“คุณ….” มู่เวยเวยโมโหสุดๆ ตั้งท่าจะอธิบาย แต่เมื่อคิดไปคิดมาแล้วก็หยุดไป
ถึงเธอจะพูดยังไงเขาก็ไม่เชื่ออยู่แล้ว ดังนั้นจะอธิบายไปเพื่ออะไร แถมครั้งนี้ก็ไม่ใช่ครั้งแรกแล้วด้วย…
“หึ….” เย่ฉ่าวเฉินหัวเราะออกมาเบาๆ แล้วก้มหน้าลงหอมแก้มเธอ แต่ในขณะที่มู่เวยเวยกำลังกังวลว่าเขาจะทำอย่างนั้นกับเธออีกครั้งนั้น เขาก็ปล่อยเธอ และเดินเข้าห้องน้ำไป
มู่เวยเวยทั้งแปลกใจ และไม่เข้าใจ แต่เมื่อเห็นเขาปล่อยตัวเองแล้ว เธอก็หันหลังกลับไปเปิดประตู รีบหนีทันที
เมื่อเห็นท่าทีอย่างนั้นของเธอ เย่ฉ่าวเฉินก็โกรธขึ้นมาทันทีทันใด เขากอดเอวคอดของเธอดึงเข้ามาในห้องอีกครั้ง จากนั้นก็โยนเธอลงไปบนเตียงใหญ่
ร่างเล็กจมลงบนเตียงหนานุ่ม ใจของเธอเย็นวาบขึ้นมาทันที เธอคิดว่าวันนี้เขาจะปล่อยเธอไปด้วยความเวทนาซะอีก….
สุดท้ายเย่ฉ่าวเฉินก็ปลดเนคไท ถอดเสื้อผ้า และกระโจนเข้าไปกดมู่เวยเวยไว้ใต้ร่างเขาทันที
มู่เวยเวยกัดริมฝีปากแน่น ขณะที่คิดว่าเขากำลังจะทำอะไรต่อไปนั้น เย่ฉ่าวเฉินก็พลิกตัวลง ดึงเธอเข้ามาไว้ในอ้อมกอด จากนั้นก็ดึงผ้าห่มมาคลุมตัว และหลับตาลง
เธอนิ่งรอมาสักพักก็ไม่เห็นการเคลื่อนไหวใดๆจากเขา มู่เวยเวยก็ยิ่งกังวลมากขึ้น จนไม่กล้าขยับตัว แถมยังคาดเดาความคิดของเขาไม่ออก แต่เธอยังมีเสื้อผ้าอยู่ครบชุด เมื่อคลุมด้วยผ้าห่มจึงรู้สึกร้อนมาก
“หลับ” ขณะที่เธอยังคิดวุ่นวายอยู่ในหัว และตั้งใจจะขยับตัว เย่ฉ่าวเฉินก็เปิดตาขึ้นมอง และพูดเสียงเย็นชา
มู่เวยเวยตกใจแทบแย่ ยังไม่ทันที่เธอจะได้พูดอะไร เขาก็พูดขึ้นมาอีกว่า “ถ้าอยากให้ผมเอาคุณตอนนี้ คุณก็ขยับต่อไป”
“…..”
แน่นอนว่ามู่เวยเวยไม่กล้าขยับตัวอีก ได้แต่กัดฟังนิ่ง เมื่อเขาเห็นว่าเธอเชื่อฟังแล้ว จึงปิดตาลงอีกครั้ง เขาไม่ได้นอนมาสองวันแล้ว ตอนนี้เหนื่อยมากจริงๆ
เธอถูกเย่ฉ่าวเฉินกอดไว้ในอ้อมแขน และเขาก็นอนหลับสนิทไป ในขณะที่เธอร้อนแทบตาย แต่ก็ไม่กล้าขยับตัว กลัวว่าเขาจะตื่นมาแล้วรังแกเธอ
และด้วยสภาพนี้ มู่เวยเวยเลยได้แต่นอนตาแป๋วมองเพดานอย่างเบื่อหน่าย สุดท้ายก็ปิดตาลง และหลับไป
เมื่อตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็เป็นเวลาเที่ยงแล้ว มู่เวยเวยลืมตาขึ้นมา และพบว่าเย่ฉ่าวเฉินไม่ได้นอนอยู่ข้างๆแล้ว
และเมื่อเธอเดินไปได้เพียงสองก้าว ก็เห็นเขาเดินออกมาจากห้องน้ำ ซิกแพคเรียงตัวสวย รูปร่างสมบูรณ์แบบ ปรากฏต่อหน้าเธออย่างยั่วยวนอีกครั้ง มู่เวยเวยกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคออย่างไม่รู้ตัว จากนั้นก็หันหน้าไปมองทางอื่น
เย่ฉ่าวเฉินจ้องเธอ พลางเอาผ้าขนหนูเช็ดหัว ไม่พูดไม่จา
มู่เวยเวยยืนอยู่กับที่ จะไปก็ไม่กล้าไป แต่ก็ไม่รู้จะทำอะไรดี สายตาก็ไม่กล้ามองไปที่ไหนอีก จึงได้แต่ก้มหน้าลง และทันใดนั้นก็นึกถึงเรื่องที่มู่จางรุ่ยพูดขึ้นได้ จึงพูดขึ้นว่า “คุณจะกลับบ้านตระกูลมู่กับฉันหน่อยมั้ย กลับครั้งแรกหลังแต่งงาน….”
ธรรมเนียมของที่นี่คือ หลังลูกสาวแต่งงาน ภายในสามวันต้องกลับบ้าน และวันนี้ก็สามวันพอดี
เย่ฉ่าวเฉินตกใจ และพูดเสียดสีว่า “คุณก็แค่ผู้หญิงที่ผมซื้อมาด้วยเงิน ไม่มีคุณสมบัติที่จะต้องกลับบ้านตามธรรมเนียม”
“คุณ…” ใบหน้าของมู่เวยเวยซีดขึ้นมาทันที เขาไม่ยอมกลับไปด้วย เรื่องนี้เธอพอจะเดาได้ก่อนแล้ว แต่คำพูดเสียดสีตรงๆแบบนี้ ทำให้เธอรับไม่ได้จริงๆ
“งั้น…ฉันไปแล้วนะคะ” เธอกัดปาด ก้มหน้า และเตรียมจะเดินออกจากห้องของเขา
แต่เมื่อเธอเดินไปถึงข้างตัวเขา เขาก็ดันตัวเธอไปชิดกำแพงทันที
เย่ฉ่าวเฉินเผยรอยยิ้มดูถูกออกมา “ผมไม่ยอมกลับไปกับคุณ คุณก็น่าจะใช้วิธีของตัวเองมาขอร้องผมสิ ใช่มั้ย”
หลังของมู่เวยเวยติดกับผนัง ร่างทั้งร่างเกร็งแน่น คำพูดของเขาทำให้ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นซีดเผือดขึ้นมา เธอรู้ว่าเขาหมายความว่าอะไร
“เมื่อวานในห้องหนังสือ คุณทำได้ดีมากไม่ใช่หรอ…” เย่ฉ่าวเฉินยิ้มเย็น “วันนี้ลองดูอีกทีสิ บางทีผมอาจจะยอมไปด้วยก็ได้นะ”
