วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ – ตอนที่ 290 ฉันจำเธอไม่ได้

“แน่นอนแหละ เธอดูทางนั้น” เย่ชูวเสวียชี้ไปที่ถนนโบราณที่สร้างขึ้นใหม่แล้วพูดว่า “ตรงนั้นมีแต่ของอร่อย ครั้งที่แล้วฉันไปกินกับพี่อวี้ฉี ตั้งแต่ปากซอยไปจนท้ายซอย”

“ถ้าเธอกินแบบนี้ ไม่ช้าก็เร็วกลายเป็นหมูอ้วน” เย่จิงเหยียนแกล้งเธอ

“เป็นไปไม่ได้ ฉันกินไม่อ้วน ครั้งที่แล้วมันน่าตลกมาก ฉันกำลังเดินอยู่บนถนน มีคนมาถามฉันว่าฉันอยากเป็นดาราไหม จะทำให้ฉันโด่งดังได้” หลังจากที่เย่ชูวเสวียพูดจบ เธอก็หัวเราะคิกคักดวงตาของเธอหรี่ลง เธอก็น่ารักเหมือนลูกแมวเหมียว

เย่จิงเหยียนถามเธอเล่นๆ “แล้วเธอตอบยังไง?”

“ฉันพูดภาษารัสเซียกับเขา บอกว่าฉันเป็นคนรัสเซีย สุดท้ายเขาก็ไม่มีวิธีแล้วจากไป เย่ชูวเสวีย ถอนหายใจและพูดว่า “จริงๆฉันอยากเข้าวงการบันเทิง แต่พ่อของฉันไม่อนุญาต”

เย่จิงเหยียนลูบไปที่เส้นผมของเธอ เธอพูดติดตลก “เธอลืมไปเถอะ ฝีมือการแสดงที่เหม็นของเธอ หากเข้าไปมีผู้ชมหลายร้อยล้านคนที่ตกเป็นเหยื่อ ในวงการบันเทิง ตระกูลเย่ของเราขาดคนๆนี้ไปไม่ได้”

“หึ” เย่ชูวเสวียเขาเชิดคางขึ้น “ฉันยังมองไม่เห็น”

เย่จิงเหยียนเห็นว่าเธอน่ารักมาก จึงยื่นมือออกไปเพื่อบีบใบหน้ากลมๆของเธอ นิ้วทั้งห้าก็บีบหดเข้าหากันด้วยความเจ็บปวด

“เจ็บเจ็บ ฉันไม่กัดแล้ว เธอีบปล่อยเถอะ”

แรงบีบที่เกินจะอธิบายก็หายไป เย่ชูวเสวียพูดแล้วยิ้ม “พี่ ไม่เจอกันตั้งนาน ฉันควรเตือนเธอหน่อย ครอบครัวของเราใครที่มีความสามารถแข็งแกร่งที่สุด”

“ไม่ต้องเตือน เธอเยี่ยมยอดที่สุด” เย่จิงเหยียนยกนิ้วให้เธอ

“ดีงนั้นอะ อย่าบีบหน้าฉันแบบมั่วๆ ฉันเกลียดคนที่บีบหน้าที่สุด ฉันไม่ใช่ตุ๊กตา ปีนี้ฉันอายุ 22 ปีแล้ว ยังปฏิบัติกับฉันเหมือนเด็กๆ” เย่ชูวเสวียบ่น

“ในใจของพวกเรา เธอคือสาวน้อยตลอดไป”

“ไม่ต้องการ”

เย่จิงเหยียนยิ้มๆหยุดพูด เขาหันหน้าไปมองทิวทัศน์นอกหน้าต่าง เขากำลังคิดเรื่องราวมากมาย เขาเข้าใจพ่อที่ไม่ให้น้องสาวเข้าสู่วงการบันเทิง

เพราะน้องสาวถูกเปิดเผยต่อสาธารณชนอย่างทั่วถึง ทุกท่วงท่าของเธอจะถูกเปิดเผยในช็อตต่างๆ รายละเอียดทั้งหมดของเธอจะขยายใหญ่ขึ้นอย่างไร้ขีดจำกัด และความลับที่ซ่อนอยู่ในร่างกายของเธออาจถูกปาปารัสซี่เปิดเผย เมื่อถึงเวลา น้องจะทำยังไง?

ท่ามกลางความเลวร้ายเหล่านั้น

รถขับเข้าไปในสถานที่ที่เขาเติบโตขึ้น จากทางไกล เขาเห็นพ่อแม่ของเขาตั้งหน้าตั้งตายืนอยู่ที่ประตูคฤหาสน์ จู่ๆจมูกของเขาก็เริ่มเจ็บเล็กน้อย เขาออกจากบ้านไปได้ไม่นาน

รถยังจอดไม่สนิท เย่จิงเหยียนรอแทบไม่ไหวที่จะกระโดดลงจากรถ ตะโกนด้วยรอยยิ้ม “พ่อ แม่ ฉันกลับมาแล้ว”

มู่เวยเวยในวัยใกล้ห้าสิบปีดูสง่างามมาก ไม่แก่เลย แต่กลับมีเกียรติและสง่างาม มู่เวยเวยมองไปที่ลูกชายที่สูงและหล่อของเธอ แล้วยิ้มทั้งน้ำตาเพื่อสั่งสอนลูกชาย “ในที่สุดคุณก็เต็มใจที่จะกลับบ้าน อยู่ข้างนอกเปิดหูเปิดตาพอหรือยัง?”

เย่จิงเหยียนคว้ามือไปก่อนแม่ จากนั้นเขาก็โน้มตัวเข้าไปใกล้แม่แล้วยิ้มหวาน “แม่ ผ่านไปหลายปี คุณไม่เปลี่ยนไปเลย คุณยังสาวและสวยมาก”

มู่เวยเวยหัวเราะเบาๆ ชกเบาๆที่ไหล่ลูกชายของเธอ “ไม่เปลี่ยนไปเลยงั้นก็เป็นปีศาจแล้ว?”

“งั้นแม่ก็เป็นปีศาจที่สวยที่สุด ไม่งั้นจะติดใจพ่อนานขนาดนี้ได้ยังไง?” เย่จิงเหยียนพูดติดตลก

เย่ฉ่าวเฉินยกเท้าของคุณใส่เขา

เตะไปหนึ่งครั้ง พูดด้วยรอยยิ้มว่า “พูดจาไม่รู้จักเคารพผู้ใหญ่ และไม่ใช่แม่ของคุณที่มัดฉันไว้ ฉันต้องพึ่งพาเธอต่างหาก

“อะโยว ——” เย่จิงเหยียนกอดแขนของเขาอย่างโอ้อวด “ พ่อ คุณสร้างเรื่องราวความรักของคุณมาหลายสิบปีได้อย่างไร มันน้ำเน่าเหลือเกิน”

“พี่ชาย เธอเพิ่งจะฟังแค่ประโยคเดียว คิดๆสิ ฉันผ่านมาเป็นสิบปีได้อย่างไร?”

เย่ชูวเสวีย ถอนหายใจเงียบๆ “ฮาย มีพ่อเป็นเกณฑ์มาตรฐานขนาดนี่ จะหาแฟนได้อย่างไร?”

“ถ้าอย่างนั้นเธอก็ลดมาตรฐานลง เช่น หล่อน้อยลง จนๆหน่อย….”

เย่จิงเหยียนยังไม่พูดจบ ก็ถูกน้องสาวของเธอขัดจังหวะ “ไม่ได้ ไม่มีเงินไม่เป็นไร แต่ไม่หล่อไม่ได้ สำหรับฉันรูปลักษณ์สำคัญ”

มู่เวยเวยตั้งใจฟัง “ไม่สำคัญว่าจะดูจากอะไร เงื่อนไขแรกคือการเป็นคนดีสำหรับคุณ”

เย่ฉ่าวเฉินเห็นได้ชัดว่าเขาไม่ชอบหัวข้อนี้ ในความคิดของเขาไม่มีไอ้หนูคนไหนที่คู่ควรกับลูกสาวของเขา

“พอแล้ว พอแล้ว อายุแค่ยี่สิบสอง ทำไมต้องรีบขนาดนี้? อย่ายืนตรงนี้เลย เข้าไปในบ้านเถอะ”

หลังจากการรวมตัวกันอย่างครึกครื้น เย่จิงเหยียนได้แจกจ่ายของขวัญที่เขานำกลับมาจากแอฟริกา และพูดกับเย่ฉ่าวเฉินว่า “พ่อ ฉันต้องการใช้เส้นสายของคุณเพื่อหาใครสักคน”

เย่ฉ่าวเฉินวางของขวัญที่อยู่ในมือ เลิกคิ้วแล้วถามเขาว่า “หาใคร?”

“คือเพื่อนสมัยเด็ก”

เย่ชูวเสวียดูประหลาดใจ “พี่ชาย เธอยังไม่ลืมหญิงสาวคนนั้น?”

“ฉันอยากรู้ว่าเธอเป็นยังไงบ้าง” เย่จิงเหยียนกล่าวอย่างตรงไปตรงมา

เย่ฉ่าวเฉินและมู่เวยเวยมองหน้ากันแล้วถอนหายใจและพูดว่า “เธอไม่ต้องมองหาแล้ว ไม่พบหรอก”

เย่จิงเหยียน ประหลาดใจ “เพราะอะไร?”

“ตอนเธอเรียนอนุบาล ฉันหาข้อมูล ฉันเคยตรวจสอบเบื้องหลังของหญิงน้อยคนนั้น ยังไม่พบชื่อพ่อของเธอ จึงมีคนมาบอกฉันว่า อย่าตรวจสอบเลย เห็นได้ว่าพ่อของเธอไม่ใช่ทหารธรรมดา ต่อมาเธอออกจากเมืองA กับพ่อแม่ของเธอ ฉันพยายามตามหาเธออีกครั้ง แต่ก็ไม่มีข่าวในปีต่อๆมา ฉันไม่ได้รับข่าวทั้งหมดเกี่ยวกับเธอ”

เย่จิงเหยียน ร่างกายเขาแข็งเหมือนท่อนไม้ สมองของเขาว่างเปล่า หลายปีที่ผ่านมาเขาพยายามอย่างหนักเพื่อตามหาเธอหวังว่าสักวันจะเจอ แต่เขาไม่คาดคิดว่าจะได้รับคำตอบเช่นนี้

“งั้น…….” เย่จิงเหยียนพูดตะกุกตะกัก “นั่นหมายความว่า… ฉันไม่สามารถหาเธอเจอ รอเพียงให้เธอมาหาฉัน?”

“ดูเหมือนตอนนี้จะเป็นเช่นนั้น” เย่ฉ่าวเฉินไม่ต้องการทำร้ายจิตใจลูก แต่เขาทำได้แค่บอกความจริง

เย่จิงเหยียนหดหู่นั่งลงบนโซฟา มู่เวยเวยจับมือปลอบใจ “ผิงอัน หากพวกเธอถูกลิขิตไว้ เธอจะได้พบกันในอนาคตโดยธรรมชาติ เธออายุเพียงยี่สิบสี่ปี พ่อของลูกก็อายุสามสิบปีแล้วว่าจะเจอแม่ ดังนั้น จัดการกับตัวเองให้ดีก่อน เมื่อโชคชะตามาถึงคุณจะได้ยึดมันไว้ทัน”

เย่จิงเหยียนหันไปมองที่มู่เวยเวยด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน “แม่ เธอปลอบโยนผู้คนก็ไม่ลืม อวดผัวออกสื่อนะ โดนพ่อแพร่เชื้อแล้วมั้ง”

“เจ้าเด็กน้อย รู้จักเอาพ่อมาพูดล้อเล่นนะ”

“พอแล้ว เธอพักผ่อนเถอะ ตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป ไปบริษัทกับฉัน เรียนแต่ละแผนกเป็นเวลาสามเดือน แล้วไปที่แต่ละสาขาเป็นเวลาสามเดือน”

เย่จิงเหยียนร้องคร่ำครวญ “พ่อก็ไม่ให้ฉันพักสักหน่อยหรือ?”

“พักอะไร องค์ชายยุ่งมาครึ่งชีวิตแล้ว ไม่เคยพักถอนหายใจเลย ฉันจะให้เวลาเธอสองปีในการควบคุมบริษัทและกระบวนการของบริษัทอย่างละเอียดถี่ถ้วน จากนั้นภาระนี้ก็จะตกอยู่กับคุณ”

“งั้นพ่อไปทำไมละ?”เย่จิงเหยียนถาม

เย่ฉ่าวเฉินกอดไหล่ภรรยาอย่างรักใคร่ “แม่ของเธอและฉันทำงานหนักมากว่า20ปีแล้วก็ถึงเวลาที่เราจะไปหาพักผ่อนหย่อนใจแล้ว พวกเธอทุกคนไปฉันทำงานในบริษัทเถอะ”

เย่ชูวเสวียโวยวาย “พ่อ บริษัทมีพี่ชายฉันก็พอแล้ว ลืมฉันไปเลย”

“งั้นหลังเรียนจบเธอทำอะไร?”

เย่ชูวเสวียหัวเราะคิกคัก “กินนอนรอตายได้ไม?”

“ไม่ได้” ทั้งสามคนเปล่งเสียงพร้อมกัน

เย่ชูวเสวียหดคอและกระซิบอย่างเจ็บปวด “ฉันก็แค่พูดเล่น”

หลังจากรับประทานอาหารเย็นร่วมกันเสร็จ เย่จิงเหยียนก็หลับไปที่เตียงของเขา หลังจากดูรูปถ่ายเก่ารูปนั้นเป็นเวลานาน เย่จิงเหยียนก็เก็บไปฝัน

ในฝัน เย่จิงเหยียนกลับไปที่ทุ่งหญ้าในแอฟริกา

ขณะที่หุบเขาที่มีรอยแยกอันยิ่งใหญ่อยู่เบื้องหน้าเขา ทันใดนั้นเย่จิงเหยียนก็เห็นอะไรบางอย่างเปล่งประกายในป่า เขาเดินไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น กำลังจะยื่นมือออกไปหยิบ สิงโตตัวหนึ่งเดินมาจากด้านข้างและกำลังจะกัดคอ แต่ดูเหมือนสิงโตจะถูกดึงหางไว้ด้วยใครบางคนจับ และเหวี่ยงขึ้นไปบนท้องฟ้า “โซว”

“เธอทำไมยังขี้ขลาด?” เด็กหญิงตัวเล็กๆในชุดสีขาวและรองเท้าสีขาวยืนอยู่ตรงหน้าเธอ รอยยิ้มซุกซนบนใบหน้าของเธอ ยังคงเหมือนเดิม

“ต้วนอีเหยา?”เย่จิงเหยียนตะโกนด้วยความประหลาดใจ

“ใช่แล้ว ฉันเอง ทำไมเหรอ ไม่เจอกันไม่กี่วันจำฉันไม่ได้ละเหรอ?”

เย่จิงเหยียนไม่ได้พูด เธอดูเหมือนจะเห็นสิ่งของบางอย่างที่แปลกๆ ชอบก็วิ่งมาสิ่ เย่จิงเหยียนเดินตามอย่างรวดเร็ว แต่เธอก็หายไปต่อหน้าต่อตา

“ต้วนอีเหยา——” เย่จิงเหยียน ตะโกนอย่างกระวนกระวาย มองหาเธอทุกหนทุกแห่งทันใดนั้นเขาก็สะดุด เขาเงยหน้าขึ้นและพบว่าเป็นผู้หญิงคนนั้น

เธอถูกยิงกลางหน้าอก เลือดไหลออกมาไม่หยุด เย่จิงเหยียนรีบปิดบาดแผลของเธอ แต่เลือดกลับไหลเร็วขึ้น แม้จะไหลออกมาจากนิ้วของเขาก็ตาม

“เวย เธอตื่น ตื่นๆ”เย่จิงเหยียนไม่รู้จักชื่อของเธอ ทำได้เพียงทักทายทั่วไป

ผู้หญิงคนนั้นค่อยๆลืมตาขึ้น และหายไปทันทีที่เขาเหลือบไปเห็น

เย่จิงเหยียนลุกขึ้นนั่งบนเตียงทันที เหงื่อท่วมหน้าผากของเขา หัวใจของเขาก็เต้นรัว

เขาฝันแบบนั้นได้อย่างไร?

เป็นเรื่องปกติที่จะฝันถึงต้วนอีเหยา แต่ทำไมถึงฝันถึงผู้หญิงคนนั้น? และเธอก็ได้รับบาดเจ็บ…หรือในความเป็นจริงเธอได้รับบาดเจ็บ?

เย่จิงเหยียนส่ายหัวอย่างวุ่นวายและปลอบใจตัวเองด้วยเสียงต่ำ “มันเป็นเพียงความฝันแต่ความฝันล้วนตรงกันข้าม”

ในช่วงครึ่งหลัง เย่จิงเหยียนแทบจะไม่ได้นอน เมื่อเขาหลับตาก็เจอผู้หญิงคนนั้นเลือดไหลและได้รับบาดเจ็บ จนถึงเช้าตรู่เย่ฉ่าวเฉินเห็นว่าเขาไม่มีแรงจึงถามว่า “เมื่อคืนนอนไม่หลับเหรอ?”

“เวลาน่าจะต่างกัน ไม่เป็นไร” เย่จิงเหยียนตัดสินใจที่จะไม่บอกเรื่องนี้กับพ่อ เพราะเขารู้สึก ไม่จำเป็น นี่ก็แค่ประสบการณ์พิเศษ

เย่จิงเหยียนเป็นคนที่ควบคุมตนเองได้ดี แม้ว่าเขาจะไม่ได้นอนเกิบทั้งคืน แต่ในขณะที่เย่ฉ่าวเฉินก้าวเข้ามาในบริษัท เขาก็เปลี่ยนเป็นเปล่งประกาย

พนักงานของบริษัทเปลี่ยนรอบแล้วรอบเล่า พนักงานเก่าเกษียณอายุ ลาออกและมีการเพิ่มทรัพยากรใหม่อย่างต่อเนื่อง อย่างไรก็ตามทั้งพนักงานใหม่และเก่าในขณะที่พวกเขาเห็นเย่จิงเหยียน ก็มีเสียงของพวกเขา

ยีนของประธานเย่แข็งแกร่งเหลือเกิน ลูกชายของเขาก็หล่อเกินไป

ในเช้าตรู่บริษัทจัดการประชุมระดับสูง เย่ฉ่าวเฉินได้จัดเตรียมงานของเย่จิงเหยียนเป็น พวกผู้จัดการต่างเคยได้ยินชื่อเสียงของเย่จิงเหยียนมานาน รู้ว่าเขาได้ก่อตั้งบริษัท หลายแห่งเมื่อเขาอยู่ในโรงเรียน เขาเรียนปริญญาสองใบจากฮาร์วาร์ดจึงไม่มีใครกล้าดูหมิ่นทายาทตัวน้อยคนนี้

“ฉันขอย้ำอีกรอบ เขามาฝึกงาน ดังนั้น พวกคุณไม่ควรเข้าข้างเขาแม่แต่คนเดียว เมื่อฉันรู้ว่ามีใครปกป้องหรือประจบประแจง ฉันให้ลาออกสถานเดียว เข้าใจไหม?”

“ใช่ ประธานเย่”

ลูกไม้ย่อมหล่นไม่ไกลต้น ประโยคนี้ได้รับการยืนยันอย่างดีจากเย่จิงเหยียน

ไม่เหมือนกับเย่ฉ่าวเฉิน ทัศนคติของเย่จิงเหยียนนั้นถูกต้องมาก เขาไม่เคยอวด บริษัทให้ทำอะไรเขาก็ทำอย่างกระตือรือร้น

ตั้งแต่ฤดูใบไม้ผลิถึงฤดูหนาว ในหนึ่งปีเย่จิงเหยียนได้เข้าใจสถานการณ์พื้นฐานส่วนใหญ่ของบริษัทเย่ฮวาง บางครั้งเขาก็สามารถให้ความคิดเห็นที่ดีแก่เย่ฉ่าวเฉิน

เย็นวันนั้น เย่จิงเหยียนอยู่ในห้องขณะที่กำลังแทะแอปเปิ้ลไปดูเอกสารบริษัทไป

เย่ชูวเสวียน้องสาวของเขาเคาะประตูและเข้ามา

“พี่ เจ้ามอนสเตอร์น้อยกลับมาแล้ว เย็นนี้พวกเราไปเล่นกันดีกว่า” เย่ชูวเสวียพูดอย่างตื่นเต้น

เย่จิงเหยียนวางเอกสาร “พวกเขากลับมาตั่งแต่ตอนไหน?”

“วันนี้ช่วงเที่ยง เพิ่งโทรหาฉัน นัดพวกเราออกไปปาร์ตี้”

“OK ฉันก็ไม่เจอพวกเขาสองคนนานแล้ว ยังมีเวลาอีกหน่อย ฉันอ่านเอกสารพวกนี้ให้เสร็จ”

“OK!”

สองปีก่อน พี่น้องตระกูลมู่ไปศึกษาที่วิทยาลัยในประเทศของพี่น้องตระกูลเสี่ยว ทุกคนก็อายุมากขึ้น ข้อตกลงนี้ส่วนใหญ่ทำเพื่อดูแลซึ่งกันและกัน

บางครั้งมู่ยู่วฉีกลับมา พาเย่ชูวเสวียปลดปล่อย ไม่เจอมู่ยู่วฉีนานมากแล้ว

สถานที่ที่มีคนไม่กี่คนนัดพบกันคือร้านอาหารหรูที่สุดในเมืองA เมื่อพวกเขาพบเสี่ยวเซินโฉ่วก็รีบวิ่งเข้ามากอดเย่จิงเหยียนราวกับว่าจะยกเขา “พี่ชาย ฉันคิดถึงคุณมาก”

เย่จิงเหยียนตกตะลึงกับความตื่นเต้นของทั้งสอง ดึงอีกฝ่ายออกไปจากเขา “พอแล้วไม่ต้องแสดงแล้ว”

ดวงตามู่ยู่วฉีเป็นประกาย “พี่ชาย คุณเห็นไหมว่าดวงตาของฉันจริงใจแค่ไหน”

เย่จิงเหยียนผลักหน้าของเขาออกไป “มันเป็นเรื่องเสแสร้ง ไม่ใช่ความจริงใจสักนิด”

“พี่ชาย เธอทำร้ายจิตใจฉัน” มู่ยู่วฉี ทำเป็นรูปหัวใจ

เย่จิงเหยียนนั่งบนเก้าอี้ ไขว่ห้างมือกอดอก เงยหน้าที่หล่อเหลามองไปที่สองคน “พูดสิ อยากให้ฉันช่วยอะไร”

น้องเสี่ยวอวี้หลินท่าทางอ้อนเป็นลูกหมาน้อย พูดอย่างกล้าๆ กลัวๆว่า “พี่ครับ วันนี้อยากกินหรือดื่มอะไร ผมจะเลี้ยงเอง”

“ใช่ใช่ อีกสักครู่พวกเราคาราโอเกะ ฉันเลี้ยง” มู่ยู่วฉีพูดทันที

เย่จิงเหยียนชี้ไปที่คนทั้งสอง “เหอะๆ แกทั้งสองคนเป็นแบบอย่างของไม่มีผลประโยชน์ก็ไม่ทำ ต้องมีเรื่องขอความช่วยเหลือแน่นอนถึงได้ใจกว้างขนาดนี้”

“พี่ชาย เธอฉลาดจริงๆ ไอคิวพวกฉันสองคนยังสูงไม่เท่าของพี่เลน” มู่ยู่วฉีออกอาการช่างประจบสอพลอ

เย่ชูวเสวียนั่งอยู่ข้างๆดูสองพี่สองเยอะเย้ยพี่ชายอย่างเบื่อหน่าย “เจ้ามอนสเตอร์น้อย ฉันขนลุกไปทั้งตัวแล้ว มีเรื่องอะไรกันแน่”

“เจ้ามอนสเตอร์น้อย” เสี่ยวอวี้หลินพูดอย่างเคร่งขรึม “พวกเราเป็นน้องของเธอ ทำไมหยาบคายขนาดนี้”

“ชิ โตกว่าฉันแค่หนึ่งเดือน” เย่ชูวเสวียดูหมิ่น

“โตกว่าหนึ่งเดือนก็คือโตกว่า” เสียงพูดเสี่ยวอวี้หลินเงียบลง เท้าทั้งสองข้างยกขึ้น ลอยเหมือนไร้น้ำหนักแล้วพูดขอโทษ “น้องสาว น้องสาวที่ดีของฉัน ทัศนคติพี่ชายไม่ดี ไม่เล่นแล้ว รีบปล่อยฉันลงมา”

เย่ชูวเสวียยืดคางของเธอ ขยับนิ้วของเธอเป็นวงกลม ร่างของเสี่ยวอวี้หลินวนตามเป็นวงกลมในอากาศ ยิ้มแบ่งบานเหมือนดอกท้อ “พี่หลิน พวกเราไม่ได้เจอกันนานแล้ว สนุกไหม?”

“ไม่สนุกๆ น้องสาวที่รัก รีบวางฉันลงเถอะ เดี๋ยวพนักงานมาเห็นจะไม่ดีเอานะ”

“โอะ แต่ก็ใช่” นิ้วของเย่ชูวเสวียหดลง เสี่ยวอวี้หลินก็หล่นลงไปที่พื้น ถ้าพี่ชายของเขาไม่ช่วยเขาไว้ เขาก็ล้มลงแล้ว

“หรูอี้น่ารักมากๆ อย่ารังแกเขา” เสี่ยวอวี้หลินแกล้งทำเป็นสั่งสอนน้องชาย เรียกบริกรเอาเมนูให้เย่จิงเหยียนพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า “พี่ชาย ต้องการทานอะไรก็สั่งเลย”

เย่จิงเหยียนก็ไม่เกรงใจ สั่งอาหารที่ตนชอบรับประทานอย่างตามอำเภอใจ ถามเสี่ยวอวี้หลิน “พูดเถอะ เรื่องอะไร? เธอไม่พูดอาหารวันนี้ฉันไม่กินแล้ว”

เสี่ยวอวี้หลินชงชาเขียวให้ทุกคน รินใส่ถ้วยแล้วยื่นให้เย่จิงเหยียนด้วยความเคารพนับถือ “พี่ชาย สำหรับเธอจริงๆเรื่องนี้ช่างง่ายเหลือเกิน”

“ก็ไม่แน่หรอก” เย่จิงเหยียนเป่าน้ำชาที่ร้อนด้วยท่าทางที่สง่างาม “อย่าอุบไว้เลย พูดเถอะ”

เสี่ยวอวี้หลินนั่งอยู่ข้างๆโต๊ะของเขา ยิ้มแล้วพูดว่า “พี่ชาย วันเกิดฉันและพี่หลินกำลังจะมาถึงเร็วๆนี้ คุณจะมอบอะไรให้พวกเรา?”

“ยังคิดไม่ออก”

“ไม่ต้องคิดแล้ว พวกเราได้เลือกของขวัญไว้แล้ว” เสี่ยวอวี้หลินดวงตาทั้งคู่สว่างขึ้น พูดด้วยความตื่นเต้น “พี่ชาย เธอแค่จ่ายเงินเท่านั้น”

“อะไรว่ะ!” เย่จิงเหยียนชื่นชมอย่างตื่นเต้น “พวกเธอสองคนวาดฝันไว้ได้สวยงามจริงๆ”

“พี่ชาย มอบของขวัญต้องมอบสิ่งที่ผู้รับต้องการสิ พวกเราเลือกเธอมาจ่ายเงิน นี่เป็นสิ่งที่สมบูรณ์แบบจริงๆ”

เย่จิงเหยียนคิดแล้วคิดอีก พยักหน้า “OK พวกเธอเลือกสิ่งของอะไรไว้”

เสี่ยวอวี้หลินหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมาจากกระเป๋า ค้นหาสิ่งที่เขาต้องการซื้อให้เย่จิงเหยียนดู “คือสิ่งนี่”

เย่จิงเหยียนเหลือบมอง น้ำชาก็แทบพ่นออกมา เขาสำลักไออย่างหนัก

เย่ชูวเสวียอยากรู้อยากเห็น หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดู “ฉันจะดูว่าอะไร… อ๊ะ? พวกเธอโหดเกินไป จะให้พี่ใหญ่มอบรถสปอร์ต?”

เสี่ยวอวี้หลินยิ้มอย่าเขินอาย “ก็ไม่แพงเท่าไหร่”

ยี่สิบล้าน! นี่เรียกว่าไม่แพง? พี่หลิน เธอมีเงินมากมายทำไมไม่ซื้อเอง? เย่ชูวเสวียไม่พอใจอย่างมากแล้วพูด ตั้งแต่เล็กจนโต เย่จิงเหยียนไม่เคยให้ของขวัญเธอที่แพงขนาดนี้

เสี่ยวอวี้หลินจนปัญญาพูด “ฉันก็อยากซื้อเอง แต่พ่อฉันบอกว่า หลังจากที่จบการศึกษาแล้ว จะไม่ให้เงินเราใช้ฟุ่มเฟือย บัตรของฉันก็มีเพียงพอแค่ใช้ในชีวิตประจำวันเท่านั้น

“งั้นก็รอให้พวกเธอเรียนจบก่อนค่อยซื้อ” เย่จิงเหยียนขัดจังหวะ

เสี่ยวอวี้หลินรีบพูด “ไม่ได้นะพี่ชาย รถคันนี้เป็นรุ่นลิมิเต็ดเอดิชั่น เมื่อขายหมดก็หมดจริงๆ เราไม่มีทางเลือกอื่นจึงมาหาคุณ”

“พวกเธอแน่ใจได้อย่างไรว่าฉันมีเงินมากขนาดนี้?” เย่จิงเหยียนขมวดคิ้ว มองไปที่สองคนนั้น

“พี่ชาย คุณเริ่มมีบริษัทตั้งแต่สมัยเรียนมหาลัยแล้ว เงินที่คุณได้มาตลอดหลายปีจะเพียงพอสำหรับซื้อรถคันนี้แน่นอน” เสี่ยวอวี้หลินตบหน้าอกของเขาและพูดว่า “ถ้าพี่ชายให้รถคันนี้กับเรา เราจะดูแลทุกอย่างในบริษัท ถ้าพี่ชายต้องการอะไรบอกเราสองคนได้เลย พวกเราสองคนจะจ่ายให้บริษัท เราจะซื้อให้พี่”

“เธอแน่ใจ?”

“แน่ใจ!” เสี่ยวอวี้หลินให้คำมั่นสัญญา ในที่สุดทรัพย์สินมหาศาลของตระกูลเสี่ยวก็เป็นของเขา ทำไมถึงซื้อไม่ได้?

เย่จิงเหยี่ยนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูอีกครั้ง พูดอย่างไม่พอใจว่า “รถคันนี้สวยตรงไหน พวกเธอชอบตรงไหนของมัน?”

“รุ่นลิมิเต็ดเอดิชั่น”เสี่ยวอวี้หลินให้เหตุผลที่ยอดเยี่ยมมาก เมื่อเห็นเย่จิงเหยียนตบแขน ก็รีบควงแขนเขาด้วยรอยยิ้มและพูดว่า “ล้อเล่นๆ รถสปอร์ตคันนี้ราคาสูงมาก ยังเป็นแบรนด์โปรดของเรา พี่ชายก็รู้ ตั้งแต่เด็กๆ พวกเราไม่เคยซื้อรถดีๆมาก่อน โดยปกติถ้าอยากขับก็ต้องค่อยดูตอนพ่อแม่เผลอ แต่ถ้าพี่มอบมันให้เราก็ไม่เหมือนกัน นี่จะเป็นรถหรูคันแรกของเราด้วย ”

“รถคันเดียว พวกเธอสองคนจะใช้ยังไง?”

“ไม่งั้น พี่ชายก็ซื้อให้เราคนละคัน?” เสี่ยวอวี้หลินโผล่หน้าออกมาก

“ไสหัวไป” เย่จิงเหยียนเอามือใหญ่ๆผลักหน้าเธอออกไป

เสี่ยวอวี้หลิน “วันคี่ฉันขับ วันคู่เขาขับ”

เย่จิงเหยียนแยกความคิดเห็นของพวกเขาสองคน พูดอย่างไม่มีความสุข “ครั้งนี้คุณลุงคุณป้าด่าฉันตายเลย”

เสี่ยวอวี้หลินฟังเขาพูด คว้าแขนเย่จิงเหยียนด้วยความตื่นเต้น “ ขอบคุณมากพี่ชายสำหรับของขวัญ ฉันรู้ว่าพี่ชายใจกว้าง”

เสี่ยวอวี้หลินใช้มือคำนับเคารพอย่างทะเล้น “ขอบพระคุณพี่ชายที่เติมเต็ม”

เย่จิงเหยียนโบกมือ “เรียกบริกรเข้ามา ฉันจะสั่งอาหารราคาแพงกว่าอีกสักสองสามจาน”

“ได้เลย”

ทั้งสี่คนไม่ได้เจอกันมานาน คุยกันไม่จบหลังจากรับประทานอาหารเสร็จ พวกเขาก็ย้ายไปที่คาราโอเกะที่ดีที่สุดในเมืองA

เสี่ยวอวี้หลินและเย่ชูวเสวียแย่งไมโครโฟนกันร้องเพลง เสี่ยวอวี้หลินและเย่จิงเหยียนกำลังเล่นลูกเต๋าและดื่มอย่างสนุกสนาน ในขณะที่กำลังสนุกอยู่นั้นประตูก็ถูกเคาะสองสามครั้งแล้วจึงเปิดออก

สายตาของทั้งสี่คนมองไปที่ประตู ชายวัยกลางคนในชุดสูทและรองเท้าหนังเดินเข้ามาตามด้วยหญิงสาวที่เสิร์ฟไวน์

“เธอคือใคร?” เสี่ยวอวี้หลินถามด้วยไมโครโฟน

ชายวัยกลางคนมองไปรอบๆ สายตาของเขาจ้องมองไปที่เย่จิงเหยียน พยักหน้าก้มเอวโค้งแล้วพูดว่า “สวัสดีประธานเย่ และนายน้อยทุกท่าน ฉันเป็นผู้จัดการของคาราโอเกะฉันได้ยินว่าประธานเย่มาใช้บริการ เป็นเกียรติอย่างยิ่ง หากส่วนไหนดูแลไม่ทั่วถึง โปรดอย่าลังเลที่จะสั่งการ พวกเราจะทำให้คุณพอใจอย่างแน่นอน”

เย่จิงเหยียนอยู่ที่เมืองAมานานกว่าหนึ่งปีแล้ว เย่ฉ่าวเฉินล้วนพาเขาไปทำความคุ้นเคยร่วมงานสำคัญในสถานที่บันเทิงต่างๆเมืองA โดยเฉพาะอย่างยิ่งเย่จิงเหยียนเป็นคนที่จดจำได้ง่าย ดังนั้นเมื่อผู้จัดการได้ยินว่ามีกลุ่มผู้ชายหน้าตาภูมิฐานมาเยือน เขาก็รีบนำไวน์ชั้นดีมาประจบประแจง

“ไม่ต้องแล้ว ออกไปและปิดประตู” เย่จิงเหยียนเพิ่งชนะเสี่ยวอวี้หลินและต้องการกระตุ้นให้เขาดื่ม

ผู้จัดการไม่ได้รู้สึกเขิน แต่ยิ้มและพูดว่า “นี่คือไวน์ที่เรามอบให้ประธานเย่ ฉันหวังว่าทุกคนจะสนุกนะครับ”

พูดจบ หญิงน้อยที่เดินตามมาวางไวน์บนโต๊ะ เธอดูสวยงามมากสำหรับคนทั่วไป อย่างไรก็ตามความงดงามของเสี่ยวอวี้หลินก็ห้อยอยู่ต่อหน้าต่อตาของเย่จิงเหยียนตลอดทั้งวัน เขาไม่ได้แสดงความสนใจผู้หญิงประเภทนี้มานานแล้ว

หญิงสาววางไวน์ลง แอบมองไปที่เย่จิงเหยียนด้วย ความประหลาดใจ

“หากประธานเย่และนายน้อยต้องการสนุก โปรดเรียกใช้หญิงสาวที่อยู่ด้านนอกครับ”

“ขอบคุณ” เย่จิงเหยียนพูดสองคำนี้อย่างไม่แยแส จากนั้นก็ยื่นแก้วที่ผสมเหล้าเรียบร้อยแล้วให้กับเสี่ยวอวี้หลิน เอนกายลงบนโซฟาแล้วพูดอย่างเฉื่อยชา “คราวนี้ไม่สามารถไร้ยางอายได้ ฉันจะกำกับเธอในการดื่ม

ผู้จัดการเห็นว่าไม่มีอะไรแล้ว เขาสะกิดหญิงสาวที่ไหล่ ทั้งสองคนออกจากห้องส่วนตัว ในขณะที่พวกเขาปิดประตูหญิงสาว สายตาหญิงสาวจ้องยังจ้องไปที่ด้านหลังของเย่จิงเหยียน