ตอนที่ 773 แวววัยท้องแล้ว 2
อยู่ๆ เธอก็นึกถึงกรดลขึ้นมาอีก มีแต่เขาเท่านั้นที่จะช่วยเธอเรื่องนี้ได้ จริงๆ เธอนึกถึงเขาตั้งแต่กลับมาบ้านตระกูลศรีทองแล้ว
วัจสารู้สึกว่า ครั้งก่อนเขายังสามารถบุกเดี่ยวช่วยธัชชัยออกจากเรือสำราญได้ ครั้งนี้เขาก็จะสามารถที่จะช่วยธัชชัยออกจาก sky dreamได้แน่นอน
เพราะในครั้งนี้มันเหมือนกับจะง่ายกว่าครั้งก่อนมากทีเดียว
มีเพียงแค่กรดลที่จะพาเธอออกต่างประเทศได้จนไปถึงที่sky dream
แต่ตอนนี้เธอไม่อาจจะหาเขาได้โดยตรง ทำได้เพียงไปหาบุรีก่อน
พอไปถึงบริษัทโฮสติ้งก็เพิ่งจะรู้ว่า บุรีไม่ได้อยู่แล้วด้วยเพราะว่าเขาออกไปที่โพร์ทองกับวรพลเพื่อจะไปหาวิศาล
เมื่ออาร์มเห็นว่าวัจสามาหาบุรี เขาก็รู้ว่าที่เธอมาหาบุรีเพราะอยากที่จะถามหากรดลหรือว่าbossของเขา
แต่bossบอกให้พวกเราอยู่เฉยๆ จนกระทั่ง สาม สิบ และสิบเอ็ดออกจากเมืองSก่อน ค่อยจัดการต่อ
อาร์มก็ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ว่าทำไมbossที่แม้แต่อำเภอพัดรักก็ไม่กลัว แล้วทำไมจะต้องรอสามหล่ะ?
และอาร์มก็เพิ่งมารู้ทีหลังว่า ในบรรดาลูกบุญธรรมของอำเภอพัดรัก มีเพียงตัวอำเภอพัดรักกับสามเท่านั้นทีรู้จักbossของเขา
ดังนั้นกรดลจึงเลือกที่จะหลีกเลี่ยงสาม
วัจสาที่ไปที่บริษัทโฮสติ้งแต่ไม่เจอบุรี จึงทำได้แค่ไปหาแวววัยก่อนดูเหมือนแวววัยจะรู้ก่อนว่าวัจสาจะไป เธอจึงเตรียมทำกับข้าวไว้สองสามอย่างเมื่อถึงเวลาอาหารเย็น บนโต๊ะมีไวน์แดงตั้งอยู่อีกหนึ่งขวดด้วยวัจสานั้นหิวมาก แต่ก็ไม่ได้อยากกินเท่าไหร่ นี่แวววัยเตรียมจะดื่มไวน์กับเธออย่างนั้นเหรอ?แต่แวววัยกลับอยากกินขึ้นมา“สา ฉันขอดื่มให้กับเธอ ฉันหวังว่าธัชชัยของเธอจะไม่เป็นไร และได้กลับมาอยู่ข้างเธอกับลูกเร็วๆ ”“แก้วที่สองฉันขอดื่มให้กับอดีตของตัวฉันเอง ขอให้ลืมสิ่งที่ผ่านมา ลืมอะไรก็แล้วแต่ที่ทำให้ฉันไม่มีความสุข และกลับมาใช้ชีวิตดั่งทาสที่ห้องเล็กๆ นี่ไปตลอดชีวิต! ”วัจสากำมือของแวววัยแน่น “ยัยแวว แกคิดดีแล้วใช่มั้ย? ”สามารถที่จะลืมอดีตที่ไม่มีความสุข และเริ่มต้นใหม่กับชีวิตที่ดี นั่นเป็นเรื่องที่ไม่ง่ายเลยจริงๆ มันจะต้องใช้ความกล้าหาญในตัวเจ้าของมากทีเดียว“จริงแท้แน่นอน แต่ก่อนฉันเป็นดั่งสาวบริสุทธิ์ ในเมื่อตอนนี้มันไม่มีแล้ว ฉันก็คงจะไม่แต่งงานตลอดชีวิต! ”มีประกายใสๆ ส่องวิบวับที่ตาของแวววัย เธอฝืนอัดอั้น เพื่อที่จะไม่ให้น้ำตาของเธอนั้นไหลลงมาแต่พระเจ้านั่นอาจจะเบื่อแล้ว จึงลงมาแกล้งชีวิตของคนอื่นเลย เพื่อที่จะทำให้ชีวิตของตัวเองมีความสุขในตอนที่แวววัยกำลังเตรียมจะเริ่มต้นกับชีวิตใหม่ของตัวเองนั่นเอง เธอก็รู้สึกพะอืดพะอมขึ้นมาอย่างฉับพลันอยู่ๆ แวววัยก็พุ่งตัวเองไปที่ห้องน้ำก่อนจะอ้วกออกมาจนหน้ามืดตามัวไปหมด“ให้ตายเถอะ ฉันว่าต้องเป็นเพราะฉันซื้อไวน์ลดราคามา แล้วมันไม่ดีแน่ๆ ทำไมจะต้องมาทำร้ายฉันด้วยเนี่ยฮะ? ”แวววัยอ้วกไปด่าไป“ยัยแวว แกอาจจะทะ..ท้อง..”จากที่วัจสาดูๆ แวววัยเป็นคนที่มีสุขภาพแข็งแรง แม้ว่าจะกินไปมาก เธอก็ไม่น่าจะอ้วกออกมา แต่ก่อนที่กินๆ นั้นเธอก็แค่หลับไปก็เท่านั้นและวัจสาก็เคยผ่านมันมาก่อน จนกลายเป็นแม่ของเด็กห้าขวบมาแล้ว และเธอก็นึกขึ้นมาได้ว่าเมื่อเดือนกว่าก่อนหน้านี้ แวววัยก็ถูกโสธรปู้ยี่ปู้ยำมาก่อน…จนทำให้เธอพูดประโยคนั้นออกมาแวววัยเองก็กลัวมากเหมือนกัน หลังจากที่เธอพยายามตะเกียกตะกายขึ้นมาพิงกับอ่างล้างมือ เธอก็มองจ้องไปที่วัจสา“วัจสา ขอบอกก่อนเลยแกอย่ามาพูดเหลวไหลนะ! ฉันก็แค่…..” ดูเหมือนว่าเธอจึงนึกอะไรบางอย่างได้ เธอจึงนิ่งอึ้งไป สายตาหมองลงทันทีด้วยกลัวว่าแวววัยจะทำอะไรที่ไม่ควร วัจสาจึงยืดตัวขึ้นมาก่อนจะลูกหลังแวววัยก่อนจะถามอย่างอ่อนโยน “ยัยแวว…ประจำเดือนครั้งที่แล้วของเธอมาเมื่อไหร่? ”“ประ…ประจำเดือน…เอ่อ….เหมือนว่าจะก่อนตรุษจีน….ฉันจำไม่ได้แล้ว…”ทั้งสองนิ่งงันกันไปทั้งคู่ หลังจากนั้นสักสามนาที ทั้งสองก็เต็มไปด้วยความวุ่นวายในจิตใจกันทั้งคู่แต่วัจสาสงบสติอารมณ์ได้มากกว่าเธอมาก เธอจึงไปที่ร้านขายยา และซื้อที่ตรวจครรภ์มาสองสามยี่ห้อแวววัยเองก็ตื่นเต้นเกินกว่าที่จะฉี่ออกมา จึงกินน้ำเข้าไปแก้วใหญ่ หลังจากนั้นพกหนึ่งจึงฉี่ออกมาได้นิดนึงผลออกมาทำให้ทั้งสองสาวแทบจะเป็นลม เพราะว่าแวววัยท้องจริงๆ!“ให้ตายเถอะโสธร ฉันจะฆ่าคุณ ให้ตายตกไปหาบรรพบุรุษไปเลย! ”แวววัยที่กำลังตะลึงค้างอยู่จู่ๆ ก็ครวญครานออกมาเสียงดัง ก่อนจะวิ่งออกไปจากห้องนั่งเล่นด้วยความเศร้าโศกวัจสาตกใจ จึงพยายามมั่งแวววัยที่จะออกไปทันที“แวววัย แกฟังฉันก่อนนะ ใจเย็นๆ ก่อนได้มั้ย? ”วัจสาไม่อาจสู้แรงกายของแวววัยได้ ถึงแม้ว่าเธอจะท้อง แต่เรี่ยวแรงของเธอก็ยังแข็งแรงมากอยู่“สา ฉันเย็นไม่ไหวแล้ว ทำไมพระเจ้าถึงได้ทำกับฉันแบบนี้ด้วย? ฉันเพิ่งจะตัดสินใจที่จะมีชีวิตใหม่ไม่ใช่หรือไง? ทำไมไอ้บ้าโสธรนั่นจะต้องมาทิ้งเชื้อไว้กับฉันด้วย! ”แวววัยร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดของวัจสาอย่างขมขื่น เดิมทีเธออยากจะลืมทุกสิ่งไปอย่างกล้าหาญ แต่ตอนนี้เธอกลับมีเด็กตัวเล็กๆ มาอยู่ด้วยในท้องแล้ว….”แวววัยเงยหน้าขึ้นฟ้าก่อนจะถามด้วยความเดือดดาล “ข้าแต่พระผู้เป็นเจ้า ช่วยให้ฉันได้มีชีวิตต่อไปไม่ได้หรือยังไง? ”
