“คุ…คุณชาย…” คุณอาหวังใบหน้าซีดเผือด ค้อมตัวลงอย่างระมัดระวัง แสดงให้เห็นความวิตกอย่างเห็นได้ชัด
มู่เวยเวยก็ผงะเช่นกัน เธอกัดริมฝีปากแน่นอย่างไม่รู้จะทำยังไงดี คุณอาหวังก็ย้ำแล้วย้ำอีก แต่เธอก็ยังถามในที่โจ่งแจ้งแบบนี้ แถมยังโดนเย่ฉ่าวเฉินจับได้อีก นี่ไม่เรียกว่าแกว่งเท้าหาเสี่ยนหรือไง
ไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้จะลงโทษเธอยังไงอีก
มู่เวยเวยก็ก้มหัวลงอย่างกังวลมากเช่นกัน แต่เย่ฉ่าวเฉินกลับเพียงแค่เหลือบตามองเธอ พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ “ห้องนั้นเมื่อก่อนเคยมีคนตาย จากนั้นก็มีผีสิงอยู่ ผมเลยไม่อนุญาตให้ใครเข้าใกล้ เข้าใจหรือยัง”
หลังพูดจบ เขาก็พูดกับอาหวังว่า “เตรียมรถ ผมจะไปบริษัท”
“ครับ” คุณอาหวังรีบพยักหน้า แล้วถอยหลังอย่างนอบน้อม ออกไปเตรียมรถทันที
มู่เวยเวยยังคงตะลึงอยู่กับที่ คนตาย ผีสิง…
พระเจ้า!!
ผู้ชายตาสีม่วงที่เธอเห็นเมื่อกี้เป็นผีหรอ
คิดได้อย่างนั้น มู่เวยเวยก็เหลือบตามองไปที่ชั้นสามโดยไม่รู้ตัว เสียงกระดิ่งที่สั่นอยู่หน้าห้องเบาๆ ราวกับเป็นเสียงเตือน จนเธอหดคอกลับแทบไม่ทัน
เย่ฉ่าวเฉินยกรอยยิ้มร้ายขึ้นมา “ถ้าคุณไม่เชื่อฟัง แล้วไปห้องนั้นมาแล้วล่ะก็ คืนนี้ก็ระวังหน่อย ผมเคยได้ยินมาว่าเขาชอบยืนจ้องคนนอนหลับ”
“ฮื่อ…” มู่เวยเวยกลัวจนหายใจแทบไม่ออก ราวกับว่าสิ่งน่ากลัวกำลังอยู่ตรงหน้าแล้วก็ไม่ปาน เธอจับแขนเย่ฉ่าวเฉินทันทีโดยไม่รู้ตัว
“ไม่ๆๆ ไม่เอา ขอร้องล่ะ” มู่เวยเวยเอนตัวไปอีกครั้ง และจับแขนของเย่ฉ่าวเฉินแน่น เมื่อเทียบกับตอนกลางคืนให้ผู้ชายคนนี้รังแกแล้ว เธอกลัวผู้ชายตาสีม่วงคนนั้นมากกว่า ไม่รู้ว่าเป็นผีหรือคนกันแน่
“หึ” เย่ฉ่าวเฉินหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะยกยิ้มด้วยความพอใจ และโน้มตัวลงไปกระซิบข้างหูเธอ พร้อมลมหายใจร้อนๆของเขาที่เป่ารดลงไป “ถ้างั้นตอนเย็นอาบน้ำให้สะอาดล่ะ นอนรอผมบนเตียงดีๆเข้าใจมั้ย”
พูดจบ ไม่รอให้มู่เวยเวยตอบอะไร เขาก็เดินออกไปจากคฤหาสน์ทันที
มู่เวยเวยตะลึงอยู่กับที่ ตอนนี้เธอถึงเข้าใจว่าถูกผู้ชายสารเลวนั่นหลอกแล้ว คนบ้า สถุน ใครจะอาบน้ำสะอาดรอเขากัน ฝันไปเถอะ
มู่เวยเวยหงุดหงิด ใบหน้าซับสีระเรื่อ โดยเฉพาะลมร้อนๆที่เขาเป่ารดลงมานั้น ยิ่งทำให้ใจของเธอคันยุบยิบ แต่เมื่อเธอเงยหน้าขึ้น และเห็นกระดิ่งอีกครั้ง บรรยากาศก็วังเวงขึ้นมาทันที
คำพูดสุดท้ายที่เย่ฉ่าวเฉินพูดเขาตั้งใจจะกวนเธอ แต่ก่อนหน้านั้นที่พูดถึงคนตาย ผีสิง….น่าจะไม่ใช่เรื่องหลอกนะ….
งั้น…..
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ มู่เวยเวยก็ลูบตัวเองสั่นๆ แล้วรีบกลับห้อง โดยไม่กล้าคิดถึงเรื่องนี้อีก
ตอนนี้เธอรู้สึกเสียใจจริงๆที่ดันไปเข้าใกล้ห้องนั้น
คืนนั้น เย่ฉ่าวเฉินเหมือนจะมีเรื่องให้ต้องจัดการ เขาจึงไม่ได้กลับมา มู่เวยเวยที่นอนคนเดียวบนเตียง จึงเปิดไฟไว้ทั้งคืน ตาเบิกกว้าง นอนไม่หลับทั้งคืน
เธอเสียใจอย่างถึงที่สุด พอเช้าวันรุ่งขึ้นเธอก็ลงไปทานข้าวพร้อมกับตาแพนด้า เมื่อคุณอาหวังเห็นเธอก็ตกใจทันที
“คุณหนู ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะครับ” คุณอาหวังอดไม่ได้ที่จะถาม
“ฉัน…นอนไม่หลับค่ะ…” มู่เวยเวยรู้สึกขมขื่นในใจ ใครจะกล้าพูดว่าตัวเองกลัวล่ะ
“อ๋อ อย่างนี้นี่เอง ต้องเป็นเพราะว่าคุณมาบ้านใหม่เลยไม่ชินแน่ๆเลยครับ น่าจะไม่ชินเตียง เดี๋ยวผมบอกคุณชายให้เปลี่ยนเตียงให้นะครับ”
มือที่กินของอยู่นิ่งไป คุณอาหวังหมายความว่า เธอสามารถมีห้องส่วนตัวได้ แยกห้องกับเย่ฉ่าวเฉินได้ใช่ไหม
