“กินแล้วๆ” มู่เวยเวยรีบพูดขัดทันที อย่างไม่รอให้เขาพูดจบประโยค เพราะเธอกลัวว่าเขาจะเอาเรื่องบนเตียงมาพูดต่อหน้าคนใช้มากมาย ถึงเขาจะไร้ยางอาย แต่เธอยังมียางอายอยู่
เธอได้แต่คีบมันหมูมาใส่ปาก ทั้งๆที่ยังหน้าแดงอยู่ เธอโดนรังแกจะตายอยู่แล้ว ฮืออ…เธอเกลียดการกินมันหมู
เมื่อเห็นเธอกินหมด เย่ฉ่าวเฉินถึงพอใจ แล้วพูดว่า “ต่อเลย”
มู่เวยเวยกัดฟัน แล้วคีบกับข้าวให้เย่ฉ่าวเฉินต่อ ครั้งนี้เธอเชื่อฟังแล้ว เธอไม่กล้าคีบอะไรที่คนส่วนใหญ่ไม่ชอบกินอีก เพราะกลัวว่ากรรมจะมาตกที่ตัวเอง แต่…
“ผมไม่ชอบกินปลา คุณกินสิ”
“ค่ะ ได้”
“ไข่ดาวมันเกินไป คุณกินสิ”
“ค่ะ”
“คื่นช่ายแก่เกินไป คุณกินสิ”
“….”
จนสุดท้ายมู่เวยเวยก็ไม่รู้ว่าเย่ฉ่าวเฉินกินอิ่มรึเปล่า แต่ที่แน่ๆเธอจะตายอยู่แล้ว และอีกเรื่องที่เพิ่งรู้ก็คือ ผู้ชายคนนี้เลือกกินมาก เขาไม่กินหลายอย่าง จนสมควรจะหิวตายไปซะ
กินข้าวเสร็จ มู่เวยเวยก็กลับมาที่ห้องของตัวเอง พร้อมกับเดินไปที่โต๊ะทำงานด้วยพุงป่องๆ และจากนั้นก็นั่งมองกระดาษร่างโล่งๆด้วยความว่างเปล่า
หื้อ…ให้เธอคิดไอเดียใหม่ ให้ออกแบบใหม่อีกครั้ง มันยากจริงๆ…
และที่สำคัญเธอไม่สามารถทำตามธีมที่ตัวเองคิดก่อนหน้าได้…
มู่เวยเวยรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย คิดไปคิดมาก็เผลอหลับไปคาโต๊ะ และเธอก็ฝัน ฝันว่าตัวเองไปเข้าใกล้ห้องที่มีกระดิ่งห้อยนั้นอีกครั้ง…
ลมพัดกระดิ่งสั่นเบาๆ และเธอก็ได้เห็นผู้ชายตาสีม่วงคนนั้นอีกครั้ง ผู้ชายคนนั้นมีหน้าเหมือนเย่ฉ่าวเฉินทุกกระเบียดนิ้ว…
บรรยากาศรอบๆตัวของเขาเย็นมากจนแทบเป็นน้ำแข็ง ทำให้เธอแทบยืนไม่อยู่ เขา….ลอยบนอากาศ
ใช่ ใช่แล้ว เท้าของเขาไม่ได้แตะพื้น ราวกับไม่มีขาไม่มีผิด และเมื่อมองไปที่ตาของเขา ก็เห็นถึงความเยือกเย็นถึงขีดสุด
รอบที่แล้วเห็นกาน้ำชา กับถ้วยน้ำชาบินได้ รอบนี้…แม้แต่เขาก็บินได้
สรุปเขาเป็นคนหรือผี
ถ้าเป็นคนแล้วทำไมถึงบินได้
ถ้าเป็นผี….มู่เวยเวยกลัวตัวสั่นทันที เธอเคยเชื่อในพระเจ้า แต่สิ่งที่เห็นตรงหน้าทำให้เธอหวาดกลัว ทันใดนั้น ผู้ชายคนนั้นก็บินมาหาเธอ
“กรี๊ดดดด” มู่เวยเวยตกใจกรี๊ดเสียงดัง ก่อนที่หัวเธอจะกระแทกกับโต๊ะ ทำให้ตื่นขึ้นมา
มู่เวยเวยลูบหัวตรงที่เคาะโต๊ะเบาๆ จากนั้นก็มองไปรอบๆห้อง และรีบเปิดไฟทันที ตอนนี้เริ่มเย็นแล้ว ท้องฟ้านอกหน้าต่างจึงเริ่มมืดลง
ที่แท้ก็ฝัน…เธอหลับไปนานมาก แต่ความฝันนั้นเหมือนจริงสุดๆ
ไอ้ผู้ชายตาสีม่วงบ้า มู่เวยเวยถอนหายใจอย่างปลงๆ และส่ายหน้าเบาๆ ให้ตัวเองไม่ต้องคิดเรื่องนี้อีก เธอก้มหน้าลงมองกระดาษร่างภาพบนโต๊ะอีกครั้ง และเมื่อคิดถึงฝันเมื่อกี้ เธอก็เกิดไอเดียขึ้นมา
กระดิ่ง…ลอยได้….
ใช่ เธอสามารถเอาสิ่งนี้มารวมกับธีม ‘แฟชั่นและจิตวิญญาณ’ ได้ เมื่อคิดได้ มู่เวยเวยก็เริ่มร่างภาพลงบนกระดาษทันที
ตอนเย็นเย่ฉ่าวเฉินไม่ได้อยู่บ้าน จึงไม่มีใครคุมเธอได้ เมื่อคุณอาหวังมาตามเธอไปกินข้าว เธอจึงไม่ไป เพราะตอนนี้แรงบันดาลใจเธอกำลังมา จึงขีดๆเขียนๆต่อไปเรื่อยๆ ในที่สุดเธอก็วาดจนเสร็จในตอนรุ่งสาง
เมื่อมองไปที่ภาพวาด มู่เวยเวยก็รู้สึกพอใจเป็นอย่างมาก หลังจากออกแบบเสร็จ มู่เวยเวยก็เอามันวางไว้บนโต๊ะ และนอนลงบนเตียงด้วยความเหนื่อยล้า ก่อนจะหลับไป
ครั้งนี้ มู่เวยเวยไม่ได้ฝันถึงผู้ชายตาสีม่วงคนนั้นอีก
