุ๊ปก็ร้อนใจอยากจะออกไป
“ปราสาทsky dream? แล้วลูกฉันหล่ะ? วัจสาหล่ะ? แล้วทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่? ”
ธัชชัยไม่รู้จริงๆ ว่าตนเองสลบไปนานแค่ไหนและยังถูกอำเภอพัดรักพามายังถิ่นศัตรูก็ยังไม่รู้ตัวอีก
“ทำไมมาอยู่ที่นี่ได้? แน่นอนว่านั่งเครื่องบินมา, ส่วนลูกชายคุณตอนนี้กำลังนอนกลางวันอยู่, ส่วนภรรยาไม่รู้และไม่หาให้ด้วย”
“ตะวันก็อยู่เหรอ ให้ฉันเจอลูกชายฉันหน่อยได้มั้ย? ”
เมื่อได้ยินว่าตะวันก็อยู่น้ำเสียงของธัชชัยก็อ่อนลงพร้อมกับท่าทางที่ไม่ได้หยิ่งยโสอีกแล้ว
“ธัชชัยแผนการทำร้ายร่างกายตัวเองของคุณมันไม่ได้ผล ไม่ใช่ว่าคุณอยากเจอสิบห้าก็จะได้เจอ! น่าเสียใจจริงๆ ” แปดมองธัชชัยอย่างสงสัยจากนั้นก็เดินไปกำชับหมอว่าอะไรสักอย่างแล้วเดินออกไปเมื่อเห็นแปดเดินออกไป ธัชชัยก็รีบใช้ภาษาอังกฤษเพื่อสื่อสารกับหมอชุดขาว2คนนั้นฟังมันก็ฟังออกแต่พวกเขาไม่ยอมพูดเรื่องที่เกี่ยวกับภรรยาและลูกของเขา. เขาจะส่ายหัวอยู่ตลอดแล้วก็บอกแต่ประโยคเดิมๆ แค่ต้องรักษาตัวเองให้ดีๆ ถึงจะมีโอกาสเจอภรรยาและลูกของคุณเมื่อกลับมาถึงห้องโถง แปดก็ถูกเด็กน้อยที่สวมชุดนอนจับได้“แปด คุณโทรหาพ่อเลี้ยงแล้วใช่มั้ย? ” เด็กน้อยถามเสียงดังแปดที่กำลังตื่นตระหนกแต่เมื่อได้ยินสิ่งที่เด็กน้อยถามไม่ได้เกี่ยวกับธัชชัยก็สงบลง“ใช่ พ่อเลี้ยงบอกว่าอีก2วันก็กลับแล้ว! ”“แล้วหม่าม๊าหนูหล่ะ? ไม่ได้กลับมาพร้อมกันเหรอ? ”“ดมื่อถึงตอนนั้นก็น่าจะกลับมาพร้อมพ่อเลี้ยงนั่นแหละ”“ถ้างั้นคุณช่วยโทรหาพ่อเลี้ยงอีกครั้งให้หน่อย! ”“สิบห้าน้อย อย่าสร้างความลำบากใจให้พี่แปดเลย เรามาคิดกันดีกว่าว่าเย็นนี้เราจะกินอะไรกันดีจะเอาสเต็กหรือว่าHaggis ดี? ”“หนูไม่กิน ตอนนี้คุณต้องโทรหาหม่าม๊า! ”เด็กน้อยไม่ว่าจะพูดยังไงก็ไม่ฟัง แปดรู้สึกว่าตนเองจะบ้าแล้ว. อยากที่จะตัดกางเกงของเขามาทำ ‘ข้าวหมู’ จริง……เมื่อวัจสาลืมตาขึ้นมา สมองก็ยังคงมึนๆ อยู่ด้านนอกหน้าต่างตะวันก็โด่งขึ้นฟ้าแล้วณ ตอนนี้ท้องเธอก็หิวจนทนไม่ไหว, วัจสาจึงลุกขึ้นจากเตียงไปดูที่ตู้เย็น เหมือนกับว่านอกจากมันฝรั่งไม่กี่อันนี้แล้วก็ไม่มีอะไรที่เธอสามารถกินได้อีกเงินมันไม่ใช่ทุกอย่างก็จริงอยู่หรอกแต่ถ้าไม่มีเงินมันก็จะยิ่งเป็นไปไม่ได้แน่นอนในกระเป๋าถือของแวววัยวัจสาสามารถเอาเงินออกมาได้10กว่าหยวนแล้วเธอก็เสียบกุญแจเข้าไปในกล่องนมบ้านป้าตามเดิมและก็รีบออกมาที่ประตูบ้านเด็กกำพร้าล้อมไปด้วยผู้คนที่ถือกล้องเหมือนเป็นนักข่าวเป็นภาพที่วัจสาคุ้นที่สุด นั่นก็น่าจะเป็นเพราะคงจะมีหน่วยงานสักหน่วยมาบริจาคสิ่งของแล้วก็พาคนมาดูเพราะกลัวโลกไม่รู้ว่าตัวเองทำความดีแต่แน่นอนว่าการทำแบบนี้ก็ดีกว่าบางพวกที่ไม่เคยทำดีอะไรเลยและก็แน่นอนว่าบางหน่วยงานหรือบางคนเนี่ยก็บริจาคด้วยเหตุผลบางอย่างวัจสาไม่อยาก ‘เข้ากล้อง’ ดังนั้นจึงแอบเข้าไปทางข้างหลังเธอไปถามคุณลุงที่เป็นพนักงานคลังสินค้า เขาบอกว่าจำไม่ได้ว่าแวววัยได้ส่งอะไรมาให้เก็บไว้มั้ย ดังนั้นตลอดช่วงเช้าวัจสาจึงช่วยคุณลุงคลังสินค้าจัดการจัดเรียงของบริจาคทั้งหมดเมื่อตอนที่วัจสากำลังกินข้าวกลางวันอยู่ก็เจอกับคนที่ทำให้เธอหวนย้อนคิดถึงเรื่องในอดีตจู่ๆ วัจสาก็นึกขึ้นมาได้ว่ากล่องไม้จันทน์นั้นพอจะถูกเก็บไว้ตรงไหน!หน้าบ้านปรารถนา ที่ถูกปรับปรุงใหม่โดยคุณดนิตาเดิมทีมันเป็นหอพักของเขาแต่เขากลับทิ้งที่นี่ไปแล้วก็สร้างเป็นบ้านปรารถนาให้พวกเด็กๆเพราะเป็นเด็กที่เติบโตมาในสถานเด็กกำพร้าจึงต้องมีปัญหาทางจิตใจ, การดูถูกตนเอง, ความเศร้าอยู่ไม่มากก็น้อยแถมยังบอกใครก็ไม่ได้พวกเด็กที่ไม่ยอมพูดคุยกับผู้อื่นก็ได้แต่เก็บซ่อนความคับข้องใจทั้งหมดไว้ในใจบ้านปรารถนานี้ถูกสร้างขึ้นหลังจากเกิดโศกนาฏกรรมที่มีเด็กออทิสติกคนหนึ่งกระโดดฆ่าตัวตายภายในบ้านนั้นเรียบง่ายมากๆ มีเพียงกล่องที่เรียงๆ เป็นแถว, ทุกๆ กล่องก็ใหญ่ประมาณกระเป๋านักเรียนของเด็กและด้านบนของทุกๆ กล่องก็ถูกล็อกไว้
