วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ – ตอนที่ 11 ทำอย่างนี้จะอ่อยกันใช่ไหม

คนกลัวความสกปรกอย่างมู่เวยเวยล้มเลิกความคิดที่สองไป เธอเปิดประตูห้องน้ำ แล้วชะโงกหน้าออกไปดู พบว่าประตูยังคงปิดแน่น ไม่มีใครเดินเข้ามา ปลอดภัยทุกอย่าง

สุดยอด

มู่เวยเวยรีบวิ่งออกมาจากห้องน้ำตัวเปล่า และเปิดประตูตู้เสื้อผ้าเพื่อหาเสื้อผ้ามาใส่ก่อนอย่างลวกๆทันที

แต่ในตู้เสื้อผ้ามีแต่ชุดผู้ชาย มู่เวยเวยจึงเลือกหยิบเสื้อเชิ้ตสีขาวมาใส่อย่างไม่มีทางเลือก

ตอนที่เธอกำลังหยิบเสื้อเชิ้ตออกมาอยู่นั้น และยังไม่ทันได้ใส่ ประตูก็ถูกเปิดเข้ามาจากด้านนอก

“อ๊ายยย!!!” มู่เวยเวยกรี๊ดเสียงดัง พร้อมเอาเสื้อเชิ้ตมาบังร่างกายไว้ จากนั้นก็ตะโกนออกมาเสียงดังว่า “ไสหัวออกไป”

เย่ฉ่าวเฉินที่เพิ่งเข้ามาในห้องก็ตกใจเงยหน้าขึ้นมอง ก่อนจะเห็นภาพดีๆตรงหน้า

มุมปากของเขายกขึ้นน้อยๆ พร้อมดันประตูด้านหลังปิดลง และมองไปที่มู่เวยเวยที่อยู่ไม่ไกล “นี่ยังไม่ค่ำเลย แต่ถ้าคุณรออ่อยผมไม่ไหวแล้วล่ะก็ ผมก็พร้อมจะให้ความร่วมมืออย่างดีเลย”

เย่ฉ่าวเฉินพูดพลางเดินเข้าไปหามู่เวยเวย ความงามที่อยู่ตรงหน้าทำให้เขารู้สึกคอแห้งผากขึ้นมา จึงต้องคลายเน็คไทด์ออกอย่างไม่รู้ตัว

“คุณ…คุณ…” มู่เวยเวยตกใจกลัว รีบใส่เสื้อเชิ้ต พร้อมถอยหลังไม่หยุด “ใคร…ใครอ่อยคุณ อย่าเข้ามานะ ออกไป นี่เป็นห้องของฉัน รีบไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้!”

“ห้องของคุณหรอ” เย่ฉ่าวเฉินอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะ “นี่เป็นห้องของผม บ้านทั้งหลังเป็นของผม คุณแก้ผ้าในห้องของผม ไม่ใช่จะอ่อยผมหรือไง”

ห๊ะ…ห้องของเขาหรอ

มู่เวยเวยตกใจ เธอเพิ่งจะเข้าใจว่าทำไมในตู้เสื้อผ้าถึงมีแต่ของผู้ชาย คุณอาหวังหาเรื่องจริงๆ ดันจัดให้เธอกับเขาอยู่ห้องเดียวกันอีก

แต่ก็จริง ตอนนี้เธอกับเย่ฉ่าวเฉินเป็นสามี ภรรยากัน ที่คุณอาหวังทำอย่างนี้ก็สมเหตุสมผลแล้ว แต่เธอกลัวผู้ชายคนนี้จริงๆ โดยเฉพาะดวงตาสีฟ้าคู่นั้น มักทำให้เธอรู้สึกกลัวเสมอ

“ฉะ…ฉันไม่รู้ว่านี่เป็นห้องของคุณ ฉัน…จะไปเดี๋ยวนี้แหละ”

มู่เวยเวยพูด และเตรียมจะอ้อมออกไปนอกห้อง แต่คิดไม่ถึงว่าเธอเดินไปได้แค่สองก้าว ก็ถูกเย่ฉ่าวเฉินก้าวตามมา และดันเธอไว้กับกำแพง

เมื่อหลังเธอแนบกับกำแพง ร่างทั้งร่างก็สั่นขึ้นมาด้วยความกลัว “ปล่อยฉันนะ ขอร้องล่ะ…”

“อาบน้ำในห้องผม ใส่เสื้อผ้าผม แล้วยังคิดจะให้ผมปล่อยคุณไปหรอ….ฝันไปเถอะ” เย่ฉ่าวเฉินพูดด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนา

เขาประทับจูบอันร้อนแรงลงมา ก่อนจะลามไปบนใบหน้า ลำคอ และไล่ลงไปถึง….

“อื้อ….สารเลว ปล่อยฉันนะ” มู่เวยเวยดิ้นรนอย่างหวาดกลัว แต่ชายหนุ่มกลับเพิ่มแรงลงไปมากขึ้น

เขาถอดเน็คไทด์โยนไปข้างๆ จากนั้นก็ใช้มือเดียวจับมือทั้งสองข้างของเธอไว้บนหัว เพื่อป้องกันการขัดขืน ส่วนมืออีกข้างก็คอยปลุกอารมณ์บนร่างกายของเธอ…

“ผมเคยบอกคุณแล้วไม่ใช่หรอ”

เย่ฉ่าวเฉินพูดจบ ก็กระชากกระดุมหลุดออกจนหมด ทำให้ร่างกายเปลือยเปล่าของเธอปรากฏอยู่ตรงหน้าเขาอีกครั้ง

“กรี๊ดดดด” มู่เวยเวยกรีดร้องเสียงดัง ขณะที่เย่ฉ่าวเฉินก็ดันตัวชิดกับเธอให้แน่นขึ้นไปอีก….