ตอนที่ 793 ตอนนี้แม้แต่ซินเดอเรลล่ายังไม่เหมาะกับเธอเลย 2
แต่ว่าอยู่เมืองS ไม่มีปริญญาบัตรแล้วจะหางานยังไงนะ? ไม่มีงานแล้วเงินจะมาจากไหนหล่ะ? แล้วยังต้องหาโรงเรียนอนุบาลนานาชาติให้ลูกอีกหล่ะ!
เมื่อวานวัจสาได้ยินธนาคารโทรมาหาแวววัยดูเหมือนว่าจะขอสินเชื่อบ้าน แม้ว่าแวววัยจะดูมีความสุขแต่วัจสาก็ดูออกว่าเธอไม่สบายใจแล้วก็ยังมีความกังวลอยู่หน่อยๆ
แต่ถึงแวววัยจะเป็นอย่างงั้น เธอก็ยังมีพื้นที่40ตารางเมตรไว้กันลมกันฝนได้
ส่วนตนเองที่นอกจากตะวันแล้วก็ไม่มีอะไรเลย. เงินก็ไม่มีวิชาหาเลี้ยงชีพก็ไม่มี
แต่ก็ยังโชคดีที่มีแวววัยเพื่อนคนดีที่ยินดีจะเลี้ยงเราสองแม่ลูกไม่งั้นได้ใช้ชีวิตข้างถนนเมืองSจริงๆ แน่!
ทั้งหมดนี้ว่าใครไม่ได้นอกจากโทษตนเอง
วัจสาลดสายตาลงและตำหนิตนเอง
“พี่แวววัยที่นี่เล็กจังน้า แค่ผมตีลังกายังไม่พอเลยเนี้ย! ”
เด็กน้อยตะวันที่อยู่ห้องนั่งเล่นปราสาทsky dreamจนชินทันทีที่ถึงบ้านแวววัยในบ้านห้องครัวรวมกับห้องอาหารดูอึดอัดมากเหมือนกับโดนผูกมือผูกเท้ายังไงอย่างงั้น
พี่แวววัยเป็นคำเรียกที่เด็กน้อยเรียกแวววัยซึ่งแวววัยเองก็ชอบทั้งสองคนนั้นเข้ากันได้ดีมาก
แต่วัจสารู้สึกว่าเรียกอย่างงี้มันไม่ค่อยมีมารยาทก็ได้แต่หวังว่าสักวันจะสามารถแก้ได้
“ก็เพราะว่าพี่แวววัยเป็นคนจนหน่ะสิถึงได้อยู่ห้องเล็กๆ แบบนี้” แวววัยลูบๆ เด็กน้อยด้วยความรักและความสงสารและเอาหัวแตะที่หัวเด็กน้อย
“น่าสงสารจังเลยนะ รอพี่เจอพ่อเลี้ยงก่อนนะแล้วผมจะให้เขาเอาbighouseให้พี่อยู่หลังนึง! ”เด็กน้อยตอบอย่างใจกว้างว่า“ได้เลย พี่แวววัยรอฟังข่าวดีจากนายนะ! ” ความน่ารักของเด็กน้อยทำให้หัวใจของแวววัยละลายไปหมดแต่กลับทำให้วัจสาที่อยู่ข้างๆ รู้สึกพูดไม่ออกเพราะลูกชายเขาขาดประสบการณ์ทางสังคมแล้วก็เพราะว่าตนเองไม่มีทักษะใดๆ เธอจึงรู้สึกแย่แล้วก็ไร้อำนาจใดๆเด็กน้อยไม่รู้เลยว่าตนเองกับหม่ามี๊คนนี้กำลังจะไม่มีชีวิตต่อไปแล้ว แถมตอนนี้ก็มาอาศัยคนอื่นเขาอยู่ชั่วคราวอย่าไปพูดถึงให้พ่อเลี้ยงส่งไปห้องใหญ่ๆ เลยวัจสากำลังกลุ้มใจว่าต้องทำยังไงถึงจะให้ลูกชายตระหนักถึงสภาวะตกอับที่ตนเองเผชิญอยู่ได้?“ตะวัน ตอนนี้หนูกับหม่ามี๊เป็นอิสระแล้วแต่ข้อแลกเปลี่ยนของสิ่งนี้ก็คือพวกเราไม่สามารถใช้เงินของพ่อเลี้ยงได้อีกแล้วแล้วก็ไม่สามารถพึ่งเขาให้เขาทำอะไรให้ได้อีกแล้วก็พึ่งพ่อของลูกไม่ได้ด้วยดังนั้นเราต้องพึ่งตัวเองแล้วหม่ามี๊จะกลับไปทำงานเพื่อเลี้ยงดูลูก เข้าใจมั้ย? ”เด็กน้อยตกตะลึง ดวงตากลมใสจ้องมองหม่ามี๊“พึ่งตัวเอง? ”“ใช่จ้ะ พึ่งตัวพวกเราเอง”“แต่ว่าตะวันเด็กขนาดนี้แล้วหม่ามี๊ก็เป็นผู้หญิง พวกเราจะหาเงินยังไงเหรอ? ”ในความเข้าใจของเด็กน้อยผู้หญิงมีไว้ปกป้องส่วนเรื่องเลี้ยงดูครอบครัวควรเป็นสิ่งที่ผู้ชายควรทำแต่ที่จริงแล้วแม้แต่การ ‘หาเงิน’ยังมีความคิดแบบนี้กลัวว่าเขาจะไม่เข้าใจ. ตอนที่เขาอยู่ในปราสาทsky dreamทั้งเสื้อผ้าอาหารเครื่องนุ่งห่มที่อยู่อาศัยเขาไม่เคยขาดสิ่งใดๆ เลย“เป็นสิ่งที่หม่ามี๊จะต้องทำ ตะวันแค่เป็นเด็กดีก็พอแล้ว. รอสักสองสามวันเดี๋ยวหม่ามี๊จะหาโรงเรียนอนุบาลดีๆ ให้นะ…..”วัจสาหยุดนิ่ง สองสามวันตนเองจะไปหาเงินมาจากไหน? ไปโรงเรียนอนุบาลเกรงว่าจะต้องใช้เงินก้อนใหญ่แล้วคนหมดตัวอย่างเธอจะไปหาเงินเยอะขนาดนั้นจากไหนได้?“วัจสาถ้าเธออยากหาโรงเรียนดีๆ สภาพชีวิตดีๆ ให้กับลูกเนี่ยพูดไปก็เปล่าประโยชน์เพราะทั้งหมดนี้มันต้องใช้เงิน! อย่าโวยวายไปเลยรีบกลับไปสู่อ้อมอกของธัชชัยเถอะแค่มีสถานะเป็นเมียเขาก็สามารถทำให้สถานการณ์แย่ๆ ของเธอตอนนี้ดีขึ้น! ”เป็นอย่างที่คิดว่าความฝันนั้นช่างสวยงามแต่ความเป็นจริงแล้วไม่มีอะไรเลยแล้วแวววัยก็พูดเสริมอีกว่า: “ตอนนี้แม้แต่ซินเดอเรลล่ายังไม่เหมาะกับเธอเลย”เมื่อวัจสาได้ฟังดังนั้นก็เงียบไปขณะเดียวกันด้านนอกก็มีเสียงเคาะปูดังขึ้น เด็กน้อยส่งเสียงร้องและกระโดดขึ้น“ต้องเป็นพ่อคนโง่แน่เลย! ”วัจสายังไม่ทันได้ไปเปิดประตูเด็กน้อยที่เป็นเหมือนเสือชีต้าร์ก็รีบพุ่งตัวไปเปิดประตูเองตลอดสองวันนี้ไม่ได้เจอพ่อธัชชัยเลย ถึงปากเด็กน้อยจะไม่พูดอะไรแต่ก็คิดถึงตลอด. แต่ในเวลานั้นพ่อธัชชัยก็ได้รับบาดเจ็บรุนแรงแต่หลังจากที่ประตูเปิดออกเด็กน้อยก็ต้องผิดหวังเพราะคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูไม่ใช่ธัชชัยแต่เป็น…อาร์ม!“ทำไมธัชชัยไม่มา? เขาหล่ะ? เขาบาดเจ็บรุนแรงใช่มั้ย? ”เด็กน้อยที่ผิดหวังอย่างมากจากการไม่ได้เจอพ่อธัชชัยแต่ใจก็ยังห่วงสุขภาพของเขารับถามอย่างร้อนรน“เขาเพิ่งฟื้นและก็ไม่ควรเดินแต่เขาบอกให้ฉันมารับหนูกับหม่ามี๊ของนายกลับไป”อาร์มมาจากบ้านตระกูลศรีทองหรือจะบอกว่าบ้านตระกูลศรีทองรู้ว่าธัชชัยกลับจากเมืองSเมื่อสามวันก่อนแล้วแค่คิดๆ ก็รู้ว่าวัจสาจะสามารถพาเด็ก5ขวบไปไหนได้อยู่ที่เมืองSคนที่เธอสามารถหันหน้าไปพึ่งได้ก็มีไม่กี่คน“โอเค งั้นผมจะไปเรียกหม่ามี๊ออกเดินทาง! ”วัจสาที่ยืนอยู่ด้านหลังเมื่อเห็นลูกชายทั้งตื่นเต้นทั้งครึกครื้นก็ไม่อยากให้ใจที่กตัญญูของเขาต้องผิดหวังถึงแม้ว่าตนเองกับธัชชัยจะเลิกกันแล้วแต่ก็ไม่มีทางที่จะไปตัดสัมพันธ์สายเลือดพ่อลูกได้“ตะวัน ลูกไปกับลุงอาร์มเถอะ หม่ามี๊เหนื่อยมากแล้วไม่ไปดีกว่า”วัจสาพูดเสียงเรียบดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้แสดงอาการดีใจอะไรเมื่อได้ฟังข่าวจากที่อาร์มบอก เธอรู้ว่าธัชชัยปลอดภัยแต่ก็ยังแสดงท่าทีปกติไม่มีปฏิกิริยาใดๆ
