ทันทีที่เย่จิงเหยียนกลับถึงบ้าน สายตาของทุกคนก็จ้องมาที่เขา
“ มีอะไรหรอ?” เขาถอดรองเท้าพร้อมกับหลบสายตา
“ลูกไปไหนมา?” มู่เวยเวยดูกังวล ลุกขึ้นและมองไปที่เขา “รู้ไหมว่าพวกเราเป็นห่วงมาก”
เย่จิงเหยียนรู้สึกงุนงง “ผมมีอะไรให้ห่วง?”
หรือว่าพวกเขาจะรู้เรื่องที่เขาไปค่ายทหารมา? เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะมองไปที่เย่ชวูเสวีย “แกใช่ไหมที่เป็นคนบอก?”
“เปล่าเปล่าเปล่า……” เย่ชวูเสวียยกมือขึ้นและทำท่าทาง “ฉันจะกล้าได้ไง? พ่อตางหาก…..หวังจวี๋โทรมาบอกพ่อว่าพี่ไปที่ค่ายทหาร”
หวังจวี๋มีความสัมพันธ์ที่ดีกับเย่ฉ่าวเฉิน คำขอของเย่จิงเหยียนเขาก็รับปากแล้วแต่เขาก็ยังคงบอกกับเย่ฉ่าวเฉิน
เย่จิงเหยียนพึมพำออกมา “ที่แท้ก็เป็นคนที่เชื่อถือไม่ได้”
“อย่าไปโทษหวังจวี๋ เขาก็หวังดีกับลูก ได้ยินว่าลูกไปทะเลาะกับทหารที่มีนามสกุลต้วนหรอ……” มู่เวยเวยมองเขาด้วยความกังวล
เย่จิงเหยียนดึงมือของเขาออกจากเธอ และหลีกเลี่ยงสายตาของเย่ฉ่าวเฉิน “ผมไม่เป็นอะไร”
แต่ในสายตาของเย่ฉ่าวเฉินมองเขาทะลุปลอดโปร่ง “แกไปหาต้วนอีเหยาหรอ?”
น้ำเสียงของเขาเย็นชา เหงื่อออกเต็มบนหน้าผากของเย่จิงเหยียน เขากัดฟันและยอมรับว่า “ใช่”
มู่เวยเวยและเย่ฉ่าวเฉินพูดไม่ออก ลูกคนนี้นี่ เฮ้อ!
บรรยากาศอึดอัดขึ้นเล็กน้อย ทุกคนรอให้อีกฝ่ายพูดก่อน เย่จิงเหยียนยังคงเงียบอยู่ตลอดเวลา
“ โอย! พี่ก็คงอดใจไม่ได้ ตอนนี้พี่อีเหยายังมาอยู่ใกล้พวกเรา พี่ชายก็แค่แวะไปดู คงไม่มีอะไรหรอก”
เย่ชวูเสวียจงใจทำให้น้ำเสียงของเธออ่อนลงเพื่อปรับอารมณ์ของทุกคน
ดวงตาของเธอกระพริบที่เย่จิงเหยียนเบาๆ หลังจากนี้เขาต้องขอบคุณเธอที่ช่วย
“อืม แม่ครับพ่อครับ ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขึ้นไปก่อนนะ”
เย่จิงเหยียนเขาจะไม่ปล่อยให้เรื่องเป็นแบบนี้นาน เขาไม่อยากให้พ่อแม่เป็นห่วง
รอวันหนึ่ง วันที่อีเหยาพยักหน้า เขาจะพาเธอไปยืนต่อหน้าพวกเขาทั้งสองและแนะนำตัวตนของเธอให้ทุกคนได้รู้จัก
เย่ฉ่าวเฉินกระตุกปาก พยายามจะพูดบางอย่าง แต่ถูกมู่เวยเวยหยุดอยู่ด้านข้าง
มู่เวยเวยมองเขาและบอกเขาด้วยสายตาว่าอย่าพูด เย่ฉ่าวเฉินถอนหายใจเบาๆ
“ พ่อแม่ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขึ้นไปละนะ”
เย่ชวูเสวียหยิบส้มไว้ในมือและรีบเดินจากตรงนั้น ทำไมเธอจะไม่รู้ในเวลานี้ เธอต้องเป็นแพะรับบาปของเย่จิงเหยียนแน่ๆ”
ถ้ายังไม่รีบหนี เดี๋ยวก็ถูกถามนุ้นถามนี้ รายต่อไปก็คือเธอ
เย่ฉ่าวเฉินเห็นลูกสาวก็เดินหนี ในใจมีคำพูดที่ไม่สามารถอธิบายได้เต็มไปหมด
“เอาล่ะ ตอนนี้พวกเขาก็โตแล้ว ทำอะไรพวกเขาคิดเองได้ เด็กๆต้องการมีอิสระบ้าง เราเป็นผู้ใหญ่ ไม่มีประโยชน์ที่จะเข้าไปยุ่ง”
มู่เวยเวยวางมือของเธอไว้บนหลังมือของเย่ฉ่าวเฉินและอุณหภูมิที่ผ่านมาจากผิวหนังของเธอทำให้การแสดงออกของเย่เฉ่าวเฉินผ่อนคลายลงมาก
เขาเงยหน้าขึ้น และเห็นดวงตาของมู่เวยเวยเหมือนน้ำ
“ ฉันแค่อยากให้ลูกมีความสุข ไม่อยากเห็นเขาต่ำต้อยขนาดนี้”
“ต่ำต้อย? ในตาคู่นั้นของเธอเห็นเขาต่ำต้อยงั้นหรอ? มันคือความรัก! ตอนที่เธอรักใครสักคน ก็อยากเอาสิ่งดีๆทุกอย่างให้เธอไม่ใช่หรอ?” มู่เวยเวยมองไปที่เย่เฉ่าวเฉินด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย ที่แท้เขาเข้าใจความรู้สึกของลูกผิด
“ได้รับการตอบกลับนั่นถึงเรียกว่ารัก ออกตัวอยู่ฝ่ายเดียวแบบนี้ ไม่ใช่”
เขานึกถึงสิ่งที่หวังจวี๋บอกกับเขาว่าเย่จิงเหยียนไปทะเลาะกับทหารที่นามสกุลต้วน เขาก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้น
“พอเถอะ เธออยากคิดยังไงก็คิดอย่างงั้นเถอะ”
มู่เวยเวยทำอะไรไม่ถูก แต่เมื่อเธอกำลังจะเอามือเธอออก เย่ฉ่าวเฉินก็จับไว้ “อยู่กับฉันก่อน คุยกับฉัน……”
มู่เวยเวยยักไหล่และกอดอก
……
ต้วนอีเหยาตื่นขึ้นมาท่ามกลางแสงแดดจ้า พร้อมกับเสียงคำรามของรถจักรในหูของเธอ เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอก วันนี้……เธอยังคงได้ยินมัน
“ก๊อกก๊อกก๊อก-”
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ดึงความคิดของต้วนอีเหยากลับไป เธอลุกขึ้นจัดเสื้อผ้าและเดินไปเปิดประตูอย่างไม่เร่งรีบ สิ่งที่แปลกคือคนที่อยู่นอกประตูไม่ได้รีบร้อนเหมือนกัน หลังจากเคาะสามครั้งแล้ว ก็รออยู่ข้างนอกอย่างเงียบๆ
ต้วนอีเหยาเปิดประตูและเห็นคนที่ยืนอยู่ตรงข้ามก็แปลกใจเล็กน้อย “ทำไมมาเช้าขนาดนี้?”
เธอมองไปที่นาฬิกาของเธอ ตอนนี้เป็นเวลาหกโมง ต้องฝึกตอนนี้หรอ? บริเวณโดยรอบเต็มไปด้วยพลเมืองและดูเหมือนจะเป็น……
“ทหารต้วน…… ” อาเทียนลังเลอยู่นาน ดวงตาของเขาสว่างขึ้น เมื่อต้วนอีเหยาปรากฏตัว
“คุณเป็นอะไรไหม!”
“ไม่เป็นไร!” ต้วนอีเหยารู้สึกงุนงง เมื่อเห็นถ้วยในมือของเขา “นี่มันคืออะไร?”
อาเทียนตอบกลับและยื่นสิ่งที่อยู่ในมือให้เธอ “นี่คือโจ๊กฟักทอง ฉันได้ยินมาว่ามันดีสำหรับการได้ยิน…… ”
ต้วนอีเหยาถึงกับผงะไปชั่วขณะ ไม่คาดคิดว่าเขาจะยังคงครุ่นคิดเกี่ยวกับเหตุการณ์นี้อยู่ ผู้คนในค่ายฝึกเริ่มตื่นกันแล้ว และทั้งสองคนก็ดึงดูดสายตาของผู้คนจำนวนมาก
เธอรีบรับโจ๊กฟักทองและพูดเบาๆว่า “ขอบคุณนะ”
อาเทียนเกาหัวเล็กน้อย ทำตัวไม่ถูก เขาเงยหน้าขึ้นและเห็นดวงตาของต้วนอีเหยา จ้องหน้ากัน เขารีบหันกลับและวิ่งหนีไป
ต้วนอีเหยาส่ายหัว ไม่ได้กินโจ๊กฟักทองมานานแล้ว เข้ามาในห้อง เธอยังไม่ได้กินอาหารเข้าพอดี โจ๊กนี้เอาเป็นอาหารเช้าแหละดีที่สุด
เธอหาถ้วยมาเทใส่ ทันทีที่เข้าปากของเธอ เธอก็อดไม่ได้ที่จะเบิกตากว้าง
อร่อยย!
ไม่เคยคิดมาก่อนว่าผู้ชายอย่างอาเทียนจะมาพร้อมกับโจ๊กฟักทองแสนอร่อยแบบนี้ ไม่เลี่ยน หอมและนุ่ม
ว่ากันว่าอาหารเช้าเป็นพลังงานของทั้งวัน ต้วนอีเหยาได้กินโจ๊กฟักทองแล้ว เธอมีพลังมากขึ้นกว่าเดิม
เธอเปลี่ยนเครื่องแบบและมาที่ฐานฝึกของกองทัพอากาศ ทหารพร้อมแล้วรอการมาของต้วนอีเหยา
โค้ชเทคนิคกำลังอธิบาย เมื่อต้วนอีเหยามาถึงก็ใกล้จะจบลงแล้ว ทุกคนมองเธอด้วยความสงสารและรู้สึกผิด แต่มันไม่ใช่สิ่งที่ต้วนอีเหยาต้องการเห็น
เธอออกคำสั่ง ทุกคนก็เดินไปที่เครื่องบินที่พวกเขาดูแลและเริ่มการฝึกในวันแรก
ขั้นแรกเครื่องบินลำหนึ่งบินขึ้น ตามด้วยเสียงคำรามบินขึ้นไปบนฟ้าแล้วขึ้นไปทีละลำ
ต้วนอีเหยายืนอยู่ด้านล่าง หูของเธอปวดอีกครั้ง ราวกับว่ามีมดนับพันกัดที่โคนหูของเธอ
เธอปิดหูของเธอ แต่ไม่ได้บรรเทาความเจ็บปวดได้เลย เครื่องบินบินมากขึ้นเรื่อยๆ และในที่สุดต้วนอีเหยาก็ทนไม่ไหว เธอออกจากฐานฝึก เมื่อเธอเดินไปถึงครึ่งทางก็เป็น
ลมกลางสนาม
……
ทันใดนั้นหัวใจของเย่จิงเหยียนก็เจ็บปวด เขาจอดรถไว้ข้างๆ แต่เขาก็ไม่สามารถรู้สึกได้
“ฮัลโหล? ฮัลโหล? พี่ชาย?” เสียงกังวลของมู่ยู่วฉีดังขึ้น
“ฮัลโหล ฉันไม่เป็รอะไร” เย่จิงเหยียนรับโทรศัพท์อีกครั้ง “เมื่อกี้พูดถึงไหนนะ?”
“ฉันบอกว่า ฉันขอยืมเรือยอทช์ส่วนตัวลำนั้น ฉันจะพาซีเย่วไปเล่น”
“ซีเย่วคือใคร? ดาราที่แกกำลังตามจีบหรอ?”
“ อย่าบอกนะ…… ”
“เอาล่ะ เรื่องพวกนั้นของพี่ ฉันไม่อยากยุ่ง” เย่จิงเหยียนขัดจังหวะเขา “เรือยอทช์อยู่จอดอยู่ที่ท่าเรือ ถ้าอยากใช้ก็ไปเอาเลย”
พูดจบ เขาก็วางสายโทรศัพท์ด้วยความรีบร้อน แม้ว่าหัวใจของเขาจะไม่เจ็บ แต่เปลือกตาของเขากลับเต้นเร็วมาก ซึ่งแย่กว่าเมื่อวานเสียอีก
เมื่อวานนี้เขาคิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับอีเหยา แต่ตอนที่อยู่ข้างเธอ ทำให้เขารู้สึกแปลกๆ วันนี้ก็เป็นอีกละ หรือว่าร่างกายเขาจะมีปัญหา? เขาก็ไม่รู้สาเหตุ……”
……
ทางต้วนอีเหยา ถูกส่งไปที่โรงพยาบาล ไม่ได้สลบนานเหมือนครั้งก่อน ครั้งนี้ไม่นานเธอก็ตื่นขึ้นมา
เมื่อเห็นสภาพแวดล้อมสีขาว เธอก็คุ้นเคยกับมันและถามอย่างเฉยเมย “หมอคะ หูของฉันอาการแย่กว่าเดิมไหม?”
“คุณไม่รู้หรอว่าทำไมถึงเป็นลม?”
หมอมองไปที่เธอด้วยความไม่เชื่อ ทำให้ต้วนอีเหยาค่อนข้างอธิบายไม่ถูก “มันไม่ได่เป็นเพราะหูหรอ?” เธอจะมีอาการป่วยหนักกว่านี้งั้นหรอ?
ต้วนอีเหยาได้ยินคนที่อยู่เหนือศีรษะของเธอถอนหายใจและพูดกับเธอว่า “คุณท้อง”
“อะไรนะ?”
เธอลุกขึ้นจากเตียงด้วยความตกใจและถามด้วยเสียงสั่น “คุณช่วยพูดอีกครั้ง!”
“ฉันคิดว่าคุณรู้แล้ว แต่สีหน้าของคุณ ฉันคิดว่า……”
“อะไร?”
หมอถอนหายใจ ในสถานการณ์ตอนนี้ไม่มีอะไรที่เธอทนฟังไม่ได้อีกแล้ว
“คุณเคยได้รับบาดเจ็บมาก่อน ผนังมดลูกของคุณไม่แข็งแรง เด็กคนนี้อาจจะรักษาไว้ไม่ได้!”
“คุณพูดอะไร?”
ลูกศิษย์ของต้วนอีเหยาหดตัวลง ความหมายของเด็กคนนี้คืออะไร ไม่สามารถรักษามันไว้ได้
“ มดลูกของคุณมีผนังบางมาก คุณสามารถท้องได้ก็เป็นเรื่องที่มหัศจรรย์มาก ถ้าคุณต้องให้กำเนิดเขา อาจส่งผลกระทบต่อชีวิตของคุณเองและเนื่องจากสาเหตุพิเศษของมดลูกของคุณแม้ว่าเด็กจะคลอดออกมาได้ก็อาจมีความผิดปกติแต่กำเนิด ทางโรงพยาบาลจึงแนะนำให้เอาเด็กคนนี้ออก…… ”
หมอพูดถูก ถ้าคุณรับความเสี่ยงและยืนยันที่จะคลอดเด็ก เด็กก็มีความเสี่ยงที่จะผิดปกติ
หัวของต้วนอีเหยาส่งเสียงพึมพำ ไม่ได้ยินอะไรเข้าหูอีก
วิธีที่ดีที่สุดในตอนนี้คือเอาเด็กในท้องของเธอออก?
จะเป็นไปได้ยังไง!
หมอส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้
ในตอนนี้ ทำได้เพียงปล่อยให้เธออยู่คนเดียวเพื่อระบายอารมณ์ของเธอ เมื่อคิดเช่นนี้ เขาก็เก็บของบนโต๊ะขึ้น
มีมีดผ่าตัดที่ยังไม่ได้เปิดอยู่ที่มุมโต๊ะ เขาเหลือบไปมองต้วนอีเหยาและวางมันออกไปอย่างลังเล
แน่นอนว่ากระทำแบบนี้ต้วนอีเหยาไม่เห็น เธอตกอยู่ในความคิดของตัวเอง เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหมอออกไปตอนไหน
ทุกอย่างจากอดีตเกิดขึ้นในใจ เธอได้พบกับเย่จิงเหยียนและมันเคยเกิดขึ้นครั้งหนึ่ง แต่เธอก็ยังท้องอยู่นี่คือ … พระประสงค์ของพระเจ้าหรือไม่?
ต้วนอีเหยายื่นมือออกไปลูบท้องของเธอ เธอไม่รู้สึกว่ามีอะไรในนี้ แต่เธอกำลังจะให้กำเนิดชีวิต
เขาอาจจะไม่ได้เกิดมาเหมือนเด็กทั่วไป เขาจะมีปัญหาทางร่างกายหรือข้อบกพร่องบางอย่างและอาจถูกเด็กคนอื่นในวัยเดียวกันเยาะเย้ย เพราะเหตุนี้เขาจะเก็บตัวและไม่กล้าออกไปข้างนอก……
ต้วนอีเหยาไม่กล้าคิดเรื่องนี้อีกต่อไป เธอกลัวว่าจะยอมรับไม่ได้ในขณะนี้ สถานการณ์เลวร้ายทั้งหมดถูกกรองออกจากจิตใจของเธอ จู่ๆเธอก็รู้สึกว่าเธอไม่มีอำนาจและไม่สามารถทำอะไรต่อหน้าพระเจ้าได้
ในระยะเวลาสั้นๆ ไม่มีทางแก้ปัญหาเลย
ต้วนอีเหยาหยิบโทรศัพท์ที่มีคำว่า “เย่จิงเหยียน” บนหน้าจอขึ้นมา มองมันอย่างว่างเปล่าและเขาก็ดื้อรั้นไม่ยอมโทรออก
ฉันจะบอกเขายังไงดี? ว่าเขาว่าเขามีลูกแล้ว ตามด้วยความดีใจค่อยบอกว่าเด็กคนนี้ถ้าเขาเกิดมามีแนวโน้มที่จะมีความบกพร่อง
เธอทำไม่ได้!
ให้ความหวังคนอื่นแล้วทำให้ผิดหวัง ถึงจะทำโหดร้ายแบบนี้ไม่ได้
ในขณะที่กำลังลังเล แสงบนหน้าจอโทรศัพท์ก็สว่างขึ้น เธอก้มลงดูก็เห็นชื่อของเย่จิงเหยียนตามที่คาดไว้
ต้วนอีเหยายิ้มอย่างขมขื่น……
นี่สินะที่เรียกว่าใจถึงใจ ทำไมต้องเป็นเวลาที่เธอไม่อยากคุยด้วย?
เสียงของเย่จิงเหยียนดังขึ้น “ อี้เหยา เธอกำลังฝึกอยู่หรือเปล่า ฉันจะแวะไปหาเธอ?”
ต้วนอีเหยาเก็บอารมณ์ของเธอและตอบว่า “ฉันกำลังฝึกอยู่ และตอนนี้ฉันกำลังยุ่ง ไปเจอเธอไม่ได้”
มีความเงียบที่ปลายอีกด้านของโทรศัพท์ เย่จิงเหยียนหัวเราะเบาๆ ปกปิดการเสียใจของเขา “งั้นเดี๋ยวฉันค่อยมาอีกพรุ่งนี้”
ต้วนอีเหยาตอบกลับอืมสั้นๆแล้ววางสายไป เธอไม่ค่อยปฏิเสธเย่จิงเหยียน คราวนี้เขาน่าได้รับบาดเจ็บจริงๆ แม้แต่เสียงที่ปกปิดไว้ก็ฟังออก
เย่จิงเหยียนขึ้นรถ จากนั้นสตาร์ทรถแล้วออกไป
ประตูเขตทหารด้านหลังอยู่ห่างออกไปมากขึ้น สิ่งที่ต้วนอีเหยาไม่รู้ก็คือเขามาถึงเขตทหารแล้ว แค่เพียงเธอบอกว่าโอเค เขาก็จะไปหาเธอทันที
แต่เธอไม่!
บางทีเธออาจจะยุ่งมาก แต่เย่จิงเหยียนคิดไม่ออก แม้แต่เวลาจะเจอกันก็ไม่มี ต้องยุ่งขนาดไหนนะ?
เมื่อเหยียบคันเร่งจนสุด เย่จิงเหยียนก็ควบม้าไปตลอดทาง จนกระทั่งเขาขับรถเข้าไปในเมืองเขาก็เริ่มขับอย่างช้าๆ
จับพวงมาลัยไว้ในมือข้างหนึ่งและเอนตัวลงบนเบาะ มองไปที่รถติดเคลื่อนที่ไม่ได้เลย หัวใจของเขาก็น่ารำคาญยิ่งขึ้นไปอีก
ทันใดนั้น มีเสียงเรียกขอความช่วยเหลือจากหัวมุมถนน เย่จิงเหยียนขมวดคิ้ว แต่ไม่ได้ลงจากรถ จนกระทั่งมีคนดึงคนมาปรากฏตัวต่อหน้าเขา เขาโยนก้นบุหรี่ลงและเปิดประตูออกไป
เพราะเขาเห็นผู้หญิงคนหนึ่งล้อมรอบไปด้วยกลุ่มผู้ชาย เธอคือต้วนจื่ออิ๋ง
เย่จิงเหยียนเดินเข้ามาและปกป้องต้วนจื่ออิ๋งที่อยู่ข้างหลังเขา “เธอไปยั่วยุอะไรพวกแก?”
“ ยั่วยุยังไงงั้นหรอ”
คนที่ดูเหมือนจะเป็นผู้นำหัวเราะเบาๆว่า “ยั่วหมายความว่าอะไร? เธอมีรูปร่างแบบนี้ก็ยั่วพวกเราแล้ว!”
หลังจากที่เขาพูดจบ เขาก็ยิ้มอย่างเย้ยหยันและทำสิ่งที่ไม่เหมาะสมใส่ต้วนจื่ออิ๋ง ซึ่งทำให้เธออับอายและทนไม่ได้
เมื่อเห็นเช่นนี้ เย่จิงเหยียน ได้เหวี่ยงหมัดของเขาไปที่ชายตรงข้ามโดยไม่ได้ตั้งใจและเมื่อเขาตอบสนองเขาก็นอนลงบนพื้นแล้วพ่นเลือดออกมาหนึ่งคำจากมุมปากของเขา
“ แก…… ” ทันทีที่คนๆนั้นพูดออกมา ฟันในปากของเขาก็เต็มไปด้วยเลือด
“เห้ย กล้าต่อยกูหรอ?” ชายคนนั้นกวักมือเรียกอย่างโหดเหี้ยมจากด้านหลัง
“พวกมึงมัวอึ้งทำห่าอะไร! จัดการสิวะ!”
ผู้คนรอบตัวเขาเพิ่งได้สติขึ้นมา ราวกับความฝัน และรีบจัดท่าทางการต่อสู้ แต่พวกเขาส่วนใหญ่ไม่มีพื้นฐาน ยกมือขึ้นอย่างลวก ๆ ซึ่งดูตลกเล็กน้อย
เย่จิงเหยียนไม่รอให้พวกเขาโจมตี แต่เตะคนสองสามคนที่อยู่ตรงกลางลงไปที่พื้น
เมื่อคนอื่นๆเห็นว่าเขาสามารถต่อสู้ได้ดี พวกเขาทั้งหมดก็หดตัวลงและช่วยเพื่อนของพวกเขาที่พื้นและหนีไป
“พี่จิงเหยียน!” ต้วนจื่ออิ๋งจับแขนของเย่จิงเหยียน พร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบใบหน้าของเธอ
เย่จิงเหยียนขมวดคิ้ว และอดทนไม่สะบัดมือเธอออก “เธอไปที่นั่นทำไม?”
“ฉัน……ฉันได้ยินมาว่าพี่จะมาหาต้วนอีเหยาที่นี่ทุกวัน ก็เลยมารอพี่ที่นี่ แต่ไม่คิดว่าจะเจอกับพวกนี้เข้า…… ”
“ รอฉันทำไม?” เย่จิงเหยียนถือโอกาสดึงแขนของเขาออกอย่างเย็นชา
ต้วนจื่ออิ๋งเห็นเธอมือเปล่าและก้มหน้าด้วยความเสียใจ “ฉัน……ฉันแค่อยากเจอพี่”
“พี่ไม่มาหาฉันนานแล้ว เพราะงั้น……ฉันเลย……อยากมาหาพี่”
เย่จิงเหยียนพูดไม่ออก เขาอยากที่จะจัดการความสัมพันธ์ของพวกเขามาตลอด แต่ทั้งสองวันนี้ก็ไม่มีเวลา
“ ฉันจะส่งเธอกลับบ้าน”
หลังจากอดกลั้นเป็นเวลานาน ในที่สุดเย่จิงเหยียนก็พูดสิ่งที่ไม่สำคัญ
ต้วนจื่ออิ๋งรู้สึกยินดีและพยักหน้าอย่างรวดเร็ว “ขอบคุณนะ พี่จิงเหยียน!”
“ไปกันเถอะ”
รถจอดอยู่ชั้นล่าง เย้จิงเหยียนเงยหน้าขึ้น เขาไม่คาดคิดว่าจะกลับมาที่นี่ แต่อารมณ์ของเขาเปลี่ยนไปหลายครั้ง
ตอนนี้เขาเหมือนเคาะขวดห้ารส เขาไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกนี้ยังไง แต่มันซับซ้อนมาก
“ พี่จิงเหยียน?”
เย่จิงเหยียนถูกปลุกให้ได้สติ เขายืนนิ่งสะดุดกับอารมณ์ตัวเอง “ไปกันเถอะ”
ต้วนจื่ออิ๋งพยักหน้าและกอดแขนของเขา “พ่อแม่เจอพี่ ต้องดีใจมากแน่เลย!”
“คงงั้นนะ” ขณะที่ดูเธอเกาะติดไม่ปล่อย เย่จิงเหยียนอดไม่ได้ที่จะผลักเธอออก
“ เดินเองดีๆเถอะ ”
เมื่อลิฟต์หยุด เดินออกไปอย่างไร้ความปราณี และปล่อยให้ต้วนจื่ออิ๋งยืนอยู่ข้างๆเขาอย่างเชื่องช้า
ต้วนจื่ออิ๋ง มองเขาด้วยความเสียใจจนกระทั่งประตูเปิดออกจากด้านในเธอยิ้มทักทายเขาและกอดพ่อของ ต้วน ที่เปิดประตู
“พ่อ!”
“กลับมาแล้วเหรอ?” รอยยิ้มบนใบหน้าของพ่อต้วน ทำให้ต้วนจื่ออิ๋งยิ่งเกาะเขาแน่นขึ้น
“ พ่อก็รังแกฉันด้วยหรอเนี่ย!” ต้วนจื่ออิ๋งทำหน้ามุ่ยอย่างไม่พอใจ แต่ไม่ยอมปล่อยมือที่กอดพ่อ
“ แกนี่มันยัย…… ”
พ่อต้วน เงยหน้าขึ้นมองด้วยรอยยิ้มและใบหน้าของเขาก็ดูจริงจังทันทีหลังจากหยุดไปชั่วขณะ
“ อ่าว มาได้ยังไง?”
ต้วนจื่ออิ๋งได้ยินคำถามของเขา ทันใดนั้นก็จำได้ว่าเย่จิงเหยียนอยู่ข้างหลังเขาและรีบปล่อย “พ่อ อย่าเป็นแบบนี้…… ”
“แกพามันมาหรอ? แกนี่……มัน ทำไมเจ็บแล้วไม่จำขนาดนี้?”
พ่อต้วนเกลียดเหล็กและเหล็กกล้า กระทืบเท้าของเขาและทัศนคติของเขาที่มีต่อเย่จิงเหยียนแย่ลงเรื่อยๆ “เรื่องครั้งก่อนฉันก็จะไม่ถือโทษแล้ว แต่ถ้าแกยังมาทำกับจื่ออิ๋งอีกล่ะก็ ฉะนก็ไม่เกรงใจละนะ!”
“คุณลุงต้วนเข้าใจผิดแล้ว ผมมาก็เพื่อจะมาจัดการเรื่องนี้” เย่จิงเหยียนพูดกับเขาด้วยความจริงใจ
“ตอนนั้นฉันผิดเอง แกบอกว่าไม่แต่งก็ไม่แต่ง ไม่ได้ให้เหตุผลอะไรกับพวกเราเลย ครั้นนี้….. ”
“ พี่จิงเหยียน!”
ต้วนจื่ออิ๋งขัดจังหวะเขา ยิ่งเขาพูดมากเท่าไหร่เธอก็ยิ่งตื่นตระหนกมากขึ้น เธอรีบหันตัวไปด้านข้าง “เข้ามาคุยข้างในกันเถอะ ยืนอยู่ข้างนอกตั้งนานจะเมื่อยเอานะ”
พ่อของต้วนอยู่ที่ประตู แต่ต้วนอีเหยายังคงยืนกราน เขาจึงต้องยอมเปิดประตูและปล่อยให้เย่จิงเหยียนเข้าไปในห้องรับแขก
แม่ต้วนนั่งบนโซฟาและเงยหน้าขึ้นมอง เห็นเย่จิงเหยียนใบหน้าของเธอก็จมลงเช่นกัน
ต้วนจื่ออิ๋งดึงเย่จิงเหยียนนั่งตรงข้ามกับแม่ของต้วน ในขณะที่พ่อต้วน พิงแม่ต้วน เพื่อนั่งดูซึ่งกันและกัน ไม่มีใครเปิดประเด็นพูดก่อนเลย
ในที่สุดเย่จิงเหยียนก็อ้าปาก “คุณลุงคุณป้า วันนี้ผมมาที่นี่เพื่อพูดคุยกับคุณเกี่ยวกับการแต่งงานครั้งก่อน”
“ มีอะไรต้องคุยงั้นหรอ?” พ่อต้วนขัดจังหวะ
“ ผมจะชดเชยการสูญเสียในครั้งนี้”
เย่จิงเหยียนหยิบเช็คออกมาจากกระเป๋าและยื่นให้พวกเขา “นี่เป็นสินน้ำใจเล็กๆ โปรดรับไว้เถอะครับ”
พ่อต้วนโกรธมาก “ฉันไม่อยากได้เงินของแก ฉันไม่ได้ขายลูกสาว แกไม่จำเป็นต้องมาทำวิธีแบบนี้”
เย่จิงเหยียนไม่ตอบกลับ วางเช็คไว้บนโต๊ะในห้องรับแขกและลุกขึ้น พูดอำลา
“ ขอโทษที่มารบกวนนะครับ งั้น……ผมขอตัวก่อน”
พ่อต้วนตะคอกอย่างเย็นชา “จะไปก็ไป เอาของที่แกทิ้งไว้ไปด้วย”
เย่จิงเหยียนพยักหน้าให้พวกเขา ลุกขึ้นและจากไป ถูกต้วนจื่ออิ๋งดึงไว้ทันทีที่เขาก้าวขา “พี่จิงเหยียน อย่าไป!”
เธอรู้ว่าเย่จิงเหยียนจะไม่กลับมาอีกทันทีที่เขาเดินออกจากบ้านของพวก วันนี้เธอต้องทำให้เขาในอ่อนให้ได้
“เรื่องพวกนั้นฉันผิดเอง ฉันจะทำผิดพลาดแบบนั้นอีกไม่ได้แล้ว”
“ คนที่ฉันชอบคืออีเหยา”
เขาพูดประโยคนี้มาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน แต่ก็ยังอดไม่ได้ที่จะระบายอารมณ์ให้คนอื่นฟัง เขารู้สึกว่าการชอบเธอเป็นสิ่งที่น่าภาคภูมิใจ
ต้วนจื่ออิ๋งจับข้อมือของเขาอย่างแข็งกร้าว “ แต่……แต่พี่สัญญาว่าจะแต่งงานกับฉัน”
เธอไม่คิดอะไรมาก เธอพูดแบบนี้ตามความคิดของเธอ เธอพูดแบบนี้ต่อหน้าเย่จิงเหยียนหลายครั้ง แต่เธอก็ทำให้เขาเปลี่ยนใจไม่ได้
ต้วนอีเหยามีความรัก แต่สมควรที่จะได้รับ……
เย่จิงเหยียนมองอย่างหมดหนทางในสายตาของเธอ “การแต่งงานเป็นเรื่องง่าย แต่รักมันเป็นเรื่องยาก ถ้าเธอผูกมัดฉันด้วยการแต่งงาน เราก็จะไม่มีความสุข”
“ฉันไม่สน พี่สัญญากับฉันแล้ว…… ”
ตราบใดที่ได้แต่งงานกับเย่จิงเหยียน และผูกเขาไว้ข้างกาย เธอจะทำให้เขาตกหลุมรักตัวเองอย่างช้าๆ
เสียงของลูกสาวทำให้พ่อต้วนโกรธมาก พูดกับเธอว่า “มีศักดิ์ศรีหน่อย ปล่อยมัน ให้มันไป!”
“พ่อ……” ต้วนจื่ออิ๋งหันกลับมาอย่างน่าสงสาร “พ่ออย่าไล่พี่จิงเหยียนไปสิ”
เมื่อเห็นว่าเธอไม่ฟัง พ่อต้วนก็ก้าวไปข้างหน้าเพื่อดึงทั้งสองคนออก
เย่จิงเหยียนเป็นอิสระและอำลาพวกเขาอย่างรวดเร็ว จากไปอย่างไม่เร่งรีบ
เมื่อเห็นเย่จิงเหยียนเดินออกห่าง ต้วนจื่ออิ๋งรู้สึกปวดร้าวและน้ำตาไหลอาบแก้มของเธอ
“ทำไมพ่อถึงทำแบบนี้?” ต้วนจื่ออิ๋งเช็ดน้ำตาและถามพ่ออย่างหายใจไม่ออก
พ่อต้วนถอนหายใจ “ถ้าไม่ใช่ของของเราก็อย่าไปฝืน”
ไม่งั้น คงได้เสียน้ำตามากกว่านี้……
พ่อต้วนหันกลับมาและเห็นเช็คที่โดดเด่นบนโต๊ะ ความโกรธที่เพิ่งถูกระงับไว้ในใจของเขาก็แผดเผาอีกครั้ง
เขาหยิบเช็คขึ้นมาแล้วชำเลืองดู ข้างหลังเลขหนึ่งมีเลขศูนย์ตามหลายตัว เขานับมันคร่าวๆแล้วมันมีเลขศูนย์แปดตัว
พ่อต้วนหัวเราะด้วยความโกรธ “เขาปฏิบัติต่อเราเหมือนขอทานจริงๆ ค่าตอบแทนก็มหาศาลให้เรามาหนึ่งล้าน”
“ต้วน แกคงไม่เก็บมันไว้ใช่ไหม?” แม่ต้วนขมวดคิ้วแสดงความไม่เห็นด้วยกับแนวทางของเขา
“ก็ต้องเก็บไว้สิ มันเป็นคนทิ้งไว้เอง”
พ่อต้วนถือเช็คและดูอยู่ครู่หนึ่ง ทันใดนั้นก็ฉีกมันออกเป็นชิ้นๆ
แม่ต้วนหวาดกลัวกับการกระทำอย่างกะทันหันของเขา ตอนแรกเขาบอกว่าเขาจะเก็บมันไว้ในกระเป๋าของเขาและในพริบตามันก็ถูกฉีกเป็นชิ้นๆ
ต้วนจื่ออิ๋งไม่ได้สติไปหลายนาที เมื่อเธอจำอะไรบางอย่างได้ ทันใดนั้นอารมณ์ของเธอก็รุนแรงขึ้น “พ่อจะฉีกมันทำไม?”
นั่นหมายความว่าพวกเรายอมรับเช็คแล้ว เธอก็ไม่มีเหตุผลที่จะไปยุ่งเกี่ยวกับพี่จิงเหยียนอีก
แม้ว่าครอบครัวของพวกเขาจะไม่ขาดเงิน แต่การจะได้รับเงินหลายล้านแบบนี้เป็นเรื่องที่ยาก ต้วนจื่ออิ๋งก็เข้าใจทันทีว่าทำไมเย่จิงเหยียนถึงให้เงินล้านเพราะทันทีที่พวกเขารับมันมา พวกเขาก็ไม่มีทางชดใช้ได้……
“มันทำแบบนี้เพราะไม่อยากให้แกไปยุ่งกับมัน ฉันเองก็ไม่อยากให้ลูกสาวไปแต่งงานกับมันเหมือนกัน”
เมื่อเห็นใบหน้าของต้วนจื่ออิ๋งมีความสิ้นหวัง พ่อต้วนก็ลูบหัวเธอและพูดปลอบ “ลูกสาวพ่อดีขนาดนี้ ต้องเจอคนที่ดีกว่านี้อีกแน่นอน”
