หลังจากที่กิจกรรมของทั้งคู่จบลง
มู่เวยเวยนั่งลงบนพรมในห้องหนังสืออย่างหมดแรง ในขณะที่เย่ฉ่าวเฉินลุกขึ้น และหัวเราะเยาะออกมา “บริการได้ไม่เลว คุณก็มีแค่ร่างกายนี่แหละที่สามารถดึงดูดผู้ชายได้”
“….” มู่เวยเวยยังคงหอบ และไม่ได้พูดอะไรออกไป สำหรับคำดูถูกของผู้ชายคนนี้ สองวันนี้เธอได้ยินมามากพอแล้ว
“ตอนนี้ฉันออกจากคฤหาสน์ได้หรือยัง” มู่เวยเวยถาม นี่ต่างหากคือจุดประสงค์ของเธอ
เย่ฉ่าวเฉินที่กินจนจุแล้ว เมื่อได้ยินคำพูดของเธอ เขาก็โกรธขึ้นมาอีกอย่างไม่คาดคิด “คุณยังอยากไปอีกหรอ ผมยังทำให้คุณไม่พออีกหรือไง”
ใบหน้าของเธอแดงขึ้นมา แค่เย่ฉ่าวเฉินคนเดียว เธอก็รับไม่ไหวแล้ว
“ฉันอยากกลับบ้านตระกูลมู่ไปเอาข้าวของ แล้วก็เสื้อผ้าต่างๆ แล้วก็อยากไปเรียน….” มู่เวยเวยอธิบายพลางกัดริมฝีปาก “เพราะว่าเรื่องแต่งงาน ครึ่งเดือนนี้ฉันเลยขอลาครู ถ้ายังไม่ยอมไปเรียนอีก ฉันอาจจะถูกไล่ออก…”
“ของคุณที่อยู่บ้านตระกูลมู่ ผมจะให้คุณอาหวังไปเอามา แล้วก็เรื่องเรียน….” เย่ฉ่าวเฉินส่งยิ้มเย็นออกมา “โดนไล่ออกแล้วยังไง คุณคิดว่าตระกูลเย่จะเลี้ยงคุณไม่ได้หรอ”
“คุณ….” ความโกรธของเธอพุ่งขึ้นมาทันที เธอหายใจเข้าลึกๆ ข่มความโกรธเอาไว้ แล้วพูดอย่างอดทน “ฉันรู้ว่าตระกูลเย่เลี้ยงฉันได้ แต่ฉันเรียนมาสามปีกว่าแล้ว อีกนิดเดียวก็จะจบแล้ว ฉันไม่อยากล้มเลิกมันตอนนี้ แถมเมื่อกี้คุณก็เพิ่งจะรับปากกับฉันว่าถ้าฉันยอม คุณจะให้ฉันไปเรียน”
เย่ฉ่าวเฉินฟังคำพูดของเธอแล้วก็โกรธขึ้นมาอีก “คุณเสพติดการเป็นอีตัวจริงๆ ใช้ร่างกายเข้าแลกเพื่อให้ได้สิ่งที่ตัวเองต้องการ เมื่อก่อนคงไม่ได้ทำอย่างนี้ใช่ไหม”
“….” มู่เวยเวยอ้าปากจะอธิบาย แต่สุดท้ายก็เงียบไป ขอแค่ให้เขาปล่อยเธอไปเรียน เขาจะคิดยังไงก็แล้วแต่
“ร่าน” สิ่งที่ทำให้เย่ฉ่าวเฉินว้าวุ่นที่สุดก็คือ การที่มู่เวยเวยดึงดัน และก็ค่อยเงียบยอมรับอย่างนี้ “ไปเรียน หึ อย่าพูดซะสูงส่งขนาดนั้น อย่านึกว่าผมไม่รู้นะว่าลู่จื่อหางอยู่มหาลัยเดียวกับคุณ ที่อยากไปเรียน คงอยากไปรำลึกความหลังกัน สวมเขาให้ผมใช่มั้ย”
เมื่อได้ยินชื่อของลู่จื่อหาง มู่เวยเวยก็กัดฟันพูด “ฉันกับเขาเลิกกันแล้ว ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันแล้ว ตอนนี้ฉันแต่งงาน และเป็นภรรยาของคุณ แน่นอนว่าฉันจะไม่ไปเกี่ยวข้องกับเขาอีก”
เย่ฉ่าวเฉินหยุดจ้องมู่เวยเวยเขม็ง ราวกับคิดอะไรอยู่ โดยไม่พูดไม่จา
มู่เวยเวยรู้สึกอึดอัดกับการจ้องมองของเขา เธอจึงพูดว่า “ฉันแค่อยากไปเรียน และรับปริญญา ไม่เกี่ยวข้องกับลู่จื่อหางจริงๆ”
เธอยังไม่ทันได้พูดจบ เย่ฉ่าวเฉินก็ไม่รู้คิดอะไรได้ ถึงได้ผ่อนคลายลง “ผมอนุญาตให้คุณไปเรียน แต่อย่าให้ผมเห็นว่าคุณไปติดต่อกับลู่จื่อหาง ไม่งั้นผมไม่รับประกันว่าจะทำอะไรมันมั้ย และคุณก็อย่าหวังว่าจะได้ออกจากคฤหาสน์อีก”
“ค่ะ ไม่มีปัญหา” มู่เวยเวยรีบพยักหน้ารับทันที เธอลุกขึ้นมาจากพื้น จัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย จากนั้นก็โค้งคำนับให้เย่ฉ่าวเฉิน เธอคิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะยอมให้ไป
“จากนี้ต้องกลับบ้านมารายงานผมทุกวัน ถ้าผมเลิกงานกลับมาแล้วไม่เจอคุณ คุณก็คิดเอาเอง” เย่ฉ่าวเฉินพูดเสริม
มู่เวยเวยพยักหน้าอย่างรวดเร็ว ก่อนจะคิดอะไรขึ้นมาได้อีก “ถ้ามหาลัยมีกิจกรรม แล้วกลับมาตอนเย็นไม่ได้ ฉันต้องนอนมหาลัยจะทำยังไง”
