เมื่อมาถึงห้องอาหาร และไม่เห็นเย่ฉ่าวเฉิน มู่เวยเวยก็อารมณ์ดีขึ้นมาทันที
“คุณผู้หญิง อาหารเช้าของคุณครับ” คุณอาหวังนำอาหารมาให้มู่เวยเวยด้วยความเคารพ
มู่เวยเวยยกยิ้มบางๆ “ขอบคุณค่ะคุณอาหวัง”
คุณอาหวังตกใจ แววตาวูบไหวอย่างทำตัวไม่ถูก เขาทำงานที่บ้านตระกูลเย่มานานมากแล้ว แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เจ้านายกล่าวขอบคุณเขา
“เป็นหน้าที่ผมอยู่แล้วครับ” คุณอาหวังยิ่งรู้สึกเคารพรักคุณผู้หญิงมากขึ้น เขาพูดยิ้มๆ “คุณผู้หญิงรีบกินเถอะครับ ไม่งั้นจะหิวเอานะ”
“ค่ะ” มู่เวยเวยพยักหน้า และเริ่มกิน
พ่อครัวของบ้านตระกูลเย่ต่างเป็นพ่อครัวระดับแถวหน้า อาหารเช้าจึงมีมากมายหลากหลาย มีทั้งไข่ นม และพาสต้า มู่เวยเวยกินอิ่มแล้วจึงออกจากห้องอาหาร ขึ้นไปข้างบน
คุณอาหวังบอกว่าเย่ฉ่าวเฉินอยู่ในห้องหนังสือ เธอจึงจะไปคุยกับเขา ถึงแม้ว่าจะไม่อยากเจอเขามากขนาดไหน แต่เธอก็ยังต้องการการอนุมัติจากเขา ในการกลับบ้านไปเอาของเล็กๆน้อยๆของเธอมา
เมื่อแต่งงานกันแล้ว ดังนั้นชีวิตของเธอต่อจากนี้ก็ต้องอยู่ในตระกูลเย่ ไม่ใช่ตระกูลมู่
บ้านตระกูลเย่เป็นคฤหาสน์สามชั้น ห้องหนังสือของเย่ฉ่าวเฉินอยู่ชั้นบนสุด ขวามือ มู่เวยเวยรีบขึ้นไปชั้นสามอย่างรวดเร็ว และเมื่อขึ้นมาสุดบนไดชั้นที่สาม เธอก็ได้ยินเสียงกระดิ่งลอยมาอย่างรื่นหู
กระดิ่งหรือ…มู่เวยเวยนิ่งไป ก่อนจะเดินไปตามที่มาของเสียง ก่อนจะเจอหน้าประตูห้องหนึ่งทางซ้ายมือของชั้นที่สามที่แขวนกระดิ่งไว้ และกำลังส่งเสียงกรุ๊งกริ๊งอยู่
ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงสิ่งที่คุณอาหวังพูดย้ำไว้ได้ ใครก็ห้ามเข้าใกล้ห้องที่มีกระดิ่งโดยเด็ดขาด ถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากคุณชาย
ห้องที่มีกระดิ่ง….ก็คือห้องตรงหน้านี่ใช่ไหม
มู่เวยเวยเกิดความอยากรู้อยากเห็นขึ้นมาทันที ข้างในมีอะไรกันแน่ เย่ฉ่าวเฉินถึงไม่อนุญาตให้ใครเข้าใกล้
จากตอนแรกเธอที่ตั้งใจจะไปทางด้านขวา กลับเปลี่ยนเส้นทางมุ่งมาทางซ้ายแทน แต่เมื่อเธอก้าวไปได้สองก้าว เธอก็ดึงสติกลับมา
ไม่ได้ๆ คุณอาหวังก็เตือนอยู่ซ้ำๆ เธอจะทำผิดซ้ำทำไม
เมื่อเธอคิดได้อย่างนั้นก็ถอยเท้ากลับมา เดินไปทางห้องหนังสือของเย่ฉ่าวเฉินแทน แต่เธอเดินไปได้ไม่กี่ก้าว ห้องทางด้านซ้ายที่มีกระดิ่งห้อยอยู่ก็มีเสียงดังขึ้นมา เหมือนจะเป็นเสียงของแตก
ข้างในมีคนหรอ
เย่ฉ่าวเฉินอยู่ในห้องหนังสือไม่ใช่หรอ ในนั้นจะเป็นใครได้
มู่เวยเวยหยุดเดิน ความอยากรู้อยากเห็นของเธอปะทุขึ้นมาอีกครั้ง เธอนิ่งไปครู่ใหญ่ ก่อนจะทนไม่ได้อีกต่อไป จึงต้องเดินไปทางห้องที่ห้อยกระดิ่งนั้น
ประตูไม่ได้ปิด มู่เวยเวยจึงแอบอยู่มุมผนัง และชะโงกหน้าเข้าไปมองข้างใน ก่อนจะอ้าปากกว้างอย่างตกตะลึง เธอเห็น….
ในห้องขนาดใหญ่มีพื้นที่ประมาณ 100 ตารางเมตร ประกอบไปด้วยเครื่องออกกำลังกาย ตรงกลางมีโต๊ะกลมเล็กๆตั้งอยู่ เย่ฉ่าวเฉินยืนอ่านหนังสืออยู่ข้างๆโต๊ะนั้น แต่ว่ารอบตัวของเขากลับมีกาน้ำชา และถ้วยน้ำชาสองใบลอยอยู่รอบๆบนอากาศ
พระเจ้า!!!
นี่มันอะไรกัน
มู่เวยเวยกะพริบตา และถูตาตัวเองแรงๆ พร้อมมองแล้วมองอีกว่าตัวเองไม่ได้ตาฝาดไป กาน้ำชา และถ้วยน้ำชากำลังฝืนกฎของแรงโน้มถ่วง ลอยขึ้นไปบนอากาศจริงๆ
