ขณะที่มู่เวยเวยกำลังตกใจอยู่ เย่ฉ่าวเฉินก็ก้าวเข้ามาใกล้ๆ แล้วก็แย่งกรอบรูปในมือเธอไป เพราะเมื่อเห็นว่าเธอมองมู่เทียนเย่แล้วยิ้มมีความสุข เขาก็ยิ่งโมโห แล้วยิ้มเยาะ “เหอะ พี่น้องคู่นี้ดูมีความสุขจังนะ โอบกันแน่นเชียว หรือว่าจะมีอะไรมากกว่านั้น”
เขาหมายความว่ายังไงกันแน่ ดูถูกเธอทุกวันก็แล้ว
ตอนนี้ก็ยังมาดูถูกเธอและพี่ชายอีกหรอ
เมื่อมู่เวยเวยถูกเย่ฉ่าวเฉินยั่วโมโห ก็รู้สึกจุกแน่นอยู่ที่คอ เธอกัดฟันแน่น “เย่ฉ่าวเฉิน คุณบ้าหรือเปล่า เขาเป็นแค่พี่ชายของฉัน คุณดูถูกฉันทุกวันแล้วยังมาดูถูกพี่ชายฉันอีกหรอ”
พูดเสร็จ มู่เวยเวยก็แย่งกรอบรูปไป แต่ว่าเย่ฉ่าวเฉินกลับยกมือสูงขึ้น ไม่ให้เธอเอาไปได้
“ฉันดูถูกเธองั้นหรอ” เย่ฉ่าวเฉินยิ้มเยาะ และเหยียดหยาม “ใครบอกว่านี่คือสาวสวยผู้สะอาดบริสุทธิ์ ไม่จริงสักนิด ”
มู่เวยเวยฟังจบก็ตกใจ และเข้าใจขึ้นมาเลย ว่าแค่เพียงเธอแยกออกมา มู่อี้เหยาก็พูดแต่งเรื่องขึ้นมาใส่ร้ายเธอ ไม่แปลกใจที่เขาจะโกรธขนาดนี้
“ถ้าคุณเลือกที่จะเชื่อมู่อี้เหยา ไม่เชื่อฉัน แล้วฉันยังต้องอธิบายอะไรอีก เพราะไม่ว่าฉันจะพูดอะไรไปคุณก็คงไม่เชื่อ” มู่เวยเวยแย้งกลับ
“งั้นหรอ” เย่ฉ่าวเฉินหรี่ตา “เธอพูดว่าฉันไม่เชื่อเธอหรอ ได้ ไหนบอกฉันสิ ว่าจริงๆแล้วครั้งแรกของเธอมอบให้กับผู้ชายคนไหน แฟนเก่าของเธอ ลู่จื่อหาง หรือว่า…”
เมื่อมู่เวยเวยถูกกดดันจึงพูดว่า “ฉันไม่รู้ ฉันไม่รู้ว่าครั้งแรกของฉันมอบให้กับใคร คืนนั้นมันมืดมาก มองไม่ชัด ฉันไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร!”
เสียงของเธอเงียบลง เย่ฉ่าวเฉินถอนหายใจอย่างหนักหน่วง แล้วเขาก็หยิบกรอบรูปเขวี้ยงลงพื้นอย่างแรง กรอบรูปแตกละเอียด เศษกระจกกระจัดกระจาย
“คุณทำอย่างนี้ได้ยังไง มันเกินไปแล้วนะ!”
มู่เวยเวยโกรธมาก เพราะนี่เป็นของของพี่ชาย เป็นรูปเธอกับพี่ชาย
เธอก้มตัวลง มู่เวยเวยเตรียมจะเก็บรูปขึ้นมาด้วยความเจ็บปวดใจ แต่ทว่าเย่ฉ่าวเฉินรีบเอามือดึงรูปมาจากเธอ ยิ้อแย้งกันด้วยความโมโหทำให้เธอไปชนเข้ากับผนัง
“อึก…” หลังกระแทกเข้ากับผนัง มู่เวยเวยทรุดตัวลง เจ็บจนน้ำตาคลอ
“ผู้หญิงสำส่อน! สารเลว! แม้แต่ผู้ชายคนนั้นเธอยังไม่รู้ ใครเสนอให้เธอ เธอก็ไม่ปฏิเสธเลยหรือไง” เย่ฉ่าวเฉินพูดด้วยเสียงทุ้มเข้ม แล้วรั้งแขนเธอขึ้นมาอีก
มู่เวยเวยขัดขืน แต่ทำให้ล้มลงไปที่พื้น จึงโดนเศษกระจกจากกรอบรูปบาดที่แผ่นหลัง และต้นแขน
“โอ้ย——” มู่เวยเวยเจ็บจนร้องออกมา
เยฉ่าวเฉินคิ้วกระตุกทันที พูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ “โง่จริงๆเลย”
พูดจบ ก็จะรีบเข้าไปดูว่าแผลเธอเป็นยังไงบ้าง
มู่เวยเวยสภาพจิตใจย่ำแย่ แผ่นหลังที่ตอนแรกกระแทกกับผนังก็เจ็บมากแล้ว ตอนนี้ก็ยังโดนเศษกระจกบาดทำให้เจ็บปวดมากขึ้น และยังมีที่ต้นแขนอีก ความโกรธเธอยิ่งเพิ่มมากขึ้น
“เย่ฉ่าวเฉิน คุณออกไปซะ! อย่ามาแตะต้องตัวฉัน ทั้งหมดนี้มันเป็นเพราะคุณ!” มู่เวยเวยกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ด่าออกมา”ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ ฉันก็ไม่ต้องแต่งงาน ไม่โดนคุณดูถูก โดนคุณทรมาน ห้องฉันก็ไม่โดนแย่งไป รูปพี่ชายก็ไม่ต้องแตกแบบนี้ คุณมันเลว ทั้งหมดมันเป็นเพราะคุณ คุณปล่อยฉันไปเถอะ…..”
