ตอนที่ 792 ตอนนี้แม้แต่ซินเดอเรลล่ายังไม่เหมาะกับเธอเลย
เมื่อธัชชัยตื่นขึ้นมาเขารู้สึกร้อนอบอ้าวราวกับว่าเขาตัวเองนอนมานานนับศตวรรษ
หลังจากที่ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาก็เห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยเหงื่อของกรดล
ดูเหมือนว่าเขากำลังถูๆ อะไรบางอย่างบนตัวเองที่มันดูเย็นๆ ซึ่งก็ดูว่าน่าสบายดี
“ฟื้นแล้วเหรอ? ” กรดลถามอย่างแผ่วเบา
“ไม่ใช่บอกว่าจะไม่ช่วยฉันไม่ใช่หรือไง? ตอนนี้กลับละเหรอ? ให้ตายเถอะ! ”
ธัชชัยนี้มันเป็นคน ‘ตีหน้าซื่อ’ จริงๆ!
“ฉันว่าการบาดเจ็บนี่มันยังเบาไปนะเนี่ย! ” กรดลเริ่มเอายานวดแบบร้อนนวดลงบนตัวธัชชัย
“เปลืองยาดีๆ ของฉันหมด! ”
แต่ธัชชัยกลับส่งสายตาเย็นชาให้กรดล เมื่อเขาไม่เห็นภรรยากับลูกเขาก็เริ่มรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา
“ลูกเมียฉันหล่ะ? ”
กรดลไม่ตอบเขาเพียงแค่ใช้สมุนไพรอันสุดท้ายทาลงไปที่กระดูกเหนือสะโพกของธัชชัย
“ถูกฉันโยนลงไปจากรถละ! ” เขาตอบกลับธัชชัยอย่างไม่ใส่ใจ
“โอ้โหให้ตายเถอะไอ้คนนี้! นายเอาพวกเขา……”ธัชชัยส่งเสียงด่าคิดอยากที่จะยกตัวขึ้นแต่แค่ใช้แรงนิดเดียวก็ร้าวจนเหงื่อออกไปทั่วตัว. แต่ไม่ว่ายังไงก็ตามเขาไม่ยอมแพ้ยังอยากที่จะยกตัวขึ้นทำซ้ำไปซ้ำมาสองสามรอบจนเมื่อเกือบจะกลิ้งตกเตียงกรดลถึงเปิดปากพูดอีกครั้ง“ให้อาร์มไปรับพวกเขาอยู่! ”ในที่สุดกรดลก็ต้องยอมธัชชัยเพราะการที่ธัชชัยรับบาดเจ็บครั้งนี้ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น ที่เป็นการบาดเจ็บจากภายนอกแล้วก็ภายในอีกแถมนิสัยของธัชชัยก็ชัดเจนอยู่แล้วว่าทั้งดื้อรั้นปากแข็งบางครั้งนิสัยของเขาก็เทียบกับเด็ก5ขวบอย่างตะวันไม่ได้เลย : ชอบทำให้ตนเองบาดเจ็บทำให้คนที่เป็นห่วงเขาต้องเจ็บปวดและก็โชคไม่ดีเอาซะเลยที่กรดลเป็นคนที่เป็นห่วงเขาเมื่อธัชชัยได้ยินดังนั้นก็กลับไปนอนบนเตียงใหม่พร้อมกลับเปลี่ยนท่าเพื่อไม่ให้ตนเองรู้สึกปวดเขาหันไปด้านข้างมองกรดลที่เต็มไปด้วยเหงื่อ“อาร์มคือคนของนายเหรอ”เมื่ออยู่นอกปราสาทsky dreamแล้วเข้ามาเจอพวกเขาธัชชัยยังรู้สึกว่ามีความเป็นไปได้แต่ว่าจากสถานการณ์ตอนนี้มันก็ไม่ใช่เวลาที่จะไปไล่ถามหาโอกาสนั้นกรดลไม่ได้ปฏิเสธเพียงส่งเสียง ‘อื้อ’ เบาๆ แล้วก็ไม่ได้อธิบายหรือปกปิดอะไร“นี่เพื่อน ไปรู้จักการรวบรวมคนเป็นพวกตั้งแต่เมื่อไหร่? ” เขามองกรดลสายตาของธัชชัยมีความไม่พอใจเล็กน้อยขณะถามเขาแต่กรดลไม่ตอบแล้วก็ไม่รู้จะตอบยังไงด้วยเพียงแค่ยื่นมือไปเอาผ้าเช็ดตัวที่พันอยู่รอบเอวออกแล้วก็ใช้น้ำเย็นซักๆ แล้วค่อยพันเข้าไปให้ใหม่ทั้งร่างกายของธัชชัยทั้งที่แข็งแรงทั้งที่มองเห็นและไม่เห็นก็สะอาดหมดจดไม่มีร่องรอย“เขาคือคนของนาย แต่กลับไปอยู่ข้างวิศาลงั้น? ”สิ่งที่ธัชชัยสนใจก็คือคำถามนี้ แม้จะบอกว่าเขาได้รับบาดเจ็บรุนแรงแต่ว่าสมองเขาไม่ได้บาดเจ็บด้วยนี่!กรดลไม่ได้ตอบคำถามติเตียนของธัชชัย เหมือนว่าเมื่อพูดถึงวิศาลเขาก็จะอารมณ์ไม่ดีแล้วก็กลับเข้าสู่โหมดเงียบเหมือนเดิมแต่ความเงียบของกรดลทำให้ธัชชัยเข้าใจว่านี่เป็นการยอมรับเรื่องบางเรื่อง“นายเตรียมลอบฆ่าวิศาลงั้นเหรอ? ”“เป็นเขาหน่ะสิที่จะลอบฆ่าฉัน ฉันก็แค่ป้องกันตัวไปเท่านั้น! ” ตอนท้ายกรดลก็ยังไม่ลดละที่จะโต้แย้ง“ความสามารถนายหน่ะมีกี่คนเองที่เทียบได้? วิศาลจะมาลอบฆ่าแกได้ยังไง ถ้าหากว่าแกลงมือเองเกรงว่าวิศาลจะถูกฆ่า! ”ไม่ว่าใครๆ ก็เห็นใจคนที่อ่อนแอกว่าเสมอธัชชัยเองก็ไม่มีข้อยกเว้น. ระหว่างวิศาลกับกรดลตามสัญชาตญาณแล้วเขาก็เข้าข้างฝ่ายที่อ่อนแอกว่าก็คือ——วิศาลวิศาลพูดเสียงเย็น: “ก็พูดได้แค่ว่าคุณหน่ะยกยอฉันเกินไปแล้ว! ”“ฉันก็ยังไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมนายต้องการจะชนะวิศาลด้วย ระหว่างพวกนายนี่มีความเกลียดชังอะไรกันหรอ? ”ธัชชัยที่เดิมทีก็หงุดหงิดเรื่องลูกเมียอยู่แล้วมันก็ช่วยไม่ได้ที่จะถามอะไรแล้วก็กลายเป็นคำรุนแรงไปซะหมด“เรื่องนี้คุณคงจะต้องไปถามวิศาลดู! ”กรดลหยิบผ้าเช็ดตัวแห้งๆ ข้างตัวขึ้นมาเช็ดหน้าที่เต็มไปด้วยเหงื่อ หลังจากนั้นก็โยนผ้าเช็ดตัวลงพื้นแล้วเดินออกไปธัชชัยเมื่อเห็นหลังกรดลก็ถามด้วยความสงสัย: “แล้วนี่นายจะไปไหน?! ”“ไม่เกี่ยวกับคุณ! ” กรดลตอบเสียงเรียบไม่แม้แต่จะหันหัวกลับมา“ให้ตายเถอะ! ” ธัชชัยหอบเล็กน้อย “จะไปไหนก็ไปเลยไป๊! ”ตลอดสองวันมานี้วัจสาคิดมาตลอดว่าจะทำยังไงกับอนาคตของเธอและลูกดีเธอคิดมาเนิ่นนานแต่คนที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมามากมายอย่างวัจสากลับยิ่งคิดก็ยิ่งสับสนวุ่นวายตนเองมหาลัยเรียนยังไม่ทันจบก็ถูกอำเภอพัดรักพาออกนอกประเทศดังนั้นไม่ต้องพูดถึงปริญญาตรีเลยแม้แต่ปริญญาบัตรยังไม่มีเลย
