ตอนที่ 757 เห็นอะไรก็คิดถึงคนตรงหน้าทุกเช้าค่ำ 2
วรพลเข้าใจถึงปัญหาของพวกเขาดี อีกด้วยเขาก็เข้าใจเหตุผลด้วย เพราะงั้นการที่ธนวรรธบอกถึงเหตุผลที่มาจับนั้น เขาจึงเข้าใจดี อย่างน้อยอยู่ในมือของตำรวจแล้ว วัจสาก็จะปลอดภัย
เขาจึงค่อยๆ พูดขึ้นไปตามความจริง “สาไม่ได้อยู่ที่นี่ ฉันเองก็ไม่รู้ว่าเธอไปไหน เดี๋ยวฉันจะส่งพ่อบ้านภูษิตไปหาเธอก็แล้วกัน”
ธนวรรธย่นคิ้ว ก่อนจะพยักหน้า “ถ้าไม่อยู่ อย่างนั้นพวกผมก็ขอตัว ถ้าเกิดว่าวัจสากลับมาแล้ว รบกวนโน้มน้าวเธอให้ไปมอบตัวที่สถานีตำรวจด้วยนะครับ”
เมื่อธนวรรธออกไปจากบ้านตระกูลศรีทองแล้ว วรพลก็รู้สึกยิ่งกลัวเข้าไปใหญ่ เขาคิดอยู่นาน ก่อนจะตัดสินใจที่จะเอาร่างกายที่ป่วยพิการของเขานี่แหล่ะออกไปตามหาวัจสาน้องสะใภ้ของเขา
ตอนนี้เธอหายตัวไปแล้ว คนที่เป็นพี่ชายอย่างเขาจะนิ่งนอนใจได้ยังไง?
“พ่อคะ พามิ้นไปด้วย มิ้นก็อยากไปหาพ่อเล็กกับหม่ามี๊ของพี่ตะวันเหมือนกันนะ
เจ้ามิ้นตัวน้อยวิ่งตามออกมาหาและก็เกาะเขาของเขาไปนู้น นั่นจึงทำให้เขาเริ่มรู้สึกปวด ก่อนจะฝืนตัวเองอุ้มมิ้นขึ้นมา และจูบอย่างแผ่วเบาก่อนจะส่งไปให้ป้าอ้อย
“มิ้นอยู่บ้านดีๆ นะคะ แม่ยังต้องการการดูแลของหนูนะ พ่อจะต้องเอาทั้งแม่ของพี่ตะวันกับพ่อน้อยกลับมาให้ได้”
ด้วยเพราะเป็นเรื่องของธัชชัย วรพลจึงออกมาอยู่ข้างนอกบ้านอยู่นาน จนขาเขาเริ่มสั่น แต่เขาก็ยังรั้งที่จะออกไปหาวัจสาอยู่ดี
คนที่ไม่สามารถขับรถได้เองอย่างวรพล จำต้องเรียกแท็กซี่ออกไป
โดยที่คิดไม่ถึงเลยว่า วัจสาน้องสะใภ้ที่เขาดั้นด้นออกตามหาในขณะนี้กำลังวิ่งโร่ไปที่อ่าวตื้นด้วยตัวเอง แถมยังเผชิญหน้ากลับอำเภอพัดรักที่กำลังจะเตรียมตัวไป
ในเวลานี้วิลล่าที่อ่าวตื้นเต็มไปด้วยเจ้าหน้าที่พิเศษ ซึ่งเป็นคนที่เบื้องบนส่งมาเพื่อปกป้องอำเภอพัดรักในเวลาเดียวกันนั้นวัจสาก็ไม่รู้ว่าไผ่ถูกกักตัวไปแล้ว ด้วยข้อหาสมรู้ร่วมคิดในเรื่องนี้ถือว่าเป็นความจริงที่เขาใช้อำนาจของตัวเอง แต่เพราะไม่ได้สมรู้ร่วมคิดกับธัชชัยคดีนี้จึงยังคงต้องอยู่ภายใต้การสอบสวนต่อไปที่นอกวิลล่านั้น มีรถตู้จอดอยู่สามคันอำเภอพัดรักเดินออกมาโดยที่ใส่เสื้อคลุมสีดำ ด้านหลังของเขามีบอดี้การ์ดติดมาด้วยสองคนคนหนึ่งคือสิบสอง ส่วนอีกคนนั้นวัจสาไม่เคยเห็นมาก่อน อย่างบอกนะว่าจะเป็นลูกบุญธรรมคนใหม่ของเขาหน่ะ?เมื่อเห็นว่าอำเภอพัดรักเตรียมตัวจะไปแล้ว วัจสาก็รีบพุ่งเข้าไปหาทันที แต่ก็กลับถูกตำรวจพิเศษขวางเอาไว้“พวกคุณปล่อยฉันนะ ฉันมีเรื่องจะคุยกับอำเภอพะ…เอ่อคุณพรมมินหน่ะ ฉะ…ฉันเป็นเพื่อนของเขา”วัจสาตะโกนขึ้น เธอไม่รู้ว่าจะไปบอกความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับอำเภอพัดรักว่ายังไง เพราะไม่รู้ว่าเรียกได้หรือเปล่าตะวันลูกชายของเธอเป็นลูกบุญธรรมของเขา ส่วนเธอเป็นแม้แท้ๆ ของลูกชายอีกทีแบบนี้มันก็ดูแปลกๆ“เพื่อนของคุณพรมมินเหรอ? แล้วคุณชื่ออะไรหน่ะ? ”“วัจสา! ”วัจสาร้อนรนจนเกินไปจนไม่ได้ป้องกันตัวเองแต่อย่างใด ใครจะไปคิดหล่ะว่าพวกเขารอที่จะจับกุมเธอ?“วัจสาอย่างนั้นเหรอ? พอวัจสาพูดชื่อออกไปตำรวจพิเศษก็หรี่ตาลงมอง ทำไมมันคุ้นจังเลยนะชื่อนี้ เขาจึงหันกลับไปกระซิบกระชากกับหน่วยสืบราชการลับไม่พอจะสิบวินาที ก็มีชายคนหนึ่งที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าทีม เดินตรงเข้ามาหาเธอวัจสารู้สึกเริ่มไปปลอดภัย กำลังคิดอยากจะพุ่งตัวเข้าไปที่วิลล่าเพื่อที่จะหยุดรถของอำเภอพัดรัก แต่ก็กลับถูกหัวหน้าคนนั้นขวางเอาไว้“วัจสาใช่มั้ย? คุณถูกจับกุมแล้ว บกวนกลับไปที่สถานีตำรวจกับพวกเราด้วยครับ”“ถูกจับ? ” วัจสาตกใจ หัวใจเต้นแรงรัว “พวกคุณเอาอะไรมาหาว่าฉันถูกจับ? ฉันทำอะไรผิดอย่างนั้นเหรอ? ” เธอพูด พลางกอดกล่องไว้แน่นโดยสัญชาตญาณ“คุณแจ้งความเท็จ กรุณากลับไปให้ปากคำกับเราที่สถานีตำรวจด้วยครับ”“แจ้งความเท็จเนี่ยนะ? ฉันเปล่านะ! พวกคุณเอาอะไรมาพูดเนี่ย! ”วัจสาไม่คิดว่าเหตุการณ์มันจะทวีความรุนแรงไปขนาดนี้ นอกจากจะช่วยธัชชัยออกมาไม่ได้แล้ว แม้แต่โอกาสที่จะได้เอลูกชายก็ไม่มี แถมตอนนี้ตัวเธอยังถูกจับอีก นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันนักเนี่ย! ”“คุณวัจสาครับ รบกวนให้ความร่วมมือด้วย จะต้องกลับไปให้ปากคำแล้ว ไม่อย่างนั้น….”ไม่ไกลกันนักมีอำเภอพัดรักที่กำลังเตรียมขึ้นรถอยู่ เจ้าหน้าที่พิเศษจึงต้องทำงานอย่างรัดกุมตามกฎหมาย เพื่อที่จะคายความโกรธของเขา“ไม่นะ คุณจับฉันไม่ได้นะ ฉันมีเรื่องที่สำคัญต้องทำ”เมื่อเห็นว่าอำเภอพัดรักเข้าไปนั่งในรถแล้ว วัจสาก็ยิ่งร้อนใจขึ้นไปอีก ทำไมเธอจะต้องมาถูกคนพวกนี้ล้อมจับไว้ด้วยนะ“คุณวัจสาครับ ผมขอพูดอีกครั้ง กรุณาให้ความร่วมมือกับเราด้วย”ตอนที่หัวหน้าพิเศษกำลังพูดนั้น รถของอำเภอพัดรักทั้งสามคันก็สตาร์ทรถ และมุ่งหน้าไปยังทางออกของวิลล่าเมื่อครู่อำเภอพัดรักนั่งอยู่คันกลาง“คุณพนมมิน….คุณพรมมิน! ฉันมีเรื่องสำคัญต้องคุยกับคุณ”วัจสาตะโกนด้วยเสียงที่ดังที่สุดไปที่รถคันกลาง แต่ไม่มีรถคันใดดูเหมือนจะหยุดเลยวัจสาอยากที่จะวิ่งเข้าไปขวางทางรถเอาไว้ แต่ก็ถูกหน่วยราชการพิเศษลากตัวออก“คุณพรมมินรอก่อน ฉันมีของสำคัญที่จะให้คุณ”วัจสาร้องตะโกนจนเสียงแหบเสียงแห้ง ยกกล่องไม้ขึ้นมาชูไปทางรถคันกลาง
