ตอนที่ 770 พลังของพ่อนี่มันมากจริงๆ
การที่ธัชชัยใช้วิธีการให้ตัวเองน่าสงสารนี้ เขาก็ได้คาดคะเนไว้ก่อนแล้วว่าจะถูกอำเภอพัดรักสะกำ แต่สุดท้ายก็ประมาทแล้ว
สามกลับเข้ามาจากข้างนอก ด้วยไปช่วยให้อำเภอพัดรักได้กลับมาจากเมืองSได้อย่างสำเร็จ
ในตอนนี้นั้นความหวังเดียวของเขาตกไปอยู่กับกรดล
มันเป็นแบบนี้มานาน กรดลยังคงเป็นไม้ตายของธัชชัย เป็นไพ่ใบสุดท้ายที่เขาเลือกเล่น เพราะเขาสามารถป้องชีวิตของเขาได้
แม้ว่าธัชชัยจะไม่รู้ว่ารดลนั้นมีความสัมพันธ์อะไรกับอำเภอพัดรัก แต่ที่รู้ๆ นั่นก็คือว่า กรดลสามารถช่วยเขามาจากการล่องเรือของอำเภอพัดรักได้ นั่นก็พิสูจน์ได้อย่างชัดเจนแล้วว่ามีแต่กรดลเท่านั้นที่จะสามารถช่วยเขาออกจากsky dreamได้!
“ธัชชัย เจ็บมากมั้ย? รายแรงเลยหรือเปล่า? ”
เมื่อเห็นว่าธัชชัยเอาแต่นอนบนเตียงตลอด เด็กจึงอยากจะเลิกผ้าห่มดูว่าได้รับบาดเจ็บมากน้อยแค่ไหน แต่ธัชชัยกลับจับมือเด็กน้อยเอาไว้
จริงๆ ที่ธัชชัยนอนอยู่บนเตียงตลอดนั้น ก็เพราะว่าไม่อยากให้ลูกชายเห็นว่าที่ขาทั้งสองข้างของเขถูกล่ามโซ่เอาไว้ ลูกชายเขายังเด็กมาก เขาจึงไม่อยากให้ลูกเห็นอะไรที่จะต้องมาเป็นกังวล
“ไม่เป็นไรเลย ไม่เจ็บสักนิด พ่อก็แค่แกล้งป่วยเท่านั้น! ”
ธัชชัยกระซิบที่ข้างหูของเด็กน้อย ก่อนจะถูจมูกของเขาคลอใบหูน้อยๆ ไปมา
“แล้วกินข้าวรึยัง? หลายวันมานี้ได้กินอะไรบ้างมั้ย? เดี๋ยวผมไปหาอะไรมาให้กิน”
เด็กน้อยเป็นกังวลในใจด้วยกลับว่าพ่อของเขาจะโดนเหมือนกับที่ห้องใต้ดิน เด็กน้อยทำท่าจะรีบออกไป แต่ธัชชัยกอดเอาไว้จึงวิ่งออกไปไม่ได้
“ตะวันไม่ต้องไปหรอกลูก ให้พ่อเฮงซวยคนนี้กอดลูกหน่อยนะ…..ลูกรักของพ่อ….”ธัชชัยรู้ดีว่าอำเภอพัดรักน่าจะใกล้กลับsky dreamแล้ว ก่อนที่จะถึงเวลานั้น โอกาสที่เขาจะได้กอดลูกชายก็มีไม่มากแล้วเด็กน้อยไม่ได้ขัดขืนเลยสักนิด สองพ่อลูกจึงกอดกันอย่างเงียบๆอ้อมกอดของพ่อ….มันอบอุ่นมากอย่างนี้นี่เองธัชชัยรู้สึกได้ถึงมือเล็กๆ ที่อ้อมมากอดเอวของเขา ดูเหมือนว่าเด็กน้อยก็รักเขาเหมือนกัน ราวกับกำลังใช้พลังน้อยๆ ของเขาปกป้องพ่อคนนี้เสียดายที่อายุเพียงแค่ห้าขวบ ดังนั้นจึงไม่มีกำลังมากพอที่จะช่วยเขาออกไปได้“หลายวันมานี้ไม่ได้เจอหม่ามี๊เลย คิดถึงเธอมั้ย? ” ธัชชัยถามเสียงอ่อนโยน เพื่อทำลายความเงียบที่น่าเศร้าลงเด็กน้อยในอ้อมกอดของเขาพยักหน้า “คิดถึง คิดถึงหม่ามี๊ครับ”“พ่อเองก็คิดถึงแม่เหมือนกัน แม้ว่าจะซื่อบื้อ แต่ก็ชอบทำให้คนเป็นห่วง”ธัชชัยที่อยู่บนเตียงอุ้มลูกน้อยขึ้นมาจากพื้นแล้วเอามานั่งบนตัวเขา ยิ่งทำให้เด็กน้อยได้เข้าใกล้อ้อมกอดเขามากขึ้นสองพ่อลูกกำลังกอดกันไปมาจนกระทั่งท้องของตะวันเกิดร้องขึ้น ธัชชัยจึงค่อยๆ ปล่อยเขาลง“เป็นอะไรไป? ไม่ได้กินข้าวเย็นอย่างนั้นเหรอ? ”ธัชชัยยกมือขึ้นลูบท้องลูกน้อยอย่างแผ่วเบา เพื่อจะเอาทั้งความรักและความอบอุ่นที่เขามีส่งมอบให้แก่ลูกชาย“ผม…ผมไม่หิวสักหน่อย! …”เด็กน้อยหน้าเด็กน้อยๆ ขณะที่เอามือป้องไปที่ท้อง“เป็นเด็กดีนะลูก กลับไปกินข้าวซะ กินอิ่มแล้วร่างกายก็จะได้แข็งแรง จะได้ดูแลแม่ของลูกได้ไง”ธัชชัยอยากที่จะเก็บลูกชายเอาไว้กับตัวเขาเหลือเกิน แต่เขาก็จำต้องปล่อยตัวไปห้องมืดของที่นี่ก็เหมือนกับห้องใต้ดิน ไม่เพียงแต่มีเราและความชื้น การระบายอากาศก็ไม่สู้จะดีนักยิ่งเด็กน้อยไม่ได้กินข้าวมา แล้วยังบอกว่ากินแล้วจนท้องร้องแบบนี้ ธัชชัยก็ยิ่งจะต้องให้เขาออกไปการจะรั้งเด็กเอาไว้ก็จะเป็นแค่การเห็นแก่ตัวเสียเท่านั้น เขาต้องประเมินร่างกายของลูกน้อยก่อนแต่การที่ธัชชัยคิดถึงแต่ว่าลูกไม่ได้กินข้าวเย็นนั้น ในทางกลับกันตะวันเองก็คิดแต่ว่าพ่อของเขาไม่ได้กินข้าวเย็นเหมือนกัน“ได้ เดี๋ยวผมจะออกไปเอาอะไรมาให้กิน”เด็กน้อยปีนลงจากเตียง แล้วก็รีบออกไปเพื่อที่จะเอาอาหารมาให้พ่อเมื่อมองเด็กน้อยวิ่งออกไปราวกับเสือชีตาร์นั่น ธัชชัยก็อยากที่จะร้องรั้งเขาเอาไว้ แต่มันก็เหมือนมีก้อนมาจุกอยู่ที่คอเมื่อเด็กน้อยออกมาจากห้องมืดแล้ว ทั้งห้องก็ตกอยู่ในความมืดเงียบไร้ชีวิตชีวาทันที“อ่า ได้เจอลูกชายตามที่หวังแล้วเหรอ? ”เด็กออกไปได้ไม่นาน ก็มีเสียงแปดดังเสียดสีขึ้นมา เมื่อพูดจบเขาก็แวบเหมือนผีเข้ามาที่ข้างเตียงของธัชชัย“ธัชชัย คุณนี่มารยาเก่งจริงๆ ยิ่งกว่าผู้หญิงซะอีกนะ นี่แม้แต่ความเป็นความตายก็เอามาใช้หรือยังไง? ”เมื่อเจอนักโทษที่ไอคิวสูงระดับธัชชัย จริงแล้วแปดนั้นค่อนข้างจะตื่นเต้น ด้วยเพราะว่าเป็นคู่แข่งที่น่าสนุกดีเหมือนกับนักล่าที่มองเหยื่อ และเหยื่อของเขาก็น่าสนใจมากด้านธัชชัยนั้นรู้ถึงจุดประสงค์ของลูกชายที่รักของเขาดี ดังนั้นแม้แต่เสียงตอบรับเขาก็ขี้เกียจที่จะพูดกับแปดด้านแปดนั้นก็เลยกลายเป็นคนโง่ที่พูดคนเดียวในห้องมืดเมื่อไม่ได้รับการตอบรับจากธัชชัยแปดก็เริ่มที่จะโกรธขึ้นมาจึงหัวเราะเย้ยเย็น “พรุ่งนี้ พ่อบุญธรรมของฉันก็จะกลับมาแล้ว วันนี้ก็คงจะเป็นเวลาที่คุณจะได้เสพสุขวันสุดท้ายแล้ว เพราะครั้งนี้ พ่อบุญธรรมของฉันคงจะเอาคุณลงนรกไปด้วยมือของเขาเอง”เผชิญหน้ากับความท้าทายของแปด ธัชชัยก็ยังคงไม่สนใจ และหันหลังหนีไปด้วยความรังเกียจ ก่อนจะหลับตาลงพัก
