ตอนที่ 769 เจอพ่อที่ห้องมืด 2
เมื่อเขาได้พบว่าพ่อของเขาทุกขังเอาไว้แล้ว เขาก็จะต้องหาวิธีที่จะช่วยพ่อของเขาออกไปอย่างแน่นอน แล้วเมื่อตอนที่เขาคิดได้ว่าควรจะทำยังไง อำเภอพัดรักพ่อบุญธรรมของพวกเราก็จะกลับมาถึงพอดิบพอดี
เพียงแค่พ่อบุญธรรมมาถึง หน้าที่ของเขาก็เป็นอันสิ้นสุด นั่นก็หมายความว่าถึงเด็กน้อยจะดื้อด้านขึ้นมาอีก มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเขาแล้ว มันเป็นสิ่งที่พ่อบุญธรรมกับสิบสองที่จะจัดการแทน
ทริคเล็กๆ ของเขานี่มันเด็ดดวงดีจริงๆ
และทักษะการติดตามพื้นฐานนี้ สิบสองเองก็ฝึกเด็กน้อยมาอย่างดี ตะวันน้อยแอบตามหลังคุณหมอไปอย่างเงียบๆ โดยที่เขามองไม่เห็น
ในตอนที่เด็กน้อยเดินเข้าไปยังห้องมืดและพ่อตัวเองนอนอยู่บนเตียงนั่นเอง เขาก็แทบจะร้องไห้ออกมา แต่ก็ต้องอุดปากเล็กๆ ของเขาเอาไว้ เพื่อไม่ให้เกิดเสียงดังอะไรขึ้นมา เด็กน้อยรีบแอบไปหลบที่หลังรถแพทย์เคลื่อนที่ทันที
เมื่อตอนที่หมอได้ทำการตรวจร่างกายของพ่อเขานั่นเอง เด็กน้อยก็กลิ้งลงอย่างรวดเร็วและหลบอยู่ที่ใต้เตียงของธัชชัย
การตรวจร่างกายของธัชชัยไม่มีอะไรผิดปกติ แต่เป็นที่สายตาของเขาได้เจออะไรบางอย่าง ไม่เพียงแต่เพราะสายตาของเขาเห็น แต่เป็นเพราะเขารอลูกชายมาตลอดทั้งบ่าย ในที่สุดเขาก็ได้พบแล้ว นั่นทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะตื่นเต้นขึ้นมา? ความรู้สึกแบบนี้มีแต่คนเป็นพ่อเท่านั้นที่จะรู้สึก
ในครั้งนี้การตรวจร่างกายนั้นผ่านไปอย่างปกติสุข ธัชชัยให้ความร่วมมือกับหมอได้ดี นั่นทำให้ไม่เสียเวลาอะไรมากนัก แถมร่างกายของเขาก็ไม่ได้แย่มากแล้ว
บางทีอาจจะเพราะว่าเขาได้รับการอนุญาตให้พูดคุยกับธัชชัยสักหน่อยเพื่อเป็นการผ่อนคลายทั้งยังให้ปลดกุญแจมือเขาออกด้วย จากนั้นก็กลับไป
มือของธัชชัยข้างหนึ่งห้อยลงไปข้างเตียง มันตกลงไปตรงหน้าของเด็กน้อยพอดิบพอดี มือของธัชชัยนั้นเต็มไปด้วยบาดแผลเต็มไปหมด ด้วยเพราะมันเป็นแผลจากการโดนไฟช็อตที่ห้องใต้ดินในตอนที่ธัชชัยอยากที่จะลุกขึ้น เพื่อที่จะเรียกลูกชายที่อยู่ใต้เตียง มือหยาบกร้านใหญ่นั้นก็รู้สึกได้ถึงมือนุ่มเล็กๆ ที่จับมือเขาอยู่มือน้อยๆ นั่นจับมือของเขาอย่างระมัดระวัง ดูเหมือนกำลังกลัวว่าเขาจะเจ็บ ดังนั้นจึงจับอย่างแผ๋วเบา ธัชชัยยังรู้สึกได้ถึงมือน้อยที่ซึมซาบเข้ามาในใจเขาเขาค่อยๆ จับมือน้อยๆ นั้นตอบ “ตะวันลูก….”ธัชชัยร้องเรียกออกไปด้วยเสียงแหบพร่า ด้วยความรักและโหยหาเหลือคณาเด็กน้อยถูกจับก็ตกใจ เขาเงยหน้าขึ้นมองรอบห้องมืด และเมื่อไม่พบร่างของหมอแล้ว เขาก็มุดออกมาจากใต้เตียงเด็กน้อยมายืนอยู่ที่ข้างเตียง มองไปที่ตาของพ่อเขา ก่อนจะถามขึ้น “ธัชชัย…. ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้”“เพราะว่าคิดถึงลูกชายสุดที่รักยังไงหล่ะ ก็เลยบินมาหา”ธัชชัยเพียงแค่ตอบเบาๆ ดูเขาไม่อยากให้ลูกชายรู้ว่าเขาต้องทนทุกข์อะไร และไม่อยากให้เขารู้จักที่จะเกลียดหรือแค้นความเกลียดแค้นนี้ มันเหมือนกับโซ่หนัก ตอนนี้ลูกน้อยของเขายังเป็นเด็กนัก เขาไม่อยากให้เด็กน้อยต้องมาอยู่ในสนามเหมือนอย่างเขา เขาเพียงคิดอยากที่จะให้ลูกชายมีความสุขและมีชีวิตที่ดีแต่แม้ว่าธัชชัยจะไม่พูด เด็กน้อยก็พอจะเดาได้ เขารู้ว่าพ่อบุญธรรมของเขาเอาธัชชัยมาขังไว้ที่นี่เห็นได้ชัดว่าพ่อของเขาเป็นนักโทษ เด็กน้อยบิดคิ้วอย่างหมองหม่น ความสุขที่เขาได้อยู่กับพ่อดูเหมือนว่ามันค่อยๆสลายลงไป“ตะวัน ถ้าลูกเรียกพ่อว่าพ่อนะ……มันจะดีมากเลย มันจะทั้งหล่อทั้งคูลทีเดียว”มันเป็นเรื่องที่ไม่เหมาะเลยที่จะคุยกับลูกชายเรื่องความเกลียดแค้น เขาจึงคิดถึงเรื่องที่มันจะทำให้สบายใจขึ้นมาหน่อยเขายกมือขึ้นก่อนจะจับเด็กน้อยเข้ามาไว้ในอ้อมกอด และจูบไปที่หน้าผากของเด็กน้อยแค่นี้ชีวิตของเขาก็มีแรงขับเคลื่อนต่อแล้ว เป็นการสอดประสานสายเลือดเดียวกัน ธัชชัยนั้นราวกับอยากที่จะให้ลูกชายซึมเข้ามาอยู่ในที่ของเขาอาจจะด้วยเพราะว่าเขาไม่เคยได้รับทั้งความรักของพ่อและของแม่มาอย่างยาวนาน ธัชชัยจึงหวังว่าลูกชายของเขานั้นควรที่จะได้รับความสุขแบบนี้เด็กน้อยในอ้อมแกเขาพยายามอยู่หลายครั้ง ปากขมุบขมิบอยู่หลายที แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดคำนั้นออกมา“รอให้จบเรื่องนี้ค่อยพูดเถอะ ตอนนี้ก็ดูแลตัวเองให้ดี”ตัวตากลมโตของเด็กน้อยเปื้อนไปด้วยน้ำตา แม้จะไม่ได้ทำตามดั่งใจที่ธัชชัยหวัง แต่เขาก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไรธัชชัยมองออกว่าเด็กน้อยไม่อยากที่จะใช้บรรยากาศที่แย่ๆ แบบนี้แสดงความรักระหว่างพ่อลูก เขาเองก็ไม่อยากที่จะไปรบเร้าอะไรเด็กน้อยดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงจูบเด็กน้อยอย่างอ่อนโยน เพื่อให้ใจที่ยุ่งเหยิงได้พองโตขึ้นเหมือนกับที่เขาได้บอกกับแปดไว้ว่าอยู่ที่เมืองSเขาก็สู้ไม่ได้ มาอยู่ที่นี่ เป็นถิ่นของอำเภอพัดรักเอง มันจึงเป็นเรื่องยากด้วยเพราะเขาตัวคนเดียว”“ตะวัน ลูกจะต้องเป็นเด็กดีนะ ต่อจากนี้ไปจะต้องเชื่อฟังแม่ของลูก อย่าทำให้เธอโกรธ ดูแลปกป้องเธอแทนพ่อด้วย….เธอต้องทุกข์ใจมานานแล้ว มานานก่อนที่ลูกจะเกิดอีกด้วยซ้ำ…..”ถ้าพ่อเฮงซวยตายไป ที่เป็นหนี้กับทั้งแม่และลูก ก็พอใช้ทั้งชีวิตเพื่อชดใช้ประโยคสุดท้ายนี้ธัชชัยไม่ได้พูดออกไป ด้วยเพราะเขาคิดว่ามันไม่เหมาะกับอายุเพียงเท่านี้ของลูกชายเขาธัชชัยเอาตัวลูกชายมากอดแน่นขึ้น หัวใจเต้นราวกับคลื่น ที่ไม่มีวันสงบ
