ตอนที่ 771 พลังของพ่อนี่มันมากจริงๆ 2
ความรู้สึกยังคงมัวเมาอยู่กับวงแขนน้อยที่กอดเอวเขาไว้เมื่อครู่นี้
มันเป็นเวลานานมากแล้วที่ไม่ได้รับความอบอุ่นอะไรแบบนี้
เป็นสามครั้งสามคาที่แปดมองจ้องไปที่ธัชชัยอย่ากินเลือดกินเนื้อ แต่ก็เห็นได้ชัดว่าเอาชนะอะไรธัชชัยไม่ได้ เขาจึงหันตัวหนีไป
เด็กน้อยที่อยู่ด้านนอก ไม่ได้ห่วงอาหารของตัวเองเลยแม้แต่น้อย เขากินไปไม่กี่คำเท่านั้น ก็หยิบเอาของกินใสกระเป๋า เตรียมที่จะออกไป แต่ก็ถูกห้าขวางเอาไว้
ในการต่อสู้ที่บนเรือสำราญนั่น ห้าได้รับบาดเจ็บ ดังนั้นใบหน้าของเขายังคงมีบาดแผลอยู่ แต่เขาก็ไม่ได้เจ็บแค้นอะไร เพราะรู้ว่ามันเป็นการลอบทำร้ายของธัชชัย
“สิบห้า จะไปไหนอีก? ไปหาพี่แปดอีกแล้วเหรอ? ”
การที่ห้ามนั้นเพราะว่าแปดสั่งเอาไว้ และทำไมต้องห้ามสิบห้าเอาไว้นั้นห้าเองก็ไม่รู้เหตุผล แต่ถ้าพ่อบุญธรรมไม่อยู่ การที่ทำตามคำสั่งแปดนั้นถือเป็นเรื่องที่ถูกที่ควร
“ใช่ ผมจะไปหาแปด นายก็รีบไปกินซาลาเปาที่นายชอบที่สุดสิ ผมไปก่อนหล่ะ”
สิ่งที่ห้ามทำไม่ได้ที่สุดนั้นก็คือการที่พูดภาษาจีน ดังนั้นที่เขาพูดกับเด็กน้อยนั้นเขาก็ใช้ภาษาอังกฤษ
เด็กน้อยอยู่ที่นี่มาตั้งแต่อ้อนแต่อ่อน ดังนั้นภาษาอังกฤษเขาจึงดีมาก แน่นอนว่าฟังออก แต่เขาก็ยังคุยกับห้าเป็นภาษาจีน
เพราะเขาชอบที่สุดที่จะได้ปั่นประสาทห้า
ห้านั้นฟังออกแค่สามคำก็เท่านั้นคือ ซาลาเปา อาหารที่เขาชอบกินมากๆเมื่อหากำลังนึกความหมายของประโยคอื่นๆ นั่นเอง เด็กน้อยก็หายไปแล้วดังนั้นที่ sky dream นี้ก็มีเพียงแปดที่ต้องต่อสู้อยู่เพียงลำพังเด็กน้อยวิ่งพุ่งไปด้วยความเร็วสูงจนชนขาของใครคนหนึ่งเข้าความเร็วของแปดที่ทำให้คนแทบจะมองไม่เห็นนั้น นั่นทำให้สิบห้าตอบสนองต่อเหตุการณ์ไม่ได้เร็วนัก แต่แปดนั้นคล่องแคล่วว่องไว จึงถอยหลังไปครึ่งก้าวเพื่อรับแรงกระแทกให้เบาลงเพื่อไม่ให้เด็กน้อยเจ็บตัว“ผม….ผมจะไปหาพี่แปด”เด็กน้อยพ่นคำเท็จโดยที่ยังไม่ได้เงยหน้ามองคนตรงหน้า ด้วยเพราะสมองของเขาตอนนี้มีแต่ธัชชัยพ่อของเขาแปดจึงพูดอย่างขำขัน “แล้วคนที่นายหาไม่ใช่ว่าอยู่ตรงหน้านายเหรอ? ”“……”ทำไมแปดถึงออกมาตรงนี้ได้? เด็กน้อยเงยหน้ามองแปดก่อนจะก้มลง“ผมไม่ได้มาหานาย ไม่เห็นสนุกเลยสักนิด กลับไปหาห้าดีกว่า”เด็กน้อยกรอกตาใสแปดก่อนที่จะวิ่งกลับไปที่ห้องโถงตามเดิมไอ้โง่แปดนั่นน่าสนุกกว่าฉันอย่างนั้นเหรอ? เหอะ!แปดจิ๊ปาดอย่างหงุดหงิดที่ห้องโถงนั่นห้ากำลังกินเกี๊ยวน้ำอยู่ ซ้ำในปากเขาก็มีซาลาเปาอยู่ด้วยเกี๋ยวบนจานนั้น ไม่ได้ใส่น้ำลงไป ดังนั้นเขาจึงมองว่ามันเหมือนกับซาลาเปา มันเป็นแป้งห่อเนื้อ แค่รูปร่างมันต่างกันไปหน่อย“เจ้าซื่อบื้อห้า ไม่ต้องกินแล้ว ไปเล่นซ่อนแอบกับผมดีกว่า”เด็กน้อยไปดึงแขนห้าออกมาจากโต๊ะกินข้าวมันเป็นเรื่องยากที่จะปฏิเสธเมื่อสิบห้าเรียกชื่อ ห้านั้นเหมือนเมียน้อยในเรือนเบี้ย เขาทำได้แค่ยัดเกี๋ยวที่เหลือลงปากจนหมด ก่อนจะรับคำอื้อๆเล่นเพียงแค่สองรอบ เด็กน้อยก็สามารถตัดเขาทิ้งไปได้ ด้วยสติปัญญาของเขาไม่สามารถจะไปสู้อะไรสิบห้าได้เลยเมื่อเด็กน้อยหนีออกมาได้แล้ว เขาก็วิ่งปรี่ตรงไปที่ห้องมืด แต่ไม่ใช่แค่ไม่เจอห้อง แต่ทางเดินก็ไม่มีเด็กน้อยจึงพยายามทุกวิถีทาง ทั้งปีนหน้าต่าง แต่สุดท้ายก็เข้าไปไม่ได้แปดแอบมองเด็กน้อยพยายามหาทางอยู่อย่างเงียบๆ อดที่จะคิดไม่ได้ว่าพลังของความเป็นพ่อนี่มันมากขนาดนี้เลยเหรอ? ที่ทำให้เด็กน้อยไม่รู้จักเหน็ดจักเหนื่อยแบบนี้แต่เด็กน้อยก็ไม่ได้ทำอย่างไม่รู้จักเหน็ดจักเหนื่อยอย่างที่แปดว่า เพราะเมื่อผ่านไปกว่าสองชั่วโมง เด็กน้อยก็พิงกำแพงหลับไปรอจนเด็กน้อยหลับสนิท แปดถึงจะอุ้มเขาแล้วเอาไปนอนที่ห้องด้านที่เมืองS วัจสาก็ถูกประกันตัวออกมาได้แล้วเมื่อได้เห็นดนิตาที่หัวเต็มไปด้วยสีผมหงอก วัจสาก็อดไม่ได้ที่จะน้ำตาปริ่มขึ้นมาคุณดนิตามาประกันตัวให้เธอโดยที่ไม่พูดอะไรสักคำ โดยพูดแค่เพียงประโยคเดียวว่า เขาดชื่อว่าลูกของเขาไม่มีทงทำอะไรแบบนั้นการที่คุณดนิตาเป็นแบบนี้ จะไม่ให้วัจสาซาบซึ้งได้ยังไง?แต่เมื่อเธอเพิ่งจะได้รับการประกันตัวออกมานั่นเอง วัจสาก็ต้องเจอกับปัญหาใหญ่ เธอยังคงเป็นผู้ต้องสงสัยของตำรวจ จำต้องรอให้คดีคลี่คลายก่อน เธอถึงจะออกนอกประเทศไปได้วัจสาอยากจะบ้าตายจริงๆ ทำไมมันถึงได้ยากเย็นอะไรขนาดนี้ ตอนนี้ก็ยังติดบัญชีโดนดักอยู่ที่ตม.อีกแล้วยิ่งตัวเธอเองไม่ได้เจอหน้าลูกมากว่าสี่ห้าวันแล้ว นั่นทำให้เธอคิดถึงลูกจนแทบจะขาดใจ
