ตอนที่ 786 ธัชชัยเป็นลูกของคุณ
“ว่ายังไงนะ? ธัชชัยตายแล้วเหรอ? เขาตายแล้วเหรอ? ”
วัจสาร้องไห้ออกมา ความเสียใจประดังออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจเธอ นั่นทำให้ร่างๆ ทั้งร่างสั่นไปหมด
“อำเภอพัดรัก คุณรู้มั้ยว่าคุณทำอะไรลงไป? คุณฆ่าลูกแท้ๆ ของคุณเองทำไม? แม้แต่เสือมันยังไม่กินลูกตัวเองเลย แล้วคุณหล่ะ….ฮ่าๆๆๆ ….อำเภอพัดรักคุณมันโหดร้ายเกินไปแล้วจริงๆ! ”
“วัจสา เธอเล่นละครพอแล้วหรือยัง? เพื่อที่จะช่วยธัชชัย เธอโกหกได้ทุกอย่างเลยรึยังไงฮะ! ”
เห็นได้ชัดว่าอำเภอพัดรักไม่เชื่อวัจสา เขาจึงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“ธัชชัย….เขาควรจะเป็นพรมชัย เหมือนกับคุณ เขาควรจะมีชื่อคล้ายกับคุณ! เพราะว่าเขาเป็นลูกชายของคุณ พรมมิน! ”
วัจสาร้องออกมาอย่างบ้าคลั่ง
ไม่คิดเลย…สุดท้ายก็สายเกินไป เธอก็พยายามที่สุดเท่าที่จะทำได้แล้วนะ…ทำไมหล่ะธัชชัย ทำไมไม่รอฉัน…
แข้งขาอ่อนลง วัจสาล้มทั้งยืน เมื่อได้ยินข่าวเรื่องของธัชชัย โลกทั้งโลกของเธอดูเหมือนจะหยุดลงไป
“วัจสา เธอคิดว่าข้อแก้ตัวที่เธอเอามาหลอกฉันแบบนี้ มันไม่น่าขำเกินไปหน่อยเหรอฮะ? ”
เหตุผลที่เธอบอกว่าเป็นลูกชายเธอ คงไม่ใช่เพราะแค่ชื่อมันคล้องกันหรอกนะ?
แน่นอนว่าอำเภอพัดรักไม่เชื่อ
ตาของเธอจมอยู่กับพื้นดิน ความสิ้นหวังเกาะกินหัวใจของเธอ บทกวีที่แสนเศร้าเอ่อล้นออกมาจากปากบางๆ ของเธอ
“ฉันได้ยินเกี่ยวกับความรัก“และฉันก็เชื่อในมันความรักเป็นดั่งสาหร่ายที่พันธนาการดังสายลมที่พัดให้เย็นชื่นลากผ่านเส้นเลือดใจกลางตัวฉันที่จะประทับติดแน่นในใจตลอดไป”“พอเห็นชัย ก็คิดถึงอามิน…น่าขำสิ้นดี มันเป็นเรื่องที่ตลกไร้สาระสิ้นดี! คุณกุลภา คุณรักผิดคนแล้ว! ผู้ชายคนนี้เขาไม่เคยเชื่อคุณเลยสักนิด ยิ่งไปกว่านั้นเขาไม่ให้ค่ากับความรักของคุณเลย! ทำไมคุณต้องทนโดนดูถูก โดนใส่ร้ายด้วย! คุณจะคลอดลูกของเขาออกมาทำไม? ”เมื่ออำเภอพัดรักได้ยินที่วัจสาพูด ร่างทั้งร่างก็แข็งไปวัจสามองอำเภอพัดรักที่ดูเหมือนจะไม่ค่อยเชื่อเธอ ก่อนจะพูดเสียงเย็นชา “คิดว่าฉันพูดเหลวไหลสินะ? เรื่องนี้มันพิสูจน์เอาง่ายๆ นี่จริงมั้ย? แค่เอาเลือดของธัชชัยไปตรวจก็เท่านั้น ทุกอย่างมันก็จะเปิดเผยออกมา! ”วัจสาลุกขึ้นจากพื้น มองใบหน้าของอำเภอพัดรักอย่างชัดเจนก่อนจะหัวเราะอย่างขมขื่น“แต่ฉันว่าคุณไม่ต้องทำมันหรอกนะ เพราะมันจะเป็นมลทินไปเสียเปล่า มันจะเป็นมลทินแก่คุณกุลภา และดูจะเป็นการดูถูกธัชชัยด้วย ให้เขาตายไปซะยังดีกว่ามีพ่ออย่างคุณ! ”วัจสาโกรธจริงๆ แล้วจู่ๆ อำเภอพัดรักก็รู้สึกว่าเหมือนมีอะไรบางอย่างจุกคอเขา ตอนนี้ร่างของเขามันอยู่ได้เพราะด้วยเลือดอำเภอพัดรักยืนนิ่งกัดฟันจนท้ายที่สุดก็ตัดสินใจขึ้นมา “ทำ! ”ข้างนอกนั้นยังมีรถออฟโรดจอดอยู่กว่าห้าถึงหกชั่วโมงได้แล้วอาร์มคอยแต่มองกล้องส่องทางไกลเพื่อดูสถานการณ์ด้านในเป็นระยะๆกรดลที่อยู่ด้านข้างเพียงแค่หลับตาเงียบๆ ดูเหมือนว่าเขาจะแค่หลับตา ไร้ซึ่งความกังวลใดๆ“boss หรือว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น วัจสาไม่ใช่ว่าเข้าไปตั้งห้าชั่วโมงแล้วเหรอ? ทำไมยังเงียบอยู่เลยหล่ะ? ”อาร์มขมวดคิ้วจนหน้าย่นถามกรดลค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้น พูดเรียบๆ ให้อาร์มฟัง “ไม่มีอะไรเคลื่อนไหวเลยอย่างนั้นเหรอ? สามชั่วโมงก่อนหน้านี้แกไม่เห็นรถจากัวร์ขับออกมาอย่างนั้นเหรอ? แบบนี้มันก็บอกชัดแล้ว ว่าวัจสาได้เจอกับอำเภอพัดรักแล้ว! ”กรดลมองไปที่นาฬิกา ราวกับกำลังนับอะไรบางอย่าง“แต่ผมเห็นว่ามันเป็นแค่สิบสองกับสี่ ธัชชัยกับวัจสาไม่ได้อยู่ในนั้นนะครับ”“นั่นก็ถูก”กรดลหลับตาลงอีกครั้ง แค่รอก็พอแล้ว“boss งั้นตอนนี้เราสามารถไปรับธัชชัยได้เลยมั้ยครับ? ” อาร์มหันหน้าไปถามอีกครั้งกรดลตอบทั้งที่ไม่ลืมตา “รอก่อน”แล้วทั้งรถก็เงียบลงไปอีกครั้งเป็นเวลานานทีเดียว กว่าอาร์มจะเอ่ยปากถามกรดลอีกครั้ง “boss คุณว่าธัชชัยเป็นลูกของอำเภอพัดรักจริงๆ หรือเปล่า? ”เขาไม่ได้อยากจะนินทาอะไร แต่มันเป็นข้อมูลที่ค่อนข้างน่ากลัวมาก ดังนั้นเขาจึงถามออกไป เพราะถ้าธัชชัยไม่ใช่ลูกของอำเภอพัดรักจริงๆ แน่นอนว่าอำเภอพัดรักจะต้องยิ่งโกรธธัชชัยเข้ากระดูกดำไปอีกแม้แต่วัจสา ที่โกหก ก็คงจะไม่รอดกรดลหัวเราะออกมาเบาๆ “ทำไมหล่ะ? แกว่าไม่เหมือนเหรอ? ”อาร์มคิดไปถึงภาพที่ธัชชัยและอำเภอพัดรักอยู่ในกรอบรูปเดียวกัน“แต่ถ้าหากว่าเป็นพ่อลูกกันจริงๆ ระหว่างพวกเขาทำไมถึงไม่ได้รู้สึกอะไรต่อกันเลยหล่ะ? ”“โดนความเกลียดครอบงำก็กลายเป็นแค่คนตาบอดเท่านั้น อะไรก็มองไม่เห็นหรอก”กรดลถอนหายใจเบาๆ มันเป็นการแดกดันอำเภอพัดรักเสียมากกว่า“แต่นี่พวกเราจะรอกันถึงเมื่อไหร่หล่ะครับ? ตอนนี้ฟ้าก็มืดแล้วด้วย”“ไม่รีบ น่าจะใกล้แล้วหล่ะ”
