ตอนที่ 780 หุ่นขี้ผึ้งของแม่
เมื่อถึงเวลาอาหารเย็น เด็กน้อยก็กินอะไรไม่ได้เยอะ ด้วยเพราะเขาคิดถึงหม่ามี๊ เม็ดข้าวบนชามถูกเขาเขี่ยไปเขี่ยมา ไม่กินสักที
“สิบห้า ทำไมไม่กินข้าวหล่ะ? เห็นว่านายชอบกินข้าว พ่อบุญธรรมเลยให้พ่อครัวจีนมาทำกับข้าวให้เลยนะ”
ด้วยเกรงว่าพฤติกรรมที่ไม่ค่อยเชื่อฟังของสิบห้าจะไม่สบายใจ แปดจึงพูดเตือนเบาๆ ด้วยเสียงอ่อนโยน
อำเภอพัดรักเหลือบมองสิบห้าที่ไม่ยอมกินข้าว จึงวางไวน์ในมือก่อนจะถามขึ้น “หรือเพราะไม่ได้เจอหม่ามี๊ก็เลยโกรธพ่อบุญธรรมซะแล้ว? ”
เด็กน้อยที่สีหน้าไม่เริงรื่น เขาไม่ได้ตอบรับ ไม่ส่ายหน้าและก็ไม่ได้พยักหน้า ด้วยเพราะเขายังรู้สึกว่าพ่อบุญธรรมไม่ควรที่จะขังพ่อเขาไว้แบบนั้น
แต่แปดก็พูดกับเขาแล้วไม่ควรจะพูดอะไรให้พ่อบุญธรรมโมโห เพราะหากว่าพ่อบุญธรรมโมโหขึ้นมา ธัชชัยอาจจะถูกกำจัดไปได้
ดังนั้นถึงตอนนี้ เด็กน้อยจึงไม่ได้พูดขอแทนธัชชัยเลย
“ไม่อย่างนั้นพรุ่งนี้เช้าพ่อบุญธรรมจะให้แปดพานายกลับเมืองSไปหาหม่ามี๊ก่อนได้มั้ย? ” อำเภอพัดรักพูดอย่างปรานีประนอม “พ่อบุญธรรมใจดีกับนายขนาดนั้นเลยนะ”
เมื่อได้ยินดังนั้นเด็กน้อยก็ไม่ได้ยินดีอะไร ทั้งยังมีความลังเล เพราะหากถ้าเขาไปแล้ว แล้วธัชชัยที่โดนขังไว้ในห้องมืดหล่ะจะทำยังไง? ตอนนี้พ่อบุญธรรมก็กลับมาแล้ว ธัชชัยที่ถูกขังอยู่ในห้องมืดนั้นก็จะยิ่งเป็นอันตราย
เมื่อเทียบกับการที่จะได้เจอหม่ามี๊แล้ว ความเป็นความตายของพ่อเขาสำคัญยิ่งกว่า!
“ดูก่อนว่าอีกสองสามวันนี้หม่ามี๊จะกลับมารึเปล่า ตอนนี้ไม่ได้คิดถึงหม่ามี๊ขนาดนั้นแล้ว”
เด็กน้อยพูดพลางก้มหน้าลงหาชามข้าว เพื่อปกปิดความผิดของตัวเองริมฝีปากของอำเภอพัดรักกระตุกยิ้มขึ้น เจ้าเด็กนี่ฉลาดมากจริงๆพอกินข้าวเสร็จแล้ว เด็กน้อยก็เอาแต่ติดอยู่กับอำเภอพัดรัก เพียงแค่เขาพัวพันอยู่กับอำเภอพัดรักหล่ะก็ ชีวิตธัชชัยพ่อของเขาก็จะปลอดภัยมือน้อยๆ ทั้งสองข้างของเด็กน้อยทุบหลังของอำเภอพัดรักเบาๆบนเนื้อหนังนั้นนอกจากจะเป็นกล้ามเนื้อที่แข็งแรงแล้ว ในเวลาเดียวกันก็เต็มไปด้วยแผลเป็น เป็นบาดแผลที่สะสมเอาไว้อำเภอพัดรักเป็นชายสมชาย ที่มีทั้งความกล้าหาญและความอดทนที่บุรุษควรมีบาดแผลบนร่างแสดงให้เห็นถึงการผ่านมาโลกมาของเขา กว่าจะมาเป็นอำเภอพัดรักในวันนี้ เขาก็ผ่านกระสุนปืนมานับไม่ถ้วนเด็กน้อยฉอเลาะ “พ่อบุญธรรม ตะวันทุบหลังให้แบบนี้พ่อบุญธรรมสบายมั้ยครับ? ”“สบาย..สบายมาก สิบห้าของเรากตัญญูจริงๆ ”อำเภอพัดรักหลับตาดื่มด่ำเพลิดเพลินกับมือของเด็กน้อยที่ทุบหลังให้กับเขา“พ่อบุญธรรม…ยังเจ็บอยู่มั้ยครับ? ” เด็กน้อยวนนิ้วเล็กๆ ไปตรงบริเวณแผลเป็นของเขา แม้ว่ามันน่าจะรักษาหายนานแล้ว แต่ก็ยังรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวด“ไม่เจ็บแล้ว..นี่มันก็เหมือนเหรียญที่แสดงถึงความกล้าหาญของบุรุษนั่นแหล่ะ”เสียงของอำเภอพัดรักแหบแห้ง ดูเหมือนใกล้จะหลับเต็มทนหนึ่งชั่วโมงหลังจากที่นอนพลิกไปพลิกมาแล้วก็ทำตัวติดกับอำเภอพัดรักนั้น เด็กน้อยก็นอนหลับไปบนหลังของอำเภอพัดรักอย่างเหนื่อยล้าสิบสองค่อยๆ แอบย่องเข้ามาอย่างเงียบๆ แล้วเอาเจ้าเด็กน้อยอุ้มขึ้นออกจากหลังของอำเภอพัดรัก จากนั้นเมื่ออำเภอพัดรักนั่งขึ้นมา เขาก็รีบส่งเด็กน้อยคืนไปให้ในอ้อมอกอำเภอพัดรักจูบลงไปที่หน้าของเด็กน้อยที่หลับอยู่ภายในอ้อมอก ก่อนจะใช้มือให้ลูบเบาๆ บนผมดำขลับของเขา“สิบสอง วันสองวันนี้แกก็พยายามหลีกเลี่ยงเจ้าเด็กน้อยนี่ด้วยหล่ะ ถ้าเกิดเจอแกเข้าจะพาลโวยวายเอา”“เข้าใจแล้วครับ พ่อบุญธรรม”สิบสองกลับเข้ามาพร้อมกับอำเภอพัดรัก แต่เพราะต้องทำเพื่อหลีกเลี่ยงสิบห้า ดังนั้นสิบสองจึงจำต้องหลีกตัวเองไว้ในหลืบของตัวปราสาทพูดได้แค่ว่าอำเภอพัดรักนั้นรักสิบห้ามากๆ และดูเหมือนจะรักมากที่สุดเลยด้วยหลังจากที่ส่งเด็กน้อยที่กำลังหลับนั้นให้แก่แปดแล้ว อำเภอพัดรักก็ลุกตัวขึ้น แล้วก็ออกจากห้องพักไปเกิดเสียงดังขึ้นที่ประตู นั่นทำให้ธัชชัยที่เดิมทีนอนอยู่บนเตียงลืมตาขึ้นโดยไม่ต้องหันกลับไปดู เขาก็รู้สึกได้ถึงเสียงลมหายใจที่เย็นชาของอำเภอพัดรักราวกับว่าเพราะเขามาเยือนที่ห้อง มันทำให้บรรยากาศในห้องมันถึงเหน็บหนาวเย็นเป็นกลิ่นอายของความตาย“เสียใจหรือยังไง? เสียใจที่เอาตัวเองมาเป็นนักโทษของฉันหน่ะ? ”เสียงของอำเภอพัดรักเต็มไปด้วยความภาคภูมิ ในเวลาเดียวกันก็รู้สึกได้ถึงความเป็นผู้ชนะ “เดิมทีฉันก็อยากที่จะให้เกมนี้มันนานหน่อย ใครจะไปรู้หล่ะว่านายจะรอไม่ไหว”ธัชชัยได้ยินดังนั้นก็ค่อยๆ หันตัวกลับไปช้าๆ ด้านหน้าก็ปรากฏเป็นร่างอำเภอพัดรักอย่างชัดเจนมองไม่เห็นองค์ประกอบของหน้า แต่สามารถมองเห็นร่างที่สูงเพรียวได้อย่างชัดเจน แม้ว่าจะไม่มีแสงช่วยให้เขามองเห็นได้ชัด แต่ก็เดาใบหน้าที่โหดร้ายของได้อย่างชัดเจนน้ำเสียงของอำเภอพัดรักเต็มไปด้วยความเยาะเย้ยเหยียดหยัน“ไม่ ฉันไม่เสียใจเลยแม้แต่นิดเดียว เพราะมันทำให้ฉันรู้สึกมีค่า! ”อยู่ๆ ธัชชัยก็เปลี่ยนมาพูดด้วยเสียงที่นุ่มนวล
