วันถัดไป หลังจากตื่นนอนแต่เช้า มู่เวยเวยก็ลงมากินข้าว และก็ได้รู้ว่าเมื่อวานเย่ฉ่าวเฉินไม่กลับบ้านทั้งคืน แต่เขาไม่กลับมา เธอก็รู้สึกดีใจมาก จนอารมณ์ดีขึ้นมาไม่น้อย
ฮัมเพลงกินข้าวเช้าจนเสร็จ มู่เวยเวยก็ขึ้นไปข้างบน ก่อนจะมีสายของมู่จางรุ่ย ลุงของเธอโทรเข้ามา
“สวัสดีค่ะคุณลุง”
“เวยเวน ตระกูลเย่เค้าย้ายของหนูออกไปหมดแล้วหรอ” มู่จางรุ่ยถาม
“ค่ะ” มู่เวยเวยพยักหน้า ตอนแรกเธอตั้งใจจะกลับไปเอาของด้วยตัวเอง แต่เย่ฉ่าวเฉินไม่ให้เธอออกไป ดังนั้นจึงต้องให้คุณอาหวังสั่งคนรับใช้ไปเอามาแทน
“งั้นพวกหนูจะกลับมาเมื่อไหร่ จะกลับมามั้ย”
“กลับไปหรอคะ” มู่เวยเวยแปลกใจ เธอไม่เคยคิดเรื่องนี้มาก่อน และถ้าให้เย่ฉ่าวเฉินกลับไปกับเธอ เขาก็คงไม่ยินดีเท่าไหร่แน่ ดังนั้นจึงตอบไปว่า “ไม่กลับไปแล้วค่ะ….”
มู่เวยเวยไม่ทันได้พูดจบ มู่จางรุ่ยก็พูดว่า “หนูจะไม่กลับมาได้ยังไง ลุงเพิ่งได้รับข่าวของพี่ชายของหนู จึงอยากบอกหนูด้วยตัวเอง”
“อะไรนะคะ มีข่าวของพี่ชายแล้วหรอ” มู่เวยเวยตื่นเต้นขึ้นมาทันที รีบพูดว่า “คุณลุงรีบบอกหนูเร็ว พี่อยู่ไหนคะ”
มู่จางรุ่ยไม่รู้กำลังทำอะไรอยู่ ถึงได้จงใจเงียบไปสักพัก ก่อนจะเปิดปากพูดช้าๆว่า “เรื่องมันค่อนข้างซับซ้อน ลุงว่าลุงบอกหนูต่อหน้าดีกว่า แล้วก็….พาเย่ฉ่าวเฉิงมาด้วยล่ะ ไหนๆก็เป็นครอบครัวเดียวกัน กลับมาบ้าน กินข้าวกัน เจอหน้ากันหน่อยน่าจะดี”
เขาพูดอย่างไม่รอให้มู่เวยเวยตอบ และพูดขึ้นมาอีกว่า “ลุงยังมีเรื่องด่วนต้องจัดการ วันนี้อย่าลืมพาเย่ฉ่าวเฉินกลับบ้านมาด้วยนะ” พูดจบก็วางสายไป
มู่เวยเวยมองโทรศัพท์อย่างทำอะไรไม่ได้ ให้เธอพาเย่ฉ่าวเฉินกลับบ้านไปด้วยหรอ
เขา…จะยอมไปได้ยังไง ผู้ชายคนนั้นอารมณ์ร้ายขนาดนั้น
ขณะที่มู่เวยเวยคิดอยู่นั้น เสียงต่ำและเย็นชาก็ดังมาจากข้างหลังเธอ “คุณมาทำอะไรที่นี่”
“ห๊ะ” มู่เวยเวยหันไป ก็เห็นเย่ฉ่าวเฉินพอดี เขาเพิ่งจะกลับบ้าน ใบหน้าเขาดูเหนื่อยล้าเป็นอย่างมาก
“ฉันไม่ได้ทำอะไร….” มู่เวยเวยพูด ก่อนจะพบว่าตอนนี้ตัวเองยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องของเขา
ให้ตาย เธอจะเดินกลับห้องตัวเองแท้ๆ ทำไมถึงมายืนอยู่ตรงนี้ได้
“ไม่ทำอะไร แล้วจะมายืนหน้าห้องผมเพื่อ” เย่ฉ่าวเฉินพูดแล้วเดินเข้ามาใกล้มู่เวยเวยมากขึ้น จนลมหายใจร้อนเป่ารดคอของเธอ “หรือว่าจะเป็นเพราะผมไม่ได้กลับบ้านมาสองคืน ปล่อยให้คุณอยู่ในห้องโล่งๆคนเดียว คุณก็เลยเหงา”
มู่เวยเวยหน้าแดง รีบหันหน้าหนีทันที “ไม่ใช่สักหน่อย ฉันแค่เดินผ่านเฉยๆ…”
“อ๋อ…ทางผ่านนี่เอง งั้น…” เย่ฉ่าวเฉินพูด แล้วยกมุมขึ้นเล็กน้อย จากนั้นก็ค่อยๆยกมือขึ้นมา
“อย่า….”
“นี่ไม่ใช่สิ่งที่คุณรอคอยหรอ” เย่ฉ่าวเฉินพูด และโอบเอวของเธอไว้ จากนั้นก็ใช้อีกมือเปิดประตู และดึงเธอเข้าไปในห้อง
ประตูปิดลง พร้อมกับเขาที่ดันเธอติดประตูทันที ลมหายใจอุ่นๆกระทบลงบนใบหน้าของเธอ
มู่เวยเวยกัดริมฝีปากตัวเองอย่างกังวล “คุณอย่า อย่าทำอย่างนี้ ตอนนี้ยังเช้าอยู่เลย….”
เย่ฉ่าวเฉินฟังแล้วก็ยิ่งยิ้มมากขึ้น “อ๋อ คุณรู้ด้วยหรอว่าตอนนี้ยังเช้าอยู่ ผมคิดว่าผู้หญิงคุณ กลางวันกลางคืนก็คิดถึงแต่ผู้ชายซะอีก”
